Voorjaar

De eenzame fietser

IJsje eten

Rotterdam

Gisteren zijn we in Rotterdam geweest. Wat een prachtige stad van tegenstellingen om te fotograferen. Ik heb heel wat fotootjes waar ik wat mee wil doen. Nog heel wat napret om de foto's te optimaliseren maar daar heb ik op dit moment nog geen tijd voor. De rest komt ter zijner tijd nog wel.  We hebben genoten.

Exposeren

Het is al weer tien jaar geleden dat ik samen met Marja Wennemers exposeerde bij Galerie Vlasblom in Arnhem. Daar hebben we door de tijd heen verschillende keren gehangen. Ik vond het toen erg leuk om te doen. Helaas is de Galerie er enkele jaren geleden mee opgehouden. 

Nu binnenkort gaat de kunstroute in Presikhaaf weer van start en heb ik besloten ook daaran weer mee te doen. Ik heb enkele jaartjes overgeslagen en nu hoop ik erbij te kunnen zijn mits er ruimte is en dat is nog niet zeker. Ik zie het niet meer zitten om alles voor één dag kunstroute op te hangen en 's avonds weer weg te halen. Dus als er een ruimte is waar ik wat langer kan hangen dan wil ik wel. Ach als je ouder wordt is het allemaal wat minder belangrijk. Als het niet doorgaat is het ook goed.  Grappig trouwens dat ik toevallig de drie schilderijen die hier te zien zijn heb verkocht. De rood blauwe via Vlasblom en de twee volgende enkele jaren later. 

Een gezellige drukte.

Irritatie

Ik ken dat wel al die dingen die tegen mijn haren instrijken. En het meest beroerde vind ik nog als ik er door meegenomen word.
Al dat vechten tegen mijn irritaties, of de ander er de schuld van geven, het help niets. Irritaties, het begin van boosheid betekent dat ik verstoord ben.  Uit mijn midden en uit mijn innerlijke vrede getrokken. Dat wil ik niet en steeds als ik het herken probeerde ik eens diep te zuchten en vraag me af: Waar gaat het nu ECHT over.

Hoe komt het dat ik geagiteerd reagerr. En als ik naar de persoon in kwestie kijk kan er zelfs een gevoel van minachting opkomen en dat wil ik helemaal niet. Dat heeft toch niets met vriendelijkheid te maken. Natuurlijk mag ik het met iets oneens zijn, maar irritatie...?Al die 'boze' gedachten in mijn hoofd over andermans handelingen of woorden. ZE leveren me niets op alleen maar onrust in mijzelf.

Ik moet wel tot de conclusie komen dat ik eigenlijk zelf last heb van dat akelige gevoel van irritatie. Het verstoord mijn innerlijke rust en daar zit ik niet op te wachten. Ik kan wel willen dat die ander verandert en net zo gaat handelen of denken als ik, maar dat werkt niet. Die voelt zich prima bij de eigen handels en denkwijze. Hoe ga ik mezelf en mijn irritaties aanpakken, want ik ga er beslist iets aan doen.

Dus vraag ik me weer af: Waar gaat het echt over?
En laat ik nou regelmatig tot de conclusie komen dat het over heel andere dingen gaat dan waar ik me druk over zit te maken. Ik ben blij dat ik er een vinger achter lijk te krijgen. Het is een zoektocht naar de werkelijkheid maar het is de moeite waard. Ik merk zelfs dat het ernaar uit gaat zien dat ik een stuk milder aan het worden ben want iedere keer als ik het op voel komen ben ik het nu een slag voor en ebt de onrust weg als ik me afvraag waar het echt om gaat. Ik kan zowaar vriendelijk blijven en van de mens houden om zijn hele 'zijnswezen'.   Zou dat iets te maken hebben met mijn inspanningen om er een vinger achter te krijgen of zou het gewoon de leeftijd zijn?

Nog maar een plaatje van Amsterdam en die heerlijke dag daar. Ja, ieder mens is anders en alles mag er zijn. Heerlijk al die verschillende mensen!

Gelek Rimpochee in Nijmegen

Deze week op en neer naar Nijmegen voor de lesretraite.

Oude Tibettaanse, diepzinnige teksten worden becommentarieerd door Gelek Rimpochee.

Vakantie thuis

De laatste tijd komen er maar weinig blogjes in het Magazijn te staan. Alles staat op een laag pitje. We hebben vakantie gaan van huis uit met dagtochtjes en fotograferen daarbij. Maar er zijn ook veel persoonlijke omstandigheden die een rol spelen en veel tijd en energie vragen daardoor komt het er niet van uitgebreide stukjes te schrijven en is het eenvoudiger een foto te plaatsten op mijn fotoblog of facebook. Als je wilt kun je daar natuurlijk ook altijd naartoe.

Laatst zag ik een prachtige uitzending van Colege Tour. Opnames van een gesprek met

de internationaal bekende gedragswetenschapper Frans de Waal, die ooit als student aan de chimpanseegracht in Arnhem is begonnen. De opnames voor het populaire televisieprogramma met presentator Twan Huys vonden plaats op het Safari-terras van ons park. U kunt de uitzending online terugzien, als u deze vrijdag 20 september gemist heeft: uitzending College Tour.

Wat mij vooral boeide waren de vergelijkingen die hij trok tussen menselijk gedrag en dat van dieren. Ook werd er gesproken over de manier waarop wij onze moraal een plek geven. Heel bijzonder om je in te verdiepen en een vergelijkende studie te doen zoals hij dat deed lijkt mij. Het geeft een verbreding van de kijk op ons menszijn.

Onafhankelijk bestaan

In ieder leven dooft op zeker moment het innerlijk vuur. Het wordt weer opgepord door een ontmoeting met een ander menselijk wezen.

Albert Schweitzer.


Onafhankelijk bestaan

Bestaat dat eigenlijk wel? Is er iemand die volkomen onafhankelijk in het leven kan staan? Als er slechte ervaringen zijn met een relatie dan kan het idee ontstaan dat je met niemand meer iets te maken wilt hebben en dan moet je oppassen dat je niet steeds verder in dat idee 'wegzakt'.  Natuurlijk de één heeft meer mensen om zich heen nodig dan de ander, maar buiten contacten kunnen we geen van allen. Zelfs niet voor de meest simpele dingen en voor ons levensonderhoud zijn we in veel opzichten van anderen afhankelijk.

Daar komt nog bij dat, juist die ander waar ik niets mee op heb of waar ik zelfs een hekel aan heb, me een spiegel voorhoudt en ik kan ervaren dat het heel moeilijk is om in evenwicht te blijven onder alle omstandigheden. Om gelijkmoedig te zijn en lief te hebben. We spiegelen ons liever in ons beste doen op de manier waarop we ons aardig kunnen gedragen. Met mensen die we leuk vinden. Maar die andere kant is ook in ons. De kant van weerstand en ongenoegen. We kunnen wel allerlei problemen vermijden en denken dat ze er niet zijn, maar als de omstandigheden zich voordoen popt er veel naar boven. Soms zelfs dingen waarvan we dachten: daar heb ik (gelukkig) geen last van. Juist in die moeilijke situaties kunnen we oefenen om ermee om te leren gaan. Haalt het je te ver onderuit, dan kun je het natuurlijk beter maar een poosje vermijden tot je hopelijk weer wat stabieler in je vel zit en er weer een sprankje inzicht en mededogen naar boven komt. En soms merk je dan als je niet teveel in je ongenoegen zit vastgeroest dat je die ander toch verdraagt, ondanks je eerdere boosheid. En het mooiste is dat zulke oefeningetjes iets van je eigen ego afknabbelen en je leren in de toekomst wat stabieler in je lijf te zitten, want daar heb je juist het ego niet bij nodig dat zich aan bepaalde ideeën vastklampt.

Wanneer we dan weer iemand tegenkomen die ons aanraakt, diep aanraakt en verder helpt, kan dat weer heel opwekkend werken en het innerlijk vuurtje oprakelen. Hoe je het ook wendt of keert:
We hebben elkaar nodig.

Eenzaam maar niet alleen.

Wat gebeurt daar?

Gisteren hebben we samen een heerlijk dagje gehad. In de middag gingen we naar park Sonsbeek waar veel te zien en te beleven was. Bij toeval kwamen we in een heuse film terecht met middeleeuwse ridders. Er werden scenes in elkaar gedraaid als voorbereiding op een film die gemaakt zou worden voor de schermvereniging. Dat was heel bijzonder om mee te maken. Mika en ik hebben er samen van genoten.


Wat gebeurd daar?

Mika was één en a'aandacht.

Ik was op het juiste moment op de juiste plaats. Ook Mika heeft ervan genoten en ik ben blij met een heel leuke serie foto's. Dit is slechts een kleine indruk.

Tisoranjetblijftoranje

Als tradities verdwijnen gaat er schoonheid en diepgaande innerlijke rijkdom verloren.
Niet alleen in maatschappelijke maar ook in religieuze zin.

Waarmee ik niet wil zeggen dat men overal maar klakkeloos achteraan hoeft te lopen.

De middenweg van het gezond verstand en diepgaande inzichten in emoties en hun betrekkelijkheid zijn onontbeerlijk

Op herhaling

En dan is het weer zover. De wereld is helemaal wit vanmorgen. Heerlijk als je thuis mag blijven, maar veel mensen moeten eruit en ik dus ook. Het viel me tegen want de sneeuw was niet los en rul maar vast en het vormde zich om tot een zachte ijslaag die spekglad bleem te zijn als je erover reed. Heel voorzichtig probeerde ik erdoor te komen, maar midden in de stad bleef ik steken. Het verkeer stond muurvast. Gelukkig stond ik bij een keerpunt en gaf de moed op.
Intussen weer veilig thuis even een fotootje van heel vroeg vanmorgen, want intussen vallen de brokken sneeuw als rijpe appels in het zonnetje uit de bomen.

In de spiegel kijken

Er zijn vier soorten mensen:
de eerst bekommert zich niet om zijn eigen heil en ook niet om het heil van anderen.
De tweede is al beter: hij bekommert zich om het heil van anderen, maar verwaarloost daarbij zijn eigen heil.
De derde die zich eerst voor zijn eigen heil inzet voordat hij zich om het heil van anderen bekommert, is nog beter;
maar het beste is degene voor wie het eigen heil net zo belangrijk is als het heil van anderen.

Anguttara nikaya 4:95

Dit citaat komt uit verzamelingen van toespraken van de Boeddha. Je vindt ze in het Theravada Boeddhisme een van de Boeddhistische stromingen. Het is interessant om er over na te denken. Sommige dingen komen ons hier in het westen vreemd voor. We zijn zo eigen gemaakt met vaak niet meer zulke zuivere christelijke leringen die gebaseerd zijn op het weggeven van jezelf en dat wordt dan barmhartigheid, liefde en mededogen genoemd, zoals de tweede mens wordt beschreven. Er voor een ander kunnen zijn is natuurlijk een mooi gegeven maar vaak loopt het uit op een opoffering die ervoor zorgt dat je er zelf niet meer mag zijn. Dat kan nooit de bedoeling zijn en daar wordt hier heel duidelijk over gesproken. Je bent zelf net zo belangrijk als de ander. Als je er zelf niet meer mag zijn kan je er ook niet voor een ander zijn dat is zoals ik erover denk.

Hoe we daar ieder persoonlijk in staan dat kun je alleen maar zelf bepalen. Ik weet dat ik merendeels voor mijn eigen heil kies dus aan de derde beantwoord.
Verder gaat het er met al deze dingen niet om dat je iets zou moeten zijn of iets zou moeten bereiken ook al staat er 'beter en best' het zijn slechts woorden om iets duidelijk te maken. Boeddha's woorden zijn bedoeld als spiegels om in te kijken en te weten waar je staat en hoe je gaat. Ik hoef me toch ook niet beter voor te doen dan ik ben.

Evenals de tien geboden uit de Bijbel en vele andere leringen daaruit. Niets! met een geheven vingertje van wat wel en niet mag. Nee, nergens voor nodig, daarmee werden we in het verleden meer dan genoeg geplaagd,  maar als een spiegel om in kijken zonder zelfverwijt dat het houdt me scherp en ik mag er zijn zoals ik ben  .

weten waar je staat en hoe je gaat

Kunstroute Presikhaaf

Kunstroute 7 is overgegaan in de stichting Kunstroute Presikhaaf. En dat werd zondag gevierd met een sneeuwstorm en nog veel meer.
Gelukkig kwamen er toch nog enkele 'die hards' doorheen.
Mies Frijling en Josta Haaiema opende dit heugelijke feit in KunsthuisHaaiema

Met hapjes

En drankjes 

De feestelijkheid werd bekroond met reggae en rock and roll

Heftig maar toch

kunnen we er zo wel weer tegenaan dit jaar.

Beperkingen

Het vorige citaat wordt, hoe meer ik erover nadenk steeds interessanter. Goede communicatie is een van de lastigste dingen. En zeker in korte blogjes waarin beperkte toelichtingen en korte reacties aan de orde zijn, is het nog moeilijker omdat je elkaar niet ziet en heel verkeerd kunt interpreteren. Als je in gesprek met elkaar bent dan is daar ook altijd de lichaamstaal bij betrokken. Die missen we in korte correspondenties als deze het meeste. Het is een heel verschil wanneer een opmerking met een vrolijk gezicht wordt geplaatst of met een boos gezicht. Daarbij kunnen icoontjes heel behulpzaam zijn. Maar het blijven oppervlakkige dingen waarmee je niet tot de ware intensie van iemands doen en denken door kunt dringen. Daar is veel meer voor nodig. Toch kun je als je niet te snel op je eerste impulsen reageert en even nadenkt over alle bedoelingen van de schrijver of spreker heel wat meer aan de weet komen dan je aanvankelijk zou denken. En dan nog is het de vraag of dat wat je denkt te weten ook de werkelijkheid van de ander is.
Het eenvoudigst is de uitwisseling als je samen op een soort zelfde lijntje zit. Als je van elkaar weet wat de persoonlijke weg is die je bewandelt en hoe je in het leven staat. Welke principes of filosofieën iemand erop na houdt en waar hij zich mee bezig houdt.
Het belangrijkste in gesprekken is dan ook vaak niet alleen wat er wordt gezegd. Maar het contact en de overdracht die in de ruimte van je eigen persoonlijkheid ontstaat. Door als het ware in alle rust op elkaar af te stemmen en niet meteen naar de ander op je eigen impulsen te reageren, maar rustig te luisteren ontstaat er een andere vorm van communicatie die veel intenser kan zijn omdat er werkelijke aandacht en contact ontstaat.

Het grappige is dat ik merk dat er regelmatig ook op blogjes een verfijndere communicatie ontstaat. Maar het blijft zaak oplettend te zijn want het regelmatig  verkeerd interpreteren ligt altijd op de loer. We hebben allemaal onze beperkingen zowel in uitdrukkingsvermogen als in aandachtig luisteren.

En dan hebben we het nog steeds over een betrekkelijk oppervlakkig niveau. De diepgang van mogelijkheden in het uitwisselen van persoonlijke, dieper emotionele en spirituele  ervaringen die geen woorden kennen is eindeloos. En voor zover ik het kan interpreteren is dat waar Kahlil het over heeft.

Communicatie op Monmartre

Vermoeidheid

Zit dat nou tussen mijn oren of ben ik gewoon moe, verschrikkelijk moe.
Ik merk hoe lastig het is om gewoon te accepteren en het te laten voor wat het is. Ik zou zo graag weer heel energiek willen zijn en de dag vol vreugde tegemoet willen gaan.
Natuurlijk zijn het heel vermoeiende en ongewone weken geweest en is het misschien ook niet zo vreemd om moe te zijn. Maar maakt mijn weerstand en het idee of het gevecht dat ik aanga om  niet moet te willen zijn het niet juist erger. Ik weet, ook weerstand vermoeid zelfs nog meer dan je lief is.
Ik zeg altijd: voluit leven, met alles erop en eraan. Als ik daar zelf ook aan wil beantwoorden dan hoort dit er ook bij en zal ik het met mijn energie gewoon moeten doen zoals het komt samen met de bijbehorende dip. Toch zou je denken met voluit leven dat het een heel andere lading heeft. Een lading waarvan ze tegenwoordig zeggen: positief blijven denken. Maar volgens mij, zoals ik er nu insta heeft dat er niets mee te maken. Dan leef je iedere dag zoals het komt en laat het zijn zoals het is. Ook als je eens even NIET positief denkt.
Wel denk ik dat je jezelf zo af en toe een schop onder je kont moet geven om grenzen te verleggen en gewoon moet doen wat je moet doen en zoals nu gewoon opschrijven en erkennen dat je niet zo lekker in je vel steekt. Nou en dat heb ik nu gedaan en merk dat het al tikkend achter compie verschil maakt. Ik mag gewoon moe zijn en ga vandaag leven met wat er gebeuren gaat.
De kerstboom heb ik gister samen met mijn kleinzoon opgeruimd en vandaag gaan we samen een lampje kopen wat zijn tante zo nodig heeft. Dan kan hij het vanavond mee naar huis nemen en brengen. En morgen hebben wij hopelijk de laatste begrafenis van dit jaar. Ach hopen,  eigenlijk levert dat niet zoveel winst op  De dingen laten komen zoals ze zijn is gewoon beter, dan is er niets wat tegen kan vallen. :-) En dat scheelt in de teleurstelling.
Gek hè toch voel ik me nu alweer een stuk beter. Ik realiseer me dat het goed is er gewoon te kunnen zijn ook als er vermoeidheid is of een dip en te communiceren met anderen. In relatie staan tot...wie of wat dan ook, dat is wat ik heel belangrijk vind dat is leven en zoals nu, even een kleinkind om me heen die nu nog lekker slaapt. En om dat allemaal te beseffen  heb ik het alleen maar even op hoeven schrijven.

Het wordt vast een dag met alles erop en eraan.


ff zitten

Hoe eindig alles is.

Dat komt aan het einde van dit jaar wel heel erg dichtbij.
De laatste drie weken word ik daar heel direct mee geconfronteerd.
Toen we thuiskwamen van de crematie van mijn schoonvader lag er de overlijdenskaart van een nichtje in de brievenbus naar wiens uitvaart we gingen en nu moeten we weer afscheid nemen van een neef van Ferry's kant die ik op de crematie van Pa nog een dikke knuf gaf. Beiden, nicht en neef in hun zestigste levensjaar.

De eindigheid van al wat er is wordt me duidelijk onder de neus geschoven en dat brengt toch altijd weer verdriet met zich mee. We hopen dat we er dan voor elkaar kunnen zijn als ondersteuning. Helaas neemt dat het gemis niet weg voor de dichtst bijzijnde.

Ik wens iedereen veel sterkte.

Worsteling

Soms is het schilderen een hele worsteling.
Dat klinkt misschien heel zwaar, maar het is heerlijk om er mee bezig te zijn en ieder keer een nieuwe stap te maken als de eerste opzet er staat.

Dan denk ik, wat moet ik hier nou toch van maken en schilder het een na het ander over met witte verf waarna er weer andere beelden tevoorschijn komen. De olifant beviel me wel en ik wilde hem zo lang mogelijk laten staan. Soms is het leuk om al die tussenfasen te fotograferen, maar dat komt er meestal niet van. Er gaan heel wat stadia aan de laatste fase vooraf. 

Ik twijfel soms lang voordat ik hem goedkeur. Ook nu zie ik dingen details waar ik toch nog wat mee wil doen.

Als het klaar is zet ik hem op mijn  schilderijen.blogspot

Mist

Gisteren in de mist gefotografeerd.
Het was zo heerlijk.
Maar wel koud en ik liep toch al te snotteren.
Ik ga nog meer fotootjes op http://ellyvandoorn.wordpress.com/ plaatsen

Leuk

Zomaar even iets leuks.