Portretje

Van fotogeniek dorp tot paardenmarkt

Helemaal voorbereid op een rustig ochtendje fotograferen in het dorpje Bemmel. Met zijn leuke huisjes en mooie gemeentehuis. De winkels zullen op maandagmorgen wel niet open zijn en daar heb ik ook helemaal geen behoefte aan. Genieten van het mooie weer terwijl ik wacht op Fer die een afspraak heeft en dat kan zo 2 uur duren dus een mooie gelegenheid om zelf even rustig rond te kijken.

Maar dat mooie dorpje is omgetoverd tot een groot feestfestijn

En druk!

Kom opa we wagen ons ook

tussen het jongvolk

Niet alleen kermis maar ook een paardenmarkt

Van een rustig dorpje was niets over. Maar ik heb er heel wat leuke fotootjes kunnen schieten.

Oneindige mogelijkheden

De mogelijkheden zijn oneindig en altijd weer op zoek naar iets anders, net even dat tikkeltje meer of anders. Dat is wat de dingen die ik doe en leuk vind aantrekkelijk maakt. Nooit tevreden zijn of misschien heel even, maar als ik dan later weer kijk dan knijp ik mijn ogen een beetje dicht, trek mijn neus op en denk tja, is dat het dan? Het kan beter het kan anders.

Heb jij dat nou ook met de dingen die jij mooi en leuk vindt?

Fotograferen en schilderen, mijn lust en mijn leven op het creatieve vlak. Het blijft me bezig houden juist omdat er altijd weer een nieuwe uitdaging in zit. Op het moment dat ik iets 'door' begin te krijgen en aardige resultaten boek, ben ik me alweer bewust dat het me niet bevredigt als resultaat want er is nog veel meer dat ik kan onderzoeken en leren, me eigen kan maken. Zelfs heb ik vaak de behoefte om in een schilderij te gaan krassen of er met grove streken overheen te gaan omdat het te mooi en niet naar mijn zin is.

Het gaat mij niet om mooi en toch blijft mooi me aantrekken.

Zo waren we in de vlindertuin om te fotograferen. We hebben heel wat 'mooie foto's gemaakt, maar de zoektocht naar die ene bijzondere foto blijft en ik weet zeker wanneer ik een hele serie van die prachtige maak ik toch altijd weer blijf zoeken naar iets anders want de mogelijkeden zijn oneindig als het universum. Ook in mijn mini universum.

Dat geldt voor alles en iedereen.

Toch maar zo'n gewoon mooi vlindertje plaatsen.

65 jaar geleden

Steeds meer herinneringen dwarrelen naar de oppervlakte. Ach het zal met de leeftijd te maken hebben en ik geniet er mateloos van.
Nu zit ik met de ramen open op het balkon. De sfeer is 's zomers en zachtjes hoor ik de bomen ruisen. In de verte het gemurmel van wat stemmen. Die doen me denken aan mijn ouderlijk huis en dan plotseling ben ik weer het kind van een jaar of  acht.

Ik zit op de rand van het ouderlijk bed voor de openslaande deuren in de achterkamer. Ik kan in de verte de buren in de tuin horen praten. Het is heerlijk weer.  Ik hoefde geen jas aan naar school en ben vrolijk naar huis gehuppeld. Daar naast de deuren zit mijn moeder zoals zo vaak achter de naaimachine en ik wacht tot ze klaar is.
'Nog even een naadje stikken El en dan moet je even passen hoor'.
Dat vind ik helemaal niet zo leuk, want ik ben altijd bang dat ze me per ongeluk met het afspelden zal prikken. Maar deze keer hoeft ze de spelden niet te gebruiken. Ik sta bovenop het bed en met de schaar knipt ze voorzichtig het armsgat een beetje uit.
"Ziezo klaar trek je jurkje maar weer aan, nu gaan we een broodje eten", zegt ze.
Ik weet het zeker, morgen heb ik weer een mooie nieuw jurk.