Het gaat niet vanzelf

Boeddhistisch gezien is de Boeddha natuur, de zuivere verlichte staat, in een ieder van ons aanwezig maar (nog) niet manifest.
Mooi, zou je kunnen denken. Dan hoef ik niets anders te doen dan ZIJN.
Ja ja, als je je niet verder verdiept in het wat en hoe dat bedoeld is en jezelf geen andere dingen afvraagt, is dat makkelijk gezegd. Zulke kreten hoor ik heel vaak. Gewoon zijn!!

Lees ik hier net een citaat van Johan Sebastiaan Bach die het heel demystificerend beschrijft.

Je moet de juiste toets op het juiste moment aanslaan en dan bespeelt het instrument zichzelf.

Kijk dat is nou even heel simpel gezegd waar het om draait. Je moet wel eerst de manier gevonden hebben om muziek te maken en weten waar je het over hebt voordat je het instrument, in dit geval het instrument van je persoonlijkheid zo kunt bespelen dat die Boeddhanatuur geleefd kan worden. Dan kan er een schitterende symfonie ontstaan en word je een volledig mens die zijn persoonlijkheid gebruikt om het ware ZIJN te leven. Dan kun je alle registers opentrekken want je kent de techniek, zoals het bij alle kunde is die je je eigen wilt maken, dan is het je eigen geworden en is een hele weg  om te gaan. Dan wordt het inderdaad gewoon ZIJN. Soms popt die ware natuur misschien even naar boven en dan ben je in een staat van ZIJN. Een kadootje of voorproefje :-) Maar de rest van de tijd tobben we verder over alle blokkades en illusionaire onmogelijkheden en denkbeelden uit ons zorgenbrein.

Ach het is maar net hoe je het bekijkt maar gewoon ZIJN gaat niet vanzelf als je het over de essentie van gewoon ZIJN hebt. Het gaat pas vanzelf als je het kunt zoals met alles wat je kunt want dan is het gewoon kunnen. En dus is het ook gewoon ZIJN.

Op zoek

Je taak is niet liefde zoeken, maar veeleer om alle barrières te zoeken en te vinden die je zelf tegen de liefde hebt gebouwd.

Jala Ud-Din Rumi


En zeg nou niet dat jij geen barières hebt. Want dan moet je nog maar eens heel goed kijken naar alle weerstanden tegen van alles en nog wat.

Als ik vol liefde zou zijn dan zou ik alles en iedereen met vreugde en blijdschap tegemoet treden.
Dan zou een burn out en geen zin en dat zie ik niet zitten en nu ff niet en getverderrie niet meer bestaan. Ik zou vrolijk en niet makkelijk geïrriteerd zijn als ik moe was van klusjes die mijn voorkeur niet hebben.
Ik zou alles wat niet rechtvaardig was met kracht bestrijden, zonder een hekel te krijgen aan de onrechtvaardige en zo zou ik nog wel door kunnen gaan met een opsomming van oorzaken die een liefdevol hart kunnen dragen en niet uit evenwicht halen.

Zolang ik dat niet kan zijn er nog heel wat barières te nemen.

Het innerlijke Zelf

Bij filosofen en altijd bij mystici kom je regelmatig dezelfde denkbeelden tegen die je ook weer terugvindt in oude wijsheidstradities. Een soort schema, een indeling van de menselijke microkosmos.
Een gegeven dat in alle tradities van oost en west terug te vinden is. Het geeft een handvat dat het ons gemakkelijker maakt om een beeld te krijgen van wat we in werkelijkheid als mens zijn, wat er in ons leeft en welke mogelijkheden we tot ontwikkeling kunnen brengen. Een schema dat in zeven  is gedeeld en om het wat simpeler te maken wordt het ook wel in drieën gedeeld, kortweg geest, ziel en  lichaam.

Wil je jezelf leren kennen dan is het heel handzaam zo'n schema te hebben. Het geeft een plek aan al je ideeën je voelen-denken en aan datgene wat er tot je komt vanuit andere sferen of vanuit intuïtie en instinct. Het kan zijn dat we simpele reacties en instincten verwarren met iets dat in onze geest en het diepste van onze ziel aanwezig is, terwijl het een eenvoudig reactiepatroon is. Het is zaak dat we onze verkeerde aannamen laten vallen en open gaan staan voor dat wat nog niet in ons denken opkwam.

Is het belangrijk om daar meer over te weten?
Als je jezelf wilt leren kennen en een pad wilt gaan naar vrede en geluk en je thuis wilt weten in het diepste van je innerlijke leven. Je geborgen wilt zijn onder alle omstandigheden en wilt leven in de wetenschap dat alles wat je verlangt al in jezelf aanwezig is. Ja dan is het heel behulpzaam en onontbeerlijk om stap voor stap op weg te gaan. Een weg die zonder einde is zonder doel en toch doelgericht. Een weg die je kunt gaan als je zelf die weg geworden bent en die je kan brengen tot een gesprek met God.

Ik vond een boek waarin ik juist dat precies weer herkende en werd vooral geboeid door het voorwoord van Ken Wilber. Hij heeft het over de kenner van het veld, een uitspraak die we ook vinden in de hindoe-boeddhistische traditie. Heel interessant om zijn korte beschrijving te lezen over datgene wat naar zichzelf kijkt. Hoe het functioneert en wat het met de Geest te maken heeft in heldere en duidelijke bewoordingen. Ik vond het boek voor weinig geld bij Bruna op de aanbiedingen tafel en ben er heel blij mee. Het bevestigt steeds weer dat iedereen zijn eigen weg gaat en dat het altijd binnen de bovengenoemde kaders plaats vindt. Het is weliswaar een individuele weg, maar de steigers geven de richting aan. Zonder steigers zou het huis niet gebouwd kunnen worden. Een verhelderend en handzaam boek op je weg. Welke weg dat ook is.

"De Burcht"van Caroline Myss.
Een geestelijke reis naar ons innerlijke zelf.
ISBN 978 90 6963 799 0

Myss put uit verhalen van Mystici van alle tijden en uit alle religies, maar ook vertelt ze over haar eigen leven en dat van deelnemers aan haar workshops. Het boek is gebaseerd op De innerlijke burcht van Teresa van Avila, waar we eerst onszelf leren kennen door ons eigen leven eerlijk onder ogen te zien en vervolgens het goddelijke in ons  leren herkennen zonder ons te hoeven terugtrekken in volledige stilte, zonder ons gewone leven op te geven.

Ganesha wil naar huis

Onafhankelijk bestaan

In ieder leven dooft op zeker moment het innerlijk vuur. Het wordt weer opgepord door een ontmoeting met een ander menselijk wezen.

Albert Schweitzer.


Onafhankelijk bestaan

Bestaat dat eigenlijk wel? Is er iemand die volkomen onafhankelijk in het leven kan staan? Als er slechte ervaringen zijn met een relatie dan kan het idee ontstaan dat je met niemand meer iets te maken wilt hebben en dan moet je oppassen dat je niet steeds verder in dat idee 'wegzakt'.  Natuurlijk de één heeft meer mensen om zich heen nodig dan de ander, maar buiten contacten kunnen we geen van allen. Zelfs niet voor de meest simpele dingen en voor ons levensonderhoud zijn we in veel opzichten van anderen afhankelijk.

Daar komt nog bij dat, juist die ander waar ik niets mee op heb of waar ik zelfs een hekel aan heb, me een spiegel voorhoudt en ik kan ervaren dat het heel moeilijk is om in evenwicht te blijven onder alle omstandigheden. Om gelijkmoedig te zijn en lief te hebben. We spiegelen ons liever in ons beste doen op de manier waarop we ons aardig kunnen gedragen. Met mensen die we leuk vinden. Maar die andere kant is ook in ons. De kant van weerstand en ongenoegen. We kunnen wel allerlei problemen vermijden en denken dat ze er niet zijn, maar als de omstandigheden zich voordoen popt er veel naar boven. Soms zelfs dingen waarvan we dachten: daar heb ik (gelukkig) geen last van. Juist in die moeilijke situaties kunnen we oefenen om ermee om te leren gaan. Haalt het je te ver onderuit, dan kun je het natuurlijk beter maar een poosje vermijden tot je hopelijk weer wat stabieler in je vel zit en er weer een sprankje inzicht en mededogen naar boven komt. En soms merk je dan als je niet teveel in je ongenoegen zit vastgeroest dat je die ander toch verdraagt, ondanks je eerdere boosheid. En het mooiste is dat zulke oefeningetjes iets van je eigen ego afknabbelen en je leren in de toekomst wat stabieler in je lijf te zitten, want daar heb je juist het ego niet bij nodig dat zich aan bepaalde ideeën vastklampt.

Wanneer we dan weer iemand tegenkomen die ons aanraakt, diep aanraakt en verder helpt, kan dat weer heel opwekkend werken en het innerlijk vuurtje oprakelen. Hoe je het ook wendt of keert:
We hebben elkaar nodig.

Eenzaam maar niet alleen.