Kopzorgen

Een tablet is leuk en ik ben er helemaal aan verslingerd voor het maken van doodles. Maar het is ook makkelijk om een foto te maken en meteen op het blog te zetten. Geen kaartjes meer uploaden in de computer maar huppekee een foto maken en meteen op het blog of facebook.

Maar nu het volgende.
Ik zit achter mijn computer en weet dat ik een foto heb die ik bij mijn logje wil zetten, maar die heb ik met het tablet gemaakt. Hij moet dan op een of andere manier op mijn computer terechtkomen om het  in dat specifieke blogje te krijgen. Tja. Ik heb al verbindingen met de cloud, maar kan hem er niet op vinden.

Nee, daar ben ik nog niet helemaal uit. meestal lukt het wel op een gegeven moment, maar voor de volgende keer ben ik dan weer vergeten hoe dat was. Tja ik ben ook geen twintig meer. Ik ben allang blij dat ik rond mijn vijftigste op aandringen van Fer met de computer om heb leren gaan. Gelukkig niet onverdienstelijk. Nu nog handigheid zien te krijgen in het switchen tussen tablet en computer en...

en ja, dan heb ik ook nog een nieuw compact cameraatje waar ik ook wifi op heb. Nou ik ben al aan het verbinden geweest, maar... mislukt

Ik zie af en toe door de bomen het bos niet meer. hahaha


Intussen heb ik de jurk klaar zonder kopzorgen over digitale verbindingen en opslag. Ik trek hem gewoon aan.

Doodlen

Doodlen is een leuke bezigheid en je kunt met een goed programma heel wat mooie en leuke dingen maken, maar doodlen is geen schilderen. De penseelstreek is niet te evenaren. De loop van het water kan niet worden nagebootst op dezelfde manier als met het penseel. De effecten die je bereikt op het tablet zijn gewoon anders. Ik vind het een prima middel om mee te stoeien en intussen ga ik steeds iets meer 'VAT' krijgen  op vormen en structuren. Ik leer er wat van, leuk maar het is niet te vergelijken met schilderen en wat ik daarmee aldoende kan neerzetten

.

Plotseling dringt zich hetzelfde idee aan me op over oude tradities met alle symbool werkingen en diepgaande verhalen die 'verstaan' kunnen worden als je je erin verdiept. Ze hebben meer te betekenen dan we aan de oppervlakte zouden vermoeden, betekenissen die een grote invloed kunnen hebben in ons dagelijks leven. In deze tijd wordt er vaak vanuit gegaan dat we het allemaal niet meer nodig hebben er is zoveel nieuws op de markt en de wetenschapper rekent af met oude tradities waar zij/hij in de diepte nauwelijks weet van heeft. En wij hobbelen er gemakzuchtig achteraan in de veronderstelling dat het oude er niet meer toe doet. We weten ons met allerlei andere invullingen goed bezig te houden.

 Nieuwe dingen lijken ons veel heilzamer omdat het gemakkelijker en leuker lijkt en we verdiepen ons niet meer in de oorsprong van de wijsheid. Ook hier, we doodlen wat af!

Ik zou een pleidooi willen houden voor waardevolle oude tradities en wijsheden waar we nauwelijks meer van weten dan affirmaties en kreten in een nieuwe jasje gegoten. Alles wordt op niet altijd even zuivere manier vertaald voor de snelle lezer, die daar ook weer zijn/haar eigen interpretatie op loslaat en geen kennis heeft van de context waarin het bedoeld en geschreven is. 

Het dubbele aan al die dingen is dat pas wanneer je ermee en ervan op de hoogte bent er ook iets los kan worden gelaten. het gaat er niet om je eraan vast te klampen, maar om te weten en ermee te kunnen werken of niet. Voor je op de hoogte bent van de mogelijkheden en je ziet dat het allemaal mogelijkheden zijn om te gebruiken word je keus pas vrij om het wel of niet te gebruiken. Dubbel, maar zo werkt het. Wat niet weet, wat niet deert klopt, maar er is dan ook geen keus want je weet niet.

Afhankelijk van waar iemand WERKELIJK naar op zoek is kan verdieping heel noodzakelijk zijn is mijn  ervaring. De diepte ervan te zien en te ervaren IN jezelf. Maar net als het verschil tussen schilderen en doodlen heeft het te maken met waar je intersse en motivatie ligt voor je eraan begint.
Natuurlijk kun je je hele leven gewoon blijven doodlen prima.

We zouden ons wel af kunnen vragen:
Wat wil ik werkelijk.

Met doodlen is nooit een zelfde resultaat haalbaar als met schilderen. Die structuren zijn niet door nabootsen te evenaren.

Detail

Maandagmorgen

En het regent.

Zojuist in de koude serre mijn lief uitgezwaaid. Ik kan hem maar amper zien lopen in het donker met zo weinig contrasten en de glinstering van de regen op de weg, Hij zal het nog een paar maandjes vol moeten houden. Ik stap weer terug over de drempel in de warme kamer en neem het tablet op de schoot.

Wat een leven, ik kan kiezen om terug naar bed te gaan maar tegen de tijd dat ik in slaap val, staat mijn kleinzoon voor de deur. Als hij vroeg is kunnen we nog een kopje koffie drinken voor hij naar school gaat. Daarvoor ga ik mijn tas pakken om naar het open atelier te gaan. Dan staat dat alvast klaar. Ik ben al twee keer niet geweest want met die donkere dagen ben ik er niet zo gek op in de auto te stappen. Hopelijk is het nu iets meer helder. Ik zie wel, maar ik heb wel veel zin om te gaan. Thuis is er ook weinig van schilderen gekomen en het is toch een soort stok achter de deur. Ja op mijn tablet doodle ik heel wat af.

Verder ben ik me aan het voorbereiden op de filosofie kring. Het geeft zoveel voldoening samen met een paar anderen te praten over dingen die je bezig houden. Het is heel duidelijk hoeveel plezier de deelnemers er aan beleven om zich in bepaalde onderwerpen te verdiepen.
Ik heb weer een mooi onderwerp gevonden naar aanleiding van een boek dat ik lees. 'De wereld van de ziel'  van Daniel van Egmond. Hij vergelijkt onze manier van denken over de ziel met verschillende filosofen uit de geschiedenis. Aan de hand daarvan is goed te zien wat er in ons denken over ,ziel, verloren is gegaan en hoe je dingen kwijtraakt als er geen verbinding meer is met een begrip omdat de woorden gaan ontbreken.
Daar komen vast weer leuke dialogen uit voort binnen de groep.

Zo nu eerst wat eten.

Nou een fotootje erbij lijkt vanmorgen niet te willen. 

Niet mopperen

Een tegenvaller. We hadden zo gehoopt op alle vrije tijd vanaf 1 februari. Maar helaas we zullen nog een tijdje moeten wachten.
Boos was ik. Niet op mijn lief hoor, maar op de manier waarop er tegenwoordig met werknemers wordt omgegaan.  Het is een algemeen verschijnsel van deze tijd en als je er zelf mee wordt geconfronteerd, ja dan komt de boosheid gewoon naar boven. Mondelinge afspraken hebben totaal geen waarden en op het laatste moment krijg je dat te horen.
Maar goed, we hebben goede moed en uitstel is hopelijk geen afstel. Het zijn luxeproblemen.

We gaan gewoon door met ademhalen en regelmatig vroeg opstaan. Ja dat vind ik het ergste. Het blijft voor mij een lastige zaak om 5.30 uur opstaan.  En het is de enige optie. Een te lang verhaal om uit te leggen en niet belangrijk genoeg voor een ander maar alleen voor mijzelf.  Nou ja als het erger niet is dan mag ik niet mopperen.

Ik ga gewoon lekker door met compensatie gedrag en geniet van een nieuw klein compact cameraatje die heeeeeel veel mogelijkheden heeft. Intussen probeer ik me bewust te blijven van alles dat zich aan de oppervlakte afspeelt. Dingen zoals het genieten, blijheid, boosheid en alle andere emoties die komen en gaan.