Voorgevel

Wie zichzelf kent, kent de wereld.

Wat er achter de voorgevel schuilgaat is niet altijd barmhartig

Ik keek naar een logje van Angela, zeer de moeite waard.

http://angelawende.blogspot.com/2011/12/duidelijk-verhaal.html

Krishnamurti

Plato vroeg mij

Gelooft de Theosofische Vereniging nog steeds in de wederkomst van de Maythrea of was dat iets van vroeger? 

Daar is mij niets van bekend Plato.  In ieder geval komt het dacht ik niet van de oprichtster H.P. Blavatsky of van haar Boeddhistische leraren.

Zo ja, wat is het leidend kenmerk van die TV nu? 

Op deze vraag kom ik later nog weleens terug. 

Wat vind jij van het afwijzen van alle navolging door K?

Daarover het volgende:

Krishnamurti.

Werd door Annie Besant en Leadbeater in India, de leiders van de toenmalige Theosofische vereniging na het overlijden van H.P. Blavatsky, als kind herkend. Leadbeater die helderziende kwaliteiten had herkende in hem een persoonlijkheid waarin weinig of geen ego aanwezig was. Ze namen hem onder hun hoede en hij ontwikkelde zich tot de persoonlijkheid die wij nu kennen.

Hij werd door beiden naar voren geschoven als de nieuwe wereldleraar, en de orde van de ster werd opgericht. Na verloop van tijd wendde Krishnamurti zich daar vanaf. Hij vond dat iedereen zijn persoonlijke weg moest gaan en dat alle imitaties van guru’s door de volgers, niet op zijn plaats waren en sloot geen enkele leraar uit, ook Jezus en Boeddha niet. Hij besloot die plek in zijn verdere leven niet (meer) in te nemen. Hij verbrak zijn relatie met de Theosofische vereniging, maar zette toch zijn hele volgende leven in om via ‘talks’ in volle zalen een dialoog met zijn publiek aan te gaan en in privé gesprekken met verschillende personen.

Voorop in zijn ‘talks’ stond altijd dat hij geen navolging wenste, maar iedereen uitnodigde met hem mee te denken. En niet alleen mee te denken, veel noodzakelijker was het om aandachtig te zijn. Hij wees alle autoriteit op spiritueel gebied af, alle tradities en stromingen, want in een tijd met zoveel dreigingen, oorlogen en onrust hadden ook die geen uitkomst gebracht. Hij sprak puur tot het individu over aandacht, oplossen van conflicten en tegenstellingen in de mens zelf. Het zijn prachtige diepgaande gesprekken waarvan je veel op kunt steken. En wanneer je er echt mee gaat werken kan er een heel ander beeld ontstaan en kan je leven een diepere betekenis krijgen.

Ik persoonlijk sta voor honderd procent achter zijn inzichten.

Toch wil ik er graag wat kanttekeningen bij plaatsen. Laatst hoorde ik dat een van de mensen die hem zeer nabij stonden  ooit een zelfde soort opmerking gemaakt heeft.

Krishnamurti sprak vanuit zijn eigen beleving die als basis een ander uitgangspunt had dan ‘wij, gewone mensen’. Hij ging ervan uit dat iedereen in staat was aandachtig te zijn, opmerkzaam en zelfkennis had. Daarop waren al zijn talks afgestemd en natuurlijk is het mogelijk dat je dat hebt.  Wanneer je gaat oefenen met aandacht aanwezig te zijn, kom je regelmatig tot de conclusie dat het maar zelden het geval is. Dat geld voor de meesten onder ons.

Als je eenmaal dat punt ‘bereikt’ hebt en je leven totaal doortrokken is van die aandacht, ga je inzicht krijgen in het functioneren van het leven zelf. 

Aandacht is dus één van de belangrijkste dingen. Daarvoor hoef je niets te volgen, kun je gewoon zelf dagelijks met veel discipline oefenen. Dat is ook wat hij zegt. Ook Krishnamurti heeft het over discipline en aandacht. Ik zag een lezing op DVD en de intentie waarmee hij dit uitspreekt is die van iemand die wanhopig poogt dat duidelijk te maken. Helaas wordt juist dat niet als het meest belangrijke gezien en luisteren velen slechts naar de intelectuele inhoud. Er hard aan werken is lastig.

Ik sta voor honderd procent achter zijn inzichten, zoals ik al zei.

Voor mij is het toch nodig om die eerste stappen te maken en daarvoor heb ik een steuntje in de rug nodig. Ik vind dat in de Boeddhistische methodieken, waar eveneens wordt gezegd: Als je eenmaal dat punt hebt ‘bereikt’ heb je geen steuntje in de rug meer nodig en BEN je aanwezig.

Het zijn methodieken die je op weg helpen zonder je eigenheid en verantwoordelijkheid af te nemen.

Zo zijn er meerdere tradities die daar ver in gaan en de eigen verantwoordelijkheid en het godsbeeld daarin synchroon laten lopen. Het is een zoektocht om die methodiek die bij jouw traditie en cultuur past  te leren herkennen als je dat ruggesteuntje en die reflekteer mogelijkheden voor de basis principes nodig hebt.

Simpel volledig doordrongen worden van aandacht. Was het maar zo simpel.

Dat wat in tegenspraak met zichzelf is, is moeilijk te bevatten als één geheel en toch uniek in zichzelf. Wanneer je daarin doordringt en je de eenheid van alle dingen gaat herkennen, waarbinnen dat uniek zijn er mag zijn zoals het is,  dan valt er veel op de juiste plek en wordt het inzicht steeds groter. Soms lijkt het of we het begrijpen en dat zou ook wel kunnen met ons denkvermogen, maar dat wil nog niet zeggen dat we het kunnen leven. Als iets ons op een negatieve manier raakt merken we dat wel en willen we dat niet. Als we het kunnen leven dan is er geen ja en nee meer, maar functioneert alles vanuit de onderliggende oorzaak  voor wat betreft goed of fout of om dat wat je ermee doet en dat is heel belangrijk.  Dan ga je zien dat er geen dualiteit, maar polariteit is. Ga je ervaren dat alles één geheel is en toch uniek en gelijktijdig is er niets dat op zichzelf bestaat. Dan IS en bestaat je leven alleen nog uit het functioneren vanuit compassie, de compassie die alles verbindt. Maar om alles spontaan en direct te kunnen zien is er eerst heel wat zelfdiscipline en oefening nodig.

Krishnamurti had dat van nature al in zich.

Ik worstel nog maar even verder en onderschrijf alles wat hij zegt op basis van mijn basis nu.

De trui

Wekelijks hield ik me bezig met kleding maken. Ik leerde het van mijn moeder en tante die lang geleden een eigen atelier hadden. De naaimachine hoefde ik daarvoor niet meer op tafel te zetten want in een klein zijkamertje had ik hem voortdurend onder mijn bereik. Ik maakte alle kleding voor kinderen en mijzelf. Na de scheiding veranderde mijn leven drastisch. De jongens wilden alleen nog spijkerbroeken en ik moest buitenshuis de kost gaan verdienen. Af en toe breien ja, dat deed ik nog weleens. Maar nu brei ik al jaren niet meer. Het was ook niet in de mode. Maar iedere winter zie je toch weer wol in de winkels tevoorschijn komen en enkele jaren geleden kocht ik genoeg bollen om weer eens een trui te breien. Niet dat ik daar veel van verwachtte, want ik doe maar wat op mijn eigen simpele manier, maar het is wel leuk die breipennen weer eens te laten rinkelen en met dikke wol voor pen 5 is het: grote stappen gauw thuis.
Nou ja, gauw thuis, vergeet het maar de plastic zak met inhoud heeft de verhuizing van zes jaar geleden overleefd. Alhouwel ik al een heel eind gevorderd was, pakte ik het pakketje nog nauwelijks in de handen. Tot voor een week geleden. Het moest nu maar eens af en als het niets zou worden, dan gaat het in de zak van Max. Bij het passen zag het daar werkelijk naar uit. Het zat te strak en ik houd van ruim.

Toen herinnerde ik mij de woorden van mijn moeder. Ze had ook het strijkwerk voor het atelier gedaan. Daar moesten alle 'fouten' worden weggestreken. "Ach kind", zei ze "daarmee kun je zoveel verdonkeremanen."

 Ik pakte mijn stoomstrijkijzer en dacht: "God zegen de greep, er is toch niets te verliezen."
En zowaar ik streek mijn trui op maat. Een heerlijke dikke, zelf gecreëerde warme wintertrui.

Wie doet me wat.

Bedankt mam.

Compleet

De mens is een compleet wezen; hij maakt niet alleen een wezen uit. hij is ook alles; hij is niet een stukje van de wereld, hij is de wereld zelf, hij is ook de reden waarom er een wereld is.


John Donne 1572-1632


Deze uitspraken sluiten aan bij het hoofdstuk dat Es in haar blog plaatste, waar ik het in het vorige logje melding van maakte. Het gaat over de samenhang van alle dingen. Dat er niets is dat op zichzelf bestaat en alles alleen kan bestaat doordat er onderlinge verbondenheid is. Het een kan niet zonder het ander. Het is zo alomvattend dat het door ons niet zo wordt ervaren. Pas wanneer we dat werkelijk doorgronden , ontstaat er compassie en wordt de hele wereld een Theofanie en Schoonheid. Met alles erop en eraan.

Als we dat niet doorlopend ervaren en uit ons doen raken, 

is er nog veel werk aan de winkel.