zaterdag 31 december 2011

Positief denken

Of het komt door de laatste dag van het jaar of omdat het gewoon altijd al in me zit, maar wat ik op wil schrijven zal door menigeen als doemdenken worden ervaren. Toch kan ik mijzelf goed redden met het realistisch kijken naar de wereld en hoe het allemaal in elkaar lijkt te steken. Hoe we(ik incluis) in de hele wereld bezig zijn met het verrijken van onszelf en het uitputten van de rest en de aardbol.
Gisteravond zag ik een conference van Claudia de Brei waarin ze precies verwoordde wat ik voorzie en aan voel komen. Ze sprak in de toekomst met haar kleinzoon die allerlei vragen stelde over dat wat onze generatie heeft nagelaten te doen en waardoor de hele wereld in het honderd was gelopen. Ze had zulke krachtige uitspraken. Want we kijken allemaal een andere kant op en zullen misschien over een tiental jaren zeggen 'Wir haben es nicht gewust. Een kardinale fout', zei ze, waarmee ze aangaf dat we niet veel anders doen dan dat waarin de kerk ons is voorgegaan in relatie tot zijn priesters.

Het positief denken is er vaak op gericht niet te hoeven kijken naar alle ellende terwijl juist dat ons de kracht en de overtuiging zou moeten geven er iets aan te doen. Dat we zo niet door kunnen gaan, maar ook ik voel me dan hulpeloos en heb de neiging het maar te laten voor wat het is in plaats van te zoeken naar dat wat mijn deel is in het totale plaatje. Want ook ik ga door met leven, kopen, de dagelijkse beslommeringen, al mijn gewoontepatronen werken als vanzelf door en als ik me daar niet bewust van wordt kan er ook niets veranderen.

Over bewustwording gesproken, dat is de basis waarop er veranderingen plaats kunnen vinden. Misschien vind je het gek, maar ik kijk graag naar de Dog Whisperer, Cesar Milan op Discouvery. Niet omdat ik een hondje heb, maar omdat hij in zijn programma de essentie aanwijst waar dingen veranderd kunnen worden en dat is wonderlijk genoeg altijd in je eigen geest en opmerkzaamheid. Ook hij zegt tegen de mensen. Jullie zijn je niet bewust van je houding, dat wat je uitstraalt, het ongeduld, de stress en gespannenheid.Al die onbewuste emoties spelen een rol in relatie tot de hond en dat is funest. Als je jezelf traint, en daarvoor geeft hij de mogelijkheden aan en begeleidt dat, wordt je hond rustiger en daardoor gerehabiliteerd. Daarvoor moet er  geoefend worden en men moet leren  aandachtig te zijn.
Het is iedere keer weer geweldig om te zien hoe hij mensen traint en daardoor honden rehabiliteerd.

Zo werkt het niet alleen als je een hond hebt, maar ook in je dagelijks leven. Door bewust te worden van je eigen functioneren en het onbewuste bewust te maken, kan er iets veranderen. Als je je niet bewust bent van je eigen manier van zijn, is dat onmogelijk.

Plato vroeg me hoe ik zou reageren als op een terrasje de hele tijd rook in mijn gezicht werd geblazen. Nou, waarschijnlijk zou ik boos worden, maar gelukkig herken ik nu het opkomen van die boosheid nog voordat het er is, dan kan ik reflecteren en laten zakken. Vanuit die positiewil ik reageren en niet vanuit een automatisme omdat de boosheid er al is nog voor ik het in de gaten heb. Dat is een grote verandering. Dan kun je nog steeds je grenzen stellen. Boos worden niet heilzaam. In geen enkel geval. Het ondermijnt je eigen gemoedsrust en haalt je uit je middelpunt. Daar heb je niets aan.
Expressief reageren en precies weten wat je zegt zet meer zoden aan de dijk en zelf kun je in vrede blijven zonder dat je het maar overal mee eens hoeft te zijn.

Maar als het je aan de botten komt kun je zomaar in agressieve uitspraken belanden. Vandaar is oplettendheid en aandachtig naar je eigen staat van zijn kijken zo belangrijk  Ook voor mij nog dagelijks een oefening. En in meditatie op mijn kussentje evenals in contacten met anderen kom ik mezelf regelmatig tegen. Ik heb nog veel te leren.

Vandaaruit vind ik het ook goed om naar de wereld te kijken en niet te vluchten in positief denken. Dan zou ik weleens kunnen vervallen in 'wir haben es nicht gewust'. Natuurlijk vraagt het meer verantwoordelijkheid, maar die wil ik proberen onder ogen te zien. Ik hoop iedereen met mij in het nieuwe jaar.


POSITIEF DENKEN IS GOED ZOLANG HET GEEN VLUCHT IS VOOR DE REALITEIT




met dank aan gerard en mariët

vrijdag 30 december 2011

Een nieuwe dag

Fer is vanmorgen weer vroeg de deur uitgegaan. Wat zou het heerlijk zijn als dat niet meer nodig was. Regen en guur weer. Hij vindt het niet zo erg tussen kerst en Nieuwjaar te moeten werken. Als ik hem gedag zwaai is hij in het donker bijna niet te zien voor mij. De contrasten zijn te laag. Alleen het lichte gezicht kan ik met moeite onderscheiden.

Gelukkig is de Macula Degeneratie nog niet zo slecht en kan ik hopelijk net als mijn moeder tot op hoge leeftijd goed blijven zien. Bij haar sloeg de degeneratie pas echt toe boven haar negentigste. Het is maar de vraag of ik dat haal.  Ik kan alles nog goed zien, maar bij deze donkere extreme omstandigheden is het wel duidelijker. Ik kijk overdag om de vage vlekken heen die het oog belemmeren. 's Avonds als mijn ogen vermoeid zijn is het moeilijker met lezen, dat lukt niet meer en is te vermoeiend. Maar dan hebben we altijd ook de computer nog en die is contrastrijk en meer helder.

Er ligt weer een nieuwe dag op me te wachten. Hopelijk kom ik klaar op de details na, met het Magazine, want vanmiddag ga ik naar een zieke vriendin die wat hulp nodig heeft.
Het moet vreselijk zijn als je je armen niet meer kunt gebruiken en nog wacht op onderzoeken en een diagnose. Er kan geen huishoudelijke hulp worden aangevraagd omdat er geen diagnose is. Alleen heel noodzakelijke verzorging bij aan en uitkleden wordt er dan gegeven en intussen moet je maar zien hoe je de dag doorkomt. Niets kun je, geen eten koken zelfs het eten op zich is moeilijk. Voorlopig is er voor haar nog geen goede oplossing.

Wat is meditatie?

Ik vond een logje op mijn oude weblog en bewerkte het een beetje.


Krishnamurti is daar heel duidelijk over. Hij heeft het niet over zitten op een kussentje maar gaat uit van totale aandacht.
In zijn boek: Het licht in jezelf zegt hij:
Meditatie is de totaliteit van het leven volkomen bevatten; en vandaaruit komt het juiste handelen. Meditatie is absolute stilte van de geest. Geen relatieve stilte of stilte die het denken heeft geprojecteerd en gestructureerd, maar de stilte van orde, en dat is vrijheid. Alleen in die totale, volkomen, onvervalste stilte is dat wat waarheid is, wat eeuwig is.
Dat is meditatie.
 Als hij weet wat het betekent zo in het leven te staan, kan ieder mens het leren om zo in het leven te staan. Vrijheid is wat we allemaal verlangen. Maar vanzelf zal het niet gaan. Leven in aandacht is dus een eerste vereiste. Hoe realiseer ik dat?
Wat ik wel weet is dat zonder de oefeningen op mijn kussentje mijn gedachten alle kanten opvlogen. Onbeheersbaar en niet geconcentreerd afdwaalden. Ze gingen als het ware hun eigen gang zonder dat ik er invloed op uit kon oefenen. Na veel oefenen in aandachtig opmerken op mijn kussentje herken ik af en toe een moment van stilte en vrijheid. Mijn gedachten vliegen niet meer alle kanten op en er komt ruimte die vrijheid in zich draagt. Na veel oefenen komt er ook in het dagelijks leven meer aandachtige opmerkzaamheid van mijn functioneren. Die rust van mezelf leren (her)kennen in alle dingen die in mijn geest opkomen en tot rust brengen, weer weg laten vloeien, brengt niet alleen meer vrijheid met zich mee, maar ook meer begrip.
De onderste sport van de ladder, want daarna begint het leven pas.




donderdag 29 december 2011

Het kruis

Het kruis was van de kerk afgebroken.

Je zou het als een symbool kunnen zien van de kerkelijke ontwikkelingen. De kerk hier vlakbij, die op regelmatige tijden zijn klokken laat horen, wordt volgend jaar gesloten. Het gebeier dat altijd een dorpsgevoel bij me oproept zal er dan niet meer zijn. Ondanks excessen in de kerk gaat er toch ook veel verloren met de leegloop. Uiteindelijk zou geloofsbeleving los van het instituut moeten staan en voor ieder persoonlijk kan het instituut, als het integer functioneert een ondersteuning zijn. Een verschraling van de samenleving.  Maar helaas....

Ik heb het kruis toch weer op het keramiek kerkje teruggeplaatst toen mijn kleinzoon hem in de doos vond, maar ik heb het nog altijd niet vastgelijmd. De kerst is intussen ook voorbij en alle versieringen kunnen weer opgeruimd maar het wit, rood en zilvergeflonker mag nog even blijven staan. Ik vind het wel leuk al die pruttel rondom zo tijdens de jaarwisseling.

Blogarchief

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...