Bezoekje

Vanmorgen om zes uur was het maar 14,5 graad buiten en er is regen voorspeld. Een jas aan naar het werk en de trein naar Amersfoort.
Mijn nicht komt zo op bezoek en ik ben benieuwd wat deze dag ons zal brengen. Gaan we eropuit of wordt het gezellig koffiedrinken en verhalen uitwisselen.

Olympus

Ik dacht erover dit blogje te verwijderen, maar dat doe ik toch niet. Ik ga het gebruiken waar het voor dient, voor notities.
En dat kan van alles zijn.
Bijvoorbeeld om even op te schrijven dat ik dit weekend het fototoestelletje dat er al wat langer ligt, van Fer, te bekijken. Zo'n klein, heel handig ding. Ik kwam tot de ontdekking dat het een super dingetje is met alles erop en eraan. Een zoom bereik van 600 mm. 16 megapixel een prima lensje en lichtsterk. Ik ga hem beslist regelmatig gebruiken. Kan zo in een kleine tas.
En alle instellingen (macro, iso, witbalans etc) zijn supersnel op het beeldschermpje instelbaar.
Maar ja, geen mogelijkheid voor instelling sluitertijd en diafragma. Dat gaat automatisch (goed). Een mens kan voor zoiets kleins ook niet alles verwachten.
De naam:
Olympus SZ30MR
Wat een feest. Want ik ga hem beslist vaker gebruiken.



Deze stenen fotografeerde ik vanuit de kamer op 600 mm uit de hand. Toch redelijk voor zo'n klein wiebelig  toestelletje.

En dit vogeltje op de balkon op 128 mm.

Dagboekbladen

woensdag 14-10-2009  

Mama had niet in de gaten dat ik het was die binnen kwam. Ik durf haar nog geen knuf te geven waardoor ze me natuurlijk direct herkent, omdat ik ook nog een beetje verkouden ben en merkte ook mijn afstandelijke houding op. 

‘Elly, ben jij het?’ Ze zag er grauw uit, sprak onsamenhangend en gebruikte voor alles en nog wat verkeerde woorden.  

De ene keer ben ik bij haar en voel ik me erg betrokken en meelevend, de andere keer voel ik mijn weerstand en tegenzin. Dagelijks weer dezelfde verhalen en dingen aanhoren. De constante ontkenning van haar negatieve emoties die ze uit en als ik erop inspeel haar onmiddelijke ontkenning. 

Ze was vergeten haar bed te verschonen want ze wil alles zelf doen. Dinsdagmorgen aan de telefoon vertelde ze me dat de verzorging bij haar was binnen gekomen en vertelde dat zij het bed wel zouden verschonen.  Ze werd boos. Ze moesten eraf blijven en ze zou het zelf wel doen. Ze heeft de meisjes weggestuurd. 

Als ik haar dan probeer uit te leggen dat ze daar toch niet boos om hoeft te worden, roept ze onmiddellijk:

‘Nee, maar ik was niet boos!’

Ze is  zo bang niet aardig gevonden te worden. Ik vind dat triest en heel vermoeiend en het is voor mij een aanhoudend leerproces om daar op een geduldige manier mee om te gaan. Toen ik als aktiviteiten begeleidster in de zorg werkte, had ik daar totaal geen moeite mee had. Maar je moeder, dat is een heel ander verhaal.

Maar gelukkig al pratend, want dat kan ze, kwam de kleur weer wat terug op haar gezicht en vond ze de woorden weer wat gemakkelijker, leek minder verward.

De psycholoog, die haar afgelopen donderdag testte, heeft wel gelijk. Het is waarschijnlijk ook een vasculair probleem. Een slechte doorbloeding naar de hersenen. Als die weer wat beter op gang komt gaat het beter. Ik had een fijn gesprek met hem en ik ben blij dat hij die testjes deed. Op een gegeven moment zei ze tijdens die testjes tegen me : ‘Ik ben toch nooit boos of chagarijnig El of vind jij van wel?’

Ik heb haar gezegd dat ik haar een schatje vond en ze straalde.

Ach en dan is mijn dag ook weer goed.

Jopie

“Jopie, fiets weer eens gauw naar het Roermondsplein, Vader komt zodadelijk van de steenoven over de schipbrug, dan kan je hem nog een net een briefje voor een volgende opdracht geven.”

Ze is tussen de middag uit school gekomen.  Moeder stopt haar een dikke boterham  in de hand. Op de potkachel staat warme melk en ze schenkt zichzelf een beker vol. Achter elkaar gaat het naar binnen. Het brood, ja daar doet ze veel langer over en zal ze onderweg opeten.

Jopie sjeest door de straten. Vader komt met de schimmel en een wagen vol stenen over de Rijn om ze naar de nieuwe bouwplaats te brengen en zij gaat hem een briefje van moeder brengen. Misschien mag ze een eindje meerijden op de wagen. Dat is altijd een feest. Hoog op de bok tussen vader en de knechts of misschien op zijn knie terwijl hij de teugels van het paard vasthoudt. Ze hoopt dat ze op tijd zal zijn en hem niet misloopt.

Maar goed dat ze hard kan fietsen want als ze bij de brug aankomt ziet ze hem aan de overkant al aankomen. Dat kan niet missen. De witte schimmel met Vader op de bok en de twee knechts. Ze kan niet langer wachten en fiets hem tegemoet maar dan moet ze ook de brug  weer terugfietsen naast de wagen al babbelend tegen Vader. Op het Roermondsplein pakt hij haar fiets en geeft hem door aan de knecht die hem bovenop de stenen legt en dan mag ze erbij op de bok. Zo rijdt ze vanaf haar hoge plek om zich heen kijkend, vol verhalen tegen vader, onder de Zijpsepoort door en een eindje langs Sonsbeek. 


Maar dan moet ze weer terug naar huis, fietsend over de Sonsbeeksingel, om weer op tijd in school terug te zijn. Ze weet het al precies en kan het allemaal net halen. Het is niet voor niets dat ze haar een vliegende Hollander noemen.

Een stukje uit het boek dat ik aan het schrijven ben over mijn moeder gebaseerd op de verhalen die ze vertelde. Het schiet alleen niet zo hard op, maar nu ik een filmpje ontdekte waarop ik heel waarschijnlijk mijn grootvader ontdekte die een slepersbedrijf had, krijg ik er weer zin in. 
Als je het filmpje wilt zien kijk zelf maar op 5.45 min tot 5.55 is hij tien seconden in beeld. Voor mij is het in ieder geval ontzettend leuk om te zien. Het filmpje is van rond 1919 vlak na de oorlog. 1914-1918. Mijn moeder werd in 1912 geboren. Op dat stukje film is de oude schipbrug te zien waar mijn moeder haar vader regelmatig opwachtte.


http://www.filminnederland.nl/film/arnhem-en-omstreken/

Deze foto is waarschijnlijk van  later datum
Ik maakte daar eerder een blogje over
http://magazijn.blogspot.nl/search?q=koninklijke