Is goed communiceren daarover mogelijk door mijn ontvangst antenne uit te steken? Niet in mijn eigen verhaal blijven zitten, maar open staan voor wat de ander te vertellen heeft? Mijn antenne uitsteken en proberen te zien hoe het zover gekomen is? Maar ja, als ik dat dan zie, dan merk ik dat het niet zo eenvoudig is om mijn oplossingen op een ander over te brengen. Meestal vraagt die ander daar ook helemaal niet naar.
Het is zo makkelijk als iemand iets vertelt om dan te denken: Dat zou ik heel anders gedaan hebben. Vooral de laatste dagen loop ik daar nog weleens tegenaan. Natuurlijk zou ik het heel anders gedaan hebben maar ik realiseer me dan dat de vriend waar ik mee communiceer leeft onder andere omstandigheden en dat hij/zij een heel andere voorgeschiedenis heeft . Als ik me daar goed in verdiep dan is de oplossing al moeilijker te vinden. Er is niet één mens hetzelfde en alle oorzaken hebben hun eigen gevolgen.
Ik merk dan, primair en heel direct reagerend zoals ik ben, dat het niet goed is dat te doen en met de raadgevingen voor de dag te komen die ik als oplossingen zie. Als een vriend problemen heeft zou ik ze zo graag helpen oplossen, maar de enige die dat kan is de persoon in kwestie. Soms kan ik een helpend handje toesteken in de vorm van begrip en medeleven of een opmerking, maar dan wel zonder de rancune van het denken: zie je wel, je had het ook heel anders moeten doen, ik zei het je toch! Oplossingen voor een ander bedenken loopt meestal op een mislukking en frustraties uit.
Nee, ik oefen me maar zoveel mogelijk in stilzwijgen en luisteren al lukt me dat niet altijd. Geduld en open staan voor de pijn en problemen. Voelen en kijken waar de pijn zit met een uitgestoken antenne.
De motivatie daartoe probeer ik steeds weer boven te halen. Want beginnen met een goede motivatie is de helft van een probleem al draaglijker en maakt mijn hele dag goed.
