maar nu ff moe

He he. Wat dat toch is? Ik ben zo gauw moe. Het zal wel komen door alle toestanden rondom die staar operatie. Niet dat het zo erg is maar ik denk dat het me veel energie kost. Het kijken alleen al is zo anders. En dat gedruppel en een kapje s nachts op mijn oog en het zanderige gevoel in mijn oog. En dan altijd weer die vreemde manier van kijken. Maar nu heb ik gelukkig weer voorzichtig mijn haar kunnen wassen. Dat scheelt een slok op een borrel.
 Ik weet van mijzelf dat ik gewoon heel veel energie stop in te zien wat ik zie en daar dan liefst het optimale uithaal. Misschien zit mijn hele leven wel zo in elkaar.
Enfin zojuist zijn we even naar die andere Hans geweest en heb ik gevraagd of ze een vensterglas in mijn bril konden zetten voor het behandelde oog waar ik nu op een afstand zonder bril helder mee kijk. Behalve natuurlijk die vlek in het midden van de MD waar ik omheen moet kijken.
Laat ze nou een glaasje vinden uit een bakje en dat paste zo goed als. Ik moet er wel voorzichtig mee omgaan want het past niet perfect maar dat lukt wel.

Sjonge jonge wat een vreemde gewaarwording. Daar moeten mijn kleine hersentjes even aan wennen. Ik was er duizelig van. Gelukkig heb ik niet veel aanleg voor hoofdpijn. Dus nu gewoon even wennen.

Kijk en dat kost me kennelijk allemaal energie op de oude dag. Maar ik voel me zo kip als een hoentje met alle mogelijkheden die er voor me klaar liggen.

Jaajaa ik weet het wel, zo fris maar nu ff moe.

Het gaat wel weer meneer Dröge

Mogelijkheden genoeg

Vannacht weer een kapje op mijn oog geplakt. Dat is niet zo'n probleem, maar die pleisters er de volgende morge n aftrekken . pffff. En dat oude vel trek je er bijna mee vanaf foei foei. 😁. Nog een nachtje dat voorzorgsmiddel zodat ik niet in de slaap in mijn oog ga wrijven en dan mag ik ook mijn haar weer wassen.

Dat doe ik altijd dagelijks onder de douch maar ben nu tot de ontdekking gekomen dat dat eigenlijk niet noodzakelijk is. Vroeger had ik een heel vette huid en moest het wel anders had ik dagelijks slierten haar op mijn hoofd. Maar zoals normaal is er niets dat hetzelfde blijft, ik niet en mijn huid ook niet. 

Wat is het toch een zegen niet alleen te zijn maar een lieve partner te hebben die overal voor klaarstaat. Zo zorgzaam. Dat had ik in 1985 niet kunnen bedenken toen ik nog alleen was na de heftige scheiding. 

Vandaag dus weer een gewoon rustig dagje. Ik geloof dat ik weer eens wat ga schilderen of met de oude fotootjes aan de gang maar het wordt nu ook beter weer. Misschien toch naar buiten met het fototoestel. We zien wel. Niets moet alles kan. Dat is zo super als je gepensioneerd bent. Ik geniet er elke dag van.

Even de heemtuin hier achter het huis in. Altijd leuk. Mogelijkheden genoeg

Staar

Ziezo, de eerste staar operatie is achter de rug. Daarvoor moest ik gister naar Ede. Gelukkig is dat niet zo'n grote ingreep maar toch altijd wel spannend. Het viel allemaal erg mee. Ik zag mooie kleurtjes tijdens de operatie een aardige inspiratiebron voor een schilderij, maar dat zal er wel niet van komen.
Vannacht heerlijk geslapen met een afgeplakt oog en toen het eraf ging heb ik alles eens goed in ogenschouw genomen. Er wordt dan ook meteen een lens op afstand scherpte in geplaatst dus op afstand kan ik nu met een oog zonder bril kijken al is het beperkt omdat dit het slechte macula oog is waar een behoorlijk stuk in wegvalt waardoor het overgebleven gedeelte wel scherp maar slechts 20% ziet. Ik moet eigenlijk altijd om die min of meer blinde vlek heenkijken. Maar.... ik kan daarmee nu toch beter het wit van het geel onderscheiden omdat de staar eraf is.
s
Over drie weken de controle en dan hoop ik dat het andere oog ook kan. Dan zullen de kleuren en de contrasten iets beter worden hoop ik. En zal het totale zicht, al is het maar 10% toch iets verbeteren.

lives matter

Ik heb er niets aan toe te voegen. Of toch...

 Het is allemaal diep triest. De wereld denkt niet in de kleur van het hart. We kunnen alleen ieder voor zich opmerkzaam blijven zodat we in de kleur van ons hart denken. Als het nodig is onze stem laten horen. En vooral zorgen dat die betrokkenheid niet weer als een hype wegzakt. Vooral IN onszelf.

Lees in mij zelf.

Een bijzondere dag

Wat een bijzonder en heerlijk dagje. En de dag is nog niet eens ten einde.
Gisteren was het heel anders. De morgen begon met buikpijn. De bekende krampen die energie vreten. Toch maar doorgaan met boodschappen halen maar verder kwam er weinig of niets meer van een actief leven want bij het minste geringste ben ik dan uitgeput.

Vanmorgen begon het al heel wat beter. Goed geslapen, samen ontbijten en wat dingetjes doen die ik gister niet meer kon. Gewoon lekker huishoudelijk bezig zijn. Dat geeft een voldaan gevoel. En dan is er het telefoontje van mijn jongste zoon, een fijn gesprek. Daarna de lunch en wat leuke dingen met de computer en tablet. Heerlijk de meditaties gedaan en daarbij merk ik de ene keer veel meer diepgang dan de andere keer en nu was het bijzonder. En  dan komt er ook nog een heel fijn videogesprek met mijn kleindochter die morgen 30 jaar wordt. Als dat alles bij elkaar niet genieten is, dan weet ik het niet meer.

Een hartje waard.

Rakesh

20091105 donderdag

Rakesh

Hij zat op de kledingstandaard aan het voeteneind van mijn bed en keek me aan. Zijn kleine priemende oogjes leken dwars door me heen te boren.

‘Ik heb je lang niet gezien’, zei ik.

‘Dat heb je ervan als je niet oplet’, antwoordde hij arrogant.

‘Heb je goed geslapen?’ voegde hij eraan toe om de pil te verzachten.

Ik keek op de wekker, het was half zes.

‘Jawel, maar veel te kort. Heb jij me wakker gemaakt?’

‘Ik zou niet durven.’

‘Vroeger hoorde ik je nog weleens als je ’s morgens op de rand van de dakgoot ging zitten. Je riep drie keer en ik wist dat het goed was. Vanaf we zijn verhuisd ben jij ook verdwenen. Ja, ik weet wel dat dingen veranderen. Maar toch, ik mis jouw gekras wel hoor.’

Hij schudde wat aan zijn veren en draaide verwaand zijn kop naar de rug om het zwarte pak glad te strijken terwijl hij mompelde: ‘ik ben er altijd, dat zou je nu toch moeten weten.’

Ik knikte nog toen hij driemaal kraste en wegvloog

Steeds meer beperkingen

Vanmorgen ben ik bezig geweest met wat aanpassingen op het nieuwe blog dat ik maakte .

Aanpassen van paginá en labels en zo groeit het langzamerhand naar de vorm die ik graag wil. Ik houd ervan daarmee bezig te zijn. Evenals van het schrijven, schilderen en fotograferen. 

Gelukkig is er dus niets om me te vervelen in deze Corona tijd, al ben ik er nog steeds niet helemaal aan gewend. Dat ik niet naar buiten ga daar heb ik ook geen moeite mee want ik kan wel naar buiten voor een wandelingetje als ik dat wil. Wat ik wel lastig vind is er een gewoonte van leren maken op een vaste dag in de week onze boodschappen te halen en de andere manier waarop ik nu naar de winkel ga. Niet naar de mij zo bekende super maar naar een andere omdat het daar wat georganiseerder overkomt. Maar door mijn slechte zicht vind ik daar minder makkelijk wat ik wil hebben dan in de mij bekende winkel. Ik neem nu zelf een scannertje mee en scan de boodschappen voor ik ze in de kar leg. Ook dat was oefenen.  En voldoende meenemen zodat ik niet onverwacht iets mis en toch bij moet halen. Wat dat betreft ben ik normaal gesproken nogal chaotisch en ga spontaan wanneer ik wil gaan. Maar dat zit er nu voor mij niet meer in. Ik rijd zelf geen auto meer en de Corona vraagt om er zo min mogelijk uit te gaan voor boodschappen.

Maar dat is het enige waar ik wat moeite mee heb. Verder lopen mijn dagen vol met genieten van wat ik allemaal WEL kan doen. Ook de mogelijkheden die het meer in huis bezig zijn mij geven. Ja dat bevalt me prima. Een goede oefening voor het steeds ouder worden. Want dat zal ook steeds meer beperkingen met zich meebrengen.

Dode bomen

Vanmorgen zijn we even naar Ede gereden zodat Fer de Bergman kliniek waar ik mijn staar operatie krijg makkelijk kan vinden. 

Onderweg naar Ede was het verbijsterend te zien hoeveel dode en doodgaande bomen er langs de snelweg stonden, Hele stukken bos waren bruin geworden. Triest om te zien. Er is al in weken weinig of geen regen gevallen.

Plotseling bekroop me het idee dat de hele Veluwe langzamerhand zou ontbossen en in een woestijn veranderen. Dat kun je je toch niet voorstellen en als dat al zou gebeuren dan zal ik dat waarschijnlijk niet meer meemaken. Maar die arme kinderen...

Is dat nou zo'n rare gedachte? Er zijn hier toch ook ijstijden geweest en nu zijn wij zelf hard op weg de wereld om te toveren van blauwe planeet tot grauwe planeet. 

Wie weet bewerkstelligt de Corona crisis ook nog iets goeds en worden we ons er meer bewust van dat we de planeet blauw willen houden.

Ik maakte ze vanuit de auto en het was nog veel erger dan op de foto's

Zo blijf je bezig.

Ik heb besloten om deze blog te blijven gebruiken en er zoals altijd dingen op te zetten die ik plezierig vind te delen. En niet alleen om te delen, eigenlijk vind ik het zelf leuk om van alles bij elkaar te hebben en hier terug te kunnen vinden. Op het nieuwe blogje blijf ik dan schrijven over de dingen waar ik wat dieper over na wil denken. Ik heb de aankondiging van dat nieuwe blog nu bovenaan gezet met de link voor het gemak blijft het daar staan. 

Hier een paar fotootjes van een wandelingetje dat ik gister maakte door het park naast de flat,

\

Nieuw blog

http://ellyseigenwijze.blogspot.com/




Ik ben een nieuw blog begonnen over dingen die mij bezig houden binnen spiritualiteit.
Zelf vind ik spiritualiteit een moeilijk woord, alsof je alles wat er in de hele wereld 'te koop'is over religies, geloof en wat dan ook, op een hoop gooit en dat vind ik persoonlijk niet zo zinvol/ Ieder mens is uniek en juist dat makt een prachtig kleurrijk geheel. Niet iedereen kan zich vinden in de zelfde dingen. Dat is niet alleen in spiritualiteit zo maar ook in het hele leven.
En dan stuit ik meteen op het volgende probleem want voor mij is het gewone leven niet los te koppelen van het spirituele leven. Hoe spiritueler je bent des te meer ben je verbonden met de aarde en daarmee een geheel. Alles wat zich in het dagelijkse leven afpeelt is net zo spiritueel door je op datzelfde leven te bezinnen. Je ermee uiteen te zetten en te zien welke plek je zelf in dat geheel inneemt.
Dit blogje zou dus net zo goed passen in dat nieuwe blogje dat ik maakte. Het zou heel goed mogelijk zijn dat ik hier steeds minder ga schrijven of misschien niet meer en me (alleen)bezig ga houden met het andere blog.
Dan laat ik dit blog rusten voor wat het is en als je me wilt volgen op het andere blog ben je van harte welkom. In de zijbalk kun je daar je mail adres invullen om ieder nieuw blogje in je e mail te krijgen. Je hoeft geen moeite te doen om een reactie te geven want die heb ik (misschien vooropig) afgesloten en als je me iets wilt zeggen staat er ook een antwoordformulier in de zijbalk. Wel zo makkelijk.\
\
Er staat al een en ander op het nieuwe blog maar de lay out zal, zoals ik dat altijd deed nog wel weer eens aanpassen aan mijn of jullie wensen.
Tot ziens op
http://ellyseigenwijze.blogspot.com/



Ter verduidelijking. Dit blog blijft gewoon staan.

Staar

En dan heb ik nog niet eens geschreven dat ik dinsdag bij de oogarts was. De professor is dus ook weer volop aan het werk en hij zat diep na te denken over mijn ogen. Mijn linkeroog is toch weer achteruit gegaan en ik heb er nog slechts 18% zicht in. 

Hij wilde dat linkeroog toch wel aan de staar opereren en daar ben ik blij om. Wat het ook wordt ik vind het een goed idee want ik hoop natuurlijk dat de kwaliteit van zien, al is het maar een klein beetje, erdoor verbetert. Natuurlijk helpt het niet voor de Macula degeneratie maar wel voor de kleuren die ik zie en dat is dan hopelijk al heel wat.

Ik heb de papieren ingevuld en het wachten is op een afspraak.

Thuis best

Blogger heeft een nieuwe lay out voor de nieuwe berichten. Weer even wennen maar de berichten staan er nu wel mooi overzichtelijk in.

Zo zijn er altijd wel weer nieuwe dingen die voor het oude in de plaats komen. 

Het nieuwe normaal is wat ik de laatste tijd steeds op de TV voorbij zie komen. Vanmorgen ondervond ik het ook weer in de werkelijkheid. 

Samen boodschappen doen. Ieder met een eigen kar Fer de boodschappen voor zijn moeder en ik voor onszelf. De afgelopen 5 jaar ben ik gewend geraakt om samen te overleggen al is het maar heel snel even wat we  wel of niet meenemen. Nu deed ik het hoofdzakelijk weer zonder overleg zoals ik het vroger altijd zelf deed zonder enige vorm van overleg ik en merkte hoe ik sommige dingen niet eens meer weet omdat Fer daar meestal voor zorgt. 

Ook had ik zo'n scan apparaat meegenomen wat allerlei niet weet dingetjes met zich meebracht maar ik heb me er met fouten en vragen doorheen geslagen. Volgende keer heb ik dus weer iets bijgeleerd en zal het makkelijker gaan. Als je het weet functioneert het goed. Zo is het met alles. Niets gaat vanzelf, je moet er wel iets voor doen. Het boodschappen doen is dus nu voor mij een andere ervaring geworden. Niet alleen oppassen en voorzichtig zijn maar ook nieuwe dingen leren.  Zou dat ook voor mij het nieuwe normaal zijn?

Zolang ik hier veilig in  mijn kamer zit en me met in huis festiviteiten bezig houd gaat het buitenleven een beetje aan mijn zorg voorbij. Moet ik het hebben van alle verhalen van jongeren en ouderen die met allerlei frustraties geconfronteerd worden.  Wat dat betref loop ik de kantjes ervan af. Ik hoop gezond te mogen blijven en dat wens ik natuurlijk iedereen toe.

Thuis best

Opschonen

Het weekend is weer voorbij en ik heb het idee dat ik lui ben geweest. Lui in de zin van, weinig bewegen en veel achter de vierkante schermpjes van computer en tablet. Veel gelezen en ook de tablet opgeschoond want er zijn veel apps die heel veel geheugen gebruiken en dan lopen die dingen zo vol. Nu heb ik er gewoon veel apps afgegooid en maak de logs en dergelijke gewoon met een ikoontje van google op de startpagina open. Dat scheelt alle bij elkaar zo een paar Gig. Niet te geloven.

 Maar ja nu kom ik weer tot de ontdekking dat ik zonder app niet makkelijk iets kan delen omdat er geen app in het deelvenster open gaat . Dus heb ik er vandaag maar weer een Lite App opgezet.

kleuterschool

Elly opstaan.

Ik herinner me hoe koud het was in de winter. De ijsbloemen stonden dik op de ramen en het had gesneeuwd. De wereld was zo mooi. Ik had mijn nieuwe ochtendjasje aangetrokken die ik voor de kerst had gekregen. Het zat zo heerlijk warm en wollig om mij heen. Mijn moeder had de stof gekocht van het geld dat ze voor de kerst van haar schoonmoeder had gekregen. Ze was zo handig en maakte al mijn kleren.

Ik keek door het gaatje dat ik in de ijsbloemen poetste naar buiten om nog beter te kunnen zien hoeveel sneeuw er lag. Ik werd er helemaal blij van. Eerst maar eten en dan gauw aankleden.

Aan beide kanten van de haard stond een stoel ik zat in de rookstoel van papa die al naar zijn werk was. Het broodje en de thee stonden op de lage kloostertafel die voor het avondeten op klossen werd gezet om de maaltijd te gebruiken.

“Elly eten”.

Ze lag op haar knieën voor de haard en rakelde de kachel op. De asla er uitgetrokken ervoor op de grond om de sintels eruit te halen zodat hij wat beter door kon trekken. Ze zei het meer als een gewoonte en zonder op te kijken. Ik was een heel slechte eter en broodmager. Altijd had mijn moeder zorgen over mij. Niet verwonderlijk na de zware operatie die ik in mijn tweede jaar al onderging.

De hitte die van de kachel afstraalde tegen mijn benen was bijna pijnlijk. Maar de kamer was nog lang niet verwarmd. Mijn moeder stond op terwijl ze me aanmoedigde nog een hap van mijn boterham te nemen. Ze liep de lange gang door naar de keuken en na een tijdje kwam ze terug met de afwasbak, zeep en handoek.  Voor de kachel mocht ik me wassen met het warme water en de kleren aantrekken die ze voor me klaar legde.

Ik liep heel vertrouwd aan de hand van mijn moeder het huis uit.  Al glibberend en glijdend liep ik de weg af naar de Hommelseweg. Het was nog een heel eind naar de kleuterschool maar besef van  afstand had ik niet. Loopafstanden waren heel vanzelfsprekend.

In de zomer die volgde na de eerste winter dat ik naar de kleuterschool ging, ik was in september voor die win ter  vijf jaar geworden, wilde ik alleen en niet weggebracht worden. De andere kinderen gingen toch ook gewoon zelf naar school. Maar dat vond mijn moeder niet zo’n goed idee. Ik moest het Staringplein oversteken en zo af en toe reed daar in 1949 weleens een auto. Dat was veel te gevaarlijk. Wat kon mij wel niet allemaal overkomen. Maar ik wist haar kennelijk te overtuigen dat ik wel goed op zou letten. En daar ging ik dan. Helemaal alleen zonder angst. Van mijn moeder hoorde ik vele jaren later dat ze tot aan het Staringplein achter me aan is gelopen. Kennelijk heeft ze me daarna toch zelf laten gaan.

Juffrouw Piebes was een schat en in de andere klas was juffrouw Smits de kleuterleidster. Ik zat niet bij haar in de klas maar ze leek me zo streng en niet lief. Juffrouw Piebes was dat wel. Gaby was een heel flink meisje. Ze kon alles. Ik keek erg tegen haar op; En mijn achter neefje zat ook bij me in de klas Johnny. Ja juist die Johnny van Doorn. Johnny de selfkicker. Wat waren we nog klein. En Jan Veenendaal waar ik nog vele jaren mee op school zat.

Matjes vlechten, dat kon ik wel en het was heel fijn op de rand van de zandbak te zitten in het zonnetje.

In diezelfde zomer kwam mijn vader me van de kleuterschool  ophalen. Hij had een vrije dag vlak voor de vakantie het zal zaterdagmorgen zijn geweest en daar stond hij in de Nijhofstraat op me te wachten met de motor die we hadden. Een Panter. Ik werd achterop het  duozadel gezet en heel behoedzaam reden we terug naar huis. Wat een feestje was dat. Ik voel nog de grote hand van hem achterwaarts gekeerd rusten op mijn rug.

Opruiming

Ik heb het tablet eens goed onder handen genomen. Zo langzamerhand heb ik  er veel apps opgezet en sommige verbruiken verschrikkelijk veel geheugen. Toen ik alweer een tijdje geleden deze tablet kocht dacht ik, ooo mooi geheugen genoeg. Daar kan ik even mee vooruit. En dan ook nog een extra SD kaart erin, het kan niet op. Maar binnen de kortste keren bemerk ik dus dat het wel op kan. Veel dingen heb ik nu over kunnen zetten op de SD kaart maar er zijn apps bij die in het interne geheugen moeten draaien die veel geheugen vreten. Maar daar zijn ook wel weer oplossingen voor te bedenken. De blogspot kan ik natuurlijk ook gewoon in de browser openen in plaats van met een app. Het werkt dan net zo goed en het scheelt veel geheugen. En zo zijn er meer van die zaken.

Ik  ben blij dat ik er ook lol in heb te spelen met al die digitale mogelijkheden. Het houd je van de straat. Dit blogje schrijf ik nu op de nieuwe laptop en daar kan ik ook heerlijk op tikken in schoenmakerszit met een kussen op mijn benen en de laptop

. Zie je het voor je. Lekker rammelen op dat ding. Ik heb hem ingesteld op hoge contrasten. Daardoor ben ik wel alle mooie foto's kwijt die ik op het startscherm zette maar het is wel beter te overzien.  Maar ach ik probeer het wel weer een keer terug te zetten misschien toch wat leuker er wat foto's uit mijn bestanden op te laten draaien. Ik weet nu toch hoe het teruggezet kan worden.

Ja en ik heb een oproep gekregen van de oogarts want die werkt ook weer. Ik ben benieuwd of hij me nog aan staar kan opereren. Misschien scheelt dat voor mijn gezichtsvermogen. We zullen zien.

Simone Weil

Ik ben weer in de mystieke werken gedoken. Wat is het voor mij een feest om daarmee bezig te zijn.  Een feest van herkenning. Ik vond op internet een prachtige site met veel mystieke teksten. Ze zijn niet eenvoudig om te lezen maar ik heb me nu helemaal verloren in Simone Weil. Als je nieuwsgierig bent geworden kun je wel kijken onder deze link

 https://mystiekfilosofie.com/over-deze-site/simone-weil/.

Een paar citaten die ik voor het gemak bewaarde.

Iedere vorm van beloning is een degradatie van energie.
Het gevoel van tevredenheid met zich zelf, na het stellen van een goede daad, (of het voltooien van een kunstwerk), is een degradatie van een hoger soort energie. Daarom dient de rechterhand niet te weten. ..
Op zeker niveau bestaat daarvoor in de godsdienst een equivalent. Bij gebrek aan de glimlach van de koning , zoekt men zichzelf een God te fabriceren, die ons toelacht. Of men prijst zichzelf. Een gelijkwaardige beloning is onontbeerlijk. Onvermijdelijk als de zwaartekracht
De noodzaak van een beloning, die het equivalent is van wat men geeft. Maar als men die noodzaak geweld aandoet, blijft er een ruimte en er ontstaat een soort aanzuiging van lucht: dan komt de bovennatuurlijke beloning. Zij komt echter niet, als men al een andere vorm van compensatie ontvangen heeft: die leegte laat haar komen. Hetzelfde geldt voor de kwijting van schulden ( en dat betreft niet slechts het kwaad, dat anderen ons aangedaan hebben, maar ook het goede, dat men hun doet). Ook daarbij aanvaardt men het ontstaan van een leegte. De leegte aanvaarden in zichzelf is iets bovennatuurlijks. Waar de kracht te vinden voor een daad, waartegenover geen compensatie bestaat?
compensatie bestaat?
Die energie moet dus van elders komen. Maar voordien is een zelfonthechting nodig, iets wanhopigs, voordat dit vacuüm ontstaan kan. Leegte: diep-donkere nacht. Bewondering, mededogen ( en vooral die beide tezamen) leveren werkelijk energie op. Maar men dient zich die te kunnen ontzeggen. Gedurende enige tijd moet men zonder énige beloning blijven; of die nu van natuurlijke of bovennatuurlijke aard is.


Nou is dit natuurlijk wel heel erg uit de context gerukt. Maar ik vind het zo mooi dat er die relatie met het Boeddhisme in is te vinden. Hoe bestaan we? Niet de manier waarop we denken te bestaan. En dat wordt in dat hele boek van Simone ook wel duidelijk.

Wat vullen we niet llemaal zelf in en denken we te weten. Zelf in de stilte verbeelden we ons soms Het gevonden te hebben. Pfff. 

mondkapjes

De mondkapjes zijn onderweg. Ik bestelde er 4 bij Intermobiel. Steun ik meteen een goed doel en ik neem aan dat ze van dubbel katoen zijn en er waarschijnlijk een filter inkan. Vanmorgen moesten we de boodschappen voor deze en volgende week doen maar ik ben nog bloot gegaan.😂.  Hopelijk komen we er weer zonder kleerscheuren doorheen. Ja je moet er gewoon maar vanuit gaan dat je geluk hebt en als ik dat niet zou hebben heb ik pech gehad. Niet dat het idee met niets doet maar het haalt me zeker niet onderuit en ik kan ermee leven.

Als je jonger bent en jonge kinderen hebt is het veel erger als je iets overkomt. Misschien houd ik er zelfs wel rekening mee dat het me kan overkomen en dan hoop ik in rust te kunnen blijven.

Maar nu zit ik gewoon lekker op de bank en heb helemaal mijn draai gevonden met de laptop op schoot erop los tikken. Ik heb er een  stickje   met foto's in gestopt en kan zo lekker rondsnuffelen in oude foto's.

Digitale contacten en Corona

Grappig toch dat ik zo van het een in het ander val en er steeds wel weer iets op mijn bordje komt te liggen. Dan weer mensen ontmoet waar ik leuk dingen mee uit kan wisselen..
Vanmorgen wel even kunnen lachen al was het jammer dat Marguarite afhaakte omdat ze net als ik de dingen op haar computer niet kreeg zoals het door Kiemiya gepland was. Jeetje wat een lastige namen. Ik weet nu nog niet hoe je ze schrijft. maar goed,...
Gelukkig heb ik er niet zo'n moeite mee als het niet lukt ik ben doorgegaan tot ik het via een omweg wel voor elkaar kreeg. Ik begrijp nu dat ik mijn laptop uit de tablet modus moet halen en dan is het wel mogelijk om te multitasken. Twee schermen tegelijk open.  Ik ben benieuwd of het volgende week gaat lukken.
Als we bij Motel Spatie, waar genoeg ruimte is voor de 1,5 mtr afstand van elkaar, een keer bij elkaar kunnen komen dan gaan we iets met boekbinden doen van de bladen die Gerda uit zal draaien over hetgeen we gezamenlijk gedaan heb,. Daar heb ik wel zin in want het zou leuk zijn als ik iets meer van die techniek zou kennen. Dan zou kan ik later misschien ook wat A4 of A3 bladen kunnen binden van mijn werkstukken die ik nu in plastic mappen heb.

Ik ben benieuwd hoe het met die Corona verder zal verlopen. De kinderen mogen nu weer met restricties naar school en er worden ook andere dingen weer losser gelaten. Maar ik ben er niet erg gerust op. Het betekent alleen maar dat er weer meer intensief care bedden beschikbaar zijn. Ik blijf in ieder geval maar zoveel mogelijk overal vandaan en lekker in mijn eigen huisje voor zover dat mogelijk is. Niet dat het zekerheden geeft want ik ben er wel degelijk van doordrongen dat het ondanks dat zomaar mis kan gaan. Gelukkig ben ik daar niet bang voor als het komt dan is het vroeg genoeg om in een deuk te schieten en misschien blijven wij er wel van verschoont. Wie zal het zeggen. Ik merk dat ik tot nog toe alle rust in mijzelf kan vinden . Ook als ik er dieper over nadenk en me bewust maak dat het zomaar mis kan gaan.

Tijden veranderen 1952-2020

Tijden veranderen.

 Geschreven in 2010

1952

Daar loop ik dan, een angstig kind in de verlaten straten op de vroege zondagmorgen. Om de hoek van iedere volgende straat kan zich weer iets onverwachts voordoen. Een blaffende hond die achter me aan komt of kwajongens die aan mijn haren trekken. Af en toe loop ik hard. Hoe eerder ik er ben des te liever het me is. De vorige week heeft mijn vader me naar zondagschool gebracht. Nu weet ik de weg en kan ik wel alleen gaan ik ben toch al een grote meid.

Wat een opluchting, ik heb het hek van de kerk bereikt en ga naar binnen. Er hangen al jasjes aan de kapstok in de gang en in het klasje is het lekker warm.

Er worden liedjes gezongen en een verhaal verteld over Johannes de doper die werd onthoofd. Ik vind het een prachtig verhaal. Aan een flanelbord worden mooie gekleurde plaatjes gehangen en ik ben even mijn angst voor de terugweg vergeten. Maar die komt onherroepelijk en ik leg hem op een drafje af.

Thuisgekomen vertel ik wat ik gehoord heb maar ik vertel niet dat ik onderweg zo bang ben geweest.

De volgende zondag moet ik weer naar zondagschool en de angst overvalt me. Ik huil.

“Zie je wel”, zegt mijn moeder, die niet gelovig is tegen mijn vader, “dat zijn toch ook geen verhalen voor kinderen, dat kind hoeft niet meer naar die zondagschool.”

Wat een opluchting, maar wel jammer van die mooie verhalen.

1955

Enkele jaren later ga ik met mijn ouders samen naar een ander kerk op zaterdag, want dat is de Sabbat. Mijn vader krijgt ontslag omdat hij de zaterdag vrij vroeg en dat niet kreeg op de machine fabriek waar hij werkte. Financiëel wordt het er voor hen niet gemakkelijker op, maar  mijn ouders zijn helemaal overtuigd van de waarheid en God zal wel voorzien. Ik voel me er sterk bij betrokken en ben zeer toegewijd.

De schuifdeur van het tussenkamertje waar ik slaap is met glas in lood. Er wordt een gordijn voor geschoven dat altijd een kiertje open mag blijven. Ik kan als ik op bed lig veel opvangen van de gesprekken die er in de huiskamer plaatsvinden. Ik hoor een  gesprek over de kerk en wat God van ons verlangt en hoe listig de duivel is. En dan is er ook nog een gesprek  over geesten en doden die tevoorschijn komen. Dat is satans werk. Ik vind het griezelig en durf niet meer te gaan slapen. Overal in het behang vormen de krinkeltjes zich tot gezichten die me aanstaren. De angst bouwt zich langzaam op. Iedere avond  kniel ik voor mijn bedje en zeg mijn avondgebedje. Intussen denk ik: als er maar geen geesten onder mijn bed zitten en durf niet eens te kijken als ik klaar ben. Mijn moeder stopt me in en kust me welterusten. Papa komt nog even en verdwijnt weer door de schuifdeur naar de kamer, maar ik kan niet slapen. Overal in mijn hoofd loert het gevaar. Geesten zijn zo ongrijpbaar. Ze zijn er wel en ze zijn er niet. Misschien staan ze wel naar mij te kijken. Als ze me maar niet aanraken of kwaad doen. Toch ben ik ook nieuwsgierig en zou ze wel willen zien. Ik probeer heel goed te kijken, maar zie niets. Gewoon alleen mijn kamertje. Maar de angst verdwijnt niet. Er zitten nog veel meer angstige dingen in mijn hoofd.

Wie zegt me of ik nog wel wakker word als ik in slaap val. Misschien ga ik dan  wel dood. Dat weet je toch nooit zeker. Een buurjongetje, die bij mij in de klas zat is een tijdje geleden ook dood gegaan. Hij was wel ziek en had in het ziekenhuis gelegen, maar thuis in je bed kun je toch ook dood gaan. Ik heb geleerd dat de dood als een slaap is en als Jezus wederkomt op de wolken des hemels worden alle doden opgewekt om met hem naar de hemel te gaan. Maar ik wil helemaal nog niet dood.

Ik hoor de geruststellende geluiden uit de kamer. De radio staat zachtjes aan en af en toe hoor ik mijn moeder door de gang naar de keuken lopen.

Mijn gedachten blijven in een kringetje ronddraaien.

Ja, nu gaan mijn ouders ook naar bed. Het zal helemaal stil worden en dan vind ik het nog griezeliger.

“Mam!” roep ik zachtjes.

Ze hoort me niet.

Nog eens, ietsje harder.

“Mam!”

Ja, ze heeft me gehoord.

“Goh kindje, slaap je nog niet, wat is er aan de hand?”

“Ik kan niet slapen, ik ben bang.”

“Bang, waarvoor?”

“Dat ik dood ga.”

Mijn moeder zit op de rand van mijn bed.

“We gaan allemaal een keer dood lieverd.”

 “Ja maar ik wil helemaal nog niet dood.”

“Je gaat ook helemaal nog niet dood” zegt ze.

“Ja, maar als ik nou toch dood ga.”

“Àls de hemel valt zijn alle mussen dood en geloof me nu maar, ik weet zeker dat jij vannacht niet dood gaat en nog heel lang niet”.

We praten een tijdje en ze stopt me weer in om te gaan slapen. Die nacht slaap ik rustig.

Het is moeilijk om over de angst voor geesten en doden heen te komen al laat mijn moeder me iedere avond onder mijn bed kijken.

1965

Peter gaat al een tijdje niet meer mee naar de kerk. Ik heb daar wel begrip voor.  Als ik eerlijk ben wordt het mij ook steeds moeilijker om te gaan.  Nu Robert een half jaar oud is, geef ik de moed op om door te gaan met mijn kerkelijke activiteiten. Het eerste halfjaar was ik te moe en te druk, nu ben ik er zo aan ontwend dat het me minder belangrijk lijkt. Ik vraag mezelf steeds meer af. De dingen in de bijbel worden zo letterlijk geïnterpreteerd en zijn daardoor zo onwaarschijnlijk in deze tijd van wetenschappelijke verklaringen. Ik kan niet domweg geloven in dingen die zo onwaarschijnlijk zijn. Ik heb ook gewoon geen zin meer om me te verdiepen in dingen die ik als wonderen zou moeten aanvaarden en leg liever alles naast me neer. Er is niets meer over van de diepgevoelde ervaringen uit mijn kinderverleden. Het leven is al moeilijk genoeg.

Ik haal een vers worstje bij de slager. Varkensvlees aten we nooit, ook dat was verboden en ik stap bij Annelies naar binnen om te vragen hoe lang ik die moet braden. In het begin voel ik me zo schuldig, de leerstukken zijn diep geworteld. Langzamerhand ga ik me steeds minder houden aan dat wat van bovenaf wordt opgelegd en voel ik me vrijer om te doen en laten wat ik wil. Ook op de zaterdag, waarop ik niet winkelen, werken of kopen mag, ga ik mijn eigen gangetje. Ik zie er het nut niet meer van in.

1995

Tijden veranderen sneller dan ooit.

Vandaag kan al gisteren wezen.

Ik ben een nieuwe weg ingeslagen een weg van onderzoek naar wat ik in wezen ben. Mijn nieuwsgierigheid stuurt me steeds verder op weg naar plekken die ik anders nooit zou hebben ontdekt. Plekken in mijzelf die aangeraakt worden en verlevendigd. Ik herontdek heel langzamerhand de waarden van religies in zijn algemeenheid in theosofische studies en in het bijzonder die van de Boeddhistische Gelugpa traditie.  Gelek Rimpochee zei ooit in zijn lessen:

Wanneer je weet in welk potje je de dingen moet doen kun je ze altijd gebruiken. Dat is voor mij heel belangrijk. Ik ben weer teruggekeerd naar de wortels uit mijn jeugd al zijn de omstandigheden veranderd, er daagt weer een gevoel van herkenning ondanks de totaal andere invalshoeken.

Vanuit een protestante achtergrond sta ik nog regelmatig vreemd tegenover alle rituelen die een middel zijn om te komen tot verlevendiging van mijn zoektocht. Ik laat ze over me heen komen en denk, de tijd zal hun waarden bewijzen.

2010

Ik zeg mijn sadhana’s. Hier op mijn kussentje breng ik dagelijks mijn denkertje tot rust om thuis te komen bij mijzelf. Iedere dag is het weer anders. Er zijn dagen dat ik me moeilijk kan concentreren. Er zijn dagen dat ik bijna in slaap val. Ik leer er mee om te gaan of het te accepteren. De momenten dat er ‘kwartjes vallen’ zijn een grote schat die ik koester in het diepst van mijn hart. Zoals het rituele geluid van de rinkelende bellen tijdens de rituelen die me plotseling tot op mijn botten raken.

De waarden die in mijn kindertijd wortel hebben geschoten komen tot ontwikkeling in een samenspel van aandacht, analyse, concentratie en meditatie. Zoals een mede student van de Lam Rim steeds zegt: “Het is iedere keer weer spitten in mijzelf”,  en dan tot conclusies komen dat ze een bedding vinden en geïntegreerd kunnen worden in mijn leven. Wat ik de laatste vijftien jaar heb geleerd is onnoembaar en zeer waardevol.

De lessen van Rimpochee, de beoefeningen en de activiteiten binnen Jewel Heart vormen een basis waaraan ik me kan spiegelen en waardoor ik de weg leer bewandelen naar meer vrijheid binnen alle beperkingen van mijn waardevol menselijk bestaan.

En hoe is het nu, anno 2020?

Heel leuk om dat nu weer eens terug te lezen en te weten hoe mijn leven zich tot op dit moment ontwikkeld heeft. Nog steeds ben ik heel dankbaar voor de mogelijkheden die ik in de Boeddhistische filosofie en levenskunst heb gevonden. Ik heb daar zoveel van geleerd en sta veel vrijer in het leven dan dat ik me ooit vroeger voor had kunnen stellen. Dat schept veel meer mogelijkheden en geeft ruimte om te gaan met de dingen die op mijn pad komen.
In crisis tijd zoals die zich  nu voordoet met de corona crisis merk ik dat er ruimte is en ik hoef niet in paniek te vervallen. Zoveel mooie levenslessen en oefeningen, die me tot hier hebben gebracht. Dat maakt dankbaar. Dat is leven met alles erop en eraan. Alles mag er zijn. Het is aan mij om er op een goede manier mee om te gaan in alle bescheidenheid wetend dat het heel bijzonder is dat  blokkades me niet hebben belemmerd om tot hier te komen.

Dank, dank, dank voor alle mooie lessen die ik  door Gelek Rinpochee en alle mede studenten heb mogen leren.

Rust en ruimte

Het weekend staat weer voor de deur en het belooft rustig te worden. Geen visite voor moederdag want het is beter nog een tijdje rustig afstand te bewaren.

Wel heb ik vanmorgen voor de tweede keer boodschappen gedaan. Het is allemaal netjes geregeld in de winkels. De handvatten van de karretjes worden netjes schoongemaakt maar ik betrap me erop dat ik met mijn handen ook aan de ijzeren bak zit en niet alleen aan de handvatten. Thuis meteen maar weer goed mijn handen wassen in de hoop dat we van het virus verschoond zullen blijven.

Ik ben een nieuw prive blog gestart. Ik heb altijd graag dagboekjes bijgehouden en ik merk dat ik ook graag heel persoonlijk schrijf ooit schreef ik al een boekje over mijn leven omdat ik toch wel een zware periode heb gekend tijdens mijn echtscheiding waarin ik door mijn ex echtgenoot met de dood werd bedreigd. In een bepaalde periode vond ik het fijn die moeilijke tijd te delen op een blog en in een boekje. Nu schrijf ik dagelijks over betere tijden en hoe ik in het leven sta. Het blog is niet publiekelijk toegankelijk en dat vind ik fijn. Het geeft me een vrijer gevoel om te schrijven. Niet dat er zoveel geheimzinnigs op zou staan echt niet, maar ik voel me vrijer om te schrijven . Ik heb niet meer zo de behoefte om te delen want het heeft allemaal niet zo veel 'om het lijf'.

In het verleden  staan er veel blogjes in dit Magazijn waar op gereageerd werd, daar heb ik heel veel van geleerd en ook hoe moeilijk het is om op de juiste manier uitdrukking te geven aan de eigen gedachten en levensbeschouwingen. Dat werd me niet altijd in dank door iedereen afgenomen. Af en toe kwamen er nogal wat discussies los. Dat vond ik niet altijd makkelijk.

Nu het bloggen allemaal op een lager pitje staat en er meer oppervlakkige contacten  zijn op Facebook  merk ik dat ik het toch ook fijn vind om hier, zonder heen en weer gepraat, te schrijven. Dat geeft meer rust en ruimte.

Een bloemetje voor het weekend

Sterven

Gisteren was de uitvaart van een vriendin. Via live stream kon ik het bijwonen.
Ik heb haar leren kennen bij Jewel Heart in de jaren 90. We waren tegelijk begonnen met de cursis in de Lam Rim.
Ze was een mooi mens. Liefdevolle vriendelijkheid was op haar lijf geschreven. De laatste jaren gaf ze ook lessen in de vier hartkwaliteiten en haar cursisten voelden zich helemaal thuis bij haar.

Ze was zelfs nog iets jonger dan ik en binnen 2 uur was ze er niet meer. Dat zet me wel weer aan het denken.  Zeker is het dat ik geen moeite heb met het nadenken over sterven. Me daarmee vertrouwd maken geeft me veel. Het laat me de kostbaarheid van het leven zien. En het heeft me nu aangezet om toch een en ander op te gaan schrijven.  Er zijn toch altijd mensen die achter blijven. Eigenlijk heb ik niet meer zoveel te vertellen. We weten wel hoeveel we om elkaar geven. Dat geeft rust.

Gedragsverandering.

De wereld draait door alsof er niets aan de hand is. En daarmee bedoel ik niet de mensenwereld maar de wereld, de aardbol, het universum zoals het is, dat vraag ik me af.

Tijdens de corona crisis wordt het wel (pijnlijk) duidelijk hoe alles van elkaar afhankelijk is en hoe wij als mensheid daar de oorzaken en de gevolgen voor creëren. We hebben ons verheven tot heersers over de wereld en gedragen ons alsof wij het voor het zeggen hebben. Zonder dat we beseffen waar we mee bezig zijn.

Ook al is de wetenschap nog zo vol van kennis in theorieën en praktijk, de gevolgen van ons handelen, is op de lange termijn onmogelijk te overzien. We zullen moeten leren leven met dat wat we aangericht hebben en de gevolgen van alle ingrepen die we hebben gedaan moeten handelen.

Draait de wereld gewoon door omdat hij onafhankelijk van ons functioneert? Volgen de seizoenen elkaar op alsof er niets aan de hand is. Verandert er in principe niets aan onze aardbol. Heeft ons handelen daar in essentie geen invloed op?

Lijkt me vrij onlogisch te denken dat het wel weer goed zal komen als we zien hoe alles met elkaar verbonden is en hoe er als het ware kettingreacties ontstaan door onze manier van leven. Als we er ons op een uiteindelijk onwetende manier altijd weer mee blijven bemoeien en beslissingen nemen op basis van onze hebberigheid in welke vorm dan ook. Niet alleen in materiële zin maar ook in de zin van dat de dingen zich aan MIJ aan zouden moeten passen.

Er zal wat moeten veranderen. Maar of dat ook lukt en of we na verloop van tijd niet weer terugvallen in ons aangewende diep geworteld gewoontegedrag.? Dat is de vraag.

Om  te voorkomen dat we weer in dat gewoonte gedrag vervallen, is denk ik een veel langer leerproces nodig dan we nu in een paar maanden corona crisis zien. Een wereldwijde motivatie van:
Dit nooit weer.

Ik zie het nog niet gebeuren. Straks hobbelen we weer gewoon verder. 😓

Kreten

Wat is het toch waardoor ik er altijd weer tegenaan loop. Het zijn de kreten zoals:
Loslaten
Positief denken
In het NU zijn

Zonder enige onderbouwing worden ze overal op losgelaten. Prachtige citaten worden uit hun context getrokken en driftig rond gestrooid. Soms heb ik zelfs de neiging eraan mee te doen omdat ik graag direct en spontaan handel maar als ik er beter over nadenk en ook dat doe ik graag, dan bedenk ik mij. En ik overdenk dan het volgende:

Neem nou dat positief denken bijvoorbeeld.
Het is prachtig als je de mogelijkheden in jezelf hebt om zo te kunnen denken. Het gevoel dat wanneer het allemaal niet zo meezit je de mogelijkheid hebt om te voelen en te weten dat het wel weer beter zal worden. Het komt allemaal op zijn pootjes terecht.
Maar wat nu als die mogelijkheid er niet is. Als er niet meer zoiets bestaat van beter worden of zo diep in de put zitten dat er geen uitkomen meer aan is. Dat alle mogelijkheden fysiek en psychisch geblokkeerd zijn. Doe je dan met het uiten van zulke kreten geen mensen tekort die tot aan de lippen in de ellende zitten? Draai je dan niet alleen maar om je eigen mogelijkheden tot een bepaalde manier van denken heen zonder erbij na te denken dat het bij jou ook weleens anders zou kunnen worden in tijden van ziekte of dood? Wals je dan niet overal overheen?

En dan loslaten. Ja natuurlijk dat kunnen we honderd keer zeggen tot in het oneindige maar er zijn altijd wel weer nieuwe dingen die op poppen. Dingen die ons bezig houden waar we maar moeilijk los van komen omdat ze ons toch wel aan de botten komen. Eigenlijk net als in het bovenstaande komen er altijd wel weer nieuwe dingen naar boven en blijven we in hetzelfde kringetje ronddraaien. En maar vechten om los te laten. Daar is geen beginnen aan. Het gaat maar door en houdt niet op. Je zou alleen al moe worden van het vechten. Moet dat dan?

Stop

Laten we in het NU blijven. Dat op hetzelfde moment al geen nu meer is dus eigenlijk niet eens als zodanig bestaat. Ieder moment zijn we een stap verder en denken terug aan het vorige moment. Het enige dat er is is ERVAREN.

Ervaren. Kijken en voelen wat er gebeurt. Dat is het startpunt om vrijuit te kunnen leven. Dat is meditatie en gaat altijd zonder ophouden door als we ons daar bewust van zijn. Zonder iets anders te willen dan ervaren.
Het leven met alles erop en eraan er laten  zijn zoals het is.

Misschien is overgave een beter woord

Als het leven moeilijk is en je kunt er iets aan doen, doe het dan. Als je er niets aan kunt doen denk er dan niet over na maar  ervaar.
Ervaar ook  hoe je ermee omgaat. Wees je bewust van alles wat je als moeilijk of pijnlijk ervaart en verval niet weer in de kretologieën. Kijk er alleen maar naar. Het mag er allemaal zijn,
Dat geeft vrijheid.
Dat vereist een aandachtig leven. Vrij van allerlei invullingen.
Voor mij een dagelijkse oefening.

Zwaar werk

Wat ik toch niet allemaal doe in deze tijd van afstand!

Nee ik doe helemaal geen boodschappen meer.|Dat doet Fer. Ik rijd geen auto meer en we willen niet  samen boodschappen doen dus gaat hij alleen. Eigenlijk kom ik nauwelijks nog buiten. Het komt er gewoon niet van om een wandelingetje te maken. Laatst zijn we wel even samen naar de apotheek gewandeld om wat medicatie op te halen. Pfff dan merk je hoe snel je conditie achteruit gaat. Dus...
ben ik begonnen met oefeningetjes. Van mijn 14de tot mijn 40ste heb ik op klassiek ballet gezeten en ik dacht. Die vroegere herinneringen gaan niet zo snel verloren. Hupekee: Plier, Relever Battement voor zij achter etc. Alles op een heeeeel laag pitje, maar ja. nu zit ik hier toch met spierpijn en zakte bijna door mijn benen. ghaghagha. Toch maar nog een lager pitje gebruiken. En gewoon zachtjes doorgaan.

Ik kreeg vanuit een 55 plus project een leuke opdracht. Welk kunstwerk ik zou maken en waar zou ik het dan neerzetten. Het was heel inspirerend gebracht en ik zag het al voor me. Dus ben ik aan de gang gegaan. 

Ik schreef:

Pfffff. Ik begin een beetje bij te komen. Vanmiddag een sculptuur gemaakt en ik plaatste het daarna in de vijver van onze achtertuin, park Sacré Coeur, Een zwaar karwei op mijn leeftijd. En nu maar hopen dat ik geen verkoudheid overhoud aan die natte voeten.

Kijk er maar naar.

Een citaat van Krishnamurti.
Nou de huiskamer zal niet vol zitten dus alle tijd om ermee te beginnen. Of misschien gewoon mee door te gaan.

“Probeer het - niet ergens in een verre toekomst, maar morgen of vanmiddag. Als er te veel mensen in je kamer zijn, als het druk is bij je thuis, ga dan alleen naar buiten, ga onder een boom zitten of aan de oever van de rivier en bekijk in alle rust hoe je geest werkt. Ga hem niet verbeteren, zeg niet: "Dit is goed, dat is verkeerd", maar kijk er gewoon naar, zoals je naar een film zou kijken. Als je naar de bioscoop gaat, speel jij niet mee in de film, de acteurs en actrices spelen erin, jij kijkt er alleen maar naar. Kijk op dezelfde manier hoe je geest werkt. Het is echt heel interessant, veel interessanter dan onverschillig welke film, want je geest is de neerslag van de hele wereld en hij bevat alles wat mensen ooit hebben ervaren. Begrijp je wel? Je geest is de mensheid en als je dat inziet zul je van een diep gevoeld medeleven vervuld worden. Uit dat inzicht ontstaat een intense liefde en dan zul je, als je mooie dingen ziet, weten wat schoonheid is. “

- Denk daar maar eens over na, p.104.

Raamvisite

zaterdag voor Pasen

Gistermiddag gekluisterd aan de TV geluisterd en gekeken naar de Mattheus passion. Wat raakt me dat toch altijd weer. Die kleine drie uur waren zo snel voorbij.
Het raakt me altijd dat Bach met zulke prachtige muziek ook nog eens de mogelijkheid vond de tijd te niet te doen en de boodschap tot in ons eigen hart kon laten klinken. Dat er kwaliteiten zijn als geduld, mededogen, liefde, en vele andere emotionele eigenschappen die in het verhaal te beluisteren zijn die rechtstreeks in ons eigen hart doorklinken. Zeker in een tijd waarin we nu leven. Een tijd die de hele wereld op de kop zet door een corona crisis.

Het is zaterdag en morgen is het Pasen. Velen krijgen geen bezoek zoals ze gewend zijn en dat is dan misschien niet eens het ergste dat je kan overkomen  dan pas ervaar je hoe niets normaal is.

Ik wens iedereen een goede Pasen toe.

Je bent meer dan wat je hebt

Enkele dagen geleden kreeg ik een telefoontje van Oldschool. Een project dat in zorgcentrum Vreedenhoff de ronde doet en waar ik ook een tijdje als vrijwilligster aan heb meegewerkt. In die periode heb ik een leuke band met deze en gene opgebouwd en nu ik daar niet meer structureel aan meewerk, weten ze me zo nu en dan weer te vinden voor bijzondere projecten of organisaties.

Nu werd ik gevraagd om mee te werken aan een project over crisis situaties. Niet als vrijwilligster maar als oudere die ondervraagd zou worden door scholieren in het middelbaar onderwijs. Zij doen daardoor ervaringen op als kennis detectives en ondervragen de ouderen over hun leven, kennis en allerlei andere items en gaan zo ook meer open staan voor het leven van ouderen. Het mes snijdt dan aan twee kanten want ouderen krijgen daardoor ook contacten met jongeren en dat zorgt voor minder eenzaamheid. Ik vind het heel mooie initiatieven en of het nu gaat om de jongeren als vrijwilligster te begeleiden of om zelf ondervraagd te worden, ik doe er graag aan mee.
Nu in deze periode hebben ze het werkterrein van het project verplaatst naar het digitale gebeuren en is er geen persoonlijk contact meer mogelijk, helaas. maar de ideeën   bij Oldschool lijken onuitputtelijk.

Ik had dus al een voor gesprekje met een stagiaire die meehelpt met organiseren, mij uitnodigde en alvast enkele vragen stelde. Eerst dacht ik: crisissituatie,  ik ken geen persoonlijke crisis situatie. Maar realiseerde me al gauw dat dat natuurlijk niet waar is. Ook ik heb een heel leven achter de rug en al heb ik dan niet bewust een oorlog meegemaakt, er is wel zo een en ander in mijn leven voorbij gekomen waarbij de paniek toesloeg . Maar dat ter zijde. In deze groep jongeren willen ze me nu ondervragen over mijn Macula Degeneratie waarbij het niet onmogelijk is blind te worden.

Na wat vragen over de beperkingen waar ik tegenop liep en hoe ik daarmee omging vroeg hij me onder andere hoe ik met die beperking omging en uiteindelijk of ik daarover nog iets kon zeggen als een soort boodschap. Pfff daar moest ik even over nadenken en toen ik dat voorzichtig probeerde te verwoorden zei hij: oooo dat is een mooie die moet ik even opschrijven.

En nu hoop ik dat ik het weer juist kan verwoorden want hoe ik het aan hem door de telefoon zei, weet ik niet meer maar ach, ik wou maar zeggen:

Je bent meer dan wat je hebt. Wat je bent kun je volledig leren gebruiken en dat geeft nieuwe inzichten en perspectieven. Doe er iets mee.

Nou ja en verder wens ik iedereen, zeker in deze Coronatijd, natuurlijk gezondheid toe.

Een nieuwe post

Dit schreef ik enkele jaren geleden. Ik dacht dat ik hem alsnog ģepost had maar vond hem in de concepten. Nu toch maar plaatsen.


In het dagboek van Etty Hillesum "Het Verstoorde leven" schreef zij over de verschrikkingen van de Tweede Wereld oorlog en de manier waarop zij er in enkele jaren tijd mee om leerde gaan. Ze beschrijft haar weg naar de verwerkelijking van vrede diep in haarzelf. Geregeld vind ik raakvlakken met de weg van de Bodhisattva. Het was voor haar geen pad dat over rozen ging, maar een hard gevecht met zichzelf en met de omstandigheden waarin ze verkeerde wat als een hevig deinen op de golven gezien kan worden. Ze laat zien dat het mogelijk is om het pad te bewandelen om tot innerlijke vrede te komen. Uiteindelijk kiest ze er zelfs voor om bij haar medegevangenen te blijven, omdat ze hen niet in de steek wilde laten. Ze heeft het in bovengenoemd citaat over de vrouwen in het concentratie kamp Westerbork. Hoe begrijpelijk en invoelbaar is hun lijden en hoe bijzonder, vol rust en overgave vindt Etty haar weg daarin.

In veel landen en o.a. Tibet is onderdrukking en marteling aan de orde van de dag. Er zijn verhalen bekend dat, onder de meest zware omstandigheden, monniken en nonnen dit in de diepste innerlijke vrede doorstaan hebben. De Tibetanen die dit meegemaakt hebben en die konden vluchten, hebben hun verhaal in ieder geval aan de wereld kunnen vertellen.
Dit zijn grootse voorbeelden van wat voor de menselijke geest mogelijk is om in barre omstandigheden toch innerlijke vrede te bewerkstelligen.

Al meer dan 65 jaar leven we hier in Nederland in vrede, dat wil zeggen dat er geen oorlogssituatie is. In veel landen is dat anders. Overal op de wereld spelen zich kleine en grotere oorlogen af. Er worden mensen vervolgd, opgesloten en gemarteld. We kunnen het allemaal meebeleven als we het nieuws zien of de kranten lezen, want de hedendaagse communicatie staat voor niets. Deze voorbeelden laten zien dat er zelfs in de grootste ellende een weg naar vrede in jezelf te vinden is.


Ik leef nu hier in een tijd met ontelbare mogelijkheden en juiste omstandigheden. Het is nu de tijd om alle zeilen bij te zetten door om te leren gaan met al onze onvrede over de kleinigheden die er in ons opkomen zoals irritaties, weerstanden ongenoegen over onze medemens. Door aandachtig en oplettend te zijn kunnen we ze leren kennen en herkennen in onszelf. Nu kunnen we oefenen om ook deze onvrede om te zetten tot diepe vrede in onszelf om zo standvastig en vol vrede het volledige leven tegemoet te treden.

Nu in tijden van Corona virus komen er veel emoties vrij en zou ik wensen dat iedereen in zijn eigen midden kan blijven functioneren en niet in paniek zal raken. je vast kunnen houden aan de mogelijkheden die beschikbaar zijn er er het beste van maken/

veel kracht, liefde en licht op ieders pad gewenst

vakantie en fotograferen

Ik besteed regelmatig tijd aan het bekijken van oude fotootjes. Zo ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik digitaal ben gaan fotograferen in 2004. In 2003 waren we met vakantie naar Italië geweest en die fotootjes zitten nog netjes in een album geplakt. Daarna zijn ze allemaal op een cd schijfje terecht gekomen en nu worden ze allemaal op een harde schijf opgeslagen. Enorme hoeveelheden geheugen kun je daarop klwijt..

Sommige CD en DVD tjes met foto's zijn beschadigd en niet meer te zien. Dat is jammer. Maar het meeste is er nog en zo af en toe zoek ik er eentje uit en verplaats wat fotootjes naar de harde schijf waardoor ik ze ook weer kan bewerken. Een leuke hobby.

We maken onze vakantiereisjes vanaf die beginperiode eigenlijk altijd met een bus en dat vind ik heerlijk. Instappen zonder zorgen, fototoestel op schoot en schieten maar. Vanaf het eerste moment tot het laatste hebben wij beiden een fotovakantie en daar, dat merk ik nu, hebben we nog jaaaaaaren plezier van.

Een van die eerste fotootjes die in onderweg naar Frankrijk schoot in 2004 was op de snelweg. Dit gebouw is steeds verder in verval geraakt en ik heb geen idee of het er nog steeds staat. Maar zo zag het er dus uit in 2004. Ik heb niet aan de foto verbeterd en plaats hem zien zoals hij is. Ook de kleuren heb ik niet aangepast en je kunt zien dat ik door de meestal verdonkerde ruit van de bus heb gefotografeerd.

Wat ik me wel herinner is ook dat het eerste toestel dat ik kocht peperduur was en bijzonder slecht. Na de vakantie moest hij terug naar de fabriek want de knopjes werkte niet. Het is noooooit meer goed gekomen met die oude Minolta. Het materiaal is tegenwoordig veel verbeterd maar tot nog toe heb ik al veel merken uitgeprobeerd de beste camera's die ik had waren van Panasonic. En daar houd ik me nu maar aan.

Even nadenken

Op een externe schijf heb ik ook nog jarenlang fotootjes verzameld.
Weer eens even een duik nemen in 2009. Al  meer dan 10 jaar geleden. Onvoorstelbaar zo hard als de tijd voorbij vliegt. Als je op je leven terugkijkt lijkt het een zeepbel die na iedere herinnering weer in het luchtledige verdwijnt. En daar word ik nu regelmatig mee geconfronteerd. Want naar buiten gaan zit er voorlopig nog niet in.

Nou vermaak ik me gelukkig prima. Er gebeurt zoveel.  En ook heb ik geen moeite met de vergankelijkheid van al die herinneringen. Waar zouden die eigenlijk opgeslagen liggen? In mijn brein? Of... zijn er nog meer mogelijkheden in het kleine universum dat ik ben?

Maar goed, in deze tijd van het jaar staat de magnolia in bloei en ik moet het nu even doen met 2006. We waren in Markelo bij de kinderen en daar stond zo'n prachtig klein boompje in de tuin. Daar maakte ik deze foto.

Toch leuk... herinneringen. Maar ook herinneringen gaan verloren. Is dat erg? 
Als je het niet meer weet, kun je het toch ook niet missen, misschien ben je er dan ook niet meer of niet meer zoals je was...

Rare tijden

Het zijn rare tijden. Het corona virus houdt ons in zijn greep en dagelijks stromen de berichtgevingen onze huiskamers binnen die nu vol zitten met mensen die normaal gesproken naar school en werk zijn. Daarnaast blijven de kamers van de alleenstaanden in de verpleeghuizen eenzaam en verlaten om nog maar te zwijgen over wat zich in de ziekenhuizen afspeelt. De straten zijn uitgestorven want iedereen blijft zoveel mogelijk in huis.

Alle ruimte voor mij om weer eens een blogje te schrijven want ook ik kom de deur niet meer uit.
"Ben je bang?" vroeg een vriendin me door de telefoon.
Nee ik geloof niet dat ik bang ben maar het laat me ook niet koud. Natuurlijk hoop ik niet ziek te worden. Ik zie geen enkele noodzaak om naar buiten te gaan. Fer doet de nodige boodschappen en ook voor zijn 90 jarige moeder die hij wel regelmatig bezoekt want zij heeft het ook zwaar zonder verdere familie die normaal gesproken vaak langs kwam.

Ik heb het goed in huis. Kan allemaal fijne dingen doen. Zoals ik dat eigenlijk altijd gewend was maar nu toch wat meer tijd. Ik heb digitale contacten, schilder, zit achter de computer, bewerk oude fotootjes, mediteer, lees, verzorg de plantjes en moet poetsen omdat de hulp voorlopig niet meer komt.

Zo kabbelt het leven verder en zie ik naar buiten hoe het voorjaar zich gewoon ontwikkelt. Straks komen de blaadjes weer aan de bomen en wordt het warmer. Gaan de ramen in de serre weer open en ik realiseer me hoe goed het leven voor me is als wij zelf hopelijk niet ziek worden.

Het lijkt wel een ego trip dit blogje want helaas zo is het niet voor iedereen. Ik zou willen dat iedereen zich niet mee zou laten slepen door alle emoties die er rondom spelen en in het eigen midden kan blijven staan. Ik zou wensen dat iedereen zo buiten de problemen kon blijven en vind het zo geweldig dat hulpverleners er juist middenin gaan staan. Ja probeer dan nog steeds maar in je eigen midden te blijven terwijl je bezig bent je medemens te redden. Ook daarna zal er dan heel wat te verwerken zijn.

Al met al denk ik dan dat het heel belangrijk is dat wanneer we zelf niet met de zwaarste problemen geconfronteerd worden en door de omstandigheden ook niet naar buiten kunnen om een helpende hand te bieden het toch belangrijk is goed op onszelf te passen zodat we niet nog eens een extra belasting voor de toch al overbelaste maatschappij vormen. En dat we dus ook gehoor geven aan de oproepen waaraan we wel kunnen voldoen om het leven voor anderen te verlichten. Al is het alleen goed voor jezelf zorgen zonder anderen in gevaar te brengen. Dat is echt niet zinloos leven. Dat is bewustwording.

Op facebook zet ik regelmatig een troostfotootje 

dus ook hier.

Nathalie Stutzmann - Recording Bach aria "Erbarme dich"

er gaat wat fout

zo te zien is Blogspot ook al in de war met het vorige blogje is veel mis gegaan.