Ongeduld

Met het ouder worden ga ik steeds beter begrijpen waarom oude mensen vaak zo weinig geduld hebben. Natuurlijk geld dat niet voor iedereen, maar toen ik nog in een verzorgingshuis werkte verwonderde het mij altijd dat veel mensen ongeduldig waren. Ze konden nauwlijks wachten tot ze hun kopje kofffie kregen of wanneer ze in het winkeltje niet snel genoeg naar hun zin werden geholpen werden ze zelfs boos het en liepen op hoge poten weer weg. Je zou toch denken dat ze de hele dag de tijd hebben. Er was niemand die op hen wachtte en een huishouding hoefden ze toch niet meer te runnen.

Het is grappig te ervaren hoe een tekort aan tijd bij het ouder worden in je genen kan gaan zitten. Bewust of onbewust word je er steeds meer van doordrongen dat het leven eindig is en de tijd die je rest beperkt. Vooral wanneer dat onbewust een rol gaat spelen denk ik dat er een automatisme komt waardoor in alle gevallen ongeduld naar boven komt. Wanneer je die zaken duidelijk krijgt en zo af en toe eens op een afstandje met humor naar jezelf kunt kijken, zo van: zie mij nu weer eens gefrustreerd bezig zijn. Dan kan het leven er al heel wat soepeler en rustiger uit gaan zien. Maar je moet dan wel eerst weten hoe ongeduldig je bent.

Ook mijn ervaring is het dat ik nog maar weinig geduld kan opbrengen als het gaat om bepaalde zaken. Ik wil zo graag nog een poosje samen kunnen genieten van de vrije tijd die Fer zal krijgen wanneer hij niet meer hoeft te werken. Het kan me nu niet vlug genoeg gaan. Ik zal misschien toch nog even een stapje achteruit moeten doen en naar mezelf kijken om niet al te ongeduldig te worden. Tja de tijd gaat ook zo hard.

Ik vermoed dat het leven in de tijd van de bouw van deze gestapelde stenen huisjes heel wat minder stressvol was.

kaartjes schilderen

Toch maar weer op mijn gemakkie een kaartje geschilderd. De rest op http://ellyvandoorn.blogspot.nl/

Gewoon kalm aan

Vandaag doe ik het gewoon rustigjes aan. Vanmiddag krijg ik bezoek en nu even alles op mijn gemakkie en relaxt. Niet haasten om op tijd naar de yoga te gaan maar lekker rustig en misschien zorg ik wel op tijd te zijn en een kopje koffie mee te drinken.
En dan ga ik ook nog een nieuwe bril ophalen. Daar verheug ik me wel op want dat gedoe met verschillende brillen op en af is heel lastig. Nu heb ik een bifocale besteld die hebben een groter kijk oppervlak dan varifocus. Ik hoop dat dat beter gaat bevallen.

Gisteravond lag ik om 8.30 in bed en dat was kennelijk nodig. Die lijfelijk zware dagen zijn toch nog niet voorbij ook al denk ik soms dat het nu maar eens afgelopen moet zijn.

Ik krijg nu ook weer zin om met een werkstuk op de ezel te gaan schilderen. De laatste tijd ben ik alleen maar zittend met aquarelletjes bezig geweest.

Het beloofd weer een mooie dag te worden en genieten van rust, ruimte, warme- en prachtige zomerse dagen, voert gelukkig toch altijd de boventoon. Wat bof ik toch dat ik in een land leef zonder oorlog en ellende. Waar ik alles heb wat noodzakelijk is voor een goed leven. Dat ik kan beantwoorden aan alle mogelijkheden die goed voelen in vrijheid en geborgenheid.\

Terugblik op de Kunstroute Presikhaaf

De Maleise is zo langzamerhand weggeëbd. Weer eens even de tijd nemen om het Magazijn in te vullen.
De kunstroute was heel gezellig en met vlagen stond de entresol van de bibliotheek waar de schilderijen aan de muur hingen en in de kribbe stonden, vol bezoekers. De avond ervoor had ik 39 graden verhoging gehad en gelukkig voelde ik me de volgende dag toch redelijk.
De zaterdag voor Pinksteren lag ik weer voor pampus en nu met mijn chronische darmkwaal. Helaas de volgende dag hadden we een rondje Nederland gepland via de afsluitdijk, maar ik heb de hele dag liggen slapen om weer bij te komen. Soms neem ik toch misschien iets teveel hooi op mijn vork en probeer al mijn vrijwillige verplichtingen :-) na te komen met het bovenstaande als resultaat. Het is ook zo moeilijk om te weten waar de lijfelijke grenzen liggen als je enthousiast wilt functioneren. Dus... dan moet je de probleempjes op de koop toenemen. Gelukkig kan ik zowel als Fer er goed mee omgaan en komt er na iedere pijnlijke dag weer een goede. En zo hobbelen we vrolijk verder.

Hier de fotootjes van het voorbereiden voor de kunstroute.

 En eentje van de bezoekers