Gedachten notities

Het is moeilijk om duidelijkheid te geven over diep onderliggende gedachten. Aan de ene kant zou ik het graag willen delen, aan de andere kant zijn het dingen die bijna niet te delen zijn. Ze lijken heel belangrijk en zijn dat ook weer niet omdat de nog diepere daaronder liggende stilte nog veel belangrijker is.

Waarom zou ik er dan duidelijkheid aan willen geven en het delen. 

Omdat communicatie een menselijke interactie is die inzichten geeft ook als niet wordt begrepen waar mijn gedachten werkelijk over gaan dan nog geeft dat meer duidelijkheid, al is het maar aan mezelf.

Het is me dan ook gebleken hoe moeilijk het is om bepaalde gedachten  die gaan over de eigen ervaring te delen met anderen omdat er maar zeldzaam iemand is die werkelijk begrijpt waar ik het over heb. 

Dat is merkbaar aan de reacties. Of men wordt boos of men haakt af.

Natuurlijk kan het ook liggen aan mijn manier van verwoorden want ik ben bepaald geen docent en vind het heel lastig om niet middenin het verhaal te beginnen dat mij bezig houdt en ontbreekt misschien de opbouw. Ik merk meestal de weerstand op in de reacties  op mijn ideeën die ik uit eigen ervaring probeer duidelijk te maken. Soms voelen mensen zich aangevallen en dat is dan totaal niet mijn bedoeling. Ik probeer slechts te communiceren en te delen.

Mede door die reacties, boos of onbegrepen heb ik al heel lang weinig of geen overdenkingen op mijn blog geplaatst. Wat heeft het voor zin als toch maar zeer weinigen er iets mee kunnen of zelfs wanneer het boosheid oproept.

Vaak zie ik korte citaten bijvoorbeeld op Facebook voorbijkomen waar ik zo ontzettend veel kanttekeningen bij heb en waar iedereen maar vrolijk likejes onder zet. Juist over die kanttekeningen zou ik graag meer willen schrijven. Het onderzoek naar de waarheid van zoveel emoties die personen een goed gevoel moeten geven en er wordt vaak niet verder nagedacht over het totale menselijke plaatje dat daaraan ten grondslag ligt. Natuurlijk bevatten die kreten veel waarheid maar vaak zijn het halve waarheden. Iedereen moet natuurlijk zelf weten hoe hij of zij daarmee in het leven wil staan. Dat inzicht weerhoud me er meestal van te reageren of om wat tegengas te geven omdat ik daarmee vaak tegen zere schenen schijn aan te schoppen, helaas. Want kennelijk willen we liever niet te moeilijk over onszelf doen en heb ik de neiging onze en mijn eigen goedheid in twijfel te trekken. 

Of dat zinvol is?

Ik denk het wel. want pas wanneer we gaan herkennen dat we helemaal niet zo goed bezig zijn is er een mogelijkheid tot verandering en zelfs verbetering. Als we daarop niet reflecteren zal alles blijven zoals het is. En daar zijn de meesten dik tevreden mee omdat we in een welvarend land wonen.

Helaas wonen we misschien in teveel welvaart waardoor we niet meer met ellende geconfronteerd willen worden. In ieder geval niet met teveel ellende want je moet het ook maar aankunnen. Maar juist die welvaart geeft ons de mogelijkheid en de tijd te reflecteren op onszelf. Te kijken waar het anders en beter zou kunnen. Waar we die handjes en voetjes tekort komen om er iets aan te doen. En misschien liggen er best wel mogelijkheden er iets aan te doen maar zijn we er gewoon te lui voor.

Als je niet zo welvarend bent of in een omgeving bent geboren waar je met pijn en moeite je leven op de rails kunt houden heb je daar de gelegenheid en de tijd helemaal niet voor. 

Het is juist prachtig om te leren kijken naar alles wat NIET goed is zonder ervan in een dubbele deuk te schieten. Maar gewoon eerlijk en objectief zonder het calvinistische schuldig vingertje te kijken naar jezelf We zijn vrije mensen met alle mogelijkheden van dien. Het geeft zoveel meer vrijheid als ook alle dingen die we niet goed doen er mogen zijn en duidelijkheid geven. Maar er dan wel steeds open en eerlijk naar kijken. Gaan tot op het bot als het even kan. Weten dat we  zoveel meer potentie hebben en dat alles beter kan. O.K. dat ik niet meer kan doen op dit moment maar ik wil openstaan en ervaren dat er nog heel veel meer goede dingen gedaan kunnen worden dan waar ik me op dit moment aan weid. Ik hoef mezelf niet de hemel in te prijzen.Ik hoef geen perfectionist te zijn. Ik laat veel dingen liggen. Ik ben er niet altijd voor iedereen en zeker niet als ik die ander niet zie zitten. Ach er is zoveel waar ik aan tekort schiet. Maar ik mag er zijn met al mijn tekortkomingen en wie weet kan ik morgen dan een stapje verder gaan in mijn medemenselijkheid naar de ander toe. En wat word ik daar dan ontzettend blij van. Dat heb ik toch maar weer goed kunnen doen. Ieder stap is er een.

Al die dingen de goede en de tekortkomingen kom ik bij mezelf tegen en als ik de tekortkomingen  deel met anderen voelt die ander zich vaak aangevallen want iedereen wil goed zijn. Maar dat zijn we niet. In ieder geval nooit goed genoeg. Daar zijn we mens voor, dat kunnen we verbeteren, maar dan moeten we wel durven kijken naar dat waar het bij onszelf aan schort.

Donkere dagen

En het is nog niet eens Sinterklaas geweest.

Rondom mij heen zijn er zieke mensen en zelfs een goede vriendin die terminaal is. Vooral dat grijpt me wel aan. Ik heb aardig geleerd me niet door emoties te laten overweldigen maar dat betekent niet dat ze er niet zijn. Vooral in zulke tijden heb ik veel profijt van mijn meditaties. Het geeft rust en ik zet me daarmee ook in voor een goede houding ten opzichte van degene die het zo zwaar te verduren hebben. Want wat kun je betekenen voor iemand wanneer je eigen emoties met je op de loop gaan?Heel misschien kan ik me dan wat minder machteloos voelen en er zijn als ik nodig zou zijn.

Intussen gaat het leven wel gewoon door en zijn er ook de gewone dingen en verplichtingen. Dingen die gewoon gedaan moeten worden. Weet je wat, ik zet hier maar eens een mooi vakantie plaatje neer want er is niets dat eeuwig is. Geen donkere dagen, maar ook geen zonneschijn en vakantie, geen regen, geen sneeuw, geen ziekte, geen pijn, helemaal niets heeft een  eeuwig bestaan zelfs geen leven...en misschien is dan ook de dood wel niet eeuwig???

Over wil en verlangen

Om onze echte wil in het leven terug te krijgen, moeten we boven verlangen staan en zijn fantasieën niet als de onze beschouwen. Het probleem is dat we de wil met verlangen verwarren. We denken dat de wil hetzelfde is als krijgen wat we willen. Verlangen komt echter voort uit de uiterlijke wereld en bindt ons aan verschillende objecten daarin. De wil om te krijgen wat we willen is helemaal geen echte wil, alleen geïntensiveerd verlangen. Wanneer we kunnen krijgen wat we willen, ontstaat meer hunkering, waardoor we nog zwakker en verslaafder worden. De echte wil is vrij van verlangen. Het is het vermogen de wisselvalligheden van het leven te verdragen, in harmonie te blijven bij winst en verlies, vreugde en lijden, genot en pijn. Anders zijn we slaven van de uiterlijke wereld, wat we ook mogen bezitten of bereiken.
[David Frawley, Vedanta meditatie 2006]

Theorie van de gaten

Hieronder een artikel van Kees Voorhoeve.

Hoe komt het dat de persoonlijkheidsstructuur zo sterk aan het leven gehecht is geraakt? Almaas geeft een indrukwekkende verklaring waarom de persoonlijkheid zich zo krachtig wil bevestigen en in een vastgeroeste eenzijdige vorm blijft ronddwalen. Almaas gebruikt hiervoor de theorie van de gaten. De persoonlijkheid is afhankelijk van de kracht en inspiratie van de Essentie zoals bijvoorbeeld bij de vorming van liefde, eigenwaarde, acceptatie enz. Doordat de Essentie verborgen is, kunnen deze aspecten zich niet volledig uitdrukken en ontstaan er gaten in de persoonlijkheid. Almaas omschrijft dit als volgt:

"Zoals mensen onder normale omstandigheden zijn, zitten ze vol met gaten. Wat is nu een gat? Een gat verwijst naar ieder deel van jou dat verloren is gegaan, wat wil zeggen elke deel van jou waarvan het bewustzijn kwijt is. Wat overblijft is een gat, in zekere zin een gebrek. En datgene waarvan we het bewustzijn kwijt zijn is natuurlijk onze Essentie. Als we ons niet bewust zijn van onze Essentie, houdt die op zich te manifesteren en is ze zoek. Vervolgens voelen we een gebrek. Dus een gat is niets anders dan de afwezigheid van een bepaald deel van onze Essentie. Het kan verlies van liefde zijn, het verlies van eigenwaarde, het verlies van de capaciteit voor contact, verlies van wilskracht, verlies van helderheid, verlies van vreugde, van een of meer van die hoedanigheden van Essentie". (Innerlijke Diamant, deel 1)

Deze gaten voelen vervelend aan en kunnen soms zeer pijnlijk zijn. Tegelijkertijd ontstaat de behoefte deze gaten op te vullen, maar hoe? Inherent aan het bestaan is een diep verlangen heel te worden en te zoeken naar de Bron. Ook in de ontwikkeling en vorming van de persoonlijkheid blijft dit fundamentele verlangen aanwezig. De persoonlijkheid is immers een veruitwendiging van de Essentie en geen afzonderlijk principe ook al wordt het vaak wel zo beleefd. Het verlangen naar heelheid zou in principe beantwoord kunnen worden in de 'tweede fase', de spirituele scholingsweg, waarbij stap voor stap de Essentie wordt toegelaten en waar uiteindelijk een ervaring van innerlijke vrijheid en werkelijke heelheid kan optreden. Als we zodoende in contact zijn met de Essentie zijn we 'in de wereld en niet ervan'. Dit wil zeggen dat we op een directe wijze in contact staan met de dagelijkse werkelijkheid en ons er tegelijkertijd niet door laten meesleuren, een soort betrokkenheid vanuit een onbevangen houding. Maar de persoonlijkheid weet niet precies waarop het verlangen gericht moet worden. Door de eeuwen heen hebben vele religieuze en contemplatieve tradities verhalen verteld met als doel de mens aan te sporen deze 'tweede fase' te volgen en werd er uitgelegd wat het belang was van wakker worden voor de Essentie. Aangezien deze verhalen momenteel veel minder worden verteld, weet de moderne mens niet meer op welke wijze het diepe verlangen werkelijk bevredigd kan worden.

Doordat de persoonlijkheid de gaten in eerste instantie niet opvult door middel van de kracht van Essentie komen er identificatiemechanisme naar voren die de persoonlijkheid nog meer doen vastroesten. Het eerste mechanisme betreft Ego-identificatie. De persoonlijkheid of ego richt alle aandacht op zichzelf met de behoefte de egostructuur nog meer te bevestigen en zodoende de gaten tijdelijk op te vullen. Het masker wordt hierdoor helemaal uitgekristalliseerd waardoor de autonome persoonlijkheidsstructuur het centrum of de grondtoon van het leven wordt. Het masker is geen instrument meer waar achter de Essentie schuil gaat, maar wij zijn het masker geworden en hebben de Essentie naar de achtergrond gebracht. De ego-identificatie bevredigt uiteindelijk niet. Het fundamentele verlangen blijft onbeantwoord. Het is een tijdelijke bevrediging waarbij onherroepelijk onrust, ontevredenheid en frustratie naar voren komen als verschillende gaten weer zichtbaar worden.

Lees meer
http://meditatiemystiek.blogspot.com/2011/09/de-innerlijke-diamant.html

Uit: De Innerlijke diamant
Naar aanleiding van de spirituele visie van A.H. Almaas
© Kees Voorhoeve

Pietepeuterig steuntje

Ik maakte een wandelingetje rondom ons huis.
Zo heerlijk dat we midden tussen de parken wonen. Ik hoef niet ver te gaan om te genieten van een prachtige omgeving.

Er zijn momenten dat ik me zo volledig bewust ben van de goedheid van het leven en hoe bevoorrecht ik ben. Meestal komen zulke gevoelens naar boven wanneer zich grote tegenstellingen voordoen. En dat was zo vandaag.


Allereerst dat berichtje van Amnestie International over die ter dood veroordeelde Iraanse koerden  van wie het doodvonnis tot uitvoer werd gebracht.. Zo vreselijk dat zulke dingen bestaan ondanks alle protesten van over de hele wereld. Het minste dat ik kan doen is ook reageren op de oproepen van Amnestie en daar mijn stem laten horen. En verder beginnen bij mezelf. Goed in de gaten houden met analytische meditatie en zelf reflexie wat mijn onsympathieke of soms wel agressieve of boze kantjes zijn zodat ze niet de pan uit kunnen rijzen.

Verder waren we op bezoek bij een lieverd die gelukkig eindelijk een hele serie chemo's en bestralingen achter de rug heeft. Wat ga je dan door een diep dal van ellende. En wat hadden we nu een fijne middag met haar.  Ze hoopt dat ze over een tijdje te horen zal krijgen dat het flink zoden aan de dijk heeft gezet. En ik hoop het met haar mee. De perspectieven zien er redelijk goed uit.

En als ik dan na zo'n enerverende dag dat wandelingetje maak ben ik diep dankbaar dat ik er mag zijn. Hopelijk ook als een pietepeuterig klein steuntje voor anderen.

Wat is het toch belangrijk in relatie met anderen te kunnen leven. Op wat voor manier dan ook en je daar bewust van te zijn. Ook als het leven niet altijd over rozen gaat.

Zinvol

Soms zou ik wel eens iets zinvols willen schrijven. Maar alles is al gezegd en alles is al gedaan. Wat is er nou eigenlijk nog zinvol en voor wie is het dan zinvol?
Nou ja als je je eigen ei kwijt kunt is dat misschien zinvol voor jezelf omdat het je een goed gevoel geeft, prima toch. Maar of er iemand anders is die ermee wordt geholpen  of er blij mee is, dat is maar zwaar de vraag.

Heb je ook weleens dat je in een gesprek probeert je ei kwijt te raken en al pratend merkt dat er niet geluisterd wordt en dat er plots een heel ander onderwerp door een mede luisteraar  wordt geponeerd. Weg is je verhaal en je blijft met een rot gevoel en onbegrepen aan tafel zitten.

Dan kun je natuurlijk verschrikkelijk in je wiek geschoten zijn. Boos worden of verdrietig en daar uren of zelfs dagen in blijven hangen. Wat voel je je dan ellendig. Je kunst je afvragen of je verhaal niet boeiend genoeg was of misschien was het verhaal alleen maar jouw interesse en totaal niet de interesse van de toehoorders.
Nog een variant van je emotie en denken is:
Ik moet altijd maar alles aanhoren en naar mij wordt nooit geluisterd.
Nou ja de variaties zijn ontelbaar en iedereen denkt dat zijn of haar eigen idee over de situatie de juiste is. Maar misschien is alles gewoon heel spontaan, onnadenkend en onbewust gebeurd. Weet de ander zich er later helemaal niets van te herinneren. En daar zit jij dan met al je emoties.

Misschien is het zinvol eens rustig naar de eigen emoties te kijken en ze niet zo serieus te nemen.
Ze gewoon als wolkjes voorbij te laten gaan en vrolijk verder te leven met alle dingen die gewoon op het pad komen.

De levensweg gaat over bergen en dalen evenals de weg naar Cordoba die ik binnenkort op het Spanjeblog ga zetten.

Was dat nou zinvol?

Dagkalender

Ik heb zo'n dag kalender waar je iedere dag een blaadje af kunt scheuren. De helft van de tijd vergeet ik daaraan en nu heb ik weer een stapeltje van die mooie uitspraken naast me liggen.

Op de achtergrond staat vaag een mediterend figuur dat een Boeddha voor moet stellen en ook van de teksten ben ik niet helemaal zeker of ze ooit door de levende Boeddha, Sakyamini, zijn uitgesproken. Alles als zoete koek slikken, daar ben ik toch eigenlijk een veel te uitgesproken traditionele Boeddhist voor die geleerd heeft eerst alles te analyseren, dat  te bemediteren en en daarna uit te proberen of het werkt. De basis in de leringen van het  Tibetaans boeddhisme die ik kreeg via Gelek Rimpochee die helaas inmiddels is overleden.
Ik mocht een paar tiental jaren les krijgen in de traditie en daar ben ik heel blij mee. Het is een stevige basis filosofie die vele mogelijkheden in zich heeft.

Het belangrijkste voor mij is de filosofie achter de woorden van de Boeddha die de mens een mogelijkheid geven met het leven, dat vaak moeilijk genoeg is, om te gaan en een weg te vinden in de wirwar van gedachten en emoties die door ons hoofd en hart spoken door rust te vinden en naar de essentie van het leven zelf te kunnen gaan door oefening en kalmte.

Toch maar even zo'n kalenderwijsheid hier plaatsen waar ik zelf altijd veel kanttekeningen bij heb.

'De ander voelt niet minder dan jij'

Toch mooi om over na te denken. Misschien niet minder maar wel anders denk ik.
.
Maar  WAT hij of zij ook denkt, het is voor degene evenveel waard en niet minder waard. Daarom is het zo lastig een ander van jou denken te overtuigen en vaak volkomen onmogelijk.

Blijft de vraag of we de ander dan lastig moeten vallen met onze ideeën en overtuigingen. Als we elkaar in vrede zouden laten  en zoals ik in het vorig blogje schreef, alleen maar zouden luisteren dan zou dat misschien ook heel veel politieke tegenstellingen en oorlogen oplossen. Maar ja, ik weet het, zo simpel is het ook weer niet. Misschien soms wel op micro niveau.

Laten we daar dan maar beginnen, gewoon bij onszelf. En luisteren, aandachtig en en stil zijn.

Korte armpjes.

Vervolg op het vorige blogje.

Onze armen zijn altijd te kort, maar ik heb me voorgenomen mijn tekortkomingen voortdurend en eerlijk onder ogen te zien zonder in een schuldgevoel op te roepen en erin te blijven hangen. Dat is al heel wat heb ik besloten.
Misschien helpt het degene die het nodig hebben niet maar het helpt mij misschien anderen niet meer te oordelen en af en toe een stapje over mijn zelfgestelde en beschermende grenzen heen te zetten.

Eenzaam

Wat is er toch veel eenzaamheid. Zoveel mensen die achter deuren en ramen schuil gaan waar niemand naar omkijkt. Ze passen vaak niet in het straatje van wat als aangenaam wordt ervaren. Lastig om gezellig mee te converseren. Niet leuk om mee op stap te gaan en misschien zeuren ze wel teveel over hun eenzaamheid. Langzamerhand staat er niemand meer bij ze op de stoep. Niemand die een telefoontje doet en met een luisterend oor er voor ze is. Daar hebben we toch geen tijd voor.

En dan lees ik een stukje in een krant over zulke mensen die dan uiteindelijk sterven en door de gemeente begraven worden. Over dichters die hen laatste woorden meegeven om  er toch nog wat van te maken. Dat stukje in de krant riep bij mij veel emotie op. Indrukwekkend en zo mooi dat er dan toch nog iets gedaan kan worden. Erg mooi.

Iedere actie brengt een reactie teweeg en sommige verdrietige zaken nodigen uit tot een daad van medeleven. Roepen toch weer iets goeds in ons naar boven. Alleen jammer dat het vaak te laat is.

De opgeroepen emoties kunnen heel mooi en positief uitwerken. Jammer is het dat we er vaak niet  mee aan het werk gaan en er iets mee doen. We sudderen lekker in alle mooie dingen en vinden het zo verdrietig voor al die eenzamen, maar tijd ervoor vrijmaken. Ho maar. Handjes en voetjes geven en werken met de emoties. Ze een pkek geven en werkelijk actie ondernemen dat gebeurd te weinig. Uitzonderingen daargelaten.

Op facebook lees ik vaak van die pseudo wijsheden
Als jij aardig bent voor mij dan ben ik het voor jou en anders hoeft het niet. Ja, daar begint de eenzaamheid denk ik. We willen de ander niet als het te lastig wordt.
Nou kan je concluderen dat ik bedoel dat je dan alles maar goed moet vinden, maar ook dat is het niet. Je eigen grenzen kennen is belangrijk, daar gaat het hier niet om. Maar vaak denk ik ach die grenzen zijn net zo ruim als je ze maakt. Wat kan je nou gebeuren?

Misschien ben jij anders, maar ik kom dat allemaal echt bij mijzelf tegen. Ik doe vrijwilligerswerk omdat ik het zelf leuk vind, prima toch, maar ik sta echt niet te trappelen om de lastpost een luisterend oor te geven en breek het gesprek dan liever af. Ben ik anders dan jij? Of zijn we allemaal van die mensen? Mensen die nog heel wat te leren hebben om er voor anderen te kunnen en willen zijn zonder oordeel van wat wel en niet leuk is.

Slachtoffer

De angst dat er niets van ons overblijft is overweldigend. Waarom vastklampen aan ideeën en overtuigingen als alles verloren gaat?
Maar de drenkeling die de plank grijpt en tot de ontdekking komt dat het zijn eigen arm is, vindt rust en Liefde. Hij weet dat  hij niet verloren gaat, wordt nederig en dankbaar. Niet langer voelen we ons slachtoffer.

Gelek Rinpoche

Vandaag wordt Gelek Rinpoche gecremeerd.

Alles is bewustzijn. Manifestatie is vergankelijk.
Ik was vroeg wakker en dan komen er allerlei overdenkingen aan de hand van de dingen waar ik mee bezig ben naar boven. De enige reden om bezig te zijn met dat wat ik plezierig vind is de reden dat ik het  plezierig vind.

Dat is  nou niet bepaald een Mahayana gedachte. Dan doe ik het om er voor anderen te zijn. Dan stel ik niet mezelf in het middelpunt maar de ander. Die gedachte ligt eigenlijk als vanzelfsprekend  in het leven zelf besloten. Er is immers niets dat zonder het ander kan bestaan al denken we dat vaak, het is niet zo. Alles bestaat uit onderlinge afhankelijkheid. Dus is het eigenlijk heel vanzelfsprekend dat ik blij en dankbaar  ben  omdat ik dankzij de ander, dat kan doen waar ik plezier in hebt of gewoon dat doe wat ik doet. En dat kan niet anders dan op basis van  wederkerigheid bestaan.

Die overdenkingen hebben zoveel diepgaande consequenties. Je kunt je vasthouden aan het idee dat je iets waardevols neerzet maar dat is helemaal niet zo belangrijk. Voor jezelf kan het waardevol zijn  in het moment en dat kan als motivatie dienen om ermee door te gaan, maar je hebt niet meer dan dit moment. Het volgende moment kan  het verdwenen zijn.  Daarmee te kunnen  leven en blij te zijn en te doen wat je wilt doen, houd in dat je niets vast hoeft te houden, want dan blijft er met het verdwijnen van het idee waardevol en al die andere overwegingen, niets meer over.  Voor wie, voor wat zou je het vast moeten houden? De ander heeft zowiezo heel andere ideeën over dat wat waardevol.is. Gewoon doen wat je wilt doen en daar genoegen in scheppen. Blij zijn met wat is en wat zich voor doet. Happyness is the way.

En dat alles bedacht ik omdat, wanneer dit tablet niet meer functioneert, kapot gaat of wat dan ook, ik ook dit dagboekje kwijt zou zijn. Dat gebeurde al eerder met een weblog die ik onderhield en verdween.  Gelukkig was ik me toen ook al min of meer bewust van de vergankelijkheid en vind steeds meer plezier in het doen wat ik doe niet meer en niet minder.

Dank je wel Rinpoche

Lof of Blaam

Als je alleen maar doet wat door anderen wordt goedgekeurd kom je niet ver.

Natuurlijk kun je goedkeuring als een aanmoediging zien om door te gaan. Maar wat is het toch heerlijk om daar niet meer afhankelijk van te zijn en ervan overtuigd dat je mag doen wat je doet en mag zijn wat je bent. Toch is dat niet zo vanzelfsprekend en gemakkelijk. Vaak hebben we niet eens in de gaten dat het zo werkt dus...

Het beste dat je kunt doen is opmerkzaam zijn. Opletten hoe je reageert op afkeurende of prijzende woorden. Dan kom je er vanzelf achter. Bij die steek in je hart kun je er zeker van zijn dat iets je geraakt heeft en dat je min of meer afhankelijk bent van de afkeuring.  Bij dat blijde gevoel in de hartstreek merk je op hoe je emotie reageert op de prijzing van anderen.

Leuk om in de gaten te houden en op te merken in hoeverre je humeur erdoor aangepakt wordt. Als je er lang mee oefent door oplettend te zijn kan het gebeuren dat je op een gegeven moment opmerkt dat je je er minder door laat leiden en er vaak ook minder lang van uit je humeur raakt.

We waren in Wageningen. In het Arboretum waar je over de Rijn uit kunt kijken.

Opofferen en overgave

Wat is het toch verschrikkelijk lastig om zowel in het dagelijks leven en binnen een religieuze context duidelijjkheid te krijgen over offeren, opofferen, onderwerping en overgave. Ook in verschillende oude en mythologische verhalen komt dat onderwerp regelmatig naar boven. Het zou je doen geloven dat er niets meer van je persoonlijkheid over blijft als je graag een goed mens wil zijn. Wat is de werkelijke ultieme liefde voor ja naasten? Daar is zoveel verwarring over. Niet dat het voor mij altijd even duidelijk is maar er zit wel enorm veel verschil in de benadering en vooral in de uitleg en interpretatie die eraan gegeven wordt, waardoor er veel verschillende uitwerkingen in het persoonlijk leven mogelijk zijn.

Allereerst wordt er vaak voorbijgegaan aan het belangrijkste in de eerste fase. De mogelijkheid iets voor een ander te kunnen betekenen als je niet zelf goed in je vel zit. Wanneer je niet goed en tevreden met jezelf kunt zijn in de overtuiging dat je er mag zijn zoals je bent, komen er onherroepelijk frustraties naar boven bij het offeren of beter gezegd dan wordt liefde al gauw opofferen. Dan heeft al dat zogenaamde liefdevolle geoffer  een tegengestelde uitwerking. Je komt jezelf en de ander tegen.  Er blijft niets over van een sterke persoonlijkheid die nodig is om de offering aan te gaan met allegevolgen van dien.

Die wisselwerking tussen de kracht en vrede in jezelf en de liefde voor de ander is een heel pad van bewustwording om te gaan. Als daar heel langzamerhand iets meer duidelijkheid in komt, nou dat is al heel wat. Iedere keer naar jezelf kijken en leren erkennen dat er dingen een onmogelijke opgaaf voor je zijn. En dan heel mischien een volgend keer een stapje meer kunnen offeren, of misschien ook niet. En dan toch tevreden  met jezelf zijn zonder oordeel kijken naar wat is, naar wie je werkelijk bent.

Als je het goed beschouwd is dat op zich al een hele overgave aan jezelf. Want je hoeft niet beter te zijn dan je bent. En dat willen we veel te vaak veel te graag en erkennen niet liefdevol onze eigen tekortkomingen.

Al overdenkend kom ik tot de conclusie.

Overgave aan je hele zelf brengt rust en vandaaruit kun je er voor een ander of/en voor je spirituele levensweg zijn.

Zijn

Ik hoef niet meer te zijn dan ademhalen
dat me met volle teugen
verbindt met dat wat ik

Ervaar

Denk

En

Doe

En toch niet vol ledig ben

Denken

Er valt nog heel wat los te laten voor ik spontaan inzicht krijg in het leven zelf. Als er geen bedenksels meer over zijn  is er een spontaan leven in het nu. Zonder oordeel, zonder invullen van ideeen over wat dan ook. Ja die  Descartes heeft ons mooi gek gemaakt met zijn filosofie over 'ik denk dus ik ben'. Zitten we mooi met de gebakken peren want die gedachten kunnen je aardig op een verkeerd spoor zetten terwijl we niets anders hoeven te doen dan het leven ervaren zoals het is. We hoeven niet te bewijzen dat we er zijn. We zijn er. Maar ja die gedachten zitten er altijd tussen te porren. Dan had Nietsche het beter voor elkaar. Die strookte meer met de Boeddhistische gedachte dat hetgeen wij als IK ervaren niet meer dan een gedachte is. En een IK dus niet bestaat. En daar voel ik me beter bij thuis.
Het gekke is dat dit ook weer filosofisch bedacht is en juist dat houdt me in het kringetje vast. Iedere keer poppen er nieuwe denkbeelden naar boven die ook weer door denkbeelden onderuit gehaald worden. Jnana yoga noem je dat ook wel totdat het niet meer nodig is waar dan ook over te denken omdat je het IK als een gedachte hebt onderkent en leeft vanuit bewustzijn. Weten dat er alleen maar bewustzijn is en dat ego denkertje is opgelost, want waar draait het leven nu eigenlijk om?

Ik denk dat iedereen gelukkig wil zijn, dat is waar alles om draait.

Dus me nu eerst maar eens focussen op ervaren en weten dat het stiller kan worden in die bovenkamer. Niet in het bos of aan de zee in de vakantie of op de vrije dagen, nee gewoon hier en nu. Ieder bedenksel voorbij laten gaan als de wolkjes in de lucht. Ze komen en gaan en ik hoef er niet in mee te gaan.

Soms denk ik goh, ik ben al een heel eind en dan plots denk ik pffff ik moet nog een heel eind.
Ach het zijn allemaal gedachten.

En voor morgen bedenken wat ik allemaal meeneem naar het open atelier. Weer heerlijk schilderen. Dat kan hier allemaal

In Aleppo, dat ik probeerde vorm te geven, kan dat niet DENK IK.

Liefde

Hoewel de apostel in de liefde volmaakt is geworden, staan ‘wij’ – zijn toehoorders en lezers – zeer waarschijnlijk nog aan het begin. En precies omdat wij nog aan het begin staan, mogen wij niet op dezelfde wijze over de liefde spreken als de apostel. Dat wil zeggen: wij moeten in ons spreken over de liefde het gebod tot liefde centraal  stellen. Als ik dat niet zou doen, dan suggereer ik dat ik volmaakt ben in de liefde en dat ik de dwang van het gebod tot liefde niet langer nodig heb.’

Soren Kierkegaard.

Tegenwoodig houden we niet meer zo van geboden en verboden. Het MOETEN daar willen we over het algemeen liever niet naar luisteren. 'Niets moet' zeggen we dan om onze vrijheid nog eens te benadrukken. We hebben in vroeger dagen vaak teveel gemoeten en de tegenwoordige tijd is daar een weerslag van. Het leven bestaat uit acties en reacties en zo stevenen we in een konstante up en down golfbeweging op de toekomst af.

In feite veranderd er door de eeuwen heen niet zo gek veel als je het hebt over de menselijke natuur van het zelf.
Ja, de wetenschap maakt sprongen vooruit in materialistische zin maar ons zelf blijft in een kringetje om onszelf heendraaien.

Als er werkelijk iets zinvols zou kunnen gebeuren in deze wereld dan kunnen we dat zelf veroorzaken door  gedisciplineerd te leren het woord liefde in ons persoonlijk leven te verwezenlijken. Een alomvattende liefde kunnen we leren kennen door bijvoorbeeld degene die me niet zint niet af te wijzen maar op zijn minst met gelijkmoedigheid tegemoet te treden. We mogen dan niet allemaal dezelfde richting op kijken maar als mens zijn we allemaal mens tussen de mensen. Het omgaan met personen die ons niet bevallen is al zo verschrikkelijk lastig dat we liever afstand nemen laat staan er in alle rust op  reageren. We zoeken een weg om ermee om te gaan door ons erboven te stellen of ervoor weg te lopen, maar gelijkmoedigheid of zelfs liefde... dat is lastig

Ik denk dat Soren wel gelijk had. We zijn nog ver vewijderd van DE liefde. Hebben we dan toch geboden, verboden, discipline en het moeten nodig om een betere omgeving te creeeren?

Godsbeeld

Het hele proces van wetenschappelijke ontdekkingen is eigenlijk een constante vlucht voor wonderen.

Albert Einstein.

Tja de hele waarheid zullen we nooit weten want er staan altijd weer nieuwe uitdagingen voor de deur. En voor mij hoeft dat ook niet. Dat 'ALLES WETEN' Is het niet prachtig dat er altijd weer deuren open staan die de nieuwsgierigheid prikkelen

Net als in het vorig blogje, waar ik me ook niet voor honderd procent achter Hawking kan scharen. Hij gooit mijns inziens het kind met het badwater weg. Een beetje kort door de bocht zegt hij: Dus God bestaat niet.
Ook al heeft hij nog zo hard gestudeerd en hypotheses bedacht. Het is altijd kort door de bocht totdat het wonder niet meer bestaat.

Misschien is het zaak het Godsbeeld dat we generaties lang met ons dragen volkomen te herzien. Ik schreef al. Voor mij bestaat er geen SCHEPPENDE God. Er is geen begin en geen einde het is een doorgaande alomvattende beweging die voortdurend aan verandering onderhevig is. Een komen en gaan, een ontstaan en vergaan, een imploderen en exploderen. Ieder keer weer altijd doorgaand. Een oneindigheid waarvan wij ons geen voorstelling kunnen maken.

Dat is een onbegrijpelijk wonder en ik zeg het dan op mijn eigen onbeholpen manier. Heb het over iets waar geen woorden voor zijn. Maar dat die krachten altijd en vaak slechts  in potentie in en buiten ons aanwezig zijn, staat voor mij als een paal boven water.

God bestaat niet op de manier zoals wij dat denken maar als een onbeschrijfelijk wonder is het altijd en overal aanwezig.
Hoe?

Ach misschien moeten we dat wonder zelf handjes en voetjes geven en dat doen we maar al te vaak op een niet al te beste manier, wanneer we denken dat we het bij het rechte eind hebben zitten we er vaak naast.

Ik fotografeerde vanmorgen in het Arboretum van Wageningen. Het was er erg koud. Meer foto's op

https://ellyvandoorn.wordpress.com/

Fietsen

Ik heb me voorgenomen niet meer op de fiets te stappen. Jarenlang deed ik het maar heel zelden en dan meestal in het voorjaar. Dan lokte het mooie weer en liet ik me verleiden een eindje om te fietsen. Later alleen nog maar om even naar de apotheek te gaan die hier niet zover vandaan is of naar mijn vrijwilligers activiteiten die ik nu niet meer zo ver van huis doe dus op loop afstand. Maar nu, ik durf me er niet meer op te wagen.

Wanneer je zo weinig gewend bent erop te zitten denk ik zo langzamerhand bij het minste geringste om zal vallen.

Natuurlijk er zijn meer lijfelijke zaken die me weerhouden en ik denk dan ook dat het onverantwoord is me aan de twee wielen toe te vertrouwen om nog maar te zwijgen over mijn verantwoording voor de mede weggebruikers.

Zo komen er steeds meer beperkingen in het leven bij het ouder worden en dat is niet zo erg zolang er nog voldoende overblijft om van te genieten en dat is dan wat je heel bewust moet gaan doen. Zo kun je een kunstwerk maken van alles wat niet meer bruikbaar voor je is en dat is wat Duchamp gedaan heeft. Hij heeft mijn afdankertje tot kunstwerk verheven. En ik... ik geniet overal van. Een vriendin zei laatst tegen mij. Als jij in een krot zou wonen genoot je daar nog van.

Nou ik hoop niet dat het zover komt, maar ik doe mijn best levenslustig te blijven en dat lukt nog steeds. Maar mijn omstandigheden zijn dan ook beslist niet om te klagen.

Gemeente museum Den Haag 

2012

fietswiel 

Marcel Duchamp

Ik heb er vrede mee

Steeds meer mogelijkheden met die digitale apparaten. Allemaal even leuk, interessant om mee om te leren gaan en je valt van het een in het ander. computer, notebook, tablet, smart phone, apps, programma's, menu's, je kunt er alle kanten mee op. En zo handig. Geen blocnotes meer nodig, niet meer thuis op een rustig plekje maar overal, alles gaat meteen rechtstreeks heen en weer. Tussen vrienden en kennissen, tussen de bank en mij, informatie over: 'je kunt het zo gek niet bedenken'. Het is allemaal direct voor handen. Muziek luisteren van rock tot jazz en klassiek, waar, en wanneer je maar wilt.

En druk, druk dat je het ermee kunt hebben. Onvoorstelbaar. Geen tijd meer om te besteden aan de tobbe voor de was. Als de kinderen uit school komen zit moeder met het tablet op schoot te feuten en stelt geen lastige vragen zoals: hoe ging het met je proefwerk en heb je nog cijfers gekregen. Daar ben je mooi vanaf alleen jammer dat ze haar baan kwijt is omdat alles gedigitaliseerd is, maar ze heeft nu gelukkig wat meer vrije tijd. En crises? Och we redden het wel.

Ja alles heeft z'n voor en z'n tegen. De tijden veranderen drastisch en in een tempo dat het nauwelijks is bij te houden. Als je niet oplet val je buiten de boot. Er is geen houden meer aan.

Waar hebben we het eigenlijk werkelijk nog over?  Hebben we nog tijd voor dat wat belangrijk is en wat is er dan belangrijk en wat niet?

Ik geeft toe misschien ben ik ook wel veel teveel bezig met al die dingen die me bezig houden en vergeet ik regelmatig wat belangrijk is, misschien zijn er veel belangrijker zaken voor mij dan dat waar ik me mee bezig houd. Toch moet ieder en ook ik, daarin  voor zichzelf een weg zien te vinden en liefst zo... dat je op een gegeven moment kunt zeggen: Het is goed, het was goed en het zal goed zijn. Ook wanneer er moeilijkheden en problemen op je weg komen. Ik heb goed opgelet en gedaan wat ik kon ik heb nergens spijt van. Laat maar komen wat komt. Ik heb er vrede mee.

Over moeilijke tijden gesproken.
In 1998 scande ik uit een nalatenschap een foto in van het bombardement op Rotterdam in 1943.

Vechten met monsters

Er gebeuren vreselijke dingen in de wereld. Dat maakt me er weer extra bewust van dat het heel belangrijk is het eigen gevoel, doen en denken te observeren en te zien hoe ik daarop reageer.

Je BEWUSTZIJN

Zo belangrijk.