Vroegere kundigheid

 Het ;ijkt alsof ik niet zoveel slaap meer nodig heb. Samen met het ouder worden veranderen er nogal wat dingen. Niet alleen werken veel organen en ledematen op een lager pitje maar ik merk ook al heel lang dat ik na vijf uurtjes uitgeslapen lijk te zijn. Meestal blijf ik nog wel een tijdje lekker in mijn  warme bed liggen maar op een gegeven moment zijn er zoveel dingen voorbij gekomen en is het laat genoeg om op te staan. Dan heb ik er weer zin in. Zin in alles wat ik heb bedacht. 

Nu zit ik dus achter mijn laptopje en kijk naar buiten. In de prachtig goudbruingele  beukenboom zitten drie vogels. Helaas kan ik ze niet meer in detail zien maar ik denk dat het twee kraaien en een ekster zijn aan de vorm te zien. Ze zijn duidelijk geen vriendjes van elkaar.

Maar daarover wilde ik niet schrijven. Ik wilde schrijven over mijn bezoekje van vrijdagmiddag aan Vreedenhoff. Er was me gevraagd wat fotootjes te maken voor het nieuwsblad van het biljart dat nu in de binnenhof was geplaatst en daar zou gebiljart worden. En fotograferen is altijd leuk om te doen. Bij binnenkomst met mondkapje dat op Vreedenhoff al die tijd nog van ons binnenkomers gevraagd werd, zag ik maar twee heren bezig en een rolstoeler die ik zo langzamerhand aardig heb leren kennen dus ook even een praatje. 

"Komen er nog meer ", was mijn vraag. 

Nee het biljarten was afgelast in verband met corona. "Schandalig", zei de een. 

"Het is nog schandaliger ziek te worden "antwoorde ik  lachend in de hoop dat die lach door het mondkapje heen zou breken en gelukkig ze waren het met me eens. maar de twee heren gingen gewoon lekker verder of er nou wel of niet meer kijkers of bezoekers kwamen. De biljarttafel stond te wachten en wist nergens van, Anders dan de meeste mensen denken is iedereen in een verpleeghuis vrij om te gaan en te staan waar ze willen behalve op een specifieke gesloten afdeling. 
Ze vertelden dat het een eeuwigheid geleden was dat ze de keu gehanteerd hadden. Ze lieten zich door mijn aangekondigde fotograferen niet afleiden. 

Toch gaf een van de twee het op." Het gaat niet meer "zei hij. Ik kan het niet meer goed zien." Mijn enen oog zie ik niets en het andere maar twintig procent'. 

"Wat naar voor u. Wart is het" vroeg ik. 

Ik zag hem twijfelen met antwoord geven, "tja uuuhh"

"Macula degeneratie?" vulde ik in.

"Ja "

We maakten er een praatje over terwijl de ander rustig probeerde zijn oude biljart routine weer uit de kast te halen. 

Er kwam nog een heer met begeleidster binnen die me vertelde dat hij vroeger heel goed had kunnen biljarten. En hij werd duidelijk getrickerd door wat er in de binnenhof voor hem klaarstond maar ik zag hoe moeizaam hij achter de rollator zich bewoog en zijn uitstraling verried Parkinson. Toch wilde hij het nog wel proberen en pakte de keu en dat kleine vierkante blokje. Intensief en gefocust met grote ogen verrichtte hij de zo bekende handeling Helaas de rest  van de coordinatie met de ballen was volkomen verdwenen. De keu vond de ballen niet meer en zweefde in het luchtledige.  Het ging niet meer. 

De aktiviteiten begeleidster in mij kwam weer naar boven en ik vertelde hem dat ik vermoedde dat hij heel veel mooie herinneringen had van de tijd dat hij zo goed had kunnen spelen met zijn liefhebberij. Herinneringen kan niemand je afnemen. Zijn gezicht straalde. Ik vermoed dat hij blij was toch die keu in handen te hebben gehad. Hij zette hem weer netjes terug maar kon het niet laten een paar keer gewoon met zijn handen de ballen over het groene doek te laten rollen. Daar zou je als activiteiten begeleidster mooi gebruik van kunnen maken. Dacht ik nog. 

Daarna pakte de overgebleven man de stok weer op en ging rustig verder met het ophalen van dat waar hij vroeger zo vertrouwd mee was geweest. Ik denk dat hij langzamerhand wel weer wat op zal halen van dat wat  zijn vroegere kundigheid was. 

Helaas kan ik geen fotootjes plaatsen ivm de privacy over deze gebeurtenis maar ik ben blij met de mooie opnamen die ik heb kunnen maken.