Eindelijk

Ik ben weer helemaal aanwezig. Alles doet het weer.De computer functioneert en buiten sneeuwt het als een gek. Om twee over twaalf is het lente geworden. Dat houd je toch niet voor mogelijk. Maar ja, alles kan en ik zou er bijna een kerstgevoel van krijgen.

Nu ik toch weer aan de praat ben kan ik jullie meteen even mijn inzending, een studie van het Noorse landschap (50x60), laten zien voor de expositie van de KWA voor de leden. Er wordt een selectie gemaakt en ik ben benieuwd of ik mee mag doen.
Op 13 en 14 april komen de uitgezochte werkstukken te hangen in de Diaconessenkerk in Arnhem. Er zijn heel bijzondere stukken bij. Niet alleen schilderijen maar ook beelden, keramiek en grafiek. Ja, er wordt hard gewerkt door de KWA leden.

Schetsen

Wat een gedoe.
Er schijnt toch een virus in mijn computer gekropen te zijn. Ik hoop nog alle bestanden terug te krijgen. Natuurlijk heb ik van de foto's en dergelijke wel back ups dus dat loopt wel los, maar alle adressen en mails. Tja, we zien wel weer maar ik vertrouw erop dat het goed gaat.
Nu ben ik heel druk met G mail een beetje op mijn manier aan te kleden en te verkennen.
Vanmorgen weer getekend. bij KWA. Voorlopig wil ik me even met schetsen en studies bezig houden. Daarin is nog heel wat te leren. Ach, dat leren houdt toch eigenlijk nooit op. Heerlijk is dat. Het gaat niet om het resultaat, maar om het doen. Het leren kijken is zo belangrijk en het vinden van de juiste verhoudingen. Ik krijg geweldige aanwijzingen in leren zien. Aan dit schetsje mankeert wel een en ander. Maar ja, als dat niet zo was hoefde ik misschien niets meer te leren. Ik ben al blij dat ik nu zie waar het aan schort. Ik hoop ooit nog eens iets heel krachtigs en juist neer te zetten in een paar lijnen.

Workshop

Zaterdag gingen we aan de gang met fotograferen en schilderen.

Heel leuk om te onderzoeken en uit te proberen. Ook heerlijk dat ik tot de conclusie ben gekomen dat de faalangst die me jaren parten heeft gespeeld hier geen rol meer speelde. Ik wapperde er vrolijk op los zonder innerlijke hindernissen.
Ik besloot om een van de foto's te gebruiken waar dingen op stonden die ik in mijn persoonlijk leven en in mijn karakter kon herkennen. Het is niet alleen een zelfportret maar ook een uitdrukking van mijn zelfbeeld geworden.

Ik heb er een leuke manier van werken bij gekregen en het activeert me om ook weer te gaan tekenen. Ik ben al druk bezig. Helaas zijn er nog weinig mogelijkheden om het met jullie te delen. Want de bewerkingen voor het plaatsen,gaan op dit apparaatje maar zeer moeizaam. Maar hier is toch het besproken werkstuk.

 En nog een snelle schildering van een dubbelportretje.

Mededogen een emotie??

Er zijn van die mensen die heel mooi en duidelijk kunnen verwoorden waar bepaalde woorden over gaan. En Ludwig legde de vinger op de zere plek.
Met het determineren van woorden kun je veel misverstanden voorkomen. Het is belangrijk wanneer je samen praat dat je het over hetzelfde te hebt, anders praat je langs elkaar heen. Zo kan er over mededogen of compassie veel verwarring ontstaan als het door iedereen verschillend wordt uitgelegd. Zelfs filosofen houden er verschillende inzichten op na.

Wat ik in mijn blogjes schrijf is gebaseerd  op de boeddhistische filosofie en het mededogen dat daar wordt bedoeld is geen emotie maar een levenshouding waar je helemaal van doordrongen kunt leren zijn. Een fundamentele houding van waaruit geleefd kan worden. Vanuit die houding gaat het erom het hele leven en alles te omarmen zoals ik zo vaak schrijf: met alles erop en eraan! In het mahayana boeddhisme is deze levenshouding bekend onder de naam 'groot liefde mededogen' de manier van leven van de bodhisattva. Een prachtige manier van leven waaruit vreugde 'geboren' wordt en waar uiteindelijk de Boeddha's uit voortkomen. Een weg die om 'aandachtig zijn', vraagt. Niet eenvoudig voor ons met alle blokkades die ons ervan weerhouden. Maar met een goede motivatie is de vreugde die eruit ontstaat voelbaar in het begin, in het midden en aan het einde van het pad.

Ludwig de Latter schreef een duidelijk verklaring over compassie die ik hier graag wil plaatsen. Hij beschrijft dat, waar het in spirituele zin om gaat.

Ludwig, bedankt voor je bijdrage en inspiratie.

Er is hier denk ik een begripsverwarring. Als we in de kontekst van Boeddhisme/meditatie/mindfulness (zie Tich Nath Han, Gerbert Bakx, Jon Kabat-Zinn) spreken over 'compassion' dan vertalen we dat in het Nederlands niet als compassie of medelijden maar als mededogen. Waar gaat het om?
Medelijden is een emotie. Ik kom jou bezoeken omdat je ziek en ellendig en gebroken bent. En ik word overweldigd door emotie en ik heb intens medelijden met jou. Ik kies er niet voor om medelijden te hebben, het overkomt me en het kan zelfs nog een paar dagen nazinderen.
Een jaar later ontmoeten we mekaar op de parking van het groot warenhuis. Jij in Armani pak, in een peperdure slee, met gouden horloge... mijn medelijden zal dan ver zoek zijn.
In de beide gevallen echter kan ik je wél ontmoeten vanuit een houding van mededogen. Mededogen is geen emotie maar een bewuste levenskeuze waarmee je de wereld, alles en iedereen altijd omarmt.
Het is hier niet het forum om dit verder uit te diepen maar als je het echt interesseert raad ik je aan om naar de bib te gaan of naar de boekhandel en te lezen. Het begint met weten. 

Zo is er dankzij De reactie van Ludwig toch weer een overdenking uitgerold op dit kleine noteboekje.