Ouderwets.

 Wordt het nog wel gebruikt dat oude gezegde?

Een zalig uiiteinde. ?

Ik weet niet eens wat het betekend, zalig. Wat moet ik me daar nou bij voorstellen. Of is het specifiek iets katholieks? Ik heb geen idee.

Wij hebben in ieder geval een lekker rustig avondje. Samen heel basic gourmetten beetje kip, beetje witlof met kaas, salade, broodje, komkommer, de peertjes waren al op en ik heb er na een halve fles lambrusco een prima gevoel aan overgehouden 🤣.  En nu maar wachten op 12.00 uur. Pfff ik zit vol. 

IJzig koud

 Ik kwam in de fotootjes van 2013 terecht. Echt zo'n einde jaars nostalgische activiteit. Wat waren de maanden januari en februari verschrikkelijk koud toen.  Deze maakte ik onderweg naar Culemborg.

In februari was er ook weer een dik pak sneeuw gevallen. Vanuit ons raam gefotografeerd

Eind februari maakten we een uitstapje naar de Hermitage in Amsterdam en daarna

Wandelden we rond en fotografeerde wat maar het was ijzig koud en niet eenvoudig om te fotograferen met die koude vingers

Wat zullen die twee muziekanten daar last van gehad hebben. Dat je dan toch nog muziek kan maken is mij een raadsel. 

Maak mijn dag

 Ook al hebben we respect en vertrouwen in iets of iemand hoeft dat nog niet te betekenen dat we alles klakkeloos moeten geloven.

Lees, kijkvoer en andere tijden.

 Echt zo'n weekje om van alles te doen wat ik anders niet doe. Ik ben benieuwd of dat er ook van komt. 

Dat zijn eigenlijk allemaal ideeën die tussen mijn  oren zitten want ik kan toch als pensionada altijd alles doen wat ik wil. Ja natuurlijk, eten koken dat moet bij tijd en wijlen en  dat is noodzakelijk want we moeten eten. Dat is het enige dat geen illusie is hoorde ik gisteravond op de TV in het programma wintergasten

https://www.npostart.nl/vpro-wintergasten/27-12-2021/VPWON_1330342

Ik heb er enorm van genoten. Voor mij kwamen er zoveel herkenbare zaken aan de orde. In Mijn eigen wijze plaatste ik gesprekken van Krisjnamurti en dwze uitzending sloot er volgens nij naadloos bij aan.  

Maar goed. Deze week geen zoom cursussen waarbij ik alle bekenden tegenkom en waar we mooie dingen met elkaar uitwisselen en ook geen verplicht leesvoer. Maar dat is niet zo'n ding want al is het niet noodzakelijk me in te lezen, ik lees graag en dat zal ik toch wel doen. 

En dan moeten er natuurlijk ook oliebollen komen. Ook al zal ik er niet zoveel van eten die kunnen toch niet ontbreken. Ik ben benieuwd of we er weer voor in de rij moeten staan want ik ga ze echt niet zelf bakken. Ik zou niet eens weten hoe het moet. 

Als kind vierden we oud en nieuw bij de zus van mijn moeder. Daar heb ik mooie herinneringen aan. Tante bakte de oliebollen en dan stond er een hele grote pan met een theedoek erover voor de haard. Af en toe keek ze heel voorzichtig onder die theedoek om te zien of het deeg al genoeg gerezen was. Als het klaar was ging ze de piepkleine keuken in om met twee lepels de bolletjes uit het deeg te scheppen en in de hete olie te doen. 

s avonds gingen mijn nichtje en ik naar boven want we moesten wel even proberen te slapen en dan werden we gewekt voor het vuurwerk. Ik herinner me nog een keer dat ik niet kon slapen en en alvast naar beneden ging. Daar zat de familie aan tafel terwijl ze een spelletje deden iets met een hoed en sjaal opzetten en doorgeven en dan zo snel mogelijk kaas stukjes snijden. Maar ik kan me best vergissen want dat is wat ik me nog herinner. De warmte en de gezelligheid van een familiegebeuren. 

Wat zijn de tijden toch veranderd. 

 Ik wandel vandaag min of meer een beetje in mijn derde kerstdaggevoel. Zo lekker aankeuteren met een muziekje op de achtergrond. Ik heb namelijk de radio weer opnieuw uitgevonden en in het bijzonder lekker rustige klassieke muziek op de achtergrond. Doorlopend genieten van schoonheid. 

Vroeger had ik altijd de radio aanstaan. Toen was het meestal popmuziek maar ik heb de bakens verzet en alhoewel ik ook nog geniet van dat  mij vroeger lief was, is een klassiek achtergrondmuziekje wat beter te behappen om tussendoor mijn dingetjes te doen. Ach eigenlijk houd ik van bijna alle muziek maar als ik echt iets bijzonders wil luisteren wil ik daar de tijd voor nemen en stilletjes luisteren.  Nu met dat klassiek op de achtergrond geeft het me een uitgesteld kerstgevoel en dat is gewoon lekker. 

Deze week stat de kerstboom nog maar ik denk dat het volgende weekend het spul zal verdwijnen in de dozen. Meestal laat ik het niet staan tot na drie koningen. Dik daarvoor heb ik het wel gehad. In die zin ben ik niet erg traditioneel.  Nu nog even genieten van de lichtjes

Deze dagen hebben we in een rustig tempo en in volle tevredenheid door kunnen brengen. Wel heel anders dan andere jaren wanneer de hele familie kinderen kleinkinderen en achterkleinkinderen op bezoek waren. Dat was reuze leuk om ze allemaal weer eens bij elkaar te hebben maar nu dat onmogelijk was, mark ik dat het rustig met ons tweetjes ook heel fijn was. Heel dubbel dus. Aan de ene kant missen aan de andere kan me bewust geworden dat die drukte niet meer te doen is voor mij. 

Intussen heb ik de boodschappen weer aan de deur bezorgd gekregen en kunnen we het ook  daarmee weer doen. Misschien deze week weer een bakseltje appeltaart  of iets dergelijks zonder suiker in de airfryer uitproberen. Lekker hoor.  Ik wen er wel aan als zoetekauw om zonder toegevoegde suikers te leven. Maar zoals net zoveel. De dingen die ik ne wil  eigen maken gaan niet vanzelf. Je moet er wel wat voor doen. 

Eerste kerstdag

  Heerlijke lange rok aangetrokken en een warme maillot eronder. Genoten van een simpele maar lekkere lunch en en luisteren in eerste instantie naar de top 2000 maar dat vond ik toch minder geslaagd dus stapte ik over naar klassiek en heb nu npo 4 aanstaan. Dat bevalt me beter.  Verder zit ik een beetje op pinterest te kijken. Daar staan zoveel mooie plaatjes op Met zulke prachtiger beelden kan ik me tijden vermaken. Daar geniet ik van. Dus al met al een heerlijk lekker relaxt dagje. 

Gisteravond kerstavond. Toch wel vreemd zonder de gourmet met de kinderen. 

 Fer was gister de hele dag een beetje naar en hoofdpijn van de boosterprik die hij donderdag met zijn moeder haalde. Wel blij dat het gebeurd was ook al omdat hij er erg tegenop zag met zijn moeder te gaan. Bang dat ze lang in de rij zouden moeten staan en dat zij het niet vol zou kunnen houden. Dus hebben we uiteindelijk maar wat te eten in de pan gedaan en het simpel gehouden.

Straks zijn we wel van plan te gourmetten samen. Ik maak niet zoveel klaar want het lijkt wel of we de laatste tijd steeds minder gaan eten. Ach we hebben ook niet zoveel nodig en we moeten beiden voorzichtig zijn met suiker. Ik ben daardoor zo langzamerhand al wel 6 kg afgevallen en voel me er goed bij. 

Kerstwens

 Kerstwens

 Dat iedereen op de hele wereld

 het licht in zichzelf zal ontsteken en brandend houden 

 daardoor ontdekkend dat geluk in het zelf aanwezig is

Zodat alle omstandigheden en medemensen in dat licht van warme liefde komen te staan

 

Het nieuwe normaal?

 Kronenburg in Arnhem . Op donderdag voor kerst.

We moesten iets ophalen dat we voor de lock down  hadden besteld. 

Bijzonder rustig zo vlak voor de kerst. Voor mij is daar niets mis mee en misschien een voorproefje van het nieuwe normaal. 

We vinden vast wel nieuwe wegen inpasbaar naar de omstandigheden. 

Zo leren we creatief denken en kunnen problemen in een ander perspectief komen te staan. 

Dwingend genieten

 Een kwartiertje. Flink de pas er in en een lemniscaat door het park gestiefeld.  Zonder fototoestel en gewoon even stevig doorstappen. Ik moet me er altijd toe dwingen. Maar nu wilde ik even een kaartje in een brievenbus depoberen en huppekee meteen het park door.

Maar de koffie riep want die zou ik krijgen als ik thuiskwam. HHHMMMM lekker een kopje warme cappuccino 

Maar het is toch van de gekke dat ik me er altijd weer toe moet  dwingen  een ommetje te gaan. En als ik dan ga dan geniet ik er mateloos van. 

Maar ja in huis is het ook zo genieten en daar kan ik me vaak niet van losweken. 

Als sneeuw voor de zon

  Plotseling overvalt me een gevoel van luiheid.  Zit ik met de beentjes op de bank en denk dat ik alleen maar het idee heb dat ik echt iets doe als ik achter de laptop zit om bijvoorneeld dit berichtje te schrijven. Of schilder. De gewone huishoudelijke dingen ach daar hoef ik me niet zo druk over te maken die zijn zo vanzelfsprekend en vullen geen hele dag.  Over het algemeen ben ik weinig in beweging en tegenwoordig veel te veel zittend op de bank met  de tablet of het telefoontje in handen. En dat komt  ook  omdat ik daar zoveel mee kan  dat een goede compensatie is voor mijn slechte zicht. Ik heb dan ook geen leesboek meer in handen maar lees alles op die digitaaltjes.  Van schilderen komt ook maar weinig zeker nu de lock down ook de KWA weer plat gelegd heeft en ik  maandagmorgen het schilderen weer miste. Dat is altijd een mooi begin van de week en geeft me het gevoel dat ik in actie ben gekomen voor alles wat komt. 

Natuurlijk is het onzin, dat gevoel van lui zijn en als het geen onzin is dan maakt dat ook niet uit want gewoon lekker lui zijn gun ik mezelf wel. maar er zijn ook momenten dat de dag zelfs te kort is voor alles wat ik wil doen. Ook al zijn het niet altijd lichamelijk actieve zaken, er zijn genoeg dingen die me bezig houden. Zo moet ik ook het nieuwe hoofdstuk nog lezen in het transcript voor de zoom cursus in de Lamrim. 

Misschien komt dat gevoel  doordat de kerst nu zo anders is als andere jaren. Geen kinderen of schoonmoeder die komen gourmetten. De boodschappen worden  thuisbezorgd en morgen ga ik nog wat halen dat ik niet meer kon laten bezorgen. Het gaat ernaar uitzien dat we deze dagen met ons tweetjes doorbrengen en ach daar ben ik niet zo rauwig om want we vermaken ons prima en terwijl ik hier zit te schrijven is dat gevoel van luiheid en dat ik veel meer zou moeten doen alweer verdwenen. 

Ja zo gaat dat met onze emoties. Ze komen en gaan. Verdwijnen weer als sneeuw voor de zon. Als ze wat sterker naar voren komenen wat heftiger zijn, kunnen we er wat langer in blijven hangen maar als je goed oplet merk je dat zo ook tijdens het gevoel waar je in zit regelmatig van kleur veranderen. En als ik nu naar buiten kijk schijnt het zonnetje vrolijk en wordt het vast een tevreden kerst. 

Appelmoes zonder mindfulness

 Appelmoes aan laten branden. Get.

Daf komt zo.

Ik ben een beetje aan het experimenteren met de airfryer. Vroeger vond ik het leuk taarten, cakes etc. te bakken maar dat doe ik al jaren niet meer. Maar nu me een airfryer in de schoot geworpen werd door omstandigheden en ik zo weinig mogelijk koolhydraten probeer te etem Dat wil zeggen dat ik zoveel mogelijk alle toegevoegde suikers uitsluit, als zoetekauw probeer ik dan wat baksels uit in de airfyer. Het is een kleintje dus heb ik er ook heel kleine inzetbakjes bij. Precies genoeg voor ons tweeën. 

Dus een hele zak appels schillen voor appelmoes en daar wat afgehaald om een taartje à la elly te bakken. Nou en daar ben ik dus zo intensief mee bezig en zet de wekker voor het baksel terwijl ik wacht tot de wekker afloopt vergeet ik naar de gelijktijdig opstaande appelmoes te kijken. 

Helaas. 

Gauw overgegoten in een schaaltje en nu maar zien dat ik die vreselijke pan weer schoon krijg. 

Ach het houd me alweer van de straat. Maar ik kan niet zeggen dat ik er erg mindful mee om ben gegaan. 🤣Appelmoes zonder mindfulness. Dat heb je ervan als je tussentijds een wordfeudje legt. 

Rust onder de kerstboom, daar is het goed toeven

 Ik zit hier rustig, min of meer onder een kleine kerstboom in een warm huis van alle gemakken voorzien en voel me o tevreden. Op de sociale media komt van alles voorbij van over de hele wereld. en 's avonds zie ik praatprogramma's en nieuws en niet te vergeten films, docu's en detectives op de TV.  Ik heb mijn contacten. Betrekkelijk weinig lijfelijk de laatste tijd maar wel veel via de digitale mogelijkheden. Ik hoef de deur niet meer uit om aan mijn maatschappelijke verplichtingen te voldoen en kan me bezig houden met dat wat ik belangrijk vind en dat is het Boeddhistische pad dat ik ga en dat is niet ergens in de wolken maar hier op dit moment in het functioneren van mezelf oplettend zijnen in alles wat er in en om me gebeurd. Doe dat dagelijks niet alleen op mijn kussentje maar ook door de dag heen onder alle omstandigheden. Die bewustwording.  Ik heb daar alle tijd voor en ondervind daar ook veel voldoening aan.

Zo ziet het leven er dagelijks voor me uit en iedere dag is weer nieuw en anders. Nooit een saai moment. Natuurlijk is die rust en tevredenheid niet aan iedereen gegeven en het is ook mij niet aan komen waaien. Het is een vorm en samenspel  van bewustwording en gunstige omstandigheden, Dat laatste is natuurlijk iets waar niemand ooit zeker van is en dat is nu in deze periode heel duidelijk. Iedereen vraagt naar een uitzicht in de pandemie maar het is duidelijk, die zekerheid is nooit te geven want het hele leven blijft onvoorspelbaar door de omstandigheden die een mens nooit in de hand zal hebben evenals alle andere  natuurverschijnselen. 

Het enige dat we wel in de hand hebben is de manier van omgaan met de omstandigheden. En dat schijnt voor het gros van de mensheid in deze luxueuze westerse maatschappij erg moeilijk te zijn. Het lijkt wel of we denken dat het leven maakbaar is en dat is het niet. Het is puur geluk als de omstandigheden gunstig zijn. En nu stevenen we weer af op een pittige lock down in verband met de pandemie waar we al lang in ronddobberen zonder een uitweg te zien tot op heden. 

Daarmee om leren gaan is voor velen heel zwaar. En het lijkt wel of er overal compensatie gedrag naar boven komt die ten koste gaat van de medemens. Helaas we lijken elkaar niet van dienst te kunnen zijn maar juist tegen te werken en dat maakt het allemaal  niet makkelijker. 

Ik zit dan in een gunstige positie zodat ik het allemaal van een afstand kan bekijken. En lees hoe de winkelcentra's ook nu weer vol lopen en de drukte overal abnormaal is. Niemand schijnt de dagelijse gewoonten en zorgen los te kunnen laten en het te kunnen doen met het moment waarin we zitten. Zorgen rept de mens naar buiten om alsnog de tijd in te halen of erop vooruit te lopen. En helaas tijd is nooit in te halen. We moeten het doen met wat is. 

Nou dit rammelde ik er maar eens even snel uit op mijn lap topje en wens daarbij iedereen die dit leest veel sterkte toe in de komende tijd. Hopelijk een vredige en rustige kerst onder alle omstandigheden voor iedereen zodat de rust een beetje kan indalen en we daar zelf de ruimte in ons innerlijk voor creeëren . Want vrede kun je alleen maar vinden in je eigen diepste binnenste en dan verder vooral veel gezonde en heilzamen omstndigheden voor nu en het volgende jaar. 

Mislukt

 We hebben al een tijdje nieuwe buren. Reuze aardige mensen. Zo langzamerhand raken ze een beetje gesetteld en we hebben al wat contact gemaakt. Het klikt. 

Ze zijn op zoek naar iets aan de muur en druk aan het zoeken. Ze leenden wat schilderijen die intussen weer terug moesten in de kelder en hebben nu weer drie andere meegenomen. Het valt nog lang niet mee om een goede keus te maken. En het gaat duidelijk niet om precies MIJN schilderijen maar om de kleuren en de afmeting voor de aankleding. Nou goed hoor daar heb ik echt geen problemen mee. Ze hebben me vanmorgen geholpen alles in de kelder weer een beetje op een rijtje te krijgen en andere meegenomen. Alles staat nu beneden weer netjes in het gareel en daarna hebben we  gezellig samen koffie gedronken. 

Gister in de namiddag reden we door de donkere straten. Ik was bij een vriendin op bezoek geweest en het was reuze leuk. Weer als vanouds alsof er geen tientallen jaren tussen zaten waarin zij in een andere stad woonde en alleen maar spraken of chatten met elkaar op afstand.. Nu is ze weer hiernaartoe gekomen en het was een soort feest van herkenning. 

Die terugweg was ook zo leuk. Al die lichtjes en de donkere straten met de silhouetten van de bomen tegen de huizen. In een noodvaart probeerde ik wat foto's te maken vanuit de auto. Eens even kijken of het wat geworden is maar ik vrees het ergste wat de fotootjes betreft. Het was natuurlijk veel te donker en ze zullen allemaal wel mislukt zijn. 

Nou dit is de enige die een beetje toonbaar is.  En geeft wel een beetje het sfeertje weer. 

Kerstkaarten zonder trauma

 Ziezo. Ik heb toch weer de adressen zelf op de enveloppen gekregen. Ook al is het lastig te zien. Ik schrijf ze min of meer op gevoel want de vertekeningen die de macula geeft, maken dat ik al ik niet op gevoel doorschrijf op een verkeerde plek doorschrijf omdat de letters verspringen. 

Er zijn nog misschien een paar  kaartjes die ik alsnog even op een rijtje moet zetten en versturen. 

Tja, dingen op een rijtje zetten. Dat doet ne denken aan lang geleden toen ik in een scheiding verwikkeld was die een zware wissel trok op mijn mind.  Af en toe zag ik door de bomen het bos niet meer omdat ik bedreigd werd door mijn ex om dat hij me van kant wilde maken.  De kinderen in de pubertijd en  ik kon geen kant op omdat ik was wegelopen en geen eigen onderdak had. Afhankelijk van de goodwil van, gelukkig schatten vab  ouders en familie. . pff. dat waren tijden en regelmatig gebruikte ik die uitdrukking als het me allemaal even teveel werd. ''Even alles op een rijtje zetten''. Als je wilt kun je het allemaal lezen in het boek dat ik later ook nog op internet zette. Gratis leesvoer voor de kerst en waar gebeurd. 

Als de hemel valt 

En hier zit ik dan. Het is allemaal goed afgelopen hoor. En ik heb er gelukkig geen trauma's aan overgehouden maar wel een veel beter leven. Soms moet je door een zwaar dal om het leven te leven zoals het voor jou zinvol kan zijn en o wat waardeer je dan alles wat er is.  

Feed back aan blogger voor pennetje.

 Ik zag een vraagtekentje rechtsboven naast mijn fotootje en zocht naar 'post bewerken' .  Natuurlijk kreeg ik geen goed antwoord voor mijn probleem met het verdwenen pennetje maar helemaal onderaan kon ik feed back geven en dat deed ik. Ik klikte op het linkje dat ik niet goed geholpen was en in het reactie formjulier en meldde ik mijn wens naar het bewerkingspennetje.

Wie weet, als we dat noiu allemaal doen zet dat hopelijk zoden aan de dijk en komt het pennetje weer terug.

Ik wacht vol spanning. 

Chaos

 Ik ben een chaotische blogger. Er zijn dagen dat ik er helemaal geen zin in heb en doe er dan ook niets mee en zo plots gaat het weer kriebelen en heb ik de neiging om zelfs weer met een heel nieuw blog te beginnen. 

Door het gedoe met dat pennetje belandde ik weer op wordpress en dacht: Hier was het toch ook altijd wel weer leuk om te doen en ik kan hier makkelijk zo af en toe een fotootje [laatsen. Dus nu heb ik bedacht om dat toch maar te doen en de eerste staan er al. En dat niet alleen, ik wil er ook nog eens citaten bij gaan plaatsen die ik mooi vind en waar ik zelf iets aan heb.

Nou vind ik citaten altijd heel lastig om daarmee rond te strooien want ze zijn altijd uit de context gehaald en meestal is er veel meer uitleg bij nodig. Mijn ervaring daarmee is dat vaak ieder woord een veel diepere betekenis heeft dan je op het eerste oog zou denken. en daar is het objectief proberen te kijken naar jezelf voor nodig. En daarna volgt er dan ook nog eens een hele weg om er iets mee te doen in je eigen leven.  Maar ja dat soort overwegingen houd ik dan liever in dat blogje van mijn eigen wijze en op 

https://fotoosvanelly.wordpress.com/

Nu dus fotootjes en citaten.

Wat een onzin het kan toch net zo goed allemaal op één blog onder verschillende labels.

Kijk dat bedoel ik nou😂

Chaos . 

Ik probeer het in ieder geval te structureren. 

werkbaar maken

 Er zijn zoveel dingen over het leven zelf waar ik wooorden aan zou willen geven. Maar dat lukt me niet altijd. Meestal zijn er van die momenten dat ik het toch wil proberen en daarvoor heb ik dan  https://ellyseigenwijze.blogspot.com/ want ik merk dat op het moment dat ik er woorden aan geef de dingen ook voor mijzelf duidelijker krijg. Dus lag ik daar vanmorgen over na te denken en kwam er weer zo'n onderwerp in mijn gedachten./ Dingen waar ik mee bezig ben en dan kan ik niet langer in bed  blijven liggen maar sta op . En op het moment dat ik opsta en de kachel aan doe en de laptop pak ben ik het meeste weer vergeten en lijkt het steeds minder belangrijk.

Hebben jullie dat nou ook of ben ik zo'n raar mens?😅. En toch probeer ik het steeds weer. Of het nou lukt of niet. Als het woorden krijgt, krijgt het ook handjes en voetjes en daar kan ik iets mee. dan wordt het werkbaar, Dan kan ik de ideeen die daaruit ontstaan in mijn leven integreren. 

Dus werp ik me dit weekend toch weer op het andere blog om er iets van te maken dat ook leefbaar voor mij is. 

Wat is zinvol?

 Daar zit ik dan in mijn kersthuisje. Helemaal in mijn element. Vanmorgen de hulp gehad en nu is alles weer spic en span. Heerlijk is dat. De afgelopen dagen veel bezig geweest met de kerstkaartjes en ik denk dat ik er nu wel genoeg heb. Vroeger moest ik er wel 80 hebben  maar dat doe ik niet meer. De meest nabije mensen krijgen of stuur ik er een. En dus krijg ik er ook niet meer zo verschrikkelijk veel terug. Alles op een wat lager pitje evenals de kerst versiering. 

Verleden jaar heb ik al heel veel weggedaan en nu kom ik tot de ontdekking dat er nog meer weg kan. Ontspullen noemen ze dat en het scheelt heel veel onnodig werk en die tijd kan ik dan weer stoppen in de zaken die ik echt fijn of zinvol vind. 

Tja zinvol. Daar zal iedereen een ander idee over hebben en soms is het handig om daar eens over na te denken en het leven voor onszelf zo zinvol mogelijk te maken met dingen die ertoe doen. Tijd wordt steeds kostbaarder naarmate ik ouder wordt want dan lijkt de tijd steeds sneller te gaan en kan ik minder op een dag. Als ik daar goed over nadenk dan zijn er nog wel veranderingen aan te brengen in mijn doen en laten. Dingen waarmee ik me uit een bepaald soort automatisme mee bezig houd en dan in dat gewoontepatroon doorga terwijl ik eigenlijk graag iets anders had willen doen.  Maar ja ook dat is heel betrekkelijk want vaak ben ik 's avonds te moe om nog iets te doen wat ik wel graag zou willen maar dan echt niet meer zie zitten. Dan is het tijd om lekker in een hoekje van de bank te kruipen en me ter verkneukelen in of met niet zinvolle dingen. Ook heerlijk toch, heerlijk dat het allemaal kan. Zelfs dat is dan op zo'n moment zinvol omdat ik er met genoegen en aandacht naar kan kijken.  Een zinvol leven, we maken het zelf, toch? En dat kan op ieder moment anders zijn. Net zoals het leven zelf dat geen minuut hetzelfde is.

Ik had een uitnodiging gehad voor de booster en die kon ik vanmorgen meteen halen. Ik moest naar een dependance van innoforte omdat ik een uitnodiging had ivm het vrijwilligerswerk op Vreedenhoff. Het was leuk om daar  in de koffiekamer een beker chocolademelk met slagroom te krijgen. Een leuke locatie, Het verzorgingshuis daar voelde als een prettig sfeertje, Ook het praatje met een kennis was fijn. Zij zette me meteen daarna weer thuis af.  Ziezo, dat is ook weer geregeld. Ik heb er weinig of eigenlijk niets van gevoeld. 

En nu maar weer eens kijken wat het weekend ons zal brengen. 

Gerustgesteld

 Ik vind het niet leuk voor jullie dat je ook het pennetje mist op blogger maar ik ben wel blij dat ik niet de enige ben. Zo jammer dat je alleen maar met heel veel zoeken en omwegen iets aan oudere blogjes kunt veranderen. Zeker als je er meer dan 1000 op hebt staan.. Dan werkt Wordpress toch makkelijker.  

Ik ben intussen tot de ontdekking gekomen dat ik toch nog wat meer kerstkaartjes moet maken. Misschien zijn de kaartjes die ik maakte wat te groot en daardoor te lastig voor de ontvangers, want zo'n soort opmerking hoorde ik al.  Of ik daar nog aan toe kom, geen idee.  

Maar ja het zonnetje schijnt en we gaan wat boodschappen doen. 

De wereld verandert

en ik verander mee.

Alles stroomt

 In de vroege morgen.

Radio zachtjes aan op de achtergrond en even lekker rammelen op de laptop. Net zoals alweer bijna 7 jaar geleden. Dan moest Fer met de eerste trein naar zijn werk en was ik om half zes al op. Wanneer hij was vertrokken schreef iik blogjes en deed wat andere dingen.  ik ben zo blij dat we niet meer zo vroeg op moeten maar aan de andere kant, het had ook wel iets. Ik wilde zelf ook altijd gelijktijdig opstaan. Het moest niet hoor. .

Nu komt het er niet meer van, op tijd opstaan. Maar zo af en toe heb ik het helemaal gehad in bed. Als ik niet zo goed slaap en lang wakker heb gelegen sta ik op, zoals nu. Fijn is dat. Al wat huishoudelijke dingetjes gedaan , radio aan en nu even lekker een blogje. Niet dat het nu zo vroeg is. Eigenlijk een normale tijd om op te staan. 

Gister ben ik even in Intratuin geweest met schoonmama van 92. Zeven jaar geleden gingen we wekelijks samen boodschappen doen en ook leuke dingen. Winkelen snuffelen overal maar nu kan dat niet meer. Ik rijd geen auto meer vanwege mijn slechte zicht. Ma is nu echt oud en had het halverwege Intratuin helemaal gehad en Corona heeft ervoor gezorgd dat ik weinig boodschappen doe en veel laat bezorgen. De wereld verandert. Allerlei omstandigheden maken dat ik dat heel goed kan ervaren, Ik zit veel meer in huis en ben niet meer zo mobiel. De leeftijd zorgt ervoor dat ik niet meer gauw even dit of dat doe en Fer heeft veel werkjes uit mijn handen genomen. Ook het werk op Vreedenhoff staat door de corona weer op een laag pitje alhoewel ik daar niet structureel bezig ben maar meer op afroep en ook dat past me prima. 

Is het leven dan minder leuk geworden voor mij? Ik zou zeggen Nee integendeel. Er is veel meer rust gekomen. Minder ongeduld minder behoefte om overal naar toe te vliegen en vriendschappen , cursussen die ik volgde en contacten hebben zich hoofdzakelijk verplaatst naar het digitale gebeuren en daar voel ik me senang bij. Ze compenseren mijn persoonlijke contacten en ik heb daar (tot nog toe) totaal geen problemen mee. De kinderen hebben hun eigen leven en zie ik niet zo vreselijk vaak maar genoeg en als ik ze nodig zou hebben dan weet ik zeker dat ze op de stoep zouden staan. Maar ook die contacten zijn vaker digitaal of telefonisch. 

Ik denk dat ik zelf gelijktijdig met het veranderen van de wereld erg veranderd ben. Het wereld gebeuren wordt dagelijks bij mij in huis gebracht en ik wordt daardoor op de hoogte gehouden van wat ik wil.Oondanks het feit dat er weinig fysieke contacten zijn kan ik me prima vermaken. Natuurlijk, ik ben dan ook niet alleen en heb altijd mijn maatje die me altijd bijstaat en de honeurs voor zijn moeder over heeft genomen. Jarenlang heb ik mijn eigen moeder dagelijs opgezocht en geholpen nu heb ik de zorg voor schoonmama uit handen mogen kunnen geven omdat de eigem konderen ook niet meer werken. En wij wonen vlakbij haar das dat heeft zo zijn gevolgen. En ook dat is goed. 

Ik moet natuurlijk niet vergeten dat het nu winter is en de lust om eruit te gaan ook op een laag pitje staat. In het voorjaar bijvoorbeeld als het weer aangenaam wordt en het zonnetje gaat schijnen dan gaat het wel weer kriebelen en vooral is het dan weer heerlijk om te fotograferen.  Maar daar wacht ik dus nog even op en vermaak me intussen heerlijk in huis met alle digitaaltjes cursussen, lezen en schilderen.

De kerstboom staat en ik kwam tot de ontdekking dat er nog een hele grote doos in de kelder staat met mooie kerst dingetjes. Misschien toch nog maar naar boven halen. Ik kom zelfs nog tijd tekort ook al is er nog zoveel rust. Het leven wordt langzamer en dan lijkt de tijd sneller te gaan he. 

Fijne dag .

Balen van Blogger

 Ik baal een beetje van Blogger. Als ik lekker zit te snuffelen in mijn archieven en een blogje vind waar ik iets mee wil doen of veranderen of reacties beheren. noem maar op, is er geen enkele mogelijkheid om er makkelijk in te komen. 

Vroeger stond er een pennetje onder zodat het makkelijk te bewerken was maar helaas dat gaat niet meer en moet ik naar mijn eigen post waar meer dan 1500 blogjes op staan om van boven naar beneden te scrollen en dan maar zoeken naar het bedoelde blogje  Heel lastig en zelfs ondoenlijk.

Het vreemde is dat ik op een persoonlijk blogje dat ik heb wel een pennetje voor bewerken heb staan onder iedere post. Ik heb mijn Magazijn al op allerlei manieren geprobeerd net zo ingesteld te krijgen maar blogger reageert daar niet op met het gewenste resultaat.  Ook in de bewerking van de lay out kan ik geen pennetje vinden.

Helaas , weet iemand een makkelijke oplossing ?

Het houd je van de straat

Een heel nieuw blog maken vind ik altijd weer leuk. Ik had het vorige fotoblog dat ik had van Wordpress verwijderd maar er stond daar nog wel een blogje waar ik oude herinneringen  op verhaal. Ik moet daar toch eens naar kijken want ik geloof dat het niet openbaar is en dat ik het privé heb gehouden.  Maar daat plaats ik dan ook niet zo vaak iets op. Alleen maar als me plots iets in de gedachten schiet en ik zin heb om wat te schrijven. Eigenlijk zou ik dat ook gewoon hier kunnen doen als het niet teveel doorzichtig in mij privé leven doordringt. Maar ach, ik ben niet zo behoudend maar wel open wat dat aangaat. Niet zoveel te verbergen, merk ik telkens weer. 

Kom dacht ik. Laat ik eens even kijken hoe dat gaat werken als ik daar  op wordpress weer met een fotoblog begin.  Nou dat liep wel vlotjes. Ik was het daar nog niet helemaal verleerd want ik onderhoud ook het blog op wordpress van de Theosofische vereniging in Arnhem. Wel is waar op een laag pitje maar goed, het loopt. 

Op mijn vorige fotoblog plaatste ik vaak de fotootjes op volledige kwaliteit maar dat is geen doen. Binnen de kortste keren zit je abonnement dan vol dus die fout zal ik nu niet meer maken en ik kan nu weer 3 gig vooruit. Een aardige Slogan bedacht en waarschijnlijk dagelijks een fotootje. Leuk om te doen en het houd je van de straat.

https://fotoosvanelly.wordpress.com/

Fijn weekend en blijf gezond!

En dan ben ik ook nog druk met kerstkaarten maken. Leuk om te doen.

Ruimte in de kast

 Wat een opruiming.

Al jaren doe ik niet meer zo veel met kleding en schoenen. Dat was vroeger wel anders. Het was mijn lust en mijn leven. De laatste mode in vele opzichten en dan liefst een beetje extra vagant. Soms droeg ik dingen en hoorde dan achter me mompelen, moet je daar kijken.  Dat vond ik dan wel leuk want ik voelde me in mijn element met wat ik droeg. 

Maar sinds jaren heeft het mijn aandacht verloren en zijn er heel andere dingen waar ik me mee bezig houd. Toch hangt mijn kast nog vol met kleding die ik eigenlijk nooit meer draag en ook schoenen die ik niet meer dragen kan. Dus opruimen. 

Zakken vol staan nu klaar om weg te gaan en ik heb tot mijn dood nog genoeg over. Schandalig eigenlijk. Maar ik heb er veel plezier aan beleeft. 

Ik naaide veel zelf en als ik dat niet deed kreeg ik het wel van mijn moeder of tante  dje coupeuses waren en later nadat ze met hun eigen bedrijfje waren gestopt op een atelier werkten en dan waren de proef modellen voor mij en mijn nichtje. 

Mooie herinneringen. Volop van genoten maar nu hoeft het niet meer en hebben mijn interesses zich verlegd.

Er is weer ruimte in de kast. 

Valkuilen, het blijft boeiend.

 Iedere dag is anders. Er zijn dagen dat ik denk: ik stop[ met bloggen en ik heb nergens meer zin in. Maar eigenlijk weet ik wel dat dat niet klopt. Ik ben gewoon moe. Ik moet weer even bij mezelf in rust terug komen. En dan plotseling komt er weer een dag. Vaak in het weekend dat ik weer overal zin in heb en denk: Leuk ik ga een blogje schrijven. Het is hollen of stilstaan, want dan heb ik er zoveel zin in dat ik niet zou willen stoppen. 

Wat is een mens toch een raar botje. Maar gelukkig zit iedereen weer anders in elkaar en is het voor velen niet herkenbaar wat ik hier boven schrijf en kabbelt het leven voor anderen iedere dag gewoon rustig door in de vaste patronen.  Vaste patronen voor mij? Voor een deel misschien maar nee dat is toch niet echt mijn ding. Toch heb ik me voor veel dingen wel vaste patronen aangewend omdat dat hey leven wat stabiliseert en minder ingewikkeld maakt. Dat heb ik ook nodig. Maar voor de rest ben ik voor de impulsen en laat me daar geduldig in onderdompelen. 

Die hoogte en dieptepunten zijn wel met de jaren veranderd. Vroeger heette het altijd juichend tot in de hemel of bedrukt tot in de dood.  Dat is nu gelukkig anders, rustiger overzichtelijker en daar ben ik blij mee. Dank zij meditatie en beoefening is het dagelijks wisselende leven  zoveel hanteerbaarder geworden. 

Dus vandaag weer overal zin in . Ik heb heerlijk geslapen, wat tegenwoordig ook niet meer iedere dag zo is en dat scheelt een slok op een borrel.

En dan lees en zie ik hier en daar de toenemende boosheid over het gedrag van anderen in deze crisis. Vaak ben ik het helemaal eens met alle opmerkingen over het wel en wee van deze tijd en de boosheid die daaruit voortkomt maar ik heb ook aan de lijve ondervonden dat anderen aanspreken op hun gedrag ook al is het nog zo uit een goed hart bedoelt om de ander in te laten zien dat ze meer baat zouden hebben bij een gedrag waar ikzelf voor sta, het werkt niet. De ander voelt zich dus alleen maar aan gevallen. En als ik er goed over nadenk weet ik dat ik dat ok net zo zou zijn als mijn fundamentele waarden op zo'n manier aangetast worden.  En hij regeert daardoor terug met een oplopende boosheid.  Het wordt steeds lastiger elkaar te bereiken. Met als gevolg tweedeling en vriendschappen die eigenlijk geen vriendschappen meer zijn en erger zelfs uit kunnen lopen in vijandigheid. Vaak is het dan zaak mezelf terug te trekken en afstand te nemen als de verschillen te groot zijn geworden en er niet meer gewoon gepraat kan worden.  Dat is heilzamer dan het ontwikkelen van vijandigheid. 

Ik leer steeds meer van wat ik zelf ervaar en ook om mij heen zie gebeuren. Natuurlijk trap ik toch ook  regelmatig weer in de valkuil waar ik beter omheen zou kunnen lopen maar op het moment dat ik het zie kan ik er makkelijker uit stappen en mijn weg vervolgen. 

Tja het valt niet mee in deze tijd bij de les te blijven. En dan is het nog maar de vraag waar doe je goed aan. De ene keer zullen harde uitspraken zoden aan de dijk zetten en verandering in de goede zin van het woord teweeg brengen, een andere keer pakt het volkomen verkeerd uit en wordt de agressie gestimuleerd. Wat is dan nog goed of kwaad? Ik heb het liever over heilzaam of niet. 

En  dit soort overdenkingen gaan echt niet alleen maar over deze crisistijd. Het is overal en altijd weer aandachtig opmerken wat er gebeurt in mijn leven en in het leven van anderen. Altijd weer bijzonder en verwonderend hoe het allemaal functioneert.  Het blijft boeiend. 

Bijzondere menselijke kwaliteiten

 Ik schreef weleens dat ik niet zoveel last van depressies had. Wat biet wil zeggen dat ik altijd maar vrolijk over alles heen wals, integendeel. Maar zo af en toe slaat de twijfel toe over van alles en nog wat. Ben ik wel goed bezig?. Kan het niet anders? Niks mis mee dergelijke overdenkingen. Maar nu gebeurt het zo af en toe dat ik in de modder zak. 

Enfin werk aan de winkel. Mezelf er weer aan de haren uittrekken.

Vanmiddag naar de oogarts. Misschien speelt dat ook wel een rol want ik denk dat ook mijn ogen achteruit zijn gegaan en gister de hele dag beroerd geweest van die lastige darmen. 

Ach een mens kan dus niet altijd positief zijn. Wat een  rot woord vind ik dat toch. Het wordt te pas en te onpas overal voor gebruikt. Ook ik trap dus in die valkuil en weet nu geen  beter woord te bedenken.

We hebben gelukkig alle mogelijkheden in ons zitten.  als mens. Blijdschap, depressie, verdriet, geluk, rechtvaardigheid, boosheid, haat, liefde, saamhorigheid, twijfel,  enthousiasme, motivatie naïviteit, argeloosheid egocentrisme. Teveel om op te noemen.. Dat op zich is al bijzonder.  En we mogen alles gebruiken en dan natuurlijk ten goede.

Iedereen zit in hetzelfde schuitje

 Ik reageerde op een blogje van Vlasbloem met

Ja vreselijk al die onbereidwilligheid van medeburgers en dat is zacht uitgedrukt. Ik probeer zelf  maar zoveel mogelijk de goede kanten te belichten als het mogelijk is.  

En dan heb ik het over de rellen en de agressie die voortkomt uit angst en boosheid.

Ik heb intussen ook al het een en ander aan nare woorden over me heen gekregen.  Zelfs van een lieverd van wie ik niet verwachtte dat ik zo aangevallen zou worden terwijl we er in grote lijnen dezelfde ideeën op na houden. Kennelijk was ik niet extreem genoeg in haar visie met mijn veroordelingen. sterker nog ik ben totaal niet van plan wie of wat dan ook te veroordelen Álle mensen die het niet met mij eens zijn zitten in hetzelfde schuitje. Natuurlijk heb ik er wel een eigen mening over maar wie is er nou geholpen met het veroordelen van anderen.  Anderen die dezelfde ellende ondervinden als ik. Mensen die er een andere filosofie op na houden om hetzelfde te willen bewerkstelligen als ik. Je kunt het niet eens zijn met elkaar maar de enige schuldige is Corona wordt daar maar eens boos op en haal de energie daaruit om het goede te bewerkstellige We doen allemaal hopelijk wat we kunnen (behalve moedwillige relschoppers) en wat er mis gaat van de ene of de andere kant is onwetendheid niet weten wat de consequenties van een bepaald gedrag kan zijn en niemand weet tot nog toe hoe we corona werkelijk uit de wereld moeten krijgen. 

We zullen allemaal stuk voor stuk de consequenties van ons eigen handelen moeten leren aanvaarden op de lange duur. Ik hoop dat de hele wereld en alle mensen er zonder al teveel kleerscheuren doorheen zullen komen maar dat dat niet lukt voor velen is nu al duidelijk. De ellende en narigheid is groot voor velen.  En iedereen kan zo maar de volgende zijn die aan de beurt is. Dat is beangstigend voor velen en als je dat niet in de ogen kunt of wilt kijken dan gebeuren er rare dingen. 

Mou wil ik geen onheilsprofeet zijn. En daarom schrijf ik er liever niet over en houdt het  bij de mooie dingen die altijd overal tussendoor zichtbaar zijn. Toch wil ik de realiteit ook niet uit het oog verliezen. Vandaar dit blogje en ik hoop dat je daar niet teveel van onderuit gaat dus sluit ik af met te vertellen dat het zonnetje in mijn kamer schijnt en dat het prachtig is in de natuur. Ik heb al zoveel mooie fotootjes kunnen maken vam de grandioze herfst. Want de getijden trekken zich nergens wat van aan en het leven gaat gewoon door. Iedere dag is er een waar de mooie dingen en de warme liefdevolle zonnestralen uit gefilterd kunnen worden. 

Dus

maak er een mooie dag van. 

zolang er leven is

 Ze hadden het goed samen. De zomer was voorbij en alles geurde en kleurde naar de komende winter. Voedsel was er nu nog genoeg maar je moest het wat moeizamer zien te vinden tussen de afstervende planten  van de begroeide waterkant. Natuurlijk zou er weer een tijd van schaarste aanbreken maar daar kan je de hatuur de schuld niet van geven net zomin als aan de andere eenden die met dezelfde schaarste te maken hadden.

Hij deed zij best haar naar de plekjes te brengen waar de lekkerste groene sprietjes nog niet verdwenen waren. Het was noodzajelijk zo goed mogelijk met de omstandigheden o  te gaan.

Zo scharrelde ze samen tussen het verdorde groen van de stille oever meestal verscholen en bijna onzichtbaar

De  opwinding van het voorjaar was verdwenen. De tijd van rust en voorbereiding, het wachten op de winter was aangebroken. En ook dat was goed. Ze lieten de seizoenen komen en gaan zoals ze kwamen.

Zo besloten samen te wachten op de lente die onherroepelijk weer terug zou komen. 

Waarop er weer een herfst en winter zal volgen. 

Zo gaat dat zolang er leven is

Leonard Cohen zong

'Dans me naar het einde van de liefde' en zolang we er zijn is liefde  door ons te realiseren voor al wat leeft. 

Vroegere kundigheid

 Het ;ijkt alsof ik niet zoveel slaap meer nodig heb. Samen met het ouder worden veranderen er nogal wat dingen. Niet alleen werken veel organen en ledematen op een lager pitje maar ik merk ook al heel lang dat ik na vijf uurtjes uitgeslapen lijk te zijn. Meestal blijf ik nog wel een tijdje lekker in mijn  warme bed liggen maar op een gegeven moment zijn er zoveel dingen voorbij gekomen en is het laat genoeg om op te staan. Dan heb ik er weer zin in. Zin in alles wat ik heb bedacht. 

Nu zit ik dus achter mijn laptopje en kijk naar buiten. In de prachtig goudbruingele  beukenboom zitten drie vogels. Helaas kan ik ze niet meer in detail zien maar ik denk dat het twee kraaien en een ekster zijn aan de vorm te zien. Ze zijn duidelijk geen vriendjes van elkaar.

Maar daarover wilde ik niet schrijven. Ik wilde schrijven over mijn bezoekje van vrijdagmiddag aan Vreedenhoff. Er was me gevraagd wat fotootjes te maken voor het nieuwsblad van het biljart dat nu in de binnenhof was geplaatst en daar zou gebiljart worden. En fotograferen is altijd leuk om te doen. Bij binnenkomst met mondkapje dat op Vreedenhoff al die tijd nog van ons binnenkomers gevraagd werd, zag ik maar twee heren bezig en een rolstoeler die ik zo langzamerhand aardig heb leren kennen dus ook even een praatje. 

"Komen er nog meer ", was mijn vraag. 

Nee het biljarten was afgelast in verband met corona. "Schandalig", zei de een. 

"Het is nog schandaliger ziek te worden "antwoorde ik  lachend in de hoop dat die lach door het mondkapje heen zou breken en gelukkig ze waren het met me eens. maar de twee heren gingen gewoon lekker verder of er nou wel of niet meer kijkers of bezoekers kwamen. De biljarttafel stond te wachten en wist nergens van, Anders dan de meeste mensen denken is iedereen in een verpleeghuis vrij om te gaan en te staan waar ze willen behalve op een specifieke gesloten afdeling. 
Ze vertelden dat het een eeuwigheid geleden was dat ze de keu gehanteerd hadden. Ze lieten zich door mijn aangekondigde fotograferen niet afleiden. 

Toch gaf een van de twee het op." Het gaat niet meer "zei hij. Ik kan het niet meer goed zien." Mijn enen oog zie ik niets en het andere maar twintig procent'. 

"Wat naar voor u. Wart is het" vroeg ik. 

Ik zag hem twijfelen met antwoord geven, "tja uuuhh"

"Macula degeneratie?" vulde ik in.

"Ja "

We maakten er een praatje over terwijl de ander rustig probeerde zijn oude biljart routine weer uit de kast te halen. 

Er kwam nog een heer met begeleidster binnen die me vertelde dat hij vroeger heel goed had kunnen biljarten. En hij werd duidelijk getrickerd door wat er in de binnenhof voor hem klaarstond maar ik zag hoe moeizaam hij achter de rollator zich bewoog en zijn uitstraling verried Parkinson. Toch wilde hij het nog wel proberen en pakte de keu en dat kleine vierkante blokje. Intensief en gefocust met grote ogen verrichtte hij de zo bekende handeling Helaas de rest  van de coordinatie met de ballen was volkomen verdwenen. De keu vond de ballen niet meer en zweefde in het luchtledige.  Het ging niet meer. 

De aktiviteiten begeleidster in mij kwam weer naar boven en ik vertelde hem dat ik vermoedde dat hij heel veel mooie herinneringen had van de tijd dat hij zo goed had kunnen spelen met zijn liefhebberij. Herinneringen kan niemand je afnemen. Zijn gezicht straalde. Ik vermoed dat hij blij was toch die keu in handen te hebben gehad. Hij zette hem weer netjes terug maar kon het niet laten een paar keer gewoon met zijn handen de ballen over het groene doek te laten rollen. Daar zou je als activiteiten begeleidster mooi gebruik van kunnen maken. Dacht ik nog. 

Daarna pakte de overgebleven man de stok weer op en ging rustig verder met het ophalen van dat waar hij vroeger zo vertrouwd mee was geweest. Ik denk dat hij langzamerhand wel weer wat op zal halen van dat wat  zijn vroegere kundigheid was. 

Helaas kan ik geen fotootjes plaatsen ivm de privacy over deze gebeurtenis maar ik ben blij met de mooie opnamen die ik heb kunnen maken. 

Snotverdulleme

  Nee geen snotterende corona maar gewoon weer een blaasontsteking. Ach het zal wel weer te verhelpen zijn maar ik zit niet zo op al die antibiotica te wachten en nog minder op de pijn ervan dus kies ik van twee slechte de antibiotica. Want met al dat geslik van cranberry en dmanose lijkt het dus toch niet te voorkomen.

Als mijn idee tenminste klopt dat krijg ik dan zo wel te horen. 

En verder de vervolg story van de avocadopit. Ik haalde er dus de top uit en kijk hij gaat nog steeds goed. Als het te koud wordt achter het glas van de gesloten balkon zal ik hem toch naar binnen moeten halen

Het zuchtje van de schilder

 Vanmorgen hard gewerkt. Jaja. Zo kun je het noemen wanneer je op je oude dag gewoon hard aan je uit de hand gelopen liefhebberijen kunt werken. Dat zegt mijn  lief ook altijd. Hij is altijd hard aan het werk en ik ben druk. 😂 Maar vanmorgen ben ik  niet alleen maar druk geweest maar heb ook nog eens hard gewerkt. Schilderen wel te verstaan.

Iedere maand krijgen we een nieuw thema om te schilderen. Vorige maand ging het over licht en lichtval. Nu gaat het over twee grote schilders. Hopper en Rothko

Moeilijk te combineren zul je misschien denken maar het is verwonderlijk wat ik er allemaal van leer. Allereerst ben ik bezig geweest met kleuren in lagen op te bouwen waardoor er een gelaagdheid ontstaat en dan ook nog het vinden van kleurcombinaties. Het was heel bijzonder om te doen en gaf meer inzicht in hoe het werkt. Eerst was ik niet erg tevreden maar toen ik het werkstuk wat langer bekeek werd het steeds beter. Ja zo werkt dat het is goed als het niet verveelt en steeds interessanter wordt. Nou moet ik zeggen dat ik ook erg houd van het werk van Rothko.

En als ik dan naar Hoppers werk kijk dan boeit mij het meest de warme maar toch ook koele afstandelijkheid die ik altijd weer voel in zijn schilderijen en  Amerikaans aandoende  taferelen 

Nog maar eens spelen met een vlakverdeling en een gelaagdheid aan kleuren. Zo leuk en interessant om te doen. Eigenlijk zijn het allemaal geabstraheerde landschappen. Ik vind het prachtig om mooie overgangen in kleur te creëren en te zien waar spontaan de gelaagdheid naar boven komt.. Hopelijk is dat ook een beetje op de foto's te zien.

En dan maar eens aan de gang met een tafereeltje. Niet volproppen met alles wat ik in de werkelijkheid zie maar zoals ik het WIL zien. 

Ik schilderde een impressie van de ruimte waarin we aan het werk waren. Niet alle ezels en tafels en verfpotten maar een rustgevende ruimte in grote vlakken waarin de schilder doet wat hij wil en creëert wat hij kan.

Het zuchtje van de schilder

Niets meer aan doen zei Annemarie

Nieuwe ervaring

 De foto's uit het vorige blogje had ik verkleind door ze op facebook te plaatsen en daarna hier in mijn Magazijn. Maar nu ik terugkeek schrok ik. Ik zie toch al slecht maar ik zag toch wel hoe de kwaliteit vreselijk door de verkleining van FB achteruit is gegaan. Niet iets om aan te bevelen. Dan verklein ik ze dus weer gewoon op mijn eigen manier om ze op het blog te plaatsen.

En nu maakte ik dus weer wat fotootjes van onderweg want ik geloof dat ik de smaak te pakken begin te krijgen 

.Ik stapte weer op mijn fietsje en maakte een foto van Bronbeek een klein eindje ver op de Velperweg. Daar wonen nog een paar KNIL oudjes in een prachtige omgeving. Achter het grote huis ontspringt een beekje vandaar de naam Bronbeek. Jaren geleden bezocht ik het museum en een oud bewoner nam ons mee naar zijn kamer die uitkeek op die bron.  Ik weet niet of er nu nog oud bewoners over zijn na verloop van jaren zal dat op een gegeven moment ophouden.  Verder is er een museum in gevestigd en kun je er ook op afgesproken tijden heerlijk een Indische rijsttafel eten. Ook zijn er af en toe optredens van een gamelan concert/

Verder over de Velperweg is er aan de linkerklant vlak voor Velp weer een parkje. Ja echt we wonen tussen allemaal verschillende parken. Arnhem heet niet voor niets de parkenstad. Daar ben ik nu dus ook eens gaan kijken. Ik was er nooit eerder in geweest.  

Ik dacht eerst dat het grafstenen waren maar zo zagen ze er toch niet echt uit. Geen idee wat het wel is. Misschien kom ik er ooit achter. 

Van hieruit kijk je over het watertje op de Velperweg

Iets verder naar boven staat een Trompetboom die intussen al zijn blad is verloren.

Iedere keer scheen het zonnetje tussen de  wolken door en gaf dat mooie winterlicht met  een  lange schaduw

Maar de wolkjes werden wolken en ik fietste naar het zuidelijke deel, Velp zuid om vandaar terug naar huis te gaan maar ik moest snel opschieten omdat de eerste druppels begonnen te vallen. Onder de brug kon ik schuilen

Ik p[robeerde weer een eindje door te fietsen maar moest toch  bescherming zoeken  in...

Dat voorkwam een doornat pak. 

Maar ik heb er toch van genoten. Nat regenen op de fiets een bijna nieuwe ervaring na vele jaren. 😲😜