http://magazijn.blogspot.nl/2014/11/marlene-dumas.html
Nu ik de foto's terugkijk, raak ik weer onder de indruk van het werk van deze vrouw. Hoe ze heel raak de emotionele binnenkant van de mens weet te vertalen in haar portretten en ook de grote doeken niet te vergeten. Het wandgrote schilderij van de klaagmuur en de treurende vrouw op de geopende graven roepen een sterke emotie in mij naar boven.
Evanals een rijtje portretten en schoolkinderen in de rij. Een foto hier doet afbreuk aan de intensiteit waarmee ze de mens portretteert alsof ze zich volkomen blootgeven en ze stuk voor stuk niets meer te verbergen hebben. Je moet er gewoon voorstaan evenals het werk van Rothko dat ik gisteren ging bekijken in het gemeente museum van Den Haag. Daarover later meer.
Marlene Dumas evenals Rothko.
Ze hebben meer te vertellen dan een oppervlakkig kijker doet vermoeden.
En en passant nog genoten van de prachtige Amsterdamse architectuur, onderweg vanuit de tram. Een feest voor het oog. Toch maar gauw een paar kiekjes.
Dumas trekt de kijker onverbloemd het verdriet in. Mooi.
BeantwoordenVerwijderenDie Amsterdamse architectuur is het Amsterdam van mijn jeugd.
Oud-Zuid, de Spaarndammerbuurt. Pas later herkend en gewaardeerd.
Mooi blogje.
Elly, even nav je reactie bij mij. Ik volgde vorig jaar de cursus kunstgeschiedenis. Daarin was ook plaats voor moderne kunst en dat vormt toch al een beetje.
BeantwoordenVerwijderenIk vind lang niet alles mooi maar ik begrijp wel meer en dat weerhoudt me van (voor)oordeel. In die zin is kunst een mooi voorbeeld voor het dagelijks leven. Hoe meer je weet, hoe minder je oordeelt (als het goed is).
Dank je wel Plato. Ik heb je opmerking min of meer gebruikt voor mijn volgend logje over Rothko.
Verwijderen