Korte tijd lange duur

Tijd bestaat niet echt in onze waarneming. Dat valt me iedere keer weer op als ik zit te wachten achter de computer omdat er iets is dat één of een paar minuten duurt. Het is de duur van de gebeurtenissen die door ons geleefd wordt. Als ik erop wacht, sjonge jonge wat kan een minuut dan lang duren.

Maar als ik nu omkijk naar mijn leven is de duur die er was tot aan nu wel erg snel gegaan. Dan zijn de eerste jaren van mijn leven langer geweest dan de laatste, die hebben zich razendsnel voltrokken en ik ben er steeds meer van doordrongen hoe kort het leven in wezen is. Bijna 70 jaar van ER ZIJN.

En dan is er ook nog de invulling die je eraan geeft. Iedereen leeft zijn leven op zijn eigen manier. Er is niemand die dat op dezelfde manier doet als de ander. Vroeger dacht ik nog wel eens dat ik een ander met raad en daad bij kon staan, Steeds meer kom ik tot de ontdekking dat er veel ideeën zijn die gewoon niet kloppen. Het zijn mijn ideeën en de ander kan alleen maar op zijn eigen ideeën komen en daarmee werken. Toch beïnvloeden we elkaar en zijn we bij elkaar betrokken. Het is onmogelijk me te onttrekken aan de invloeden van buitenaf ook al denk ik soms dat ik op mezelf functioneer en me niets van anderen aantrek, er zijn altijd omstandigheden die invloed op me uitoefenen. Alleen al het feit dat ik me nergens iets van aan wil trekken impliceert dat er iets anders is waar ik op reageer dus word ik er op een andere manier dan ik denk toch door beïnvloed. Zo simpel is dat. Daar hebben we allemaal mee te maken en mede daardoor kan er toch een vorm van uitwisseling zijn waardoor we iets voor elkaar kunnen betekenen. En hebben mijn ideeën wel degelijk invloed op de ander. Ik vind het belangrijk daar rekening mee te houden in mijn doen en laten.

Het is de interactie van mezelf met de omstandigheden die mij gemaakt heeft tot wat ik nu ben. Als ik goed omga met de omstandigheden geeft dat goede resultaten en omgekeerd. Zeker is dat we er niet aan ontkomen om met de omstandigheden om te gaan want ook ervoor weglopen is een vorm van ermee omgaan.

Dat wetende is iedere minuut van de tijd die we hebben belangrijk of hij nou lang of kort duurt. Het bepaalt de uitkomsten van een heel leven.

Iedere keer opnieuw richting bepalen geeft nieuwe resultaten op de lange duur.

Geen oor-zaken maar oog-zaken

Het goede bericht is dat het nog geen natte Macula Degeneratie is.
Het slechte bericht is dat mijn ogen erg achteruit zijn gegaan en ik dicht tegen de natte MD aanzit dus heel goed op moet letten en bij verslechtering meteen langs moet komen om te kijken of behandeling (injecteren) noodzakelijk is.

Ik ga maar eens kijken of ik mijn bril kan aanpassen en ipv varifocus aparte brillen moet nemen voor lezen veraf en computer want met een groter kijkoppervlak is het misschien makkelijker om de grijze vlek in het midden van de focus heen te kijken. Ik heb nog zicht voor 35 % en met een goede bril 65% . Nou dat is echt niet zo slecht. Het grootste probleem is dat ik met fotograferen niet met de hand scherp kan stellen en ook dat heeft de inventiviteit van de cameraontwikkelaar voor mij (speciaal) aangepast met een automatische autofocus. Mijn hartje wat wil je nog meer.
Ik lijk mijn vader wel die zei altijd toen hij slechter ging lopen dat de bankjes in het park er speciaal voor hem neer waren gezet.

Toen ik thuiskwam vroeg ik me af. Voel ik me nu aangeslagen?
 Nee gelukkig niet. Ik kan nog steeds alles doen wat ik wil. Ik leef in een wereld waar enorm veel mogelijkheden en hulpmiddelen zijn en ik ben een gezegend mens met een diep down under altijd vrolijk gevoel. Daar wil ik me op blijven richten. Het is zo zinloos zorgen te maken over een toekomst waarover je nooit iets met zekerheid kunt zeggen. Wel is het goed om voorbereid te zijn, maar dat wil niet zeggen dat ik me door angst of door een zorgenscenario's laat meenemen. Ik denk dat ik daar meer aan zou lijden dan aan het feit zelf. Gelukkig kan ik nog steeds dagelijks genieten van alle beelden die zich aan mijn ogen voltrekken en ik ben van plan  lang gebruik te maken van al die genietingen en die goed op te slaan in mijn brein. Als het zien dan moeilijker wordt dan zit ik achter de geraniums alle beelden weer in mijn geest op te roepen en verheug me in alle herinneringen. (En laat me door iedereen verwennen  ssssst. niet verder vertellen hoor)

Vandaag wordt mijn kleinzoon alweer 16 jaar.
Een snel schetsje van verleden jaar aan de ontbijttafel

Ontmoeten

Gisteren kreeg ik een mailtje met de vraag of ik zin had een groep te vormen en dan een half jaartje op het educatief centrum (de kinderboerderij) te gaan schilderen. Wat daar werd gemaakt moest dan wel betrekking hebben op het centrum.  Ik vond het erg leuk dat ik daarvoor werd gevraagd en voelde het kriebelen van enthousiasme, maar de realiteit is anders. Er waren zoveel dingen die me van een JA weerhielden dat ik heb besloten mijn vrijheid te behouden en het niet te doen. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat lopen en wie weet misschien kan ik af en toe meedoen als deelnemer, maar me eraan verbinden en verantwoordelijk zijn wordt me werkelijk teveel met alle andere leuke 'verplichtingen' die ik nog meer heb.

Gistermorgen ben ik weer aan het schilderen geweest in het open atelier en heb doorgewerkt op een werkstuk dat volkomen mislukt leek te zijn. Toch gewoon verder fantaseren en de ondergrond gebruiken. Het is heerlijk om erop door te werken en te zien wat er dan nog allemaal mogelijk is.
Het schilderen loopt werkelijk synchroon met het dagelijks leven. Niet alles gaat zoals je het wilt maar met de opgedane ervaring en de handycaps kun je heel nieuwe wegen inslaan en wie zegt dan dat de resultaten minder zijn dan hetgeen je eigenlijk verwacht had?
Onzin, alle resultaten van de weg die je gaat zijn waardevol zolang je er energie en voldoening uit kunt halen. En dan is het handig je niet door een mislukking te laten misleiden en denken dat het daar ophoudt.

Nu even iets heel anders. De privacy is, zoals we wel weten ver te zoeken op internet. Ik wilde hier als kop: Mislukking boven zetten met een vraagteken. Maar durf dat niet te doen, want mijn ervaring is als ik verkeerde woorden gebruik in de kop er een stroom van spam in mijn brievenbus beland met allerlei commerciële aanbiedingen in Engelse taal of een Koeterwaals Engels om me uit het slop te halen en dat stoort me toch een beetje.Daardoor heb ik er al eens een blogje helemaal uitgegooid. Het bestoken met spam duurde maar voort ook toen ik de kop had veranderd.

Wil je ook de eerste opzet nog even zien waar ik niet verder mee kwam?
En roep nou alsjeblieft niet: OOOOO die is veel mooier hahahaha.
Jawel hoor, mag best ;-) want het gaat gewoon om de weg, weet je wel. Een weg van blijdschap, inzet en bezig zijn.

Een mens is een raar botje

Dat zei mijn moeder altijd.

En zo is het. Ook ik kom er steeds meer achter hoe tegenstrijdig sommige dingen in mij werken. Schrijf ik gister nog een blogje over stoppen, waarschijnlijk op het moment dat ik alweer wat duidelijkheid heb over mijn motivatie voor het bloggen en er ook weer een beetje zin in ga krijgen, ben ik vanmorgen alweer aan het bloggen. Niet zo vreemd want in de lange periode dat ik er geen zin in had, had ik dus ook niet de lust dáárover te schrijven.

Es schreef dat ze alleen maar blogde omdat ze het een prima archief vond en ze er eenvoudig alles in terug kan vinden. Zo heb ik het eigenlijk ook heel lang gedaan, maar misschien is er in de jaren toch een addertje onder het gras gaan zitten. Toen weblog zo vreselijk de boel door elkaar husselde en de bloggers eigenlijk in de steek liet dacht ik: zo belangrijk is het allemaal niet. Ik gooi het hele archief weg. Zo gezegd zo gedaan. Daarmee gooide ik ook de blogjes die ik schreef over de laatste jaren met mijn moeder weg. Jammer, maar zo erg is het ook weer niet want ze is goed opgeborgen in mijn hart zo lang ik leef. Toch sloop er heel langzamerhand de wetenschap in van de onbelangrijkheid van dingen waar mensen zich soms aan vastklampen, want uiteindelijk is alles vergankelijk en veranderlijk en die wetenschap beïnvloedde ook mijn bloggedrag. Ik maakte een keuze voor, in mijn ogen, belangrijkere dingen. Maar ja, Je kunt je afvragen wat echt belangrijk voor je is en hoe je daarover je tijd verdeelt. Ook komt er nu bij mij naar boven: misschien is alles wel even belangrijk, het is het maar net welke waarde je er zelf aan geeft.

Bloggen, niet belangrijk dus, maar wel leuk om te doen en zoals Es ook schreef, een mooie opbergplek om dingen terug te kunnen vinden (als er niets onverwachts tussenkomt). Wie weet, is plots mijn enthousiasme weer terug en doet een vroege bloglente haar intrede.
Toch eerst nog maar even met een vrolijke lentekriebel deze komende koude natte winterweek tegemoet.