Frisse neus

Ik ben even op Vreedenhoff geweest want binnenkort ga ik mee met het Oldschool project naar een festival in Rotterdam voor maatschappelijke dienstplicht om foto's te maken. Meteen even aangewipt bij mijn nicht die nu in Vreedenhoff woont en een babbeltje gemaakt. Ze is blij als ik langs kom.

 Ik had mijn compact camera De Panasonic  de fz 82 meegenomen. Hij is niet zo goed als het andere toestel maar er zit een enorm zoom bereik op met een groothoek van 20 mm. Die heb ik na mijn bezoekje eens heerlijk uitgeprobeerd in het naastgelegen park. En... meteen een lekker frisse neus neus gehaald.

Deze hieronder zoomde ik iets meer in

En toen was er koffie

Belvédère

We waren deze week ook nog naar Heerveen voor een bezoekje aan Museum Belvédère.
We vertrokken van Arnhem en altijd leuk om onderweg te fotograferen. De kerk bij het Velperplein aan het begin van de sSteenstraat.

Langs de ingang van Sonsbeek aan de Apeldoornseweg

Onderweg kom je altijd wel mooie fotogenieke plekjes tegen. Je moet dan wel heel snel leren fotograferen want er mislukt veel. Maar de foto;'s die ermee door kunnen zijn de moeite waard.

En dan zijn we in Heerveen.

Waar de 'schienendoos' zoals ik hoorde dat de Bélvedère in Heereveen wordt genoemd, op ons wachtte.

Met een prachtige fototentoonstelling aan de ene kant en Friese schilders aan de andere kant van het restaurant.

Later daar meer over.

Genieten

Dat was weer even heerlijk. Fototoestel mee en naar de Hoge Veluwe. Nooit gedacht dat het zo druk zou zijn. We wilden een wandelingetje maken rond de plas van de landschapstuinen maar er was geen parkeeplek meer over. Een festival over Sagen en legenden. Dus zijn we verder gereden naar St. Hubertus

waar we de zilverreiger spotte in de moerassen voor het slot.

In tegenlicht werden het zulke prachtige plaatjes. En als je de foto aanklikt worden ze nog mooier.

Nog een laatste foto bij de parkeerplaats van het wuivende riet

Girokantoor

Lang geleden, halverwege de jaren 60 woonde ik in een straat achter het girokantoor aan de Velperweg. We woonden in een bovenhuis en toen we er kwamen te wonen werd het Girokantoor gebouwd.

Toen het er nog niet stond keken we een heel eind weg omdat het in Arnhem heuvelachtig is. Naarmate de bouw vorderde ontnam het ons uitzicht en keken we tegen dat immense gebouw aan.
Ik herinner me nog toen het zo goed als klaar was, dat op een avond de lampen overal in de kantoor ruimten aangingen. Een zee van licht overspoelde onze huiskamer. Een heel aparte gewaarwording. Later waren we eraan gewend en was het allemaal normaal.

Gisteren reden we over de Velperweg om te gaan fotograferen in het Sonsbeek. Het zonnetje liet zich zien en ik had er zin in. Dus kwamen weer langs het oude girokantoor dat nu afgebroken wordt. Intussen 50 jaar later. Een halve eeuw. Onvoorstelbaar. De tijd lijkt ons door de vingers te vliegen.

Heel snel want we stopten voor het stoplicht, raampje opendraaien en gauw met 20 mm groothoek foto's gemaakt.

Ze staan erop

De nachtelijke werkstukken staan prachtig op het schilderrijenblog. Ben ik weer gelukkig👌😉😎

Ach weet je wat ik zet ze gewoon ook hieronder. Uiteindelijk heb ik ze niet voor niets niet met het telefoontje gemaakt en dat is niet niets. Met het echte fototoestel.

Planning

Een mens wikt en god beschikt zei mijn moeder altijd. Nou dat is dan weer duidelijk.

Nog nauwelijks had ik het vorige blogje gepubliceerd of er kwam een berichtje dat het plaatsen van de inductiekookplaat wordt verschoven. Dat betekende dus dat ik vanmorgen gewoon kon gaan schilderen. En dat heb ik dan ook wijselijk gedaan. Heerlijk.

Bezig met een serie nachtelijke probeersels. Ja op de foto zijn ze laaaaaaang zo mooi niet  😉🤣😂   Ik ga ze binnenkort wel weer plaatsen op het schildersblog.

En vanmiddag zijn we voor het eerst in het nieuwe jaar weer aan het fotograferen geweest. Het was behoorlijk fris maar ik heb weer genoten. Een zonnetje erbij en wat fotootjes met de 20 mm in Sonsbeek gemaakt.

Maar ook van de reigers die al druk doende in de bomen waren met nestelen.

Een onverwacht heerlijk dagje.

Opruimen

We zitten middenin de rotzooi. Letterlijk. Maandag komt een installatiebedrijf de nieuwe inductiekookplaat installeren en daar voor moet een heel nieuwe elektrische leiding met speciale stekker etc. worden aangelegd. Er moet een gat geboord worden van de hobby kamer naar de keuken en dat betekent dat het hele bureau van Fer aan de kant moet.  Een hele verbouwing. Intussen zijn we driftig bezig oude papieren van meer dan 10 jaar geleden soms, op te ruimen. Ik heb al drie boodschappen karretjes met oud papier weggebracht. 

Eerst wilden we alles door een papier versnipperaar draaien.maar daar was geen beginnen aan. Dat bakje zat meteen vol met papierslierten die  zo vreselijk veel ruimte in beslag namen, niet normaal. Dus ben ik alle papieren aan het verscheuren gegaan door namen, adressen en sofinummers. Alles bij elkaar een hels karwei. 

En van het een kwam het ander. Videobanden die we nooit meer draaiden en niet meer konden draaien want daar is geen apparatuur meer voor in huis, Andere oude dingen waar we nooit meer naar omkijken, alles naar de kringloop gebracht hier om de hoek. Die mag proberen er een leuk prijsje voor te maken.  Ik weet al niet eens meer wat het was dat we allemaal bewaard hadden uit nostalgische overwegingen en ik denk ook niet dat ik er ook maar iets van zal missen.

Misschien hebben we nu een beetje ruimte om maandag wat te schuiven zodat de installateur erbij kan.. Het ruimt wel lekker op en dat geeft een goed gevoel. Het lijkt wel een voorjaarsschoonmaak. Laat  de lente maar komen. Ik ben er klaar voor... No ja, we zijn er nog niet er moet nog meer opgeruimd worden, maar het meeste hebben we nu gehad. Wat naar het vernietigingsstation gebracht moet worden staat in de kelder en moet komende week maar weg. Misschien kan ik dan ook weer een beetje bij de schilderijen komen. Dat zou ook wel weer plezierig zijn.

Vtijwilligerswerk

Ik kom zojuist gefrustreerd thuis van mijn vrijwilligersmiddagje klassieke muziek. Natuurlijk plakken daar als zwaan kleef aan, herinneringen aan vast uit de tijd dat ik als aktiviteiten begeleidster en later als hoofd van die afdeling, werkte in de zorg.

Natuurlijk zijn er veel integere mensen die in de zorg werken maar af en toe loop je tegen een muur aan van nalatigheid.

Het is altijd al lastig geweest herinner ik me, de communicatie met de zorg die bewoners naar activiteiten moet halen en brengen. Ook vanmiddag kwam ik dat weer eens tegen. Demente bewoners worden 'gedropt' bij een activiteit in dit geval, mijn klassieke muziek middagje, terwijl de interesse niet langer reikt dan een halfuurtje. Dan steekt de onrust de kop op en wordt het moeilijk de kalmte te handhaven voor de bewoners die wel graag willen luisteren. Meestal is dat nog wel voorzichtig te rekken en in te passen maar als het muziek uurtje voorbij is, is het wachten op de verzorging die de bewoners weer ophaalt. Als ze ze ophalen???

Tja, niemand te bekennen. Daar sta ik dan met een onrustige bewoner en kan geen kant op. Op het halsbelletje van een bewoner gedrukt  en 5 minuten later verschijnen er twee verzorgster op de gang. Ze komen van een kamer van een andere bewoner en waren 'bezig.'
Ja dat ken ik, meestal op een kamer van een 'goede' bewoner waar ze dan waarschijnlijk heel 'druk' mee zijn.
Wat zaten ze vroeger graag bij mijn moedert toen ze nog goed was. Altijd wel een pakje chocomel, een snoepje,een gezellig praatje en hele verhalen over hun vakantie. Mijn moeder was een grage toehoorder en genoot van de vele aandacht die ze kreeg. Dat werd anders toen ze niet meer aanspreekbaar en gezellig was. Dan zat ze een hele morgen met haar voeten in een bakje warm water dat koud werd en vergaten ze haar eruit te halen.  Dan gaven ze haar pilletjes niet  in haar hand zoals ik vroeg want ze kon niet meer zien maar zette ze toch gewoon op het aanrecht waar ze ze omgooide. Niet een keer maar altijd dezelfde.

Nog altijd krijg ik verhalen uit de zorg. Niet vanwege overbelasting maar vanwege nalatigheid en niet reageren op lastige bewoners. En nu maakte ik het weer mee. Gewoon de bewoners NIET ophalen zoals afgesproken.

Het blijft moeilijk, de goede niet te na gesproken. Maar soms lijken hele afdelingen geïnfecteerd. En daar komt overbelasting en burnout  natuurlijk wel om de hoek kijken voor de aandachtige goedwillende want het valt niet mee harder te lopen als je collega's het erbij laten zitten.

Ach ja zo'n frustratie duurt voor mij gelukkig maar even want je hebt er niets aan.
.
Als je er wat aan kunt doen heb je er niets aan want dan doe je er wat aan
Als je er niets aan kunt doen dan heb je er helemaal niets aan

Fijn schilderen

Vannacht heerlijk geslapen.
Ik heb soms nachten dat ik wakker lig en buikpijn heb. Dat was verleden week van zondag op maandag ook en daardoor ging ik niet naar het open atelier van het KWA. Maar vanmorgen ben ik weer fris en fruitig weggebracht door Fer want ik rijd helaas zelf geen auto meer vanwege de macula degeneratie. en ben heel blij dat hij me brengt waar ik wil.

De ene keer gaat het zien beter dan de andere keer en ik had er vanmorgen wat meer moeite mee. Het is altijd zoeken naar het focus punt. Die ogen scannen wat af !  Maar nu was het ook een beetje mijn eigen schuld . Later kwam ik tot de ontdekking dat mijn bril ook niet helemaal helder was, tja, eigen schuld dikke bult dus.

Het was al met al een heerlijke schilder ochtend met een na bespreking deze keer. Ik zette er drie op mijn schilderijen blog. Uit een serie 'brieven' genoemd door mij. Jaren geleden, tijdens boeddhistische lessen had ik in een notitieboekje aantekeningen gemaakt. Ik had toen zo klein geschreven dat ik ze nu niet meer terug kon lezen. Daar heb ik nu grotere letters voor nodig.
Nu gebruik ik ze allemaal en plak ze in mijn schilderwerk. Probeer er dan een mooie compositie van te maken.

Oude brief

Als ik in oude bestanden en foto's duik kom ik van alles tegen. Zo ook deze brief uit 2002 aan een lieve vriendin die helaas voor de kerst van ons is heengegaan. Evenals Suus alweer jaren geleden.



Het is nu vrijdagmorgen en ik had een heftige week, want ik moest vanmorgen ook nog naar de tandarts/implantoloog voor 4 implantaten om mijn ondergebit aan te bevestigen.

Vroeger was ik van te voren in alle staten geweest en nu is er rust. Ongelofelijk Toen we in Bemmel aankwamen bleek alle stroom daar te zijn uitgevallen en kon ik na een uur weer naar huis. Maar goed dat hij nog geen gaten aan het boren was en dat ik me totaal niet druk had gemaakt. Dan had ik met pijn in mijn mond en buik gelopen voor niets en nu leef ik gewoon door.

Alleen dat al zou je moeten kunnen overdragen aan mensen met problemen. Zo van, ga nu maar, ervaar nu maar. Jammer he Miek dat dat niet kan.

Daardoor kan wel de motivatie steeds groter worden om een Boeddha te willen worden, want dan weet je hoe je kunt helpen. Dan doe je gewoon de juiste dingen. Dan heb je volledig inzicht. Het is zo verdrietig als je al die ellende om je heen ziet. Vaak vlak onder je neus.

Gister was er een jongen op de TV van 18 met botkanker die het heel moeilijk had en toch kon zeggen dat hij het liever zelf had dan zijn zusje of broer. Ik denk dat dat het misschien wel is wat ons op weg helpt. Die motivatie om er op de juiste manier mee om te leren gaan. En op zijn minst begrip te leren krijgen.

Dus gaan we opgewekt verder. Want deze dingen lijken zo negatief, maar keren allemaal in positieve zin door de juiste motivatie.

Wat heerlijk dat we daarmee mogen werken.

Met mijn kleinkinderen gaat het ook lekker en er wordt steeds vaker een beroep om mijn oma capaciteiten gedaan.

Verder ben ik nog onverwachts drie dagen naar Noorwegen geweest als bijrijder van Rob en heb gefotografeerd en genoten. Kan je je voorstellen.

Een dag door Duitsland, Denemarken en de oversteek. Een dag langs de zuidkust en zelfs nog een overstekende eland gezien en een dag terug. Het was heerlijk Miek.


Nou hier moet je het weer even mee doen. En ik ook. Ik hoop  binnenkort een keertje langs te komen.

Heb jij de gedichten van Suze weleens gelezen? Ik heb een boekje van haar. Zo mooi.

Ik heb haar teruggeschreven dat ik graag meer van haar hoor.

Miek groetjes en veel liefs.


Elly.

Nog steeds

genieten en ik hoef niet eens naar buiten om sneeuwfoto's te maken.Vanuit het raam in de serre kijk ik zo het park in.

Nostalgie en makke

Ik zit er helemaal 'in'.

Als ik die oude fotootjes tegenkom wil ik er van alles mee proberen en dus heb ik mezelf geschilderd als misschien nog geen 4 jarige peuter. uit het raam hangend om naar buiten te kijken.

Heel leuk om te doen maar gelijk word ik ook geconfronteerd met mijn slechter wordende ogen. Ik zie vooral in de lichtere vlakken het contrast niet meer tussen de verschillende witten.
Het lukt nog wel maar houdt niet over.  Toch wel jammer. Maar het zal me hopelijk nog lang niet weerhouden

Het is zover

De sneeuw valt als mist naar de aarde.

Ik herinner me dat ik als kind nog even in het donker met mijn slee buiten mocht blijven terwijl de wind de sneeuw voortblies liepen we met onze slee de heuvel op om daarna met een noodvaart van bovenaan de weg naar beneden te suizen. Auto's waren er niet, de straat was voor ons, spelende kinderen.

Nu, heerlijk warm bij de radiator herinner ik me hoe mijn natte kleding werd uitgedaan en ik voor de haard weer warme handen kreeg met blosjes op de wangen. 

Ik ben blij dat ik de deur niet meer uit hoef terwijl de stuif sneeuw de wereld langzamerhand die serene prachtige witte uitstraling geeft. Het genieten is er niet minder door.

Intussen zijn de vlokken groter geworden en dat dwarrelende witte verschijnsel roept weer andere gevoelens naar boven

Leise rieselt der schnee.

Wat houd ik van  het leven

Voor de sneeuw thuis

Nog even wat boodschappen in huis gehaald en nu lekker warm, thuis bij de verwarming wachten op de sneeuw die gaat komen.

Herinneringen

Het zal de tijd van het jaar wel zijn maar ik zit in een opruimwoede. Het was dan ook wel hoog nodig want vooral alle administratie en de papieren zijn een eeuwigheid blijven liggen. Veel langer dan noodzakelijk. Dat ruimt op, heerlijk.

Ik geloof dat ik het meeste nu gehad heb. Wat een opgeruimd gevoel geeft dat. Maar er moet nog veel meer de deur uit.

Ik ga gewoon door. want ik ben ook al heeeeeel oude fotootjes tegengekomen.   Wat is dat leuk. Deze bijvoorbeeld. Ik als peutertje uit het raam naar buiten kijkend. volgens mijn moeder  hield ik hele gesprekken met de kinderen die buiten speelden. Ik herinner me heel veel maar die gesprekken  niet. Wel herinner ik me alles van die huiskamer en de manier waarop ik uit het raam hing. achter mij het dressoir waarin een laatje was met mijn speelgoedjes.



En een foto uit 1989. Ik was met mijn curaçaose vriendin op bezoek bij haar moeder. Dit is de schipbrug in Willemsstad.

De kwaliteit is minimaal maar de herinneringen zijn leuk.

Ouder worden, alles verandert

Rondom mij heen zie ik dat bij het ouder worden veel gewoonte patronen  en emotionele gevoelends zich juist versterken in plaats van verminderen met alle gevolgen van dien want intussen veranderen de lijflijke omstandigheden gewoon verder soms in een slijtage slag maar blijft de geest op de oude manier daarop reageren.
Niet bewust van de mogelijkheid tot verandering komen we steeds vaster te zitten in de weerstanden die opgeroepen worden door het wegvallen van allerlei fysieke functies.

Wat is daar het antwoord op en volgens mij is het enige antwoord
bewustwording.

Door je intens bewust te worden van alle veranderingen die voortdurend een rol spelen en je daaraan te gewennen in plaats van je steeds te focussen op wat niet meer mogelijk is en waar je je dus tegen verzet komt er een andere stroming op gang van aanpassing en blij zijn met alle andere mogelijkheden die er zijn.

Dat zijn dan hoofdzakelijk de lijfelijke omstandigheden waar op gefocust is maar het is ook mogelijk je bewust te worden van de manier waarop je meegenomen wordt door de emotionele gewaarwordingen en je ook bewust te worden dat het steeds wolkjes zijn die voorbij kunnen drijven waardoor je er niet vast in hoeft te zitten.
Door je daar regelmatig bij stil te staan, dat te oefenen, wordt het leven vooral bij het ouder worden een stuk aangenamer.

En mijn

ervaring is dat je beter niet kunt denken oooo oud worden, dat duurt nog zo lang want
Jong geleerd is oud gedaan
En hoe ouder je wordt tja dan is het moeilijker te veranderen.