Bodhisattvacharyavatara

Aankomende week ben ik overdag weer te vinden in Nijmegen waar Gelek Rimpoche een lesretraite geeft in de Bodhisattvachariavatara van Shantideva. Op internet vond ik eenzelfde lesretraite van de Dalai Lama. Ik heb hem zelf nog niet bekeken. Hij duurt dan ook 3 uur en gaat over de eeste drie hoofdstukken. In Nijmegen gaan we verder met het vervolg van verleden jaar waarin deze hoofdstukken reeds werden behandeld.
http://www.dalailama.com/webcasts/post/94-shantidevas-guide-to-a-bodhisattvas-way-of-life

Automatisme

We denken wakker te zijn, maar dat zijn we niet. Alles van buitenaf roept allerlei gedachten, beelden en gevoelens bij ons op waar we in meegaan, als een soort automatisme.

Aandacht is een eerste stap om uit de automaat te stappen. We kunnen dit oefenen door iedere dag een bepaalde activiteit te kiezen  die we met aandacht uitvoeren., bijvoorbeeld het wassen van de handen.

We brengen de aandacht naar de handen en voelen het water, we voelen en ruiken de zeep, we merken de bijkomende gedachten op. We horen de bijkomende geluiden van het wassen of de geluiden om ons heen..

Merken we dat onze aandacht afdwaalt, dan brengen we haar weer vriendelijk, maar beslist terug  tot het voelen van de handen.

We komen hier en nu met alles wat er is, we zijn erbij. Erbij blijven is een heel belangrijke oefening gedurende de dag.

Het is heerlijk om je open te kunnen stellen  voor het gevoel helemaal aanwezig te kunnen zijn en te ervaren. Het is de vreugde van het volledig mens zijn en het nemen van verantwoordelijkheid voor ons eigen vermogen tot aandacht.

Kronkels

Ik ben aan het werk. Ja ja het zijn drukke tijden. Het Jewel Heart Magazine moet de deur uit en de dagelijkse bezigheden gaan ook gewoon door. Nu begint mijn muis de geest te geven en moet ik op zoek naar een nieuw batterijtje.
Gelukkig dat is ook weer verholpen en dan staat zo mijn kleinzoon voor de deur om zijn fiets te pakken en naar school te gaan. Nu toch eerst maar ontbijten want ik krijg honger en ben al anderhalfuur bezig.
Soms moet een mens zich in allelei bochten wringen om alles weer op een rijtje te krijgen.

Kostbaar innerlijk

Hij had een prachtig beeldje ontdekt. Eigenlijk was het niet erg aantrekkelijk maar toch, hij voelde er zich wel door aangetrokken en besloot dat hij het wilde hebben. Gelukkig was het betaalbaar want zoveel geld had hij niet te besteden en iedere keer moest hij hard werken om dingen te kunnen doen waarmee hij zich wilde verbinden. Hij had het er graag voor over.
Dit beeldje boeide en intrigeerde hem. Het was van een ondefinieerbaar soort klei, vaal en grijs. Toch voelde hij dat het bijzonder was. Zo bijzonder dat hij besloot het te laten vergulden. Dat die behandeling heel duur was, ach dat maakte hem niet uit hij had er het geld graag voor over.
Het kreeg een mooi plekje in de kamer en dagelijks keek hij er met blijdschap naar. Maar na verloop van tijd liet het verguldsel los en kwam de grauwe onderlaag  tevoorschijn. Hij had er niet zoveel plezier meer in en vroeg zich af wat hij ermee aan moest. Er zat niets anders op dan werken en sparen tot hij het weer opnieuw kon laten vergulden. Zo gezegd zo gedaan.
Verwonderlijk hoe zijn hele huis er meer door ging stralen en als een goed thuis voelde nu het weer als nieuw zijn glans verspreidde. Het was werkelijk de moeite waard geweest.

Zijn grootvader kwam op bezoek en vol trots liet hij hem het beeldje zien waar hij zoveel geld en hard werken voor over had.
Helaas ook grootvader ontdekte alweer plekjes waar het nieuwe verguldsel los begon te laten en hij verzekerde Opa dat hij er binnenkort weer iets aan zou laten doen. Maar grootvader peuterde rustig verder aan het verguldsel en bezorgd keek hij toe wat er allemaal ging gebeuren. Zou er uiteindelijk weer die oude kleiachtige substantie tevoorschijn komen. Dat was niet de bedoeling , dat wilde hij niet laten zien. En Opa ging maar door...

"Kijk" zei grootvader, "Ik denk dat het in de modder is gevallen."

En na een tijdje haalde grootvader van onder het kleilaagje zijn waardevol, schitterend gouden beeldje tevoorschijn.

Jezus was geen eitje

Ik heb gisteren even naar de passion gekeken en me verwonderd. Er zaten mooie stukken in en de rol van Judas en Maria werd met overtuiging gespeeld. Knap hoe het hele werk in elkaar was gezet. Maar ik verbaasde me nog meer over de rol van Jezus.
Zonder enige expressie bleef hij in een serene bijna ongevoelige act handelen. Een Jezus zonder menselijke kwaliteiten, mogelijkheden en onmogelijkheden. Ik miste elke expressie van vastberadenheid, overgave, van angst, ten einde raad zijn onder de oppervlakte van de mededogende liefde. Niets van dat alles kon ik in de rol doorzien en meevoelen. De Jezus die een sterke persoonlijkheid moet zijn geweest om te kunnen doen wat hij heeft gedaan en in staat was voor rechtvaardigheid op te komen, geldwisselaars uit de tempel verjoeg, niets van al die expressie was te zien in de Passion.
Jammer.
De Jezus figuur, of hij nu wel of niet heeft bestaan of een voorbeeld functie is die Jezus is voor mij geen eitje maar een krachtige persoonlijkheid die wist waar hij voor stond en die alle menselijke emoties en kwaliteiten in zich droeg.

Stokroos

Het is een drukke tijd.
Eindelijk ben ik alle oude aquarellen en studies die ik heb bewaard gefotografeerd en geprobeerd orde in de chaos te scheppen. Er is al onnoemelijk veel wat ik heb weggegooid maar een klein gedeelte heeft de verschillende verhuizingen overleefd. Op het schilderijenblog kun je ze allemaal bekijken als je er interesse in hebt. http://ellyvandoorn.blogspot.nl/p/aquarellen.html
Verder zet ik regelmatig meestal nieuer werk op de homepage http://ellyvandoorn.blogspot.nl/ en
facebook niet te vergeten.
Dat gaat vaak makkelijk even snel tussendoor.

Het is leuk me daarmee bezig te houden, maar er staan ook weer nieuwe werkzaamheden op het programma.

De artikelen voor het Jewel Heart Magazine liggen weer in de mailbox en daar ga ik een lay out voor bedenken en uitvoeren. Daar ben ik wel weer een mooi poosje zoet mee. Het is maar goed dat ik zo graag met beelden en op de computer werk en er dus ook graag een visueel aardig geheel van wil maken.
En dan komt Rimpoche weer naar Nederland en wil ik ook nog graag zijn lessen volgen die hij dan weer in Nijmegen komt geven. Tussendoor probeer ik dan wat aardige fotootjes van hem te schieten voor het archief van Jewel Heart. Al met al staat er weer heel wat op de rit.

Hieronder een fotootje van een van die aquarellen. Een stokroos die je zoveel in kleine Franse dorpjes aan de uitlopers van de Alpen tegen de huizen aan ziet groeien. Ik heb daar lang geleden een weekje aan een schilders workshop meegedaan. Deze maakte ik, gek genoeg, toen ik alweer thuis was.

Bevoorrecht

Vanmorgen moest ik mijn kleine laptopje aanzetten. Mijn kleinzoon sliep vannacht in de kamer waar de computer staat en dan kan ik er om 5.30 uur niet bij om te kijken of de treinen op tijd lopen voor het vertrek van mijn lief naar zijn werk.
Altijd leuk om dat kleine ding weer aan te hebben en ermee te spelen. Ik kom steeds nieuwe dingen tegen. Hele boekwerken staan erin. Handig om te lezen op een schermpje. Mooi contrastrijk en makkelijk te vergroten.
Terwijl ik ontbijt, nadat Fer de deur uit is met mijn kleinzoon, kletsen we heel wat af, en dan begint er vanzelf op het openstaande schermpje een diaserie van de fotootjes die erin staan voorbij te lopen. Ik zou zowaar vergeten zijn dat die plaatjes erin stonden.
Als ook Niels naar school is heb ik het ruim alleen. Wat is het prachtig weer. De zon schijnt en werpt prachtig licht op de bomen rondom. Het groen is nog zo jong en fris. De rode beuk is nog niet zo zwaar in het blad en sprankelt de licht rozeroodbruine bladeren om zich heen.
Het beloofd een mooie dag te worden. Ik ben me bewust dat kan niet iedereen op deze wereld dat kan zeggen. Ik ben een bevoorrecht mens.

Vogelvlucht.

Badhuis

Vroeger was het een badhuis waar ik met een bonnetje van de lagere school in de jaren vijftig, naar toe mocht op woensdagmiddag. Het onderstaande verhaal over haar kindertijd waarover mijn moeder mij vertelde, gaat daarover. Dan heb ik het over de tijd van de eerst wereldoorlog 1914-1918 

Het Badhuis

“Moeder ik ga naar oom Ap,” roept Anske “en ik neem Jopie mee.”

Ze heeft twee handdoeken uit de kast gepakt en opgerold onder haar arm staat ze in de keuken om via de achterdeur en de binnenplaats Jopie mee te nemen. Moeder is in de winkel bezig met een klant die zojuist het winkeltje wil verlaten en dan haast zij zich naar achter.

“Kind, dat kan toch niet, Jopie is daar nog veel te klein voor”.

“Ach moeder, je kunt haar toch niet vastbinden. Ze loopt hier altijd maar in de rondte, ik neem haar mee.” Anske is een wijs en doortastend kind voor haar leeftijd. Amper twaalf jaar neemt ze Jopie regelmatig onder haar hoede en nu wil ze naar het badhuis een klein eindje verderop in de West Peterstraat, waar een broer van moeder badmeester is. Iedere week krijgt ze drie cent mee voor een heerlijk warme douche. Ook vader, de jongens en de knechts maken wekelijks gebruik van het openbare badhuis dat zo dicht achter hun nieuwe woning is gevestigd en beheerd wordt door oom Ap.

“Zal je goed op haar passen? Misschien wil ze helemaal niet en huilt ze”

“Ach moeder, zo klein is ze niet meer. Ik denk dat ze het heel leuk gaat vinden.”

“Nou vooruit dan maar” en moeder loopt de winkel weer in om zes cent uit de lade te pakken.

 Anske pakt Jopie stevig bij de hand en daar gaan ze.

“We gaan lekker badderen Jopie, heerlijk met een heleboel warm water. Dat is zo fijn. Je zal zien dat je het heel leuk vind.” zegt Anske.

“Word ik dan nat?” vraagt Jopie.

“Ja natuurlijk, maar je moet eerst al je kleertjes uittrekken. Ik zal je wel helpen hoor.”

Anske duwt de zware deur van het badhuis open. De warme waterdamp slaat hen tegemoet. Jopie knippert even met haar oogjes.  Tegenover de deur is een loket, maar daar zit niemand. Rechts naast de ingang is de afdeling voor mannen en links voor de vrouwen waar oom Ap met een grote slang de betegelde hokjes schoonspuit.

“Kijk daar komt oom Ap al aan.” zegt Anske.

Hij legt de zware slang  langs de muur aan de andere kant van de hokjes en loopt op hen af.

“Zo Anske, heb je Jopie meegenomen”, zegt hij terwijl hij de centen van haar aanpakt. “Dat is knap van je hoor. Willen jullie samen in een hokje of apart?”

“Apart,”zegt Anske kordaat.

“Denk je dat het zal lukken?”

“Natuurlijk, ik help haar toch eerst even.”

“Kom maar mee, dan geef ik jullie twee hokjes naast elkaar.”

Anske loopt met Jopie mee haar hokje in, helpt haar met het uitkleden en zet de douche aan. Als het water lekker warm is geeft ze Jopie het stuk zeep en laat haar de handdoek zien die ze op het plankje in het voorste gedeelte van het hokje legt op het houten bankje. Als Jopie onder de douche staat verdwijnt ze naar haar eigen hokje.

Jopie weet niet wat haar overkomt. Heerlijk vindt ze het. Ze staat zich te wassen en te genieten van het warme water en begint te zingen. Ze kent alle woorden van de liedjes die moeder altijd zingt als ze aan het werk is, Ze luistert er graag naar en zingt vaak met moeder mee. Nu komen de tonen als vanzelfsprekend uit het kindermondje. Ze heeft het grootste plezier. De hele betegelde ruimte lijkt zich te vullen met het spontane kindergezang. Het tovert een glimlach op het gezicht van oom Ap.

Als de tijd voor het douchen om is klopt hij op de deur van de meisjes.  Op haar teentjes weet ze de kraan dicht te draaien. Hè wat jammer nou en gauw pakt ze de handdoek van het bankje om zich te drogen. Ze probeert de punten zo hoog mogelijk te houden want als ze op de grond vallen dan wordt de handdoek veel te nat en kan ze zich niet meer drogen. Maar daar ontkomt ze toch niet helemaal aan.

Daar is Anske al. Ze heeft het badhokje van Jopie niet op de knip kunnen doen en het kind kon er zelf niet bij. Ach wel zo makkelijk. Nu is Anske meteen bij de hand om haar verder te helpen.

Even later huppelt Jopie aan de hand van haar zus vrolijk babbelend over het avontuur terug naar huis.

Zonsondergang

Ik zie vanuit mijn raam geen hemel met mooie zonsondergangen. Maar gisteravond was het ook zonder dat weer een feest om te zien hoe de ondergaande zon de jonge blaadjes van de rode beuk verlichtte. Lichtval zorgt steeds weer voor een spektakel.

Illiusie

Vandaag  hebben we Rotterdam weer onveilig gemaakt en kwamen in Bomans van Beuningen terecht.

Renee Daniëls- Illusie

Hoe waar !

De hele serie

Wat duurde het opladen ontzettend lang, maar het is weer eens gelukt. De hele serie foto's van Rotterdam

Rotterdam

Gisteren zijn we in Rotterdam geweest. Wat een prachtige stad van tegenstellingen om te fotograferen. Ik heb heel wat fotootjes waar ik wat mee wil doen. Nog heel wat napret om de foto's te optimaliseren maar daar heb ik op dit moment nog geen tijd voor. De rest komt ter zijner tijd nog wel.  We hebben genoten.

Schets

Snel in de dummy gezet

Worsteling

Het is leuk om een mooie dummy met aantekeningen en schetsjes te maken over de werkstukken waar je mee bezig bent. Ik merk dat ik daar niet al te bedreven in ben. Als ik teruglees wat ik daarin zet denk ik vaak: 'Stom gelul domme schetsjes'.
'Nou' zegt Annemarie, 'dan streep je het gewoon weer door'.
Zou het komen omdat ik gewend ben met een blog te werken?
Nu ben ik bijvoorbeeld bezig met de droom of de Jacobsladder en ik worstel me suf met allerlei expirementen. Er zitten hele mooie stukken in en steeds weer vind ik nieuwe openingen door erover te praten te denken en weer afstand te nemen.

Zo begon het maar ik vond het een plat en nietszeggend plaatje

maar eens proberen er een figuur op te schilderen. 

Maar ja ze was onder een rails terechtgekomen. 

Hoe los je dat nou weer op?

Nu ligt ze er wel boven en de ladder is gelukkig iets meer een ladder. Maar wordt het niet te zweverig? Daar houd ik niet zo van en toch moet het een droom zijn.

Ik houd me maar even vast aan de details want die bevallen me wel... Misschien moet ik het maar even aan de kant zetten en met iets anders verder gaan. Vandaag of morgen de witkwast erover? Nee toch nog maar even doorworstelen. 

 Maar daarna met de details in het groot verder? Daar voel ik wel iets voor.