Lief zijn, spiritualiteit en een weg naar vrijheid

Ik wilde zo graag een lief kind zijn. Daar deed ik alles voor. Ik kan me slechts herinneren dat ik maar twee keer bestraft werd, want waarschijnlijk was ik heel gehoorzaam. Ik vond het vreselijk als mijn moeder boos op me was en had er alles voor over om dat te voorkomen.
Die gehoorzaamheid is me duur komen te staan. Niet naar mijn ouders toe, want dat waren schatten, maar de gehoorzaamheid zette zich door in mijn volwassen leven, ik wilde dat iedereen me lief vond, totdat ik me bewust werd van de positie waarin ik mezelf had gemanouvreerd door mijn eigen volgzame houding. Toen wilde ik aan veel dingen niet meer gehoorzaam zijn, omdat ik me bewust werd van andermans opvattingen en een leven dat ik leidde en niet zo wilde. Angst voor de gevolgen van de ongehoorzaamheid namen de plaats in van lief gevonden willen worden en de moed zonk me in de schoenen tot het water me aan de lippen stond en ik wel actie moest ondernemen.
Mijn hele zelfbeeld was opgebouwd uit het idee dat ik lief was.
Heel langzaamaan heb ik me eruit geworsteld door te leren zien dat ik dat niet ben, maar wat ben ik dan wel? Het was niet eenvoudig mezelf in de ogen te durven kijken en te erkennen dat ik niet altijd lief was en dat ook niet altijd hoefde te zijn. Mijn hele leven werd op zijn kop gezet. Ideeën zitten zo diep geworteld. Ik had me als een drenkeling vastgeklamd aan mijn eigen lieve persoonlijkheid die ik dacht te zijn. Wie was ik nog?

Nu na jaren durf ik los te laten en mag ik ieder moment zijn die ik ben. Soms aardig soms boos soms verdrietig soms blij en dat allemaal ben ik. Ik ben niet iets vast, iets dat ik aan kan wijzen of kan pakken. Ik durf in de ruimte te staan zonder duidelijke contouren, de ruimte die ik ben.

Heel veel (boeddhistische)  beoefeningen liggen daaraan ten grondslag. Ik ben blij dat ik mezelf gevonden heb door geen vast punt te kunnen vinden en dat ik van moment tot moment aanwezig mag en kan zijn. Natuurlijk betrap ik me erop dat ik vaak ook niet op die manier in het leven sta, maar ieder moment dat ik dat weer herken is goed genoeg.

In die zin is er nooit een algemene weg naar vrijheid, want iedereen heeft zijn eigen ding en zijn eigen weg om zichzelf te leren kennen en herkennen en zoals in mijn geval dan ook nog eens niet te (hoeven) vinden. Een persoonlijke weg naar vrijheid. De tradities kunnen als richtingaanwijzers dienen. Zelf maak je uit of het de juiste richtingaanwijzer is voor jouw doel en dat kun je alleen maar weten door er op af te gaan. Je ervaring vertelt je hoe en of het bij jou werkt. Niet klakkeloos achter denkbeelden en hoopgevende voorspellingen aan lopen en denken dat het  wel juist zal zijn ook al begrijp je niet hoe het logischerwijs mogelijk is, maar uitproberen, denken, kauwen laten zakken (verinnerlijken) en ervaren. Jezelf tegenkomen, reflecteren en ervaren of het werkt voor jouw doelstelling. Nooit kritiekloos zijn! Maar na goede ervaringen ook de twijfel durven te overwinnen.
Altijd een persoonlijke weg volgend die inzet vraagt met vele juiste en degelijke richtingaanwijzers om alle mogelijkheden in jezelf volop te gebruiken.

Je kunt het pad niet gaan voordat je het geworden bent.
uit: De stem van de Stilte
HPB Blavatsky

Weg naar de overwinning

Met de teugels niet te strak en niet te los

de geest, emotie, en denken (paarden) onder controle

Ook een symbool uit de Bhagavat Gita

Maar dit is de kleine Arc de Triompf in Parijs.

Met beide beentjes op de grond

De schoonheid van het menselijk leven is volgens mij, groter voor degene die zich niet laten verblinden door goddelijke uitstraling.

Bertrand Russell

Dat is niet zomaar een citaat. Dit zegt veel meer dan je op het eerste moment zou verwachten. Wanneer iemand echt in staat zou zijn het hele leven te omarmen, met alles erop en eraan, niets uitgezonderd, niets afwijzend, dan zou hij/zij veel dichter in alle stilte bij een religare komen dan wanneer hij/zij alleen afgaat op dat wat hij/zij denkt dat goddelijk zou zijn. Dat is een grootse opgave om daaraan te kunnen beantwoorden. Dat zijn de voorbeelden die sommige (Boeddha, Jezus, mystici en vele anderen) ons geven, die het lijden en het geluk gelijkelijk aanvaarden.

Voor ons/mij nog lang geen werkelijkheid.


Veroni, Emile en Elvire (op beeldscherm) neemen een cheque in ontvangst van Albert Mund die een sponsorfietstocht maakte naar Roemenië voor Stichting Intermobiel die zij oprichtte om lotgenoten te ondersteunen met o.a.  het project mediteren met een lastig lichaam 

Spiritualiteit en solidariteit

Soms gaan al mijn haren overeind staan door het volgende. Een mentaliteit die ik zie groeien met de jaren. Hoe meer welvaart hoe meer er gedacht wordt dat alles wel goed zal komen..
Ik was bij een lezing. Heel goede stukken erin hoor zeker, maar hier en daar gaan al mijn haren overeind staan. Als er wordt gezegd: het komt allemaal wel goed en we gaan nu naar een betere periode, Aquarius etc. Alsof dat vanzelf iets op zou lossen. Veranderen, ja maar oplossen...??

Dan zou ik wel op willen springen  en zeggen dat, zolang de mens bestaat het niet goed is gegaan en er altijd lijden en ellende is geweest en dat er niets vanzelf  verbetert. Als dat zo was, zouden er ook geen mensen hoeven komen om op de bres te staan of mensen die hun leven in de waagschaal zetten voor anderen. En denk ook aan al diegene die werken in ontwikkelingslanden, in oorlogen helpen en bij natuurrampen. Daarvoor moet wat gedaan worden om het goed te krijgen. Niet dat al diegene die niet op de bres staan niets doen hoor. Iedereen doet hopelijk alles naar beste vermogen evenals ik. Ook de heel kleine en juiste dingen die we doen zijn heel belangrijk.  Maar ik zie zelf nog zoveel dingen waarin ik tekort schiet en met lege handen sta. Of momenten dat ik me niet bewust ben van wat ik zou kunnen doen en me niet bewust ben dat ik mogelijkheden heb, misschien wel meer mogelijkheden dan ik denk.  Het lijkt wel alsof we met zo'n gezegde als: 'het komt  vanzelf goed', over al onze  eigen makke heenwalsen en niet willen kijken naar wat er jaar na jaar, eeuw na eeuw gebeurd.
Kijk om je heen wat een ellende er is. Kijk op TV.  Kijk in je omgeving hoe ouders worstelen met kinderen die ze niet op de rails krijgen. Zie hoe de ene delinquent na de andere excessen begaat en soms wordt opgepakt, maar ook vaak vrijuit kan gaan. Zie hoeveel daklozen er op straat rondlopen. Kijk hoe we met onze minder bedeelden en invaliden omgaan. Hoe we een mentaliteit krijgen van 'eerst eigen volk',' ikke ikke ikke en de rest kan stikke'. Hoe de witte boorden mentaliteit de rijken de hand boven het hoofd houdt in corrupte en zichzelf buiten proportie verrijkende werkzaamheden, maar ook hoe wij zelf als kleine middelmaat met hier en daar een behoorlijk financieel overschot toch niets in willen leveren voor onze buren en met spandoeken gaan lopen wanneer we onze welvaart in moeten leveren aan gezondheidszorg waar we zelf van mee profiteren.  En dan niet te vergeten de moeite en pijn  in je eigen leven en je omgeving. Zeg niet dat je nergens nooit last van hebt, want is dat eerlijk? Heb je nooit iets verloren waar je mee zit of hebt gezeten. Heb je geen pijn en angst gekend? En misschien zit je er nog regelmatig middenin. Kijk in jezelf hoeveel je tekort komt om het leed in jezelf op te lossen. Want je omgeving verander je niet maar wel de manier waarop je ermee omgaat. En daar begint het toch, bij jezelf?
En wordt daar nou niet depressief van, maar wees blij dat je het kunt zien en daardoor kunt handelen.

We komen  allemaal handen en voeten tekort om er iets aan te doen. Maar als we niet zien willen of kunnen zien, hoe kunnen we dan verwachten dat er iets verbeteren kan.  We kunnen reëel leren KIJKEN en bewust worden en dat kost inspanning. We zouden althans kunnen proberen wakker te worden en te werken op wat voor manier dan ook.
Voor die inzet is discipline en reflexie nodig. Niet dat ik dat allemaal verwezenlijkt heb, maar door te zien dat ik het niet kan gaan er steeds weer deuren open en krijg ik ruimte om er iets aan te doen.
Als ik iets hoor van "Het komt wel goed"dan schiet dat in mijn verkeerde keelgat. Daar kan ik niets mee.  Dat is geen uitgangspunt voor mijn idee over spiritualiteit en werken aan mezelf, daar denk ik anders over.

Alhoewel er in het begin van de lezing ook wel vermeld werd dat er werkzaamheid nodig was, te beginnen bij jezelf, wordt daar in mijn optie niet voldoende  de  nadruk op gelegd. Want daar is het waar wat kan gebeuren en niet door te zeggen het zal wel goed komen. En dan een opsomming geven van de context waarin we hier in welvaart leven en niet verder kijken dan de neus lang is. Dan wordt er al snel overgegaan naar: we gaan de goede kant op. Alsof we bang zijn de ellende in de ogen te kijken. Nee dus, we gaan niet de goede kant op.

Hoe kan je iets veranderen als je niet doordrongen bent van de pijn en ellende in jezelf, in je omgeving en in de wereld. 

Doe er iets aan. Begin vandaag je in te spannen voor een beter leven zodat wanneer je zelf uit de puree bent, je anderen nog meer van dienst kunt zijn en denk niet dat het wel vanzelf gaat.

Jullie mogen het allemaal oneens met me zijn, maar het moest me even van het hart.

Dit zijn van die beelden waar je hele verhalen bij kunt bedenken.

We reden over de snelweg langs Parijs en zagen het volgende.

Op een pleintje 

 stond een klein jongetje 
met een stepje 
vol verlangen te kijken
naar een haveloze flat

waar hij graag zou willen wonen

want zijn plek van veiligheid was...

erbarmelijk

tussen de flat en het kerkhof

Er is geen plek in onze herberg
en ook ik kom weer handen en voeten te kort.

Kleine dingen

Heb vertrouwen in kleine dingen, want daarin ligt je kracht.

Moeder Teresa