Balkonbeglazing

Sinds we hier in ons appartement trokken, nu 7 jaar geleden, heb ik daar enorm van genoten. Alles bij de hand, gelijkvloers,  twee slaapkamers een grote kamer met openslaande deuren naar het mooie ruime balkon. Nu hebben we toch besloten balkonbeglazing te laten plaatsen. Het waait altijd en daardoor zal het eerder benut kunnen worden. Het is de bedoeling dat de ramen helemaal opengeschoven kunnen worden in de zomer en gesloten bij slecht weer en in de winter. Het geeft natuurlijk ook wat meer ruimte want die is toch beperkt in een appartement ook al is het nog zo ruim.
Maar wat je daar allemaal voor moet doen!....
 
Vooral de aanvraag naar de gemeente voor de omgevingsvergunning duurde een eeuwigheid en is nu nog niet helemaal rond., maar de eindstreep komt in zicht. Ingetekende foto's, documentatie, tekeningen etc voor zo'n simpele plaatsing waarbij verbouwen totaal niet aan de orde is. Het ligt intussen allemaal op de stapel en vanmiddag werd het balkon tot in alle perfectie opgemeten.

Voor de winter hopen we dat het gesloten is. Ik ben benieuwd.

De lege bloembakken in afwachting van wat komen gaat.

Niet weten.

Ik weet het niet. Maar wie weet er dan wel?

Dwars door onwetendheid heengegaan blijft er de zekerheid van een ongegrond niet weten. En ook dat is niet zeker.

In  mijn blogjes kan ik niet overbrengen wat mijn diepste beweegredenen zijn en vaak komt ook niet over wat ik wil vertellen. Daarin ben ik kennelijk niet duidelijk genoeg.  In al mijn beperkingen ontbreekt me in ieder geval de mogelijkheid dat duidelijk te maken. Zo is het.

 Is dat zo?

De enige zekerheid is dit moment  en ook is het nog de vraag of dit moment is wat ik DENK dat het is.


In de leegte van niet afgebakende en onbeperkte ruimte staan met alles erop en eraan (ja ik weet het, een tegenspraak in zichzelf en toch bedoel ik dat) en doen wat ik wil doen op het moment dat de mogelijkheid er is.

Gaat dat verder dan leven in het hier en nu?

Liefde

Ik vraag het me altijd weer af: wat is ware liefde.

Hoeveel eigenbelang glipt er overal tussen de regeltjes door? Soms zo ongrijpbaar. Denkend dat de beslissingen die ik in liefde neem goed voor de ander zouden zijn van wie ik houd. Nou dat is maar zwaar de vraag, want wie ben ik om daarover te beslissen of zelfs maar te denken dat ik het weet?

Liefde komt tot uitdrukking in handelingen. Daar kan ik zien hoe mijn liefde werkt en is. Natuurlijk ik kan niet meer doen dan wat ik denk dat het beste is. Maar de juiste wijsheid daaromtrent bezit ik niet.
Er staat in de bijbel een mooie verhandeling over de liefde, herinner ik me. De uitspraken daarover zijn heel interessant om je in te verdiepen, maar meestal als ik er goed over nadenk, blijft er niet zo erg veel over van mijn liefde en heeft het merendeel te maken met hebberigheid . Toch wat er over blijft is op dit moment goed genoeg. En daar wil ik het wel mee doen.

In een gesprekje laatst kreeg ik te horen: Mijn moeder heeft nooit van me gehouden. Dat zijn zware ervaringen in een mensenleven. De andere kant van de medaille. De ervaring hebben dat er iets aan liefde in je leven ontbroken heeft. Dat is bepalend voor de rest van je leven en neem je dus kennelijk altijd met je mee. Het is de eigen ervaring die de waarheid is, maar die waarheid zal voor de moeder misschien heel anders zijn geweest. Zij heeft de baby gedragen, gevoed en verzorgd. Dag en nacht is ze bij hem betrokken geweest. Ik kan me, onder normale omstandigheden niet voorstellen dat daar geen liefde bij komt kijken.

Wanneer de liefde niet meer aan het verwachtingspatroon voldoet dan gebeurt er iets anders, dan gaat het eigenbelang een rol spelen.  Kosten en baten en allerlei andere afwegingen en onmogelijkheden worden dan onoverkomelijk voor de eigen beperkingen. Die grenzen zijn voor ieder individu verschillend. Dan ga ik eisen stellen en mijn liefdevolle instelling herzien en overdenken. IK ben er ook nog!

Nee liefde, het is zo makkelijk gezegd maar weten we echt wat liefde is? Het laten zijn, de ander in zijn waarden laten zonder een vleugje eigenbelang? Niet onverschillig, maar heel betrokken. Als we dat alleen konden doen, dat zou al een goede stap zijn naar alomvattende liefde.

Alomvattende liefde; het is goed om over na te denken. Het voorkomt dat ik al te snel het idee heb in mijn recht te staan en dat ik het wel weet of niet hoef te pikken. Mijn handelingen en uitspraken onder minder gunstige omstandigheden spreken boekdelen, om nog maar te zwijgen over mijn gedachten :-)

Er zijn alweer bramen. Een druppeltje water is voor de vlinder nectar.

Struikgewas weg, verbetering of ergernis?

Sinds de buren met man en macht bij de gemeente klaagden over het lage struikgewas en de 'rommel', wat dat ook mocht zijn, rondom de woningen en in het park,  is er in de jaren daarna een en ander veranderd.

Ik herinner me dat ik de deur uitliep om mijn moeder te bezoeken en vlak naast me op de weg een reiger tussen het struikgewas onder de lommerijke bomen stond te fourageren. Ik bleef gefascineerd stilstaan om te kijken. Hij was bijna onzichtbaar tussen de struiken en bleef heel rustig in het tegenlicht staan. Wandelend door het park ritselden muisjes en ander klein grut tussen de bladeren en onder struiken en bomen.
Aan de eettafel die voor het raam staat naar buiten kijkend, hipte de eekhoorns door de bomen en dwarrelden regelmatig van de ene kant van de weg naar de andere om daar weer tussen de struiken en in bomen te verdwijnen. Ik zag ooit een voorbijganger 's morgens heel vroeg verwonderd staan kijken naar een eekhoorn die voor hem uit over de weg hipte.
De mooiste ervaring was een van de eerste dagen toen we hier pas woonden. Er streek een enorme buizerd vlak voor ons raam neer op een dode boomtak.

Nu is het schoon in het park en al het lage struikgewas is verdwenen. Voor onze appartementen flat heeft het struikgewas plaats gemaakt voor een grasveldjes. Sporadisch zie ik nog een eekhoorn en een reiger is er al helemaal niet meer te vinden. Daarvoor moet ik echt het park in en af en toe staat er een ver weg aan de overkant op het eiland in de vijver.
Nee, ik hoop dat de buren het zo naar hun zin hebben. Maar ik mis de bosachtige entourage van het park en het ergste vind ik die afschuwelijke herrie van de grasmaaimachine die om de haverklap het gazon in de groeimaanden moet bijhouden. De herrie dringt door de openstaande deuren en verdwenen is de rust.
Jammer, maar geef mij maar een beetje wildgroei in mijn omgeving.

Waar eerst struikgewas bloeide, zorgen nu grote stenen dat het grasveld niet als parkeerplaats wordt gebruikt. Mooi???