zondag 25 november 2012

Niets is zeker

Vanmorgen nog raasde de wind om ons flatgebouw en deed de bomen schudden. Nog maar weinig bladeren hebben als laatste stand gehouden en het park is doorzichtig geworden. Wanneer het donker wordt schijnen de lampjes van het verpleeghuis iets verderop, als te vroege kerstboom verlichting door het karkas en brengen een winters sfeertje over. Intussen schijnt het zonnetje weer vrolijk in de kamer door de vitrage die beschermt tegen de inkijk van de flats aan de andere kant van ons appartement  Het is plezierig vrij naar buiten te kunnen kijken aan de park zijde.
Ik voel me veilig en tevreden in ons huis en deze omgeving. Maar hoe anders kan het zijn of zomaar worden.

Zeven jaar geleden, tijdens de eindfase van de bouw werd een ruit ingegooid bij de buren. Was het hier wel zo veilig? In oktober betrokken we onze nieuwe woning en na een prachtige zomer viel al snel de eerste sneeuw.  Plotseling hoorden we veel gejoel van jongelui in deze toch wel heel rustige buurt. Met een enorme klap belandde een natte sneeuwbal tegen ons raam. Ik schrok  verschrikkelijk en herinner me het sterke gevoel van onveiligheid dat in me opkwam. Het drong door tot in mijn botten. Hoe kun je je voelen als je niet eens meer zeker bent van het huis waarin je je veilig terug kunt trekken. Beelden die ik dagelijks voorbij zie komen op het nieuws. Misschien was mijn gevoel nog maar heel betrekkelijk, maar er hangt zoveel lijfelijk welzijn aan af. Die pijn en onzekerheid kan plotseling opkomen in ieder situatie. Hoeveel zekerheid bestaat er in ons leven?

Iedere dag dringen er beelden in onze huiskamer binnen van mensen die op de vlucht zijn en onder barre omstandigheden alles verloren hebben. Hoe voelt dat. Kan ik meevoelen of loop ik er voor weg en heb genoeg aan mijn eigen sores. Maar ook hier kunnen plotseling zulke omstandigheden de kop op steken.
Ik ben er steeds meer bewust van dat we slechts in een schijnveiligheid leven. Niet alleen vanwege materiële omstandigheden, maar ook fysieke onzekerheden kunnen ieder moment voor onze deur staan. Weet ik me dan staande te houden? Wat kan ik doen om overeind te blijven? Mensen met een onoverkomelijk ziekte zullen daarover veel kunnen verhalen.

Niet iedereen wil of kan zich met de onzekerheden van het leven bezighouden want iedereen heeft zo zijn eigen weg. Mijn weg is het om me bewust te worden van alle schijnzekerheden in mijn leven en als die weg zouden vallen wil ik een basis hebben om op te staan. Vertrouwen in de onzekerheid zelf en alles leren aanvaarden wat op mijn pad zal komen zonder valse hoop. Een basis van onzekerheid dat er niet iets is om me op te verlaten maar alles er mag zijn en mag komen zoals het is. Daaraan heb ik mijn handen wel vol en ik merk dat het me sterker maakt 'onder ogen te zien wat IS' en ook wat kan komen zonder onwaarschijnlijke verwachtingen. Uiteindelijk is ieder mens vergankelijk.
Van nature grijpen we naar zekerheid uit zelfbehoud. Ook dat onder ogen zien, dat het zelfbehoud is en het misschien wel nergens op slaat want ook IK ben vergankelijk.

Of dat ook zal werken onder moeilijke omstandigheden? Ik weet het niet, misschien helpt droogzwemmen. Ik heb in ieder geval de ervaring dat ik op deze manier al veel stappen in vertrouwen heb kunnen zetten en het me sterker heeft gemaakt. Dat is waar het voor mij om gaat.

 *Het hele leven gebruiken om te leren en kwaliteiten te ontwikkelen in de geest, zodat ik er onder alle omstandigheden kan zijn in vrede en harmonie met wat er is. Vertrouwen in het niet iets. Rust in het onvoorstelbare. HIER, NU.

Dat kan (in mijn idee als vangnet) gelieerd zijn aan een Godsvertrouwen of een toevlucht nemen in de lessen van de Boeddha. Maar de onzekerheid blijft. Boeddha leert daarover en ook Jezus zei aan het kruis Mijn God mijn God waarom hebt gij mij verlaten.

*Ik gebruik het leven om te leren en niet andersom het leven is er om mij te leren. Een wezenlijk verschil van uitgangspunt.


13 opmerkingen:

  1. Mooi verwoord, Elly. Heel herkenbaar ook.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mijn eerste gedachte was. Gelieeerd zijn aan, vertrouwen op (de laatste zinnen) houdt nog steeds in: je vasthouden aan iets buiten jezelf. Ik denk dat het leven je juist leert niet vast te houden maar los te laten. Dus ook die gedachte die is als een laatste strohalm. Ik denk dat het uiteindelijk neerkomt op het (en werkelijk, het lijkt me verschrikkelijk) loslaten, bijvoorbeeld van levenskracht en zelfstandigheid en dan TOCH te weten dat je diepere zelf daar niet door wordt aangetast. Misschien kun je je diepere zelf ook pas werkelijk ontmoeten als er sprake is van dergelijke gebeurtenissen.
    Mijn moeder vond het zo vreselijk om op het laatst in een verpleeghuis terecht te komen. Maar het ging niet meer, het moest wel. Na haar dood sprak ik een psychometriste en die zei: dat was haar laatste stukje acceptatie in het leven, dat ze ook daar vrede mee kon hebben. En juist dat stukje had ik haar zo graag willen besparen. Maar dat leven ging toch zijn eigen gang. Ik hoop dat dit de uitwerking was en dat ze er aan gene zijde een stukje verder door is gekomen.
    Pffff... het valt mij zwaar dit te schrijven.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hebben we niet allemaal heel lang een vangnet nodig Plato? Natuurlijk ook dat is een laatste stukje vasthouden aan... en niet noodzakelijk. Maar.. zoals je weet het is zo moeilijk en het weten dat het moeilijk is en mededogen met jezelf mag ook.
    Je wilde het haar besparen. Dat zouden we allemaal willen het onszelf en de ander besparen, maar of we daar ook mee geholpen zijn is de vraag. Het gaat zoals het gaat en we gaan allemaal ons eigen weg. Met alle kleine dingen waar we ons steeds weer aan vastklampen. Het is niet anders en zo wandelen we stap voor stap verder. Weten dat het allemaal onzekerheden zijn is al een heel goede stap.
    Ik weet hoe zwaar alles kan wegen. Ook dat laten zijn kijk er maar naar. Misschien is het anders dan we denken, niet om je daar dan weer aan vast te klampen maar om een tikkeltje meer inzicht te krijgen, want moeilijk kan het zijn hoor :-).

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik denk dat als je alles overdacht hebt er dit overblijft:

      de bereidheid van de mens om die ander ten volle en zonder beloning of dank je wel te helpen (belangeloosheid) en dit waar mogelijk ook te praktiseren (ik denk dat praktiseren erg belangrijk is want anders beleid je je geloofsuitingen alleen maar met de mond en de mind) en daarna de uitkomst los te laten in het besef dat het leven zelf weet wat goed voor iedereen is en daar ook naar handelt.

      Verwijderen
    2. Belangeloosheid is heel belangrijk (en moeilijk) Een mooi streven.
      Ik heb wat moeite met 'het leven' Ik vraag me af wat je in deze context daarmee bedoelt. Handelt het leven?

      Zou er een mogelijkheid zijn om het leven in wijsheid te leren doorzien en spontaan de juiste dingen te doen? Is het mogelijk om daaraan 'te werken'? Voor mij is dat een mooie 'doelstelling'. En volgens de Boeddha 'haalbaar'. En ook Jezus zegt. Wie mij ziet heeft de vader gezien. ZIEN we ook? Is het dan een kwestie van aandacht en leren ZIEN waaruit het juiste voort kan komen?
      Dat lijkt eenvoudig gezegd, maar verdomde lastig voor onze gerichtheid op van alles en nog wat.

      Verwijderen
  4. Mooi geschreven het raakte me wel vooral de reacties.
    Als christen geef je jezelf dan over aan de zoon van de Eeuwige.

    Novelle

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja Novelle, met alle invullingen daarvan die voor ieder persoonlijk toch net weer iets anders zijn. :-)
      We hebben het vaak zo nodig.

      Verwijderen
    2. Ook christenen hebben praktische verantwoordelijkheden. Maar ze zien het niet allemaal in.

      Verwijderen
    3. Wie wel voor de volle honderd procent Plato? :-)

      Verwijderen
    4. Niemand Elly, maar ik ken mensen die zich voluit Christen noemen, maar die verantwoordelijkheid stevig uit de weg gaan. Dan vallen de percentages een beetje weg.

      Ik las van de week het boek: de kringloop der ziel, doorgegeven door Lantos Dumoché, waarin ik o.a lees:
      vele mensen die in het aardse leven zeer gelovig zijn, ja vaak zelf het idee hebben dat zij de waarheid in pacht hebben en zich boven hun medemens verheven voelen, komen in het hiernamaals (hier vaak de sferen genoemd waarbij een sfeer precies toegesneden is op de zielentoestand van de 'mens') vaak tot de schokkende ontdekking dat ze op aarde niets geleerd hebben van waar het omgaat. Dat de boodschap van liefde niets anders was dan de vervulling van het ego. Deze mensen, die denken dat ze na hun overlijden op aarde een prachtige hemel in gaan, komen terecht in een sfeer die past bij hun geestelijke afstemming die ze niet hadden verwacht. Enfin, gelukkig blijkt iedereen daar weer uit te kunnen komen en alsnog op naar het licht te gaan maar niet nadat er sprake is geweest van zelfonderzoek en het ontwikkelen van ware liefde. Beetje kort door de bocht en misschien leg ik het niet met de juiste woorden uit, maar ik vond het er heel mooi staan. De mens creëert zijn eigen sfeer als het ware. Is dit een duistere sfeer dan kan hij daar altijd uit. Hij hoeft alleen maar te bidden om hulp en deze zal hem gegeven worden. Altijd. Maar hij moet de bereidheid tonen die hulp te aanvaarden en zich zelf te ontwikkelen. Zo niet, dan blijven de hogere sferen verborgen doordat ze in een onzichtbare waas zijn gehuld. Fascinerend.

      Verwijderen
    5. De mens creëert zijn eigen sfeer als het ware, schrijf je.

      Daarvan ben ik persoonlijk al jarenlang overtuigd op grond van mijn eigen 'onderzoekingen'.(totdat het tegendeel wordt bewezen.:-}) In die zin ga ik nooit af op mediums, guru's of wat dan ook totdat ik zelf heb ervaren en herken hoe het functioneert en daar mijn eigen conclusies uit kan trekken. Een boek of leraar kan niet meer doen dan aanwijzen. Zelf kunnen we leren kijken.
      Daarom is aandachtig observeren van de innerlijk motivatie van mijn doen en laten en 'mens ken uzelf' voor mij heel belangrijk. Zo worden 'geheimen' ontsluierd.

      Waarmee ik niet wil zeggen dat je niet moet lezen, luisteren en tot je nemen. Maar essentieel is het om zelf te leren kijken observeren en ervaren. Waardoor het goud wordt gewogen en gekeurd.

      Bedankt voor je aanvulling Plaat.

      Verwijderen
  5. OT.
    Vreemd, de foto deed het niet goed, El. Maar ik heb nu een nieuwe neergezet op 'overlevingsmechanisme.'

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Zekerheid


    de
    enige
    zekerheid in ‘t leven

    is, voor klein en groot
    de dood

    want
    nog niemand
    is in leven gebleven


    'Hoeveel zekerheid bestaat er in ons leven?' :)

    Graag gelezen, Elly!
    Lenjef

    BeantwoordenVerwijderen

Blogarchief

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...