Soms gaan al mijn haren overeind staan door het volgende. Een mentaliteit die ik zie groeien met de jaren. Hoe meer welvaart hoe meer er gedacht wordt dat alles wel goed zal komen..
Ik was bij een lezing. Heel goede stukken erin hoor zeker, maar hier en daar gaan al mijn haren overeind staan. Als er wordt gezegd: het komt allemaal wel goed en we gaan nu naar een betere periode, Aquarius etc. Alsof dat vanzelf iets op zou lossen. Veranderen, ja maar oplossen...??
Dan zou ik wel op willen springen en zeggen dat, zolang de mens bestaat het niet goed is gegaan en er altijd lijden en ellende is geweest en dat er niets vanzelf verbetert. Als dat zo was, zouden er ook geen mensen hoeven komen om op de bres te staan of mensen die hun leven in de waagschaal zetten voor anderen. En denk ook aan al diegene die werken in ontwikkelingslanden, in oorlogen helpen en bij natuurrampen. Daarvoor moet wat gedaan worden om het goed te krijgen. Niet dat al diegene die niet op de bres staan niets doen hoor. Iedereen doet hopelijk alles naar beste vermogen evenals ik. Ook de heel kleine en juiste dingen die we doen zijn heel belangrijk. Maar ik zie zelf nog zoveel dingen waarin ik tekort schiet en met lege handen sta. Of momenten dat ik me niet bewust ben van wat ik zou kunnen doen en me niet bewust ben dat ik mogelijkheden heb, misschien wel meer mogelijkheden dan ik denk. Het lijkt wel alsof we met zo'n gezegde als: 'het komt vanzelf goed', over al onze eigen makke heenwalsen en niet willen kijken naar wat er jaar na jaar, eeuw na eeuw gebeurd.
Kijk om je heen wat een ellende er is. Kijk op TV. Kijk in je omgeving hoe ouders worstelen met kinderen die ze niet op de rails krijgen. Zie hoe de ene delinquent na de andere excessen begaat en soms wordt opgepakt, maar ook vaak vrijuit kan gaan. Zie hoeveel daklozen er op straat rondlopen. Kijk hoe we met onze minder bedeelden en invaliden omgaan. Hoe we een mentaliteit krijgen van 'eerst eigen volk',' ikke ikke ikke en de rest kan stikke'. Hoe de witte boorden mentaliteit de rijken de hand boven het hoofd houdt in corrupte en zichzelf buiten proportie verrijkende werkzaamheden, maar ook hoe wij zelf als kleine middelmaat met hier en daar een behoorlijk financieel overschot toch niets in willen leveren voor onze buren en met spandoeken gaan lopen wanneer we onze welvaart in moeten leveren aan gezondheidszorg waar we zelf van mee profiteren. En dan niet te vergeten de moeite en pijn in je eigen leven en je omgeving. Zeg niet dat je nergens nooit last van hebt, want is dat eerlijk? Heb je nooit iets verloren waar je mee zit of hebt gezeten. Heb je geen pijn en angst gekend? En misschien zit je er nog regelmatig middenin. Kijk in jezelf hoeveel je tekort komt om het leed in jezelf op te lossen. Want je omgeving verander je niet maar wel de manier waarop je ermee omgaat. En daar begint het toch, bij jezelf?
En wordt daar nou niet depressief van, maar wees blij dat je het kunt zien en daardoor kunt handelen.
We komen allemaal handen en voeten tekort om er iets aan te doen. Maar als we niet zien willen of kunnen zien, hoe kunnen we dan verwachten dat er iets verbeteren kan. We kunnen reëel leren KIJKEN en bewust worden en dat kost inspanning. We zouden althans kunnen proberen wakker te worden en te werken op wat voor manier dan ook.
Voor die inzet is discipline en reflexie nodig. Niet dat ik dat allemaal verwezenlijkt heb, maar door te zien dat ik het niet kan gaan er steeds weer deuren open en krijg ik ruimte om er iets aan te doen.
Als ik iets hoor van "Het komt wel goed"dan schiet dat in mijn verkeerde keelgat. Daar kan ik niets mee. Dat is geen uitgangspunt voor mijn idee over spiritualiteit en werken aan mezelf, daar denk ik anders over.
Alhoewel er in het begin van de lezing ook wel vermeld werd dat er werkzaamheid nodig was, te beginnen bij jezelf, wordt daar in mijn optie niet voldoende de nadruk op gelegd. Want daar is het waar wat kan gebeuren en niet door te zeggen het zal wel goed komen. En dan een opsomming geven van de context waarin we hier in welvaart leven en niet verder kijken dan de neus lang is. Dan wordt er al snel overgegaan naar: we gaan de goede kant op. Alsof we bang zijn de ellende in de ogen te kijken. Nee dus, we gaan niet de goede kant op.
Hoe kan je iets veranderen als je niet doordrongen bent van de pijn en ellende in jezelf, in je omgeving en in de wereld.
Doe er iets aan. Begin vandaag je in te spannen voor een beter leven zodat wanneer je zelf uit de puree bent, je anderen nog meer van dienst kunt zijn en denk niet dat het wel vanzelf gaat.
Jullie mogen het allemaal oneens met me zijn, maar het moest me even van het hart.
Dit zijn van die beelden waar je hele verhalen bij kunt bedenken.
We reden over de snelweg langs Parijs en zagen het volgende.
Op een pleintje
stond een klein jongetje
met een stepje
vol verlangen te kijken
naar een haveloze flat
waar hij graag zou willen wonen
want zijn plek van veiligheid was...
erbarmelijk
tussen de flat en het kerkhof
Er is geen plek in onze herberg
en ook ik kom weer handen en voeten te kort.
