Symbolische waarden

 Het lijkt wel of ik met de grote schoonmaak bezig ben en het voorjaar is toch al zo goed als voorbij. Gelukkig word ik daar lijfelijk niet moe van want om. wat mensen 'lekker moe" noemen, te worden nou daar ben ik geen held in.

Mijn hele leven al niet geweest. Mijn conditie is dan ook nooit erg hoog. Een voordeel is dat ik er geen gewicht af hoef te gymmen want dik worden doe ik niet van het harde werken 🤣dat ik doe met allerlei andere zaken dan sport.  Natuurlijk let ik wel op wat ik eet en de suikers heb ik afgeschaft. Dat scheelt een slok op een borrel. Daar alleen al viel ik 5 kg door af en heb er nog 61,5 over.

Die schoonmaak heb ik op de computer gedaan. En zo langzamerhand krijg ik steeds meer grip op zaken die ik erop heb staan en op wat in de cloud hangt. Ik heb geen zin om door het lastig achterhalen van hoe het functioneert om de tuin te worden geleid door google foto's.

En dan kan er hopelijk uit de chaos van de modder weer een prachtige bloem verschijnen.

Na het harde werk is het goed stoeien met de fotootjes 

Wisten jullie trouwens dat de oosterse groet en dankbetuiging 🙏🙏 De lotusknop voorstelt. Er hoort dus ook een ruimte tussen de handen te ontstaan bij het tegenelkaar plaatsen. Het is een zogeheten handmudra.  Een prachtig symbolisch gebaar naar de ander. Et kunnen heel veel waarden aan ontleend worden. Om die te ontdekken moet je er verder induiken.

Linksboven op de foto zie je twee naar boven komende knoppen

 

Tevreden

 Ik heb het idee dat ik jarenlang niet meer naar dit blogje had omgekeken en de laatste tijd krijg ik er weer steeds meer plezier in. Ik heb er veel tijd aan besteed en misschien is het niet zo opmerkelijk veranderd maar voor mij zijn er nu toch wezenlijke verschillen zichtbaar in de lay out. Het is naar mijn zin. Dat wil niet zeggen dat ik er in de toekomst niets meer aan zal veranderen want veranderen dat is het liefste wat ik doe. Daar heb ik plezier in en dat geeft me altijd een gevoel van iets nieuws, iets anders.  Maar op dit moment ben ik tevreden met de indeling van het blog. 

En het is heerlijk weer dus moet ik even opschieten dan gaan we weer even een poosje naar buiten om te fotograferen. We zijn weer volop in de running.

Hard werken.

 Het is nog vroeg. Ach nee, hoe kom ik erbij. Het is helemaal niet nog vroeg. Maar voor ons wel want tegenwoordig staan we maar zelden echt vroeg op. Echt vroeg op moesten we vroeger als Fer de trein van 6 uur pakte naar zijn werk. Dat hoeft niet meer en nu nemen we het ervan. We staan net op wanneer het ons past. Behalve als er afspraken zijn. En die zijn er eigenlijk wel vaak. Dus valt dat late opstaan nog wel mee en blijft vaak voorbehouden aan bepaalde dagen en weekenden. 

Ik zit met de ramen open op de balkon/serre het waait behoorlijk en ik heb de deur naar de kamer dicht moeten doen anders waaien alle deuren dicht door de tocht en waait mijn lief zijn bed uit. Als het vandaag weer net zo warm wordt als gister gaat de airco die we sinds veerleden jaar hebben aan. Niet echt mijn ding want ik vind het niet prettig als ik zit. Wanneer ik bezig ben is het wel lekker maar daar heb je het dan ook wel mee gehad. Het lijkt als je stilzit altijd alsof een koude luchtstroom je huid koud maakt en gelukkig zit ik goed in mijn spieren maar  anders  kan je  daar knap last van krijgen.,

Gister was ik echt  druk bezig en dan is zo een koelapparaat heerlijk. De vrieskast moest ontdooit want het aankoeken van de ijsblokken begon de pan uit te rijzen. Al zulke klusjes gaan steeds meer energie kosten en ik ben niet zo van het lijfelijk harde werken. Blij dat ik dan ook hulp heb. Ik wijd me liever aan andere dingen. Maar deze klus had ik me voorgenomen en als ik dan bezig ben vind ik het ook wel weer heerlijk. Vooral als het klaar is.

Aankomende week schijnt het weer wat koeler te worden en dan is het weer weer om te fotograferen. Bij dertig graden zoals afgelopen week is dat natuurlijk niet te doen. Misschien gaan we ,als het niet te laat wordt straks ook nog even met het fototoestel op pad.

Limieten

 Ik ga toch weer een iets groter letterteken gebruiken in verband met mijn persoonlijke instellingen zodat het voor mij wat makkelijker werkt. En zo blijf ik bezig met van alles en nog wat uitproberen. 

Ook keek ik naar de blogs die ik op Wordpress heb en twijfelde even of ik daar weer een blog voor mijn fotootjes zal maken omdat ik daar over het limiet zit en er niets neer bij kan zetten maar heb toch besloten voorlopig dit blog voor van alles en nog wat te gebruiken. Uiteindelijk kan ik alles onder een label plaatsen zodat het toch een beetje georganiseerd eruit kan blijven zien. Het enige waar ik rekening mee moet houden is dat ik verkleinde fotootjes ga plaatsen onder het label fotografie want anders lopen ook hier de limieten op een gegeven  moment over. Zeker met foto's van mijn fototoestel wanneer ik ze er in de volledige grote opzet.

 

Spanningen.

 Schoonmama kreeg gisteren de glasvezel installateurs over de vloer en mijn lief  ging naar haar toe om haar bij te staan. Het zijn allemaal ingrijpende gebeurtenissen als je bijna 92 bent. Maar het ergste moest nog komen. In de meterkast boorde de instelateur door de waterleiding. En nu, vanmiddag om haf een is het nog niet opgelost want vanmorgen vroeg vertrok Fer alweer vroeg omdat er een aannemer bij moest komen en het  is het kennelijk nog niet opgelost anders was hij al wel weer thuis geweest. Dat valt niet mee.

Een paar relex fotootjes

Intussen heb ik vanmorgen een heel gezellige zoomsessie gehad. Deze keer waren we maar met drie ouderen en reken er maar op, er is heel wat uit te wisselen en herkenning in elkaar te vinden. Zo mooi dat al die moderne helpmiddelen ons in staat stellen contact met elkaar te onderhouden en ik ben blij dat ik daaraan kan deelnemen. Ik zou een presentatie houden over Bart Jan Bakker schilderkunst maar we kwamen niet verder dan even oefenen voor scherm delen en de schilderijen goed in beeld krijgen. Het is gelukt en volgende week zijn de anderen er ook bij en dan ga ik het nog eens in het echie proberen.

O toch een telefoontje. Gelukkig is alles nu opgelost bij schoonmama en kan ze uit gaan rusten van alle spanningen en toestanden.

Schoonheid

 Over een uurtje ga ik weer lekker aan het schilderen.  Ik heb er zin in.  Maar eerst even deze prachtige rozen laten zien.

Ze staan tegen een muurtje van de flat en komen uit een miezerig potje dat bij mij op het balkon stond te verpieteren.

Is het geen weelde en schoonheid geworden nu het zijn vrijheid heeft gevonden?

Nee dat gaat niet meer

 Allemaal veel te vermoeiend. 

Andere jaren zette ik al mijn schildergerei  op de serre voor de open ramen maar tegen de tijd dat het er staat is het te warm om daar te werken. Dan gaat de airco in de kamer aan en kan ik alles weer verhuizen. Met die wisselende temperaturen is het helemaal een gesleep heen en wer. 

Ik had al het een en ander bij de tafel voor de open ramen neergezet en was al te moe om nog te schilderen. Het heen en weer geloop met spullen pff. Ik moet het anders aan gaan pakken. Die tafel bij het open raam loopt niet weg en ik moet gewoon in de kamer al mijn spullen houden. De hele zomer schilderen in de serre is toch niet haalbaar omdat bij warmer weer de airco unit daar nu staat te blazen. Als ik wat wil doen voor het open raam kan ik me beter beperken en me van te voren voornemen wat ik daar wil doen. Precies dàt kan ik dan meenemen. Zoals nu de laptop. Nu zit ik dus heerlijk voor het open raam dit blogje te schrijven in plaats van te schilderen. Kan ik meteen even uitrusten. Wat een rijke keuze mogelijkheden heb ik toch, ik hoef er alleen maar een beetje creatief mee om te gaan om het helemaal naar vermogen en inzicht in te richten. 

Bubbels is zo druk met haar plantjes. Nou ik ook hoor . Al heb ik alleen maar kamerplanten en geen balkonplanten. Net als vroeger ben ik daar altijd mee aan de gang en dat allemaal op een laag pitje. Maaarrrr. Nu heb ik Geinspireerd door haar ook al heel lang een avocado pit in een pot staan. En wat denk je...

intussen is het een boom in wording.

Het gaat vast een hoge staak worden . Misschien kan ik hem beter al bijtijds toppen zodat het twee scheuten worden en daarn misschien wel 4 als ik weer de schaar ga handteren. 😂

En ik ben bezig een presentatie op de zoom v oor te bereiden voor een klein groepje ouderen die ook geïnteresseerd zijn in kunst. Op pinterest heb ik een mapje gemaakt met werk van Bart Jan Bakker die ik bewonder om zijn grote zeggingskracht in expressionistische stijl. 

https://nl.pinterest.com/ellyvandoorn2/bart-jan-bakker/

Daar wil ik iets mee gaan doen. En verder ben ik daar natuurlijk zelf ook door geïnspireerd en waag ik zelf regelmatig een poging in die richting. Leuk om in mijn schetsboekjes uit te proberen meteen met verf. 

Ook in wording want misschien moet er hier of daar nog een klein likje verf overheen. 

Intussen ben ik een beetje uitgerust en ga ik toch maar eens lekker aan het schilderen. 

Kom maar mee

 Een mens kan nu eenmaal niet alles tegelijk doen en tot nog toe kan ik zoveel doen dat het soms lastig is een keus te maken. 

Maar vanmorgen had ik me voorgenomen weer te schilderen. In het voorjaar komt dat makkelijker op de tweede plaats te staan omdat we er dan graag op uit gaan om te fotograferen en daar komt meer bij kijken dan alleen maar naar buiten gaan. De fotootjes moeten uitgezocht worden en hier en daar wat bijgesneden of verbeterd in een foto bewerkingsprogramma. Al met al best veel te doen.

Tja en ook doordat ik  de werkgroep waar ik schilder even niet meer bezoek in verband met corona raak ik ook een beetje uit de flow. Maar eens gaan kijken wanneer ik daar wel weer naartoe wil gaan. Al schilder ik regelmatig hier in huis met twee vriendinnen op verschillende dagen, toch komt het soms ook met hen niet tot schilderen want dan wordt het een gewoon gezellig koffiepraatje en gaan we niet consequent aan de gang. Maar ook dat is natuurlijk heel fijn. Gewoon lekker kletsen en soms oude koeien uit de sloot halen. Want we kennen elkaar al een eeuwigheid.

Ik verwachtte het vanmorgen al een beetje en kreeg dus een telefoontje dat de afspraak niet doorging. De kinderen kwamen bij haar op bezoek. Nou leuk toch. Het was voor mij vanmorgen gewoon een stimulans om alleen  het penseel weer op te pakken zonder afleiding. Want samen schilderen vraagt voor mij ook aandacht voor de ander en eigenlijk komt er van mijn eigen schilderwerk dan niet zoveel terecht. 

Dat merkte ik nu wel weel heel duidelijk. Ik kon veel geconcentreerder bezig zijn. Zoals ik dat ook bij de kwa heb zo heb ik dat met vriendinnen samen schilderen niet. Dat is op een andere basis geschoeid. Nu ik dat hier zo op zit te schrijven wordt het me duidelijk. De focus ligt dan meer op de ander dan op mijn eigen werk.  Zo werkt dat dus.

Lekker bezig geweest in mijn uppie. En zo blij dat ik niet afhankelijk van anderen hoef te zijn om me tot nog toe goed te kunnen vermaken. Maar anderen in mijn leven zijn daarom natuurlijk niet minder belangrijk. Want wie of wat zou ik zijn zonder de ander? 😃

Kom maar mee

acryl op papier A3

Helemaal groen

We zitten weer rondom in het groen.

De eerste irissen en vrijwilligerswerk

 Er komt altijd wel weer iets anders tevoorschijn. 

Zo ben ik gestopt met bepaalde vrijwilligerstaken en iedere keer komen er weer nieuwe dingen om de hoek kijken. Nu kwam er weer een vraagje van Vreedenhoff of ik niet af en toe een fotootje wilde komen maken om bij de artikeltjes in het nieuwsblad te plaatsen. 

Dat vind ik natuurlijk wel weer leuk en ben nu twee keer even langs geweest. Hopelijk naar tevredenheid. En volgende week is er ook weer een zoom sessie met mensen die voor het Old school project verhalen vertellen op de vraagstellingen van leerlingen uit het middelbaar onderwijs en daar werd ik ook weer voor uitgenodigd omdat ik daar toch ook nog steeds af en toe aan mee werk. 

Dat zijn allemaal wel leuke dingen. Ze zijn niet zo verplichtend en structureel maar iedere keer word ik ergens voor gevraagd. Leuk dat ze me weten te vinden. 

Intussen heb ik ook twee gastlessen gegeven voor een groep op de Hogeschool Arnhem (HAN) en dat was ook heel leuk om te doen. Er kwamen verschillende interessante  vragen van de leerlingen. Ik heb ervan genoten.

Ik heb nooit erg veel bijpassende fotootjes bij mijn persoonlijke verhalen maar mijn persoonlijk doen en laten is ook schilderen en fotograferen en daarvan heb ik genoeg in voorraad. 

Ik las dat de eerste irissen ook weer in bloei staan. Ik kwam ze nog niet tegen maar heb ze wel in mijn archief. 

Om het terrasje zelf

 Het kan raar lopen in het leven. Ik heb mijn eerste vaccinatie een tijdje geleden gehad omdat ik verantwoordelijkheid wil dragen voor ieders welzijn en gelukkig zijn er steeds meer mensen beschermd tegen corona dat helaas nog door velen onderschat wordt. Het voelt goed op deze manier mijn  verantwoordelijkheid te kunnen en mogen dragen wetend dat iedere actie verschillende kanten heeft maar op dit moment kan ik  daardoor ook mijn medemens meer ruimte te geven en minder kans op besmetting met desastreuse gevolgen.

Zo neemt iedereen zijn of haar verantwoordelijkheid op zijn of haar eigen manier. Want ook als er mensen zijn die hun verantwoordelijkheid niet ijken te nemen of misschien niet op dezelfde manier dan nog is het eigen verantwoordelijkheid voor wat de gevolgen betreft en dat geld voor iedereen. Niemand komt om de eigen verantwoordelijkheid heen. Zelfs als je alles aan je laars lapt en onverschillig bent voor alle publicaties dan nog ben je op zijn minst voor de eigen consequenties verantwoordelijk. Hoe je het ook went of keert je HEBT ten alle tijden verantwoordelijkheid. Ook zonder je ermee bezig te houden. Alhoewel het natuurlijk zinvol is de gevolgen in de volle breedte te realiseren.

Natuurlijk geeft de vaccinatie geen vrijbrief om maar te doen en laten wat ik wil. Alhoewel ik gelukkig geen sterke behoefte heb meer te doen dan noodzakelijk is in deze tijd. Ik zou het vreselijk vinden als iemand door mijn toedoen voortijdig zou overlijden. En het kost me gelukkig niet veel moeite mijn best te doen afstand te bewaren en zelfs niet om gewoon thuis te blijven.

Gister wilde ik voor het eerst eens even proberen naar een winkel te gaan. Maar die poging mislukte grandioos. Ze stonden tot buiten in de rij. Nou daar ga ik me dus echt niet in storten. Daar heb ik totaal geen behoefte aan en maakte rechtsomkeer. Ik kwam daarna wel met een vriendin op een half leeg terrasje in de openlucht terecht en we hebben samen voor het eerst in anderhalf jaar onze zinnen daar even verzet. Een aparte ervaring mede omdat ik normaal gesproken maar weinig op een terrasje terecht kom. Meer uit noodzaak om als we onderweg zijn iets te nuttigen dan om het terrasje zelf. Meestal lopen we met een fototoestel en vertrekken al snel weer om te fotograferen. Maar nu zat ik zomaar op dat terrasje om het terrasje zelf. Zo gek kan het gaan. En ik had het niet eens koud. Het was gewoon aangenaam.

De krentenstruikjes laten alweer witte blaadjes vallen. En als het zo waait als op dit moment zal er veel bloesem snel verdwenen zijn.

 

Mijn dag is weer mooi

 Vanmorgen mijn haren laten knippen. Wel even wennen zo'n kort koppie. Maar ook heerlijk. Het wordt beter weer en het is makkelijker met een zonneklep of hoed te fotograferen en aan zo'n koppie is niet veel te bederven als de pet weer afgezet wordt. Heerlijk de zomer tegemoet.

Op de terugweg van de kapper heb ik meteen een paar foto's geschoten. Het is maar een kort wandelingetje maar onderweg is er weer van alles te beleven. Allereerst die prachtige grote blauw boom met bloemen. 

Ik weet niet meer hoe ze heten helaas maar misschien weten jullie het wel.

Dan het brugje over naar het grasje erachter want daar staan paardenbloemenbloemen

Zijn neusje verdwaald bijna in de bloemblaadjes 

De narcissen tegen de helling van het Presikhaaf station

En de bloesems langs het paralelwegje langs de spoorlijn.

Mijn dag is weer mooi

Onzekerheid is er altijd

 En verder was ik even op het blog van Vlasje. Ja het zijn rare tijden en liever schrijf ik niet over de Corona perikelen. Er wordt al meer dan genoeg over gezegd en dat houd ik ook heus wel bij met alle info die daarbij hoort.  Maar ik ben zo blij dat ik heb leren mediteren en heb geleerd  me niet zo verschrikkelijk door mijn emoties mee te laten nemen. Mijn vriendin zegt altijd: Het komt me niet aan de botten. En zo voel ik het ook. Het is mooi in je eigen midden te kunnen leven en werken zonder daaruit getrokken te worden. En als dat wel gebeurd dan duurt dat steeds korter omdat meditatie een manier is om je daarin te trainen. Bijvoorbeeld steeds weer terug naar de ademhaling of een ander focus punt. 

Ik heb alle begrip voor iedereen die het er verschrikkelijk moeilijk mee heeft en daar een weg in probeert te vinden. Ik ga intussen gewoon mijn gangetje. Neem alle voorzorgsmaatregelen in acht en dat kost me geen moeite. Ik ben gelukkig niet bang en ook niet bang als er onverhoopt toch ziekte en dood op mijn pad zouden komen. Op dat moment is het vroeg genoeg om met de bijkomende emoties te dealen die er dan natuurlijk ook zullen zijn.

Ook het opheffen van de blokkades zeggen me weinig want ik blijf toch mijn eigen voorzichtigheid in acht nemen. Dat zijn de dingen die me beschermen en zo niet dan moet ik ook daarmee leren omgaan. Want het virus is door niets zomaar weg te blazen of denken. Het is wat het is. 

Helaas overleed er ook weer een Sangalid van Jewel Heart aan Corona en meerdere in mijn omgeving hadden ermee van doen. Ik prijs me gelukkig in een groep mensen te verkeren die er een stabiele en rustige weg in gevonden hebben en dat we samen de problemen mogen delen. Elkaar ondersteunend tot over de dood heen. 

Ik zou wensen dat iedereen op deze manier zou kunnen leven en de rust kon vinden in dat wat niet vanzelfsprekend maakbaar is en altijd onzeker is en zal blijven. 

Verder heb ik alle respect voor degenen die, al is het vaak op onnavolgbare wijze, proberen er een draai aan te geven met regeltjes die niet altijd begrijpelijk overkomen. Ik geef het je te doen om het 17 miljoen mensen naar de zin te maken in tijden van stress en ellende. Dat is gewoon onmogelijk. 

Rijdende auto

 Gisteren moest ik naar de oogarts en naar de prikpost voor mijn vaccinatie. Dat was dus twee vliegen in een klap aan het einde van de middag. En daarna zijn we lekker chinees gaan halen. Dat is altijd zoveel dat we er twee dagen van kunnen eten dus hoef ik ook nu geen eten te koken. Lekker.

Onderweg naar de chinees rijden we dan over de Mandela brug omdat die chinees in zuid zo lekker is. Of mag je zulk soort dingen niet meer schrijven of zeggen tegenwoordig? Niet dat ik er geen begrip voor heb hoor maar ik kan het niet meer bijhouden zo langzamerhand al dat nieuwe zeer. Er hingen prachtige luchten boven Meinerswijk. Helaas is de werkelijkheid altijd veel mooier dan de foto's.

Deze maakte ik dus uit de rijdende auto met dat kleine toestel dat ik altijd in mijn tas heb.

Nou ja, toch nog wel de moeite waard he.

Gastspreker

  Ik had een uitnodiging gekregen naar aanleiding van een eerdere uitnodiging waar ik gastspreker was op de Hogeschool hier in Arnhem over huiselijk geweld.

Deze keer voor een aantal jong volwassen leerlingen. Het was wel grappig want toen ik was ingelogd was er niemand die mij introduceerde en ik kende natuurlijk niemand. Op een gegeven moment zei iemand. 'Waar wachten we op?' 

Nou toen begon het balletje te rollen en stelde degene waar ik telefonisch mee gesproken had zich voor. Nou dan rolt het balletje wel.

Als ik eenmaal aan het praten ga dan loopt het wel en gelukkig kreeg ik heel mooie vragen waar ik op in kon gaan. Dat maakt het dan ook plezierig om te doen.  Vragen over hoe ik ermee om ben gegaan en hoe je iemand kunt helpen die daarmee te maken heeft. 

Het was weer een zinvolle morgen en ik hoop dat de jonge mensen er iets van mee hebben kunnen nemen. Dat het heel belangrijk is je bewust te zijn van wat je zelf wilt en je niet door wat dan ook mee te laten nemen in een leven dat niet bij je past en waar je niet achter kunt staan. Op tijd je grenzen aangeven.

Het was al met al een druk en vreemd weekje. Mijn overleden buurvrouw is ook nog begraven maar dat is in grote stilte gebeurd en daar hebben we bijna niets van mee gekregen. Toch heel apart dat ze er niet meer is.

En nu is de TV weer voor mij en ga ik zo naar '' red light''  kijken. Ik vind het zo geweldig zoals die Carice van Houten acteert. Geweldig.

Weekend

 Ziezo dat heb ik ook weer gehad. Vanmorgen werd ik met een behoorlijke buikpijn wakker. Ach ik ben eraan gewend met een lastige en vooral pijnlijke darm. Tja het was weer eens zover. En dan wordt het gewoon een bankhangdag nadat de ergste pijn gezakt is. Gelukkig kwam mijn lieve hulp en die maakte het hier weer spic en span voor het weekend en dat niet  alleen we hebben weer heerlijk gelachen samen want dan ligt de humor  voor het oprapen. En nu voel ik me weer zo bevrijd. De pijn  is over en het weekend voor de deur.

Altijd weer apart dat weekend gevoel terwijl iedere dag door onszelf ingevuld kan worden. Ja natuurlijk zijn er door de week verschillende afspraken, ik bedoel ook vaststaande dingen die iedere dag maken tot die bijzondere dag. En zo blijft ook het weekend bijzonder. 

Maak er allemaal een mooi weekend van want het is de moeite waard daar zelf voor te gaan en je mind in de goede richting te sturen. 

Misschien dit aankomend weekend weer eens een wandelingetje door Sonsbeek.

Tweede paasdag

 En alles komt voorbij. Regen, sneeuw, hagel, een jarige zoon in coronatijd, en nog veel meer dat ik even voor mezelf houd.

Vanmorgen aan de ontbijttafel vertelde ik wat ik nu als lastig ervaar aan het toch steeds slechtere zicht dat ik heb. Misschien gaat het fysiek tot nog toe niet eens zo hard achteruit, dat krijg ik bij de controle wel weer te horen, maar ook het ouder worden speelt een grotere rol daarin. Het wordt steeds lastiger een plaatje te formeren van de beelden die wel binnenkomen ook omdat ik bij het ouder worden langzamer word. Het is steeds lastiger een gezicht te vinden in de figuur die me buiten bijvoorbeeld tegemoet komt lopen. Tegen de tijd dat ik op  het gezicht heb kunnen focussen, omdat ik er eigenlijk naast moet kijken om iets van een detail op te vangen is de persoon in kwestie me al voorbij.

Niet zo erg hoor, maar ik ben gewend om mensen te kunnen zien en te anticiperen op een glimlach, een groet of zoiets en dat gaat niet meer. Nou kan ik natuurlijk iedereen straal voorbij gaan lopen maar dat is niet mijn gewoonte. En gelukkig al pratend daarover werd het me duidelijk. Ik ga gewoon door met het gedrag dat ik altijd had en glimlach vriendelijk naar een voorbijganger of die het nu wel of niet opmerkt en me helemaal niet aankijkt. Daar heb ik niets aan verloren. Ik hoef me toch niet af te vragen of ze mij gegroet hebben. Als ze niet naar me hebben gekeken of zo dan is er toch geen man overboord. Ik wordt niet slechter van de een groet of een glimlach. 

Geen problemen maken die er niet zijn. Gewoon lekker mijn eigen ding blijven doen.

Doordat ik de snelheid voor het focussen steeds meer ga missen wordt het fotograferen ook lastiger en gelukkig zorgt het fototoestel wel voor de scherpte en kan ik thuis de plaatsjes rustig bekijken op het beeldscherm. Als ik naast het middelpunt focus kan ik het nog best zien. En op die manier gaat het schilderen ook nog goed al zijn er beperkingen gekomen.

Een wandelingetje. Deze keer het park aan de andere kant van de grote weg. Ja we wonen overal prachtig bij en tussenin. Als je de foto's aanklikt worden ze vergroot