Een liedje

• 
  Liedje

• Er staat in mijn hart een boompje gegroeid,
• De wortels zijn bloedig rood,
• Maar de bloesems zijn, als het boompje bloeit,
• Sneeuwwit langs de tengere loot.
•  
• 's Nachts droom ik van vogels en laaiend vuur
• En hoor verward gekras,
• Maar een lied rijst in het morgenuur
• Als een feniks uit asch.
•  
• En van de liefde verbleekt het rood
• Tot de smetteloosheid van het kind—
• Er is een zuiverheid van den dood
• Die reeds in het leven begint.

 Martinus Nijhoff

Nostalgie

Het zijn spannende tijden hier. Er gebeurd veel.
Een drukke maand met verjaardagen, vakantie, mooi weer en het is heel spannend wat er met het werk van Fer gaat gebeuren. Zekerheid daarover zal nog wel even op zich laten wachten. Al tien jaar wordt er gereorganiseerd en nu ....juist.???

En dan plotseling eergister stonden er oude bekenden voor de deur en was er een heel leuke hernieuwde kennismaking  veel herinneringen en dan merk je toch dat de tijd stil leek te staan. Maar nee, aan de foto's kun je het wel zien. We zagen elkaar in geen veertig jaar meer. Bijna onherkenbaar en toch meteen weer zo vertrouwd. Wat is het dan leuk herinneringen op te halen.

Het gaat niet vanzelf

Boeddhistisch gezien is de Boeddha natuur, de zuivere verlichte staat, in een ieder van ons aanwezig maar (nog) niet manifest.
Mooi, zou je kunnen denken. Dan hoef ik niets anders te doen dan ZIJN.
Ja ja, als je je niet verder verdiept in het wat en hoe dat bedoeld is en jezelf geen andere dingen afvraagt, is dat makkelijk gezegd. Zulke kreten hoor ik heel vaak. Gewoon zijn!!

Lees ik hier net een citaat van Johan Sebastiaan Bach die het heel demystificerend beschrijft.

Je moet de juiste toets op het juiste moment aanslaan en dan bespeelt het instrument zichzelf.

Kijk dat is nou even heel simpel gezegd waar het om draait. Je moet wel eerst de manier gevonden hebben om muziek te maken en weten waar je het over hebt voordat je het instrument, in dit geval het instrument van je persoonlijkheid zo kunt bespelen dat die Boeddhanatuur geleefd kan worden. Dan kan er een schitterende symfonie ontstaan en word je een volledig mens die zijn persoonlijkheid gebruikt om het ware ZIJN te leven. Dan kun je alle registers opentrekken want je kent de techniek, zoals het bij alle kunde is die je je eigen wilt maken, dan is het je eigen geworden en is een hele weg  om te gaan. Dan wordt het inderdaad gewoon ZIJN. Soms popt die ware natuur misschien even naar boven en dan ben je in een staat van ZIJN. Een kadootje of voorproefje :-) Maar de rest van de tijd tobben we verder over alle blokkades en illusionaire onmogelijkheden en denkbeelden uit ons zorgenbrein.

Ach het is maar net hoe je het bekijkt maar gewoon ZIJN gaat niet vanzelf als je het over de essentie van gewoon ZIJN hebt. Het gaat pas vanzelf als je het kunt zoals met alles wat je kunt want dan is het gewoon kunnen. En dus is het ook gewoon ZIJN.

Op zoek

Je taak is niet liefde zoeken, maar veeleer om alle barrières te zoeken en te vinden die je zelf tegen de liefde hebt gebouwd.

Jala Ud-Din Rumi


En zeg nou niet dat jij geen barières hebt. Want dan moet je nog maar eens heel goed kijken naar alle weerstanden tegen van alles en nog wat.

Als ik vol liefde zou zijn dan zou ik alles en iedereen met vreugde en blijdschap tegemoet treden.
Dan zou een burn out en geen zin en dat zie ik niet zitten en nu ff niet en getverderrie niet meer bestaan. Ik zou vrolijk en niet makkelijk geïrriteerd zijn als ik moe was van klusjes die mijn voorkeur niet hebben.
Ik zou alles wat niet rechtvaardig was met kracht bestrijden, zonder een hekel te krijgen aan de onrechtvaardige en zo zou ik nog wel door kunnen gaan met een opsomming van oorzaken die een liefdevol hart kunnen dragen en niet uit evenwicht halen.

Zolang ik dat niet kan zijn er nog heel wat barières te nemen.