Misbruik

In het nieuws hoorde ik dat de bisschop in de K. Kerk zichzelf in het inlevingsvermogen met de slachtoffers, te kort vond schieten. Helaas een beetje laat en ik dacht nog wel dat het daarom draaide in de kerken. Inlevingsvermogen. Dat lijkt mij nou typisch een onderdeel voor een priesteropleiding. Heb ik me weer vergist. Ja ook priester maken grove misstappen. En dan wordt er veel  onherstelbaar kapotgemaakt. Dan lijkt het me logisch dat de verantwoordelijken individueel niets anders doen dan daar hun conclusies uit trekken. 




Ik vraag me af hoe het mogelijk is dat sommigen denken dat schuld niet bestaat. Kan iemand mij dat uitleggen?
Maar kom me niet aandragen met iets wat niet van deze wereld is, want hier leven en werken we.

Onzekerheid

Helemaal niets is zeker. Het is goed om daarvan doordrongen te zijn.
Als ik naar mijn onzekerheid kijk is het de basis om juist sterker in mijn schoenen te staan al lijkt dat heel tegenstrijdig. Ik hoef niet meer iets te zijn waar ik zeker van ben, gelijktijdig ben ik me ook bewust dat ik het verschil uit kan maken en dus belangrijk zonder me daarmee te identificeren en te denken dat IK zo belangrijk ben.

De onzekerheid leert me van ieder moment te genieten. Niet omdat het volgende moment beangstigend kan zijn, waardoor ik in vergelijk met dit goede moment daarvan kan genieten, maar gewoon omdat het is zoals het is.
Het is zinloos op dingen vooruit te lopen om er bang van te worden, maar wel om eraan te werken nu, en de toekomst te verbeteren of ter zijner tijd niet in paniek te raken als er iets misgaat. Ik vind het een goede mogelijkheid om me nu bewust te worden van alle mogelijkheden en ermee om te leren gaan. Wat heb ik eraan er nu over in te zitten voor het geval Nederland misschien onder water komt te staan of me zorgen te maken voor als ik zwaar ziek zou worden. Maar ik kan me wel inzetten om nu vrede te hebben met die onzekerheid en daardoor te hopen dan niet in paniek te raken. Geen onverschilligheid, maar me bewust worden van alle mogelijkheden of onmogelijkheden. Zo kan ik op een positieve manier van onzekerheid gebruik maken door er nu een weg in te vinden. Of dat helpt?? Ach baat het niet schaden doet het me zeker niet. Het geeft me wel (bij benadering) meer inlevingsvermogen hier en nu, voor mijn medemens in nood. Want daar draait het hele leven voor mij om. Te leren er te zijn als en waar het nodig is.


Werken met de zekerheid van de onzekerheid geeft me ruimte om de angst voor toekomst en het verleden los te laten.

Zo flexibel leren leven en omgaan met de omstandigheden en een (traumatisch) verleden los te laten, geeft me een zekere basis in de onzekerheid van het totale bestaan en de onzekerheid in mezelf.

 Ik ben me ervan bewust dat er nog veel vragen overblijven en er dingen zijn, vooral als kinderen iets wordt aangedaan, die (soms bijna) onherstelbare schaden aanrichten omdat het vertrouwen in een basis kapot gemaakt wordt en er grote letsels worden opgelopen.

Niets meer om je aan vast te grijpen?

Of vind je toch een basis in jezelf?

Vragen hebben het antwoord reeds in zich.

Goede vraag

Waarom heb je zo'n haast om alles te verwijderen wat het oog pijn doet en stel je, als iets je ziel pijn doet, de behandeling uit tot volgend jaar.?

Horatius.

Een voordeel. Volgend jaar duurt niet zo lang, maar beter is het er meteen en dagelijks iets aan te doen als het pijnlijk is.

Museumstuk

Vandaag heerlijk op stap geweest naar het gemeente museum. Al in tijden heb ik dat niet meer gedaan, rondgekeken in de kunsten. Ook mijn eigen schilderen staat op een heel laag pitje en ik merk hoe goed het me doet weer een en ander in me op te nemen. Het maakt me blij en ik krijg er weer zin in. Ik bellofde mezelf volgend jaar weer aan het schilderen te gaan.
In het gemeente museum was een overzichtstentoonstelling ingericht van Roger Raveel.

Een foto van het uitzicht...? http://ellyvandoorn.wordpress.com/2011/12/14/de-rijn-bij-arnhem/#respond

Ik genoot van de kunstwerken, en tekeningen. Een aanrader voor liefhebbers van modrne kunst.

Boven hing werk van Lieven Hendriks. Dat fascineerde me bijzonder.

De schilderijen van Lieven Hendriks (Velp 1970) zijn volgens een plan uitgevoerd. Hij wil niet dat het schilderen met hem aan de haal gaat. Zoals hij in een interview zei:  “Een schilderij is goed wanneer de uitvoering van het idee bovenop het idee is komen te liggen en dat het schilderij daardoor klopt als een bus.” Hendriks schildert sporen van menselijk handelen; achteloos beschilderde meubelfragmenten (Painted Sculpture), kogelschade in gelakt metaal (Starlet), veegplekken in condens en gekalkte ruiten waar de buitenwereld doorheen schemert (Sunny Spells). In zijn schilderijen wordt een spanningsveld tussenwerkelijkheid, illusie en schijnrealiteit opgeroepen. Met sobere middelen bereikt hij een maximaal effect.

De manier waarop hij, soms in heel kleine details, diepte weet te suggereren en daardoor een andere dimensie geeft aan een kunstwerk dat in eerst instantie vlak en nonchalant lijkt te zijn neergezet is indrukwekkend.

Alsof het zonnetje over het schilderij strijkt.

Ja, zulke schilderijen vindt ik boeiend.

En Roger??

Ga zelf maar kijken.

Ik heb ervan genoten.