Onafhankelijk bestaan

In ieder leven dooft op zeker moment het innerlijk vuur. Het wordt weer opgepord door een ontmoeting met een ander menselijk wezen.

Albert Schweitzer.


Onafhankelijk bestaan

Bestaat dat eigenlijk wel? Is er iemand die volkomen onafhankelijk in het leven kan staan? Als er slechte ervaringen zijn met een relatie dan kan het idee ontstaan dat je met niemand meer iets te maken wilt hebben en dan moet je oppassen dat je niet steeds verder in dat idee 'wegzakt'.  Natuurlijk de één heeft meer mensen om zich heen nodig dan de ander, maar buiten contacten kunnen we geen van allen. Zelfs niet voor de meest simpele dingen en voor ons levensonderhoud zijn we in veel opzichten van anderen afhankelijk.

Daar komt nog bij dat, juist die ander waar ik niets mee op heb of waar ik zelfs een hekel aan heb, me een spiegel voorhoudt en ik kan ervaren dat het heel moeilijk is om in evenwicht te blijven onder alle omstandigheden. Om gelijkmoedig te zijn en lief te hebben. We spiegelen ons liever in ons beste doen op de manier waarop we ons aardig kunnen gedragen. Met mensen die we leuk vinden. Maar die andere kant is ook in ons. De kant van weerstand en ongenoegen. We kunnen wel allerlei problemen vermijden en denken dat ze er niet zijn, maar als de omstandigheden zich voordoen popt er veel naar boven. Soms zelfs dingen waarvan we dachten: daar heb ik (gelukkig) geen last van. Juist in die moeilijke situaties kunnen we oefenen om ermee om te leren gaan. Haalt het je te ver onderuit, dan kun je het natuurlijk beter maar een poosje vermijden tot je hopelijk weer wat stabieler in je vel zit en er weer een sprankje inzicht en mededogen naar boven komt. En soms merk je dan als je niet teveel in je ongenoegen zit vastgeroest dat je die ander toch verdraagt, ondanks je eerdere boosheid. En het mooiste is dat zulke oefeningetjes iets van je eigen ego afknabbelen en je leren in de toekomst wat stabieler in je lijf te zitten, want daar heb je juist het ego niet bij nodig dat zich aan bepaalde ideeën vastklampt.

Wanneer we dan weer iemand tegenkomen die ons aanraakt, diep aanraakt en verder helpt, kan dat weer heel opwekkend werken en het innerlijk vuurtje oprakelen. Hoe je het ook wendt of keert:
We hebben elkaar nodig.

Eenzaam maar niet alleen.

Kiezen

Ik opende een dagboekstukje uit 2010 en las over mijn moeder waar ik iedere dag even naartoe ging. Ach wat vliegt de tijd.

Ze valt vaak voor het eten in slaap, heb ik gemerkt en dan is ze helemaal in de war. Weet niet meer wie wat en hoe. Wil dan ook niet eten of liever gezegd, kan dan niet eten door de verwarring. Nu heb ik me voorgenomen om niet meer te vroeg naar haar toe te gaan, maar te zorgen dat ze voor het eten wakker is. Dan ga ik na elfen en soms half twaalf zodat ze bij kan komen als ze in slaap is gevallen.

Gister zei ze toen ze wakker werd.:

Elly? wie ben jij nou?

Ik heb haar geknuffeld en gezegd dat ik haar dochter was.

‘Ja, ik heb één dochter, ben jij dat?’ vroeg ze verbaasd.

‘ja mam, dat ben ik.’

En heel langzaam kwam ze weer een beetje ‘thuis’.

Ze heeft wel een half uur nodig gehad om weer op de rails te staan. Ik heb een breiwerkje bij haar liggen en al breiend en pratend komt ze er weer uit. Ze vind het fijn dat ik zit te breien want mijn witte handen kan ze nog wel zien met haar bijna blinde ogen, het  bewegen herkent ze.

Ik weet niet of ik er wel voor zou kiezen als het kon, om zo oud te worden. Vroeger dacht ik van wel, maar nu ik dit meemaak…

Het is maar goed dat we tot op zekere hoogte niets te kiezen hebben.

Metamorfose

In februari ging ik na ruim dertig jaar weer terug naar het open atelier van de KWA waar ik in de jaren zeventig mijn eerste aquarel lessen kreeg. In de tussentijd was er enorm veel gebeurd. Al die jaren heb ik met kleine tussenpozen wel door geschilderd maar het was toch heel spannend om daar weer naartoe te gaan. Er was natuurlijk veel veranderd en ik bemerkte dat het niveau van veel deelnemers behoorlijk hoog is.
Ik had me voorgenomen om alle instructies op te volgen en te ervaren wat ik voor nieuwe dingen zou kunnen doen. Natuurlijk mag je in een open atelier helemaal je eigen ding doen, maar dat heb ik nu al dertig jaar gedaan. dus...
spannend en griezelig om me bloot te geven

"Schilder wat je uit het raam ziet " zei Annemarie. Daarbij benadrukt ze dat het goed is te schilderen wat het lijkt, wat het voor jou is en dat geeft een grote vrijheid tot interpretatie op het papier.
Ik keurig netjes aan de gang met een groot vel en het viel werkelijk niet mee om los te laten dat het iets moest worden met mensen om mij heen die mee kunnen kijken. Dat ben ik niet meer gewend.  Het werd dan ook niet veel bijzonders. Maar ik had een fijne ochtend en ik merkte dat ik het durfde: alles loslaten en mijn faal angst was tot een minimum beperkt.;-)

Ik geloof dat ik bovenstaande foto al eens plaatste.
Intussen is er niet veel overgebleven van het beschilderde papiertje. Het is heerlijk om erop door te fantaseren. Dat ligt meer in mijn aard. Wat me niet bevalt, daar gaat de 'witkwast'over. Zo worstelde verder. Het is een prima manier om allemaal nieuwe dingen uit te vinden en uiteindelijk is het heel iets anders geworden. Kijk maar.

Je ziet, er zijn nog slechts een paar groen uitgeslagen tegeltjes overgebleven.

Computer schilderen en nog veel meer

Ik heb een nieuwe computer met Windows 8
Dat is wel ingrijpend voor een oud mens, hihihihi. Het hele gebeuren moet ik opnieuw herkennen en verkennen. Niet dat ik dat erg vind hoor, ik vind het juist ontzettend leuk en kom allemaal nieuwe dingen tegen. Het enige nadeel is dat het erg veel tijd kost. Uiteindelijk hoort dat een keus te zijn die je zelf maakt en waar je mee stopt als het de tijd daarvoor is. Toch merk ik dat het niet zo moeilijk is om geen keus te maken en me mee te laten slepen in het rollen van het balletje.
Als ik eenmaal gefixeerd ergens mee bezig ben, of het nou lezen, leren fotograferen, schilderen of het computer gebeuren is, ik ga er helemaal in op en heb moeite mezelf tot de orde van de dag terug te roepen. Ik moet zelfs oppassen dat ik niet geïrriteerd raak als er met regel een beroep op me wordt gedaan en ik uit mijn fixatie dreig te geraken.

'Ja' denk ik dan maar 'een mens is een raar botje' en daarom stop ik er nu even mee om iets anders te gaan doen.
O ja, toch nog even een fotootje erbij zetten. Zie zo gaat dat dan, je rolt van het één in het ander.

Het oude programma waar ik mee werkte om de fotootjes kleiner te maken en op het web te zetten werkt niet meer. Het is weer een hele uitzoekerij om daar iets eenvoudigs voor terug te vinden. Deze is in ieder geval gelukt. Een van de nieuwe schilderijen die ik maakte.

Ik vind het leuk om weer ongecompliceerd 'mijn werkelijkheid' van de natuur te schilderen. Daar was ik jaren geleden mee opgehouden omdat ik het toch nooit zo mooi kon schilderen als de natuur in werkelijkheid is. Nu denk ik toch op een andere manier en wil ik schilderen zoals 'mijn werkelijkheid' is zoals het zich in mij toont. Ik ga nu meer uit van mijn denkbeeld en wat er daardoor op het doek of het papier terecht komt. Een heel andere manier van schilderen waar ik veel plezier in heb.