Er valt nog heel wat los te laten voor ik spontaan inzicht krijg in het leven zelf. Als er geen bedenksels meer over zijn is er een spontaan leven in het nu. Zonder oordeel, zonder invullen van ideeen over wat dan ook. Ja die Descartes heeft ons mooi gek gemaakt met zijn filosofie over 'ik denk dus ik ben'. Zitten we mooi met de gebakken peren want die gedachten kunnen je aardig op een verkeerd spoor zetten terwijl we niets anders hoeven te doen dan het leven ervaren zoals het is. We hoeven niet te bewijzen dat we er zijn. We zijn er. Maar ja die gedachten zitten er altijd tussen te porren. Dan had Nietsche het beter voor elkaar. Die strookte meer met de Boeddhistische gedachte dat hetgeen wij als IK ervaren niet meer dan een gedachte is. En een IK dus niet bestaat. En daar voel ik me beter bij thuis.
Het gekke is dat dit ook weer filosofisch bedacht is en juist dat houdt me in het kringetje vast. Iedere keer poppen er nieuwe denkbeelden naar boven die ook weer door denkbeelden onderuit gehaald worden. Jnana yoga noem je dat ook wel totdat het niet meer nodig is waar dan ook over te denken omdat je het IK als een gedachte hebt onderkent en leeft vanuit bewustzijn. Weten dat er alleen maar bewustzijn is en dat ego denkertje is opgelost, want waar draait het leven nu eigenlijk om?
Ik denk dat iedereen gelukkig wil zijn, dat is waar alles om draait.
Dus me nu eerst maar eens focussen op ervaren en weten dat het stiller kan worden in die bovenkamer. Niet in het bos of aan de zee in de vakantie of op de vrije dagen, nee gewoon hier en nu. Ieder bedenksel voorbij laten gaan als de wolkjes in de lucht. Ze komen en gaan en ik hoef er niet in mee te gaan.
Soms denk ik goh, ik ben al een heel eind en dan plots denk ik pffff ik moet nog een heel eind.
Ach het zijn allemaal gedachten.
En voor morgen bedenken wat ik allemaal meeneem naar het open atelier. Weer heerlijk schilderen. Dat kan hier allemaal
In Aleppo, dat ik probeerde vorm te geven, kan dat niet DENK IK.
Vanmorgen voor controle naar de oogarts.
Ja je kunt niet verwachten dat ouderdoms Macula Degeneratie met de jaren minder zal worden. Inderdaad het is dus ook niet verbeterd.
Behandeling heeft een te groot risico op een doorbraak waardoor het zicht zelfs zou kunnen verdwijnen. Professor Hoing gaat dus ook niet behandelen met injecties.
Wat ben ik blij dat ik in mijn eigen optie nog steeds behoorlijk goed kan zien. Dan hoop ik net als mijn moeder daar nog jaren van te genieten zodat ik kan blijven schilderen en fotograferen en vooral om mij heen kan zien wat er allemaal in de wereld is.
Hoewel de apostel in de liefde volmaakt is geworden, staan ‘wij’ – zijn toehoorders en lezers – zeer waarschijnlijk nog aan het begin. En precies omdat wij nog aan het begin staan, mogen wij niet op dezelfde wijze over de liefde spreken als de apostel. Dat wil zeggen: wij moeten in ons spreken over de liefde het gebod tot liefde centraal stellen. Als ik dat niet zou doen, dan suggereer ik dat ik volmaakt ben in de liefde en dat ik de dwang van het gebod tot liefde niet langer nodig heb.’
Soren Kierkegaard.
Tegenwoodig houden we niet meer zo van geboden en verboden. Het MOETEN daar willen we over het algemeen liever niet naar luisteren. 'Niets moet' zeggen we dan om onze vrijheid nog eens te benadrukken. We hebben in vroeger dagen vaak teveel gemoeten en de tegenwoordige tijd is daar een weerslag van. Het leven bestaat uit acties en reacties en zo stevenen we in een konstante up en down golfbeweging op de toekomst af.
In feite veranderd er door de eeuwen heen niet zo gek veel als je het hebt over de menselijke natuur van het zelf.
Ja, de wetenschap maakt sprongen vooruit in materialistische zin maar ons zelf blijft in een kringetje om onszelf heendraaien.
Als er werkelijk iets zinvols zou kunnen gebeuren in deze wereld dan kunnen we dat zelf veroorzaken door gedisciplineerd te leren het woord liefde in ons persoonlijk leven te verwezenlijken. Een alomvattende liefde kunnen we leren kennen door bijvoorbeeld degene die me niet zint niet af te wijzen maar op zijn minst met gelijkmoedigheid tegemoet te treden. We mogen dan niet allemaal dezelfde richting op kijken maar als mens zijn we allemaal mens tussen de mensen. Het omgaan met personen die ons niet bevallen is al zo verschrikkelijk lastig dat we liever afstand nemen laat staan er in alle rust op reageren. We zoeken een weg om ermee om te gaan door ons erboven te stellen of ervoor weg te lopen, maar gelijkmoedigheid of zelfs liefde... dat is lastig
Ik denk dat Soren wel gelijk had. We zijn nog ver vewijderd van DE liefde. Hebben we dan toch geboden, verboden, discipline en het moeten nodig om een betere omgeving te creeeren?
Morgenvroeg ga ik weer naar het open atelier. Vorige week ben ik niet geweest wegens een begrafenis. Heel jammer want we zouden monoprints gaan afdrukken onder de drukpers en ik was heel nieuwsgierig naar de procedure. Maar in dit geval ging de begrafenis voor. Gelukkig was het wat verder buiten mijn familie en vriendenband maar ik ben blij dat ik geweest ben.
Ook had ik de gebakken kleitabletten die ik gemaakt had mee kunnen nemen want ze zouden klaar zijn. Dat wordt nu dus morgen. Ik ben benieuwd.
Het hele proces van wetenschappelijke ontdekkingen is eigenlijk een constante vlucht voor wonderen.
Albert Einstein.
Tja de hele waarheid zullen we nooit weten want er staan altijd weer nieuwe uitdagingen voor de deur. En voor mij hoeft dat ook niet. Dat 'ALLES WETEN' Is het niet prachtig dat er altijd weer deuren open staan die de nieuwsgierigheid prikkelen
Net als in het vorig blogje, waar ik me ook niet voor honderd procent achter Hawking kan scharen. Hij gooit mijns inziens het kind met het badwater weg. Een beetje kort door de bocht zegt hij: Dus God bestaat niet.
Ook al heeft hij nog zo hard gestudeerd en hypotheses bedacht. Het is altijd kort door de bocht totdat het wonder niet meer bestaat.
Misschien is het zaak het Godsbeeld dat we generaties lang met ons dragen volkomen te herzien. Ik schreef al. Voor mij bestaat er geen SCHEPPENDE God. Er is geen begin en geen einde het is een doorgaande alomvattende beweging die voortdurend aan verandering onderhevig is. Een komen en gaan, een ontstaan en vergaan, een imploderen en exploderen. Ieder keer weer altijd doorgaand. Een oneindigheid waarvan wij ons geen voorstelling kunnen maken.
Dat is een onbegrijpelijk wonder en ik zeg het dan op mijn eigen onbeholpen manier. Heb het over iets waar geen woorden voor zijn. Maar dat die krachten altijd en vaak slechts in potentie in en buiten ons aanwezig zijn, staat voor mij als een paal boven water.
God bestaat niet op de manier zoals wij dat denken maar als een onbeschrijfelijk wonder is het altijd en overal aanwezig.
Hoe?
Ach misschien moeten we dat wonder zelf handjes en voetjes geven en dat doen we maar al te vaak op een niet al te beste manier, wanneer we denken dat we het bij het rechte eind hebben zitten we er vaak naast.
Ik fotografeerde vanmorgen in het Arboretum van Wageningen. Het was er erg koud. Meer foto's op
Laatst zag ik een docu over het universum van Stephen Hawking. Wat heb ik ervan genoten. Ongetwijfeld was het voor velen een confronterende coclusie die hij aan het einde trok. En natuurlijk iedereen is in Nederland gelukkig nog steeds vrij om te geloven en te denken wat hij/zij wil.
Ik beschrijf in het kort hieronder wat ik wil vertellen in mijn eigen onwetenschappelijke taal want daar moet ik het mee doen.
Hawking was op zoek naar wat er vóór de BIG BANG was en verklaarde dat alles in het zwarte gat geïmplodeerd was. Daar bestond ook geen tijd. Niet iets. Alles kan zomaar oppoppen.
Het doet mij denken aan de computer die uit het niet iets enen en nullen, aan en uit, alles tevoorschijn kan toveren op mijn beeldscherm. Een soort driehoekverhouding.
Het zwarte gat, de oorzaakloze alomvattende oorzaak waaruit de enen en nullen als een explosie alle mogelijkheden veroorzaken. Niets is zeker alles is mogelijk.
Jarenlang heb ik een studie in de geheime leer van HP Blavatsky gevolgd. Het boek dat bij Einstein op het bureau lag. Daarin staat mijns inziens precies hetzelfde moeilijk te omvatten gegeven. Maar kort door de bocht omvat het dezelfde theorieën en die kom ik uiteindelijk in de Leegte van het Boeddhisme ook weer tegen.
Uiteindelijk denk ik dat wetenschap en religie (herverbinding) niet zover uiteen lopen als conservatieven aan beide kanten willen geloven. De Dalai Lama besteed daar niet voor niets zoveel aandacht aan.
Hawking concludeerde: Er bestaat geen God.
Ik zou liever zeggen er bestaat geen scheppende God.
Er zijn krachten en kwaliteiten in het universum werkzaam evenals in onszelf, groter en machtiger dan wij vermoeden die leiden tot grandioze mogelijkheden gebaseerd op eigen verantwoordelijkheid.
Dat is een totaal ander uitgangspunt dan één God die alles in zijn hand heeft en die onze richting bepaalt naar het uiteindelijke goed. Dat maakt dat er niet iets van buitenaf bepaalt wat de oorzaken of de gevolgen van onze daden zijn. Daarmee staan we in een open ruimte van kwaliteiten en mogelijkheden waarin alles kan, waarin onze verantwoording en mogelijkheid eindeloos is als het universum.
Hieronder de docu die ik zag. Je moet waarschijnlijk even op de instellingen rechts onderin naast youtube aanklikken om de snelheid van normaal naar 2 te verhogen.
Gaat toch veel meer werk inzitten dan ik had gedacht. Heb ik in het totaal al zeker vier uur achter de computer doorgebracht om muziekstukken en componisten te googlen zodat ik bij de volgende klassieke muziek middag iets te vertellen heb en niet alleen maar 'plaatjes draai'. Het wordt nog eens zoiets als de 10de van Tijl. Maar goed ik denk wel dat ik nu ruim een uur bij elkaar heb gescharreld. Het moet natuurlijk ook wennen want ik heb geen enkele routine als klassieke muziekdiscjockey,
Nederland mag dan een naam hoog te houden hebben met namen als Tiesto, als ik me niet vergis,
maar ouderen zullen nog lang spreken over de koffie en thee met muziek en de verhaaltjes van
Elly.
Het leuke is dat ik al doende zelf het een en ander opsteek van en over de prachtige muziek die gewoon in onze eigen muziekkast staat. Zo zie je maar weer, het mes snijdt aan twee kanten,
En nu maar hopen dat wanneer de routine toeslaat over een tijdje ik de pijp niet aan Maarten geef maar dapper verder worstel.
Ik heb me voorgenomen niet meer op de fiets te stappen. Jarenlang deed ik het maar heel zelden en dan meestal in het voorjaar. Dan lokte het mooie weer en liet ik me verleiden een eindje om te fietsen. Later alleen nog maar om even naar de apotheek te gaan die hier niet zover vandaan is of naar mijn vrijwilligers activiteiten die ik nu niet meer zo ver van huis doe dus op loop afstand. Maar nu, ik durf me er niet meer op te wagen.
Wanneer je zo weinig gewend bent erop te zitten denk ik zo langzamerhand bij het minste geringste om zal vallen.
Natuurlijk er zijn meer lijfelijke zaken die me weerhouden en ik denk dan ook dat het onverantwoord is me aan de twee wielen toe te vertrouwen om nog maar te zwijgen over mijn verantwoording voor de mede weggebruikers.
Zo komen er steeds meer beperkingen in het leven bij het ouder worden en dat is niet zo erg zolang er nog voldoende overblijft om van te genieten en dat is dan wat je heel bewust moet gaan doen. Zo kun je een kunstwerk maken van alles wat niet meer bruikbaar voor je is en dat is wat Duchamp gedaan heeft. Hij heeft mijn afdankertje tot kunstwerk verheven. En ik... ik geniet overal van. Een vriendin zei laatst tegen mij. Als jij in een krot zou wonen genoot je daar nog van.
Nou ik hoop niet dat het zover komt, maar ik doe mijn best levenslustig te blijven en dat lukt nog steeds. Maar mijn omstandigheden zijn dan ook beslist niet om te klagen.
Ik wilde voor de volgende muziekmiddag op Vreedenhoff het programma gaan voorbereiden en er komt maar niks van. Zit ik nu eindelijk na het strijken en allerlei andere karweitjes achter de computer en bedenk dat ik nodig mijn schilderijen blog bij moet werken. Zo gezegd zo gedaan. Maar dan ben je zo weer een paar uurtjes verder maar het schilderijenblog ziet er dan ook weer helemaal gepimpt uit. Ga maar kijken. http://ellyvandoorn.blogspot.nl/
Nu zit ik met de koptelefoon op en een cdtje in de computer maar... De mediaspeler weigert het schijfje weer te geven.
potverd....%^^&*((())*%_#@^&_+&^%
Enfin een paar keer de lade open en dicht en jawel hoor. Kan ik rustig dit blogje afschrijven met een muziekje op de achtergrond en daarna op Wikipedia gaan kijken. Daar is zoveel informatie te vinden dat neem ik dan mee voor de uitgezochte muziekstukken.
O.K. dan nu snel; met de muziek aan de gang want je moet het ijzer smeden als het heet is.
Wat een ander leven heb ik nu toch gekregen sinds Ferry niet meer hoeft te werken. We genieten iedere dag van alle dingen en de vrijheid die we daardoor ervaren. Natuurlijk er zijn nog altijd wel verplichtingen maar die doen we graag.
Steed vaker denk ik terug aan mijn kinderjaren, hoe anders het leven toen was. Het zal wel met de leeftijd te maken hebben maar ook dat is verwonderlijk heerlijk om over na te denken. Als je goed nagaat is er niets meer over van het kind dat ik was. Fysiek is er geen cel meer over van toen en op het vlak van denken en bewustzijn ben ik toch ' volwassen' geworden met alle gevolgen van dien. Ik sta niet meer onbevangen in het leven en dat is werkelijk een heel ander uitgangspunt. Het enige dat over is, is de herinnering die maakt dat ik ben die ik denk dat ik ben.
Wel kan ik me steeds beter herinneren hoe ik als kind in het leven stond en de manier waarop ik iedere dag als nieuw ervaarde. Blij was als ik blij was en verdrietig wanneer ik verdrietig was. Ik verdiep me daar graag in.
" Worden als een kind" .. iemand vroeg mij jaren geleden. " Weet je dan hoe een kind is? En ik had meteen mijn antwoord klaar.
Nu weet ik dat ik het toen niet wist en misschien nog niet weet. Want ik ervaar in mijn herinnering steeds nieuwe aspecten, dat maakt me nieuwsgierig want er is geen mooiere manier om in het leven te staan als een kind met alle nieuwe ervaringen die er nog moeten komen en waar het onbevangen zonder vooroordelen tegenaan kijkt. Als we op die manier zouden kunnen leven dan....
En dan hoop ik dat alle kinderen op zo een open manier hun jeugd kunnen ervaren, zonder trauma's op te lopen van de dingen die wij volwassenen hen aandoen.
Iedere keer overvalt me het donkere weer. Ik was er vast van overtuigd dat het zonnetje vandaag wel door zou komen. Vol goede moed ging ik vanmorgen de deur uit om gezellig met schoonmama een paar boodschappen te doen en ja hoor, ik hoopte op droog weer maar de buitjes verraste ons.
Daar had ik nou net niet op gerekend. Toch slipten we iedere keer tussen de nattigheid door en kwam ik droog over.
In de middag kwam het stralende hemellicht toch weer even tevoorschijn en moest ik zelfs de zonwering iets laten zakken omdat ik anders met de schaduwen op het werkstuk op de ezel niet kon schilderen.
Een fotootje uit Zutphen van een even zo sombere dag met veel bewolking.
Vanmorgen zijn we zoals afgesproken met het schilderatelier aan de slag gegaan met het maken van keramiek tegels. Dat is heel iets anders dan op papier of doek schilderen. We kregen een plak klei om ermee aan het experimenteren te gaan nadat de keramiste ons allerlei voorbeelden had laten zien en verteld had over de mogelijkheden.
Wij schilders schijnen dan toch anders te werken dan deelnemers aan de keramiek lessen. Natuurlijk ook omdat we geen klei ervaring hebben maar ons niet af laten schrikken
door het decoratiewerk. Bij Keramisten is het vaak andersom wist Marga Knaven ons te vertellen. Zij hebben meer moeite en terughoudendheid bij het beschilderen van de objecten. De eerste laag engobe zit erop. Nu moet alles drogen en de oven in. Volgende week gaan we verder met glazuren. Ik ben heel benieuwd.
