Bij mijn moeder merkte ik dat zij pas na ruim een jaar ging vertellen dat ze papa miste. Ik had het idee dat toen pas de problemen en zwaarte van de laatste tijd wat waren gezakt en op den duur voor een groot deel verdwenen waardoor het missen en de goede dingen weer meer naar boven kwamen.

Ik wandel regelmatig langs het raam waar zij altijd zat, want ik woon daar natuurlijk nog geen vijf minuten vandaan. Gister kwam de gedachte in me op wanneer ik niet zo intensief iedere dag met haar bezig was geweest, ik het nu veel moeilijker zou hebben gehad. Nu merk ik dat ik erg geniet en weer de ruimte in mijn hoofd heb om op een heel andere manier (zoals vroeger) te functioneren met de kerst. De laatste jaren was ik erg op haar gefixeerd en was er niet meer zoveel ruimte in mijn hoofd voor andere dingen. Gelijktijdig popte er een gevoel van verdriet naar boven dat overigens maar heel kort was. Het is opmerkelijk hoe die dingen in je leven functioneren. Alle emoties komen en gaan.

In de stemming

Ik begin al helemaal in de stemming te raken. Het wordt nu ernst met de voorbereidingen. Zoals iedere week komt Niels komt nog één keer slapen, kaarsjes, lampjes, gezellige dingetjes, een kaartje hier, een kaartje daar, nog snel even dit en nog even naar haar met een wensje, boodschappen voor de gourmet met de kinderen, boodschappen met schoonmama, en dan komen ook de artikels voor het maken van de layout van het volgende Jewel Heart magazine binnen waar ik mee aan de gang moet.
 en

HELP 

  ik kom tijd tekort !

Gewoon een stapje terug, even naar mezelf kijken.

Eén ding tegelijk

en binnenkort gewoon rustig 

kerstfeest vieren.

Misbruik

In het nieuws hoorde ik dat de bisschop in de K. Kerk zichzelf in het inlevingsvermogen met de slachtoffers, te kort vond schieten. Helaas een beetje laat en ik dacht nog wel dat het daarom draaide in de kerken. Inlevingsvermogen. Dat lijkt mij nou typisch een onderdeel voor een priesteropleiding. Heb ik me weer vergist. Ja ook priester maken grove misstappen. En dan wordt er veel  onherstelbaar kapotgemaakt. Dan lijkt het me logisch dat de verantwoordelijken individueel niets anders doen dan daar hun conclusies uit trekken. 




Ik vraag me af hoe het mogelijk is dat sommigen denken dat schuld niet bestaat. Kan iemand mij dat uitleggen?
Maar kom me niet aandragen met iets wat niet van deze wereld is, want hier leven en werken we.

Onzekerheid

Helemaal niets is zeker. Het is goed om daarvan doordrongen te zijn.
Als ik naar mijn onzekerheid kijk is het de basis om juist sterker in mijn schoenen te staan al lijkt dat heel tegenstrijdig. Ik hoef niet meer iets te zijn waar ik zeker van ben, gelijktijdig ben ik me ook bewust dat ik het verschil uit kan maken en dus belangrijk zonder me daarmee te identificeren en te denken dat IK zo belangrijk ben.

De onzekerheid leert me van ieder moment te genieten. Niet omdat het volgende moment beangstigend kan zijn, waardoor ik in vergelijk met dit goede moment daarvan kan genieten, maar gewoon omdat het is zoals het is.
Het is zinloos op dingen vooruit te lopen om er bang van te worden, maar wel om eraan te werken nu, en de toekomst te verbeteren of ter zijner tijd niet in paniek te raken als er iets misgaat. Ik vind het een goede mogelijkheid om me nu bewust te worden van alle mogelijkheden en ermee om te leren gaan. Wat heb ik eraan er nu over in te zitten voor het geval Nederland misschien onder water komt te staan of me zorgen te maken voor als ik zwaar ziek zou worden. Maar ik kan me wel inzetten om nu vrede te hebben met die onzekerheid en daardoor te hopen dan niet in paniek te raken. Geen onverschilligheid, maar me bewust worden van alle mogelijkheden of onmogelijkheden. Zo kan ik op een positieve manier van onzekerheid gebruik maken door er nu een weg in te vinden. Of dat helpt?? Ach baat het niet schaden doet het me zeker niet. Het geeft me wel (bij benadering) meer inlevingsvermogen hier en nu, voor mijn medemens in nood. Want daar draait het hele leven voor mij om. Te leren er te zijn als en waar het nodig is.


Werken met de zekerheid van de onzekerheid geeft me ruimte om de angst voor toekomst en het verleden los te laten.

Zo flexibel leren leven en omgaan met de omstandigheden en een (traumatisch) verleden los te laten, geeft me een zekere basis in de onzekerheid van het totale bestaan en de onzekerheid in mezelf.

 Ik ben me ervan bewust dat er nog veel vragen overblijven en er dingen zijn, vooral als kinderen iets wordt aangedaan, die (soms bijna) onherstelbare schaden aanrichten omdat het vertrouwen in een basis kapot gemaakt wordt en er grote letsels worden opgelopen.

Niets meer om je aan vast te grijpen?

Of vind je toch een basis in jezelf?

Vragen hebben het antwoord reeds in zich.