Jezus was geen eitje

Ik heb gisteren even naar de passion gekeken en me verwonderd. Er zaten mooie stukken in en de rol van Judas en Maria werd met overtuiging gespeeld. Knap hoe het hele werk in elkaar was gezet. Maar ik verbaasde me nog meer over de rol van Jezus.
Zonder enige expressie bleef hij in een serene bijna ongevoelige act handelen. Een Jezus zonder menselijke kwaliteiten, mogelijkheden en onmogelijkheden. Ik miste elke expressie van vastberadenheid, overgave, van angst, ten einde raad zijn onder de oppervlakte van de mededogende liefde. Niets van dat alles kon ik in de rol doorzien en meevoelen. De Jezus die een sterke persoonlijkheid moet zijn geweest om te kunnen doen wat hij heeft gedaan en in staat was voor rechtvaardigheid op te komen, geldwisselaars uit de tempel verjoeg, niets van al die expressie was te zien in de Passion.
Jammer.
De Jezus figuur, of hij nu wel of niet heeft bestaan of een voorbeeld functie is die Jezus is voor mij geen eitje maar een krachtige persoonlijkheid die wist waar hij voor stond en die alle menselijke emoties en kwaliteiten in zich droeg.

Stokroos

Het is een drukke tijd.
Eindelijk ben ik alle oude aquarellen en studies die ik heb bewaard gefotografeerd en geprobeerd orde in de chaos te scheppen. Er is al onnoemelijk veel wat ik heb weggegooid maar een klein gedeelte heeft de verschillende verhuizingen overleefd. Op het schilderijenblog kun je ze allemaal bekijken als je er interesse in hebt. http://ellyvandoorn.blogspot.nl/p/aquarellen.html
Verder zet ik regelmatig meestal nieuer werk op de homepage http://ellyvandoorn.blogspot.nl/ en
facebook niet te vergeten.
Dat gaat vaak makkelijk even snel tussendoor.

Het is leuk me daarmee bezig te houden, maar er staan ook weer nieuwe werkzaamheden op het programma.

De artikelen voor het Jewel Heart Magazine liggen weer in de mailbox en daar ga ik een lay out voor bedenken en uitvoeren. Daar ben ik wel weer een mooi poosje zoet mee. Het is maar goed dat ik zo graag met beelden en op de computer werk en er dus ook graag een visueel aardig geheel van wil maken.
En dan komt Rimpoche weer naar Nederland en wil ik ook nog graag zijn lessen volgen die hij dan weer in Nijmegen komt geven. Tussendoor probeer ik dan wat aardige fotootjes van hem te schieten voor het archief van Jewel Heart. Al met al staat er weer heel wat op de rit.

Hieronder een fotootje van een van die aquarellen. Een stokroos die je zoveel in kleine Franse dorpjes aan de uitlopers van de Alpen tegen de huizen aan ziet groeien. Ik heb daar lang geleden een weekje aan een schilders workshop meegedaan. Deze maakte ik, gek genoeg, toen ik alweer thuis was.

Bevoorrecht

Vanmorgen moest ik mijn kleine laptopje aanzetten. Mijn kleinzoon sliep vannacht in de kamer waar de computer staat en dan kan ik er om 5.30 uur niet bij om te kijken of de treinen op tijd lopen voor het vertrek van mijn lief naar zijn werk.
Altijd leuk om dat kleine ding weer aan te hebben en ermee te spelen. Ik kom steeds nieuwe dingen tegen. Hele boekwerken staan erin. Handig om te lezen op een schermpje. Mooi contrastrijk en makkelijk te vergroten.
Terwijl ik ontbijt, nadat Fer de deur uit is met mijn kleinzoon, kletsen we heel wat af, en dan begint er vanzelf op het openstaande schermpje een diaserie van de fotootjes die erin staan voorbij te lopen. Ik zou zowaar vergeten zijn dat die plaatjes erin stonden.
Als ook Niels naar school is heb ik het ruim alleen. Wat is het prachtig weer. De zon schijnt en werpt prachtig licht op de bomen rondom. Het groen is nog zo jong en fris. De rode beuk is nog niet zo zwaar in het blad en sprankelt de licht rozeroodbruine bladeren om zich heen.
Het beloofd een mooie dag te worden. Ik ben me bewust dat kan niet iedereen op deze wereld dat kan zeggen. Ik ben een bevoorrecht mens.

Vogelvlucht.

Badhuis

Vroeger was het een badhuis waar ik met een bonnetje van de lagere school in de jaren vijftig, naar toe mocht op woensdagmiddag. Het onderstaande verhaal over haar kindertijd waarover mijn moeder mij vertelde, gaat daarover. Dan heb ik het over de tijd van de eerst wereldoorlog 1914-1918 

Het Badhuis

“Moeder ik ga naar oom Ap,” roept Anske “en ik neem Jopie mee.”

Ze heeft twee handdoeken uit de kast gepakt en opgerold onder haar arm staat ze in de keuken om via de achterdeur en de binnenplaats Jopie mee te nemen. Moeder is in de winkel bezig met een klant die zojuist het winkeltje wil verlaten en dan haast zij zich naar achter.

“Kind, dat kan toch niet, Jopie is daar nog veel te klein voor”.

“Ach moeder, je kunt haar toch niet vastbinden. Ze loopt hier altijd maar in de rondte, ik neem haar mee.” Anske is een wijs en doortastend kind voor haar leeftijd. Amper twaalf jaar neemt ze Jopie regelmatig onder haar hoede en nu wil ze naar het badhuis een klein eindje verderop in de West Peterstraat, waar een broer van moeder badmeester is. Iedere week krijgt ze drie cent mee voor een heerlijk warme douche. Ook vader, de jongens en de knechts maken wekelijks gebruik van het openbare badhuis dat zo dicht achter hun nieuwe woning is gevestigd en beheerd wordt door oom Ap.

“Zal je goed op haar passen? Misschien wil ze helemaal niet en huilt ze”

“Ach moeder, zo klein is ze niet meer. Ik denk dat ze het heel leuk gaat vinden.”

“Nou vooruit dan maar” en moeder loopt de winkel weer in om zes cent uit de lade te pakken.

 Anske pakt Jopie stevig bij de hand en daar gaan ze.

“We gaan lekker badderen Jopie, heerlijk met een heleboel warm water. Dat is zo fijn. Je zal zien dat je het heel leuk vind.” zegt Anske.

“Word ik dan nat?” vraagt Jopie.

“Ja natuurlijk, maar je moet eerst al je kleertjes uittrekken. Ik zal je wel helpen hoor.”

Anske duwt de zware deur van het badhuis open. De warme waterdamp slaat hen tegemoet. Jopie knippert even met haar oogjes.  Tegenover de deur is een loket, maar daar zit niemand. Rechts naast de ingang is de afdeling voor mannen en links voor de vrouwen waar oom Ap met een grote slang de betegelde hokjes schoonspuit.

“Kijk daar komt oom Ap al aan.” zegt Anske.

Hij legt de zware slang  langs de muur aan de andere kant van de hokjes en loopt op hen af.

“Zo Anske, heb je Jopie meegenomen”, zegt hij terwijl hij de centen van haar aanpakt. “Dat is knap van je hoor. Willen jullie samen in een hokje of apart?”

“Apart,”zegt Anske kordaat.

“Denk je dat het zal lukken?”

“Natuurlijk, ik help haar toch eerst even.”

“Kom maar mee, dan geef ik jullie twee hokjes naast elkaar.”

Anske loopt met Jopie mee haar hokje in, helpt haar met het uitkleden en zet de douche aan. Als het water lekker warm is geeft ze Jopie het stuk zeep en laat haar de handdoek zien die ze op het plankje in het voorste gedeelte van het hokje legt op het houten bankje. Als Jopie onder de douche staat verdwijnt ze naar haar eigen hokje.

Jopie weet niet wat haar overkomt. Heerlijk vindt ze het. Ze staat zich te wassen en te genieten van het warme water en begint te zingen. Ze kent alle woorden van de liedjes die moeder altijd zingt als ze aan het werk is, Ze luistert er graag naar en zingt vaak met moeder mee. Nu komen de tonen als vanzelfsprekend uit het kindermondje. Ze heeft het grootste plezier. De hele betegelde ruimte lijkt zich te vullen met het spontane kindergezang. Het tovert een glimlach op het gezicht van oom Ap.

Als de tijd voor het douchen om is klopt hij op de deur van de meisjes.  Op haar teentjes weet ze de kraan dicht te draaien. Hè wat jammer nou en gauw pakt ze de handdoek van het bankje om zich te drogen. Ze probeert de punten zo hoog mogelijk te houden want als ze op de grond vallen dan wordt de handdoek veel te nat en kan ze zich niet meer drogen. Maar daar ontkomt ze toch niet helemaal aan.

Daar is Anske al. Ze heeft het badhokje van Jopie niet op de knip kunnen doen en het kind kon er zelf niet bij. Ach wel zo makkelijk. Nu is Anske meteen bij de hand om haar verder te helpen.

Even later huppelt Jopie aan de hand van haar zus vrolijk babbelend over het avontuur terug naar huis.