Bloemen in het paarse

Oogtroubles

Vanmorgen was ik bij professorHoyng voor de controle van de macula degeneratie. Ik had al wel gemerkt dat mijn ogen achteruit waren gegaan, maar het gaat zo langzaam dat je het nauwelijks in de gaten hebt. Maar i.d.d. na de routine controles kwam ik bij de professor en hij wist me te vertellen dat mijn linkeroog in de afgelopen 4 maanden van 60 % zicht was gedaald naar 20 % en hij vond het tijd voor behandeling. Dat betekent injecties in het oog.

Zo langzamerhand was ik daar eigenlijk al wel een beetje op voorbereid en schrok er dus niet zo van. De risico s zijn er natuurlijk altijd bij een ingreep maar de resultaten zijn vele malen hoger. Ik kon meteen geholpen worden.

De aankleding leek op een echte operatie met blauweschort muts en sokken in het blauw ontsmettingsmiddelen en verdoving, ja ja natuurlijk gewoon druppeltjes verdoving in het oog.

Gelukkig totaal niet gespannen en geen zenuwen. Dat heb ik de laatste jaren dan toch maar op kunnen bouwen door aandachtsoefeningen en meditatie. Dat was vroeger wel anders. Loslaten en overgave is een enorme basis om het leven totaal te aanvaarden. Het is me uiteindelijk ook nog eens enorm meegevallen ik heb practisch niets gevoeld maar de hele middag wel met een geirriteerd oog rondgelopen. Nu pas is dat een beetje minder en morgen moet het over zijn.
En dat staat me nu drie maanden een keer te wachten. De vierde maand, in november weer naar de professor en hopelijk werpt de behandeling resultaten af. Verbetering zou fijn  zijn,  maar als het stabiliseert is dat al heel wat. Met mijn ander oog kan ik gelukkig nog meer zien alhoewel die ook is aangedaan.

Voorlopig heb ik nog genoeg mogelijkheid om door te schilderen en te fotograferen en zolang dat er is zal ik er volop van genieten. Daar ben ik  zo dankbaar voor  en o zo dankbaar voor de goede en lieve zorgen van mijn partner. Hij staat altijd voor me klaar, geweldig.

Innerlijke heelheid

Als we ophouden met de ellende in ons te bevechten, komt er ruimte om onze problemen  liefdevol te omarmen zoals een moeder haar kind omarmt terwijl ze weet dat het kind niet volmaakt is en ze zal het troosten  proberen bij te sturen waar mogelijk. Altijd in liefdevolle aandacht.

Dat lijkt een onmogelijkheid maar is het niet omdat er uiteindelijk ruimte ontstaat voor innerlijke vrijheid en heelheid.

Bloemen vogels en insecten

Kijk en dan kom je terug met een verweest roodborstje, bloemen en vleesetende insecten.
Een hoornaar die een ander insect verslind.
Ja zo gaat dat in de natuur.

Ff weg

Soms schieten er dingen door mijn hoofd en dan denk ik: dat moet ik opschrijven. Maar dat doe ik niet. En als ik dan zoiets zou willen gebruiken dan heb ik het niet meer paraat. Heb jij dat nou ook?

De vakantietijd is alweer bijna voorbij en dan komt er weer een meer wekelijkse routine. Nu weet ik soms niet welke dag het is. Het lijkt af en toe wel ieder dag zondag. Vooral zoals nu want nu gaan we weer even naar buiten en natuurlijk met het fototoestel. Er is wel regen voorspeld maar volgens buienradar komt het niet hier overheen. Dus daar gaan we weer. Gewapend met fototoestel en hoed om de ogen rust te geven.

Genoten

Vanmorgen zijn we weer wezen fotograferen in de Heemtuin. Hier vlak achter onze flat. Dat is altijd weer genieten. We hoeven niet ver van huis te gaan om het vakantiegevoel te krijgen.
De zon stond al hoog aan de hemel en eigenlijk is het voor het fotograferen mooier in de vroege morgen of de late middag te fotograferen met strijklicht.
En niet alleen voor de foto's maar ook voor mijn ogen die de hoge lichten slecht verdragen. Maar gelukkig gaan we samen en Ferry maakt me opmerkzaam van wat ik in de wirwar van lichten en vormen niet zie.

Dagelijks ben ik me ervanbewust hoe heerlijk het is te kunnen zien, fotograferen en schilderen. Ook al gaan mijn ogen achteruit, ik hoop het nog lang vol te houden ook al is het op een lager nivo.

Toch weer met leuke foto's thuisgekomen. En...genoten.

Nieuwe vase

Het leven is heel wat rustiger geworden. We hoeven bijna nooit meer de wekker te zetten om op te staan en kunnen op enkele verplichtingen na bijna iedere dag doen en laten wat we willen.
Nou ja eigenlijk zijn er zo na twee jaar weer allerlei nieuwe vaste gewoonten ingeslopen die toch verplichtend zijn en ook dat is goed. Blijft overeind dat de stress van verplichtingen is verdwenen en ik zorg er ook wel voor niet teveel hooi meer op mijn vork te nemen.
Heel lang heb ik verplichtende taken gehad in het Verzorgingshuis waar ik een kleine 10 jaar werkte. Daarna jarenlange mantelzorg en dan als laatste mijn moeder die ik dagelijks bezocht en zes jaar geleden overleed.
En dan waren er de vrijwillege taken en cursussen bij de theosofische vereniging en Boeddhistiche Sanga van Jewel Heart.
Het was een drukke en mooie tijd waar ik heel veel van heb geleerd.

En nu ben ik dus in weer een andere vase van mijn leven terecht gekomen. Toch weer wat werkzaamheden op me genomen, niet zo frequent wel intensief. Dat past wel bij me.

Tijden veranderen

Jarenlang schreef ik een dagelijks blogje in het Magazijn. Daar beleefde ik veel plezier aan en ik vond het zinvol. Vooral de overdenkingen boeide mij zelf altijd het meeste.
Tijden veranderen en nu komen er bijna geen blogjes meer in dit Magazijn. Soms, zoals op dit moment, neem ik me voor er weer dagelijks een te schrijven. Gewoon over dagelijkse dingen. Zelfs met het telefoontje kan ik er een maken. Kleine moeite en leuk om te doen.

Is dat zinvol? Ach, ik ben er nog steeds van overtuigd dat je de zin zelf aan je leven moet geven en dat is voor iedereen anders.

Evenals de belangrijke dingen. Ook dat wat eerst belangrijk leek, blijkt soms uiteindelijk onbelangrijk.

Slachtoffer

De angst dat er niets van ons overblijft is overweldigend. Waarom vastklampen aan ideeën en overtuigingen als alles verloren gaat?
Maar de drenkeling die de plank grijpt en tot de ontdekking komt dat het zijn eigen arm is, vindt rust en Liefde. Hij weet dat  hij niet verloren gaat, wordt nederig en dankbaar. Niet langer voelen we ons slachtoffer.

Museum More in Gorssel Jan Mankus

12 oktober 1926 waren we in Gorssel waar de verfijnde schilderijtjes van Jan Mankus werden tentoon gesteld.  Met dat verkleinwoordje wil ik niet de kwaliteit van het werk benadrukken maar eerder de afmeting van de kunstwerken benoemen.
Zoals altijd ben ik weer erg onder de indruk van de sobere maar o zo mooie kleinoden.

Twee werken van Charley Toorop die ik nog niet eerder zag. Meer bekend ben ik met haar strenge portretten en grote ogen.

Edgar Fernhout haar zoon portetteerde zijn moeder als volgt

Enkele schilderijen met details

van

Carel Willink 

Wordt vervolgt

Maha Malluh

Deze Saudische kunstenares componeerde verschillende wanden met gebrande aluminium pannen.

Ik zag deze in november 2016 in

 Museum Voorlinden, Wassenaar.

Wat

 mij ook fascineerde 

waren de landschappen die op de verschillende bodems waren te zien.

Stuk voor stuk

abstracte kunstwerken