Zit er niet in een mens een diepte die zo diep is dat die zelfs verborgen is voor de persoon waar ze inzit?

St. Augustinus van Hippo.

Weer zo'n kort citaat waar ik me helemaal in kan vinden. In één leven kunnen we nooit geconfronteerd worden met alle mogelijkheden die een rol in een mensenleven kunnen spelen. En wanneer die situaties zich voor zouden doen (oorlog, natuurrampen, stinkend rijk zijn, president of koning zijn), kunnen we nu onmogelijk  weten waartoe we in staat of juist niet in staat zouden zijn. Er kunnen helden zowel als angsthazen, agressors en dictators  in ons schuilgaan.
Of het belangrijk is om te weten hoe we precies zouden zijn als...? Ik denk het niet. Het lijkt me wel belangrijk te weten dat ik niet weet. Dat kan de kijk op de wereld een heel ander perspectief geven. En het geeft te denken over het eigen dagelijks leven hoe ik nu  reageer op kleine zaken. (aandachtig zijn) Als er de  overtuiging is van die onwetendheid diep in het menselijk wezen, geeft het meer ruimte en is er een  minder bekrompen benadering in het  naar buiten brengen van 'mijn' waarheid, wat dat ook moge zijn.

Wat niet wegneemt dat het evenzo belangrijk is om te STAAN voor een rechtvaardige zaak.

Aandachtig zijn en reflekteren is boeiend en blijft nieuwe perspectieven bieden.

Meer foto's van Parijs en La `Défense

Er is geen weg

Krishnamurti sluit de stap op de weg die ik in het voorgaande logje beschreef helemaal uit. Hij ziet daar totaal geen heil in.

Ook de Boeddha zegt: Er is geen weg naar geluk, de weg is geluk. Het llijkt in tegenspraak met wat hij onderwees.

Nu ben ik ervan overtuigd dat het juist is wat zij zeggen. En willen we niet allemaal gelukkig zijn? 

Hoe is dat dan te combineren met de beoefeningen om door aandacht en motivatie een gelukkiger mens te worden. Dat vind ik lastig te verwoorden en toch wil ik proberen dat te doen in de hoop dat het niet nog verwarrender wordt.

Mijn ervaring is dat ik niet is staat was om zoals Krishnamurti in het leven te staan en nog minder als Boeddha voor zover er verschil is tussen beide. Ik weet dat ik dat niet kan, of beter gezegd niet zo ben, omdat ik o.a. maar zelden volledig in aandacht ben. Daar kwam ik pas achter toen ik ermee aan het werk ging en oplettender werd. Want hoe oplettender ik werd, des te meer kwam ik tot de ontdekking dat ik het niet was. Is het niet meestal zo? Wordt er niet gezegd: Hoe meer je weet  des te meer kom je tot de ontdekking dat je niets weet?

Toch vraagt ook krishnamurti: Wat leidt tot volkomen aandacht? En geeft daar ook antwoorden op. Dat geeft wel aan dat volkomen aandachtig zijn er niet zomaar is. Een weg daar naartoe slaat hij in zijn geschreven lezingen, of dialogen, zoals hij het noemt, over alsof je het zomaar zou snappen. Natuurlijk is het zo, je bent wel aandachtig of je bent niet aandachtig. Een beetje aandachtig bestaat niet, want dan ben je het dus niet, maar wat is volkomen aandacht nou eigenlijk? Ook dat was me niet duidelijk.


Wel duidelijk was me, dat volkomen aandacht erg veel betekende. Dat je dan een vrijheid zou kunnen ervaren waarin alomvattende liefde inherent aanwezig is, niet gebonden aan allerlei invullingen van het brein dat de neiging heeft om alles te benoemen, etiketten te plakken en verleden, heden en toekomst te verzamelen als iets dat ik ken of zou weten om er mijn voordeel mee te doen. Honderduizend dingen waarin ik alles steeds weer op een rijtje moet zetten om niet te verdwalen in een wirwar van bewustzijn(en) en ervaringen door de tijden heen opgebouwd en die door het denken tevoorschijn worden getoverd. Nee, volkomen aandachtig in het moment staan en alles als nieuw ervaren is een schepping op zich die alomvattende liefde en mededogen in zich heeft. Dat is de essentie in onszelf waar we ons mee kunnen verbinden door aandachtig te zijn en dat is tegelijkertijd vrijheid. Het gaat verder dan loze kreten zoals: Ik leef in het nu!

Zolang dat denken springt van hot naar haar en links naar rechts, het één afstoot en het ander aantrekt naar het middelpunt dat IK denk dat ik ben, is er geen vrijheid.

Concentreren helpt niet om aandachtig zijn te trainen, zegt krishnamurti en hij heeft  daar helemaal gelijk in maar het laat me wel zien hoe mijn gedachten zonder controle van het enen onderwerp naar het andere vliegen zonder dat ik het nog heb opgemerkt en dat is geen aandacht. Wel weet ik dan waar ik sta en mee bezig ben, met springen van de hak op de tak dus en dat opzich is alweer heel even aandachtig zijn.

Ik ken geen duidelijkere uitspraak dan Mens ken uzelf.
Al eeuwen geleden werd herkend hoe bedreven de mens is in het misleiden van zichzelf.
Dat brengt me naar de zoektocht om in aandacht te kijken naar wat zich allemaal in mij afspeelt, wat er allemaal in me zit aan emoties en allerlei bedenksels om uiteindelijk te kunnen komen bij volledige aandacht en alomvattende liefde.

Uiteindelijk zullen alle steigers van de 'oefeningen' die als handvaten dienen, afgebroken kunnen worden en staat er een huis dat niet op drijfzand is gebouwd maar op zijn  fundament gegrondvest is. Een fundament van wijsheid, liefde en mededogen. Het goddelijke in en om ons.

There is no way to happinez, happinez is the way. De Boeddha

Hebben ze geen prachtig dak in Lafayette?

Training van de geest.

Van de reacties maak ik toch maar weer een nieuw blogje, want er komen interessante dingen naar voren.
Plato schreef:

Interessante gedachtegang. Ergens moet de liefde een startpunt hebben. Tja.. en als dat in motivatie ligt, hoe ben je dan aan motivatie gekomen? Of aan emotie? Eerlijk gezegd denk ik dat al onze processen worden geleid vanuit onze diepste gevoelens. Emotie dus. Zware teleurstellingen, diepe blijdschappen die onze geest kleuren en ons inspireren tot meer of tot beter.

Misschien zijn er ook wel meerdere wegen. Dan heb jij gelijk, heeft Novelle gelijk en is het gewoon een kwestie van wat diep in je doordringt, waar je gedachten naar uitgaan, waar je je op concentreren kunt. En of het dan de bijbel of de boeddha is, dat maakt m.i.niets uit. Het gaat er om wat bij je aanslaat.

Dus vandaar dat ik nu schrijf:

Plato. Dat komt uit de 'boeddhistische dharma' die ik volg. In de boeddhistische traditie is een diepgaande ervaringsstudie gemaakt van het functioneren van lichaam en geest. Die 'interessante gedachtengang' is in duizenden jaren menselijke ervaring opgebouwd en heel kort door de bocht als volgt:
We worden i.d.d. geleid door onze emoties zowel positieve als negatieve, maar denk niet dat daar helemaal niets aan te doen is. Door een grondig onderbouwde motivatie kunnen de gewoonte patronen, waar diepe karresporen van zijn gemaakt en die gebaseerd zijn op die emoties, veranderen in gewoontepatronen die wenselijker zijn. Daaraan kun je werken, want alles is veranderlijk. Het is een bewustwordingsproces aangestuurd door motivatie, gericht op aandacht, concentratie en analyse van eigen dieper liggende drijfveren en die emoties.
Iedereen kan er zelf mee aan het werk en dan pas kun je ervaren of het ook werkt om een beter en vollediger leven te krijgen.
Het boeddhisme kent meesters die daar zelf mee gewerkt hebben en daar handvaten voor geven. Het gaat dus niet om een dogma maar om de praktijk en de opbouw van de ervaringsoefeningen van het leven zelf, samen ook wel dharma genoemd. Er zijn velen die ervaren dat het werkt. Niet van de enen op de andere dag, maar toch... Het is geen kwestie van stil zitten en afwachten, maar actief en alert bezig zijn.
Dus jouw tweede alinea is precies waar het om gaat. Het heet niet voor niets 'training van de geest'.

En om te onderstrepen dat er in iedere traditie de mogelijkheid te vinden is tot eeen 'training van de geest' alhoewel niet altijd even duidelijk geformuleerd en op zich soms al een hele zoektocht omdat er veel verworden is tot een dogma, dit plaatje van het interieur van de Notre Dame.


Bedankt Plato voor je handvaten tot dit logje.

Liefde, een emotie of een beslissing?

Novelle stelde dat voor haar liefde een beslissing is en geen emotie.
Margreet vertelde dat ze tot haar schrik ontdekte dat ze minder flexibel was dan ze verwachtte en dat haar gevoel niet zomaar uit te schakelen was.

Ik heb alle radartjes in mijn denken aan het werk gezet, maar alleen met denken kom ik er niet, want er is ook nog zoiets als gevoel, emotie dus. Ik heb alles verzameld, plus datgenen wat ik in het Boeddhisme aan leerstof mee heb gekregen en probeer me 'eigen' te maken door ermee te werken en het in mijn dagelijks leven te integreren. Althans... daar de aandacht op te richten en in de gaten te houden of het ook werkt zoals er wordt gezegd.

En ja hoor ik vondt de oplossing voor mijzelf en in mijzelf, totdat iemand anders me kan overtuigen dat het niet zo is. :-)

De lessen die ik volg, leren me dat motivatie heel belangrijk is en in die zin denk ik dat motivatie tot liefhebben een heel goede beslissing kan zijn. Niet alleen een heel goede beslissing maar een van de beste. Zo'n beslissing of motivatie heb je nodig om ermee te kunnen werken en daar kun je je dan dagelijks bewust van worden door er je aandacht op te richten. Dan krijgt de liefde volop kans om te groeien omdat het zaadje van allomvattende liefde ligt in de vruchtbare bodem van je aandacht.
Maar dan, juist doordat ik het me heb voorgenomen en er dagelijks op gericht ben, merk ik dat ik vaak of af en toe tekort schiet. Juist door die beslissing heb ik eerder in de gaten dat het 'misgaat'. Het mooie is dan dat ik iedere keer opnieuw die motivatie weer op kan poetsen. Honderd keer vallen en honderd en één keer weer opstaan. En niet te vergeten, met humor naar mezelf kijken.
Want
Om emoties kom je niet heen. Ze zijn er gewoon en komen iedere keer weer tevoorschijn. Ze kunnen de liefde ondersteunen, maar ook onderuithalen. Het is goed dat ze er zijn. Ik kan ermee leren werken. Leren zien waar ze helpen en waar ze onderuit halen. En dan iedere keer de motivatie in dit geval de liefde weer opnieuw als een beslissing meenemen, wetend dat het soms niet lukt. En dan weer met humor naar mezelf kijken en opnieuw beginnen.

Heerlijk Margreet dat jouw beslissing van liefde het heeft gewonnen, deze keer.
Het leven blijft spannend met zelfreflexie

Zelfreflexie in La Fayette, Parijs.