Van alle gevaarlijke soorten energie die uit de geest kunnen voortkomen, is een van de gevaarlijkste voor onze tevredenheid de wens dat dingen anders zouden kunnen zijn. Door moeite te doen kunnen we proberen veranderingen aan te brengen in de manier waarop mensen denken of zich gedragen, maar als die poging op verzet stuit, zoals dat vaak zal gebeuren, beginnen ondermijnende chemicaliën de kern van ons wezen aan te tasten. Zelfs de mate waarin we ons eigen karakter kunnen aanpassen is discutabel. Misschien is het enige dat we kunnen doen een actieprogramma opstellen dat ingaat tegen alle neigingen in onszelf waaraan we een grondige hekel hebben.
James Hoover 1943.
Als je het over eigen ervaring hebt en je daardoor weet of iets klopt dan kan ik me hier wel in vinden.
Van beneden naar boven in dit citaat lezend, zie ik werkelijk dat ik dingen in mijn eigen gewoontepatronen heb kunnen veranderen door een goede methodische aanpak en die onderbouwd met een degelijke motivatie. Mede door geduld en een humorvolle volle aanpak zijn er wel wat gewoontepatronen aan het schuiven en zelfs onderuithalen gegaan. Dat heeft me door de jaren heen veel winst opgeleverd. De inspanningen die ik me getroostte daarvoor leidden tot meer vrijheid.
Ik zou die winst soms graag willen delen met anderen, maar daarvan kom je al gauw terug het wekt vaak alleen maar weerstanden op.
Op zich is dat voor de eigen ontwikkeling niet zo erg want in de weerstanden van anderen tegen jezelf die je tegenkomt kun je weer je eigen weerstanden ervaren en daar opnieuw geduld en liefdevolle aandacht van leren. Zo rolt het balletje door en is er altijd iets over jezelf te leren in de opbouw naar vrijheid, tevredenheid en liefdevolle aandacht.
Een van de lastigste dingen vind ik: niet in de automatische piloot te schieten door me geraakt te voelen want dat kan diep snijden.
Dat herkennen en langzaam terug te laten vloeien zonder het gebruik van de 'normale' reactiepatronen is een enorme investering in aandacht maar geeft op den duur een grote ruimte en heel langzamerhand loop je om die valkuilen heen.
Is dat herkenbaar?
En voel je de koker waarin je komt te zitten wanneer je er boos over bent en blijft? Daar heb je alleen jezelf mee. Chemische reacties noemt Hoover het. Maar ze zijn aan te pakken.
zutphen
Inderdaad.
BeantwoordenVerwijderenOeps ja, ze zijn aan te pakken die chemische reacties, maar soms, heel soms, kost me dat moeite. Dan is de ander te ver gegaan. Weer iets om over na te denken, nee iets mee te doen!
BeantwoordenVerwijderenBij mij is het eerder angst als valkuil.
BeantwoordenVerwijderenJa, ik kan me vinden in het citaat!
x!
Ik denk dat ik me in de woorden van Hoover kan vinden.
BeantwoordenVerwijderenIk denk ook dat het de mens eigen is uit te dragen wat hij heeft gevonden.
Tegelijkertijd denk ik dat ieder mens op zelfstandige manier tot begrip te komen.
Wie dat beaamt kijkt niet meer op van die weerstanden. Elk mens pakt wat hij
kan grijpen. Gooi je iets naar hem toe wat hij onmogelijk kan (ont)vangen, dan
zal hij kwaad worden.
Ik denk dat het goed is dat mensen alles met elkaar delen. Maar bij dat delen
moeten we de grens niet overgaan. Anders wordt delen alhaast kerstenen.
En dat beschouw ik als fout.
Maar terug naar dat citaat. Dat zijn nadenkertjes die hun gelijk bewijzen. Elke
dag weer. Daarom zou het zo mooi zijn als we bij het bestrijden van kwaad
(nu zeer actueel) zouden brainstormen over oplossingen die NIET via geweld
tot stand komen. Kunnen we dat?