Mooi rood is niet lelijk

Maar ja. ik vind alle rood niet mooi. Dit is bijvoorbeeld het fotootje dat uit mijn toestel komt rollen als ik een rode bloem fotografeer. Ik heb een goed toestel waar ik heel tevreden mee ben maar dit rood...!!! pffff

 En nou kan ik natuurlijk allerlei kunstgrepen toepassen om de kleur anders te maken of meer zoals ik het zou willen hebben . Want deze kleur vind ik totaal niet overeenkomen met de werkelijkheid. Maar ja, die werkelijkheid is zo wie zo niet te evenaren. Van de werkelijkheid is alleen maar een plaatsje te maken dat boeit of niet , dat vind  je mooi of niet.  

Nou dit vind ik dus in deze context een vreselijke kleur. 

En dan ga ik er mee aan het stoeien en maak er dit van. Ja je vindt het mooier of minder, maakt niet uit. Maar het schreeuw in ieder geval niet zo als de eerste foto.

Rustige vijver

 Het is rustig rondom de grote vijver in het Sonsbeek.

De mandarijneenden zijn in geen velden of wegen meer te bekennen en in vorige jaren was het soms een drukte van belang omdat er veel reigers in de bomen zaten te broeden. 

Nu zie ik enkele nesten in de bomen op het eiland maar ze worden dit jaar lang niet allemaal bewoond

 en er is weinig vliegverkeer. Een enkeling is aan het fourageren. 

Een eenzame meeuw vliegt langs de stille reigernesten

Ik wacht op een poetsende nijlgans tot hij zich zal schudden en de veren uitslaan maar 

 pas wanneer ik verder loop en achterom kijk voldoet hij aan mijn wensen. Te laat...

Want twee anderen vechten ondertussen even een meningsverschil uit. 

En dan is er nog die merel. Ik zag hem aan voor een dode boomtak. Ik denk dat ik het niet ver mis was.  Het is de vraag of hij de avond nog zal halen. Al bijna één geworden met het dode hout.

Als een laatste der Mohikanen laat de magnolia zich nog even zien 

En maakt dan plaats voor de overvloedige rodondendrons

Zo heeft alles zijn tijd en plek in de natuur. Daar mag de mens een beetje mee spelen maar uiteindelijk is alles en iedereen vergankelijk om plaats te maken voor het nieuwe leven. Dat is niet triest dat is schoonheid.

Eeuwige koude voeten

 Het begon vanmorgen zo fijn. Weliswaar in de verte het gevoel dat er een buikpijn op komst was maar mijn vriendin kwam en we zouden samen schilderen. Het was al een paar keer mislukt omdat we bij de koffie aan de praat raakten en het schilderen maar lieten liggen.  Heerlijk weer eens samen op een ouderwetse toer van gedachten wisselen. Maar vandaag zouden we echt het penseel weer in de hand nemen.  

Zo gezelgd zo gedaan en het ging goed.  We hebben fijn gewerkt. 

Maar vanmiddag na de lunch werd het lijf er toch niet beter op en ettelijke momenten van diarree en kramperen op de toilet bezorgde me de koude rillingen. Het voelt weer eens helemaal naar een ontsteking en dat is niet leuk. Maar nu lekker onderuitgezakt op de bank een beetje bijkomen met een paracetamol achter de kiezen. Hopelijjk blijft het daar een beetje bij maar het zou zo maar een paar dagen weer aan kunnen slepen want een ontsteking duurt altijd weer langer. Gelukkig heb ik er door de jaren heen wat beter mee om leren gaan en kan ik goed wat ontspanning in mijn lijf brengen na de inspanning en rustig wachten tot het ergste verkrampingen  voorbij zijn. De paracetamol doet intussen het werk en de kou verdwijnt heel langzaam een beetje met als laatste koupunt. ...Ja hoe raar je het zo. Die eeuwige koude voeten. 

Dagelijks duurt het dan totdat alle voedsel uit de darm verdwenen is en die weer tot rust kan komen. In het ziekenhuis moest ik dan vasten en langzaam weer beginnen met vla en soep. Maar nu rommel ik zelf maar wat aan en maak vanavond een eenvoudig soepje. We zien wel, misschien valt het mee.

Dit is een samenstelling van een schilderij, foto's  en digitale effecten. Heel leuk om te doen. Alleen erg jammer dat het programma waar ik dit mee doe een heel lage kwaliteit foto oplevert. De verschillende lagen zou je zo in een volwaardig fotoshop programma moeten doen om een goede kwaliteit te bereiken. Maar dit plaatje  met Pixlr  is zo heerlijk simpel om mee te spelen en goed genoeg voor een digitaal plaatje. 

Kom maar mee

 Een mens kan nu eenmaal niet alles tegelijk doen en tot nog toe kan ik zoveel doen dat het soms lastig is een keus te maken. 

Maar vanmorgen had ik me voorgenomen weer te schilderen. In het voorjaar komt dat makkelijker op de tweede plaats te staan omdat we er dan graag op uit gaan om te fotograferen en daar komt meer bij kijken dan alleen maar naar buiten gaan. De fotootjes moeten uitgezocht worden en hier en daar wat bijgesneden of verbeterd in een foto bewerkingsprogramma. Al met al best veel te doen.

Tja en ook doordat ik  de werkgroep waar ik schilder even niet meer bezoek in verband met corona raak ik ook een beetje uit de flow. Maar eens gaan kijken wanneer ik daar wel weer naartoe wil gaan. Al schilder ik regelmatig hier in huis met twee vriendinnen op verschillende dagen, toch komt het soms ook met hen niet tot schilderen want dan wordt het een gewoon gezellig koffiepraatje en gaan we niet consequent aan de gang. Maar ook dat is natuurlijk heel fijn. Gewoon lekker kletsen en soms oude koeien uit de sloot halen. Want we kennen elkaar al een eeuwigheid.

Ik verwachtte het vanmorgen al een beetje en kreeg dus een telefoontje dat de afspraak niet doorging. De kinderen kwamen bij haar op bezoek. Nou leuk toch. Het was voor mij vanmorgen gewoon een stimulans om alleen  het penseel weer op te pakken zonder afleiding. Want samen schilderen vraagt voor mij ook aandacht voor de ander en eigenlijk komt er van mijn eigen schilderwerk dan niet zoveel terecht. 

Dat merkte ik nu wel weel heel duidelijk. Ik kon veel geconcentreerder bezig zijn. Zoals ik dat ook bij de kwa heb zo heb ik dat met vriendinnen samen schilderen niet. Dat is op een andere basis geschoeid. Nu ik dat hier zo op zit te schrijven wordt het me duidelijk. De focus ligt dan meer op de ander dan op mijn eigen werk.  Zo werkt dat dus.

Lekker bezig geweest in mijn uppie. En zo blij dat ik niet afhankelijk van anderen hoef te zijn om me tot nog toe goed te kunnen vermaken. Maar anderen in mijn leven zijn daarom natuurlijk niet minder belangrijk. Want wie of wat zou ik zijn zonder de ander? 😃

Kom maar mee

acryl op papier A3