Niks meer

 Lees ik net bij vlasje hoe consequent en doordacht zij haar energie verdeelt. Daar kan ik wel wat van leren. Ik zit hier weer uitgeteld op de bank. Toch weer iets teveel hooi op mijn vork. Het wandelingetje naar de apotheek, daar had ik het bij moeten laten. Foei wat was ik moe toen ik thuiskwam. Het was een heerlijke wandeling maar de ene keer kost het me veel meer moeite een eindje te wandelen dan de andere keer. En terug, ja dat moet gewoon. Maar nee. Dan ben ik al erg moe en dan ga ik toch in huis nog door met klusjes. 

Nu lekker niks meer tot buuv komt. 

Goed genoeg

 Jarenlang moest ik minstens 3 maal in de week 's morgens om 5.30 uur mijn bed uit. Ik ben een avond mens dus je kunt wel nagaan, ik vond sat heel moeilijk. 

Al vijf jaar hoeft dat niet meer en kan ik mij in de vroege morgen als ik in het donker per ongeluk wakker word nog lekker een keer omdraaien. Soms vind ik het zelfs heerlijk om lekker lang uit te slapen. Maar ik kom steeds meer tot de conclusie dat ik beter op kan staan als ik op een normale tijd toch wakker ben geworden. Hoe lekker het bed ook is het lijf vertelt me dat ik eruit moet.

En dan is de nieuwe dag weer begonnen. Wat zal vandaag weer brengen? De weersverwachting is mooi en dat wordt waarschijnlijk een fijn wandeltje. Verder moet ik nog iets lezen voor de zoomcursus van morgen. De boodschappen komen vandaag en waarschijnlijk vraag ik mijn buurvrouw van 90 jaar voor een kopje thee, en dan de bormale dingetjes . Een blogje schrijven, even op de gitaar tokkelen. Wat kleurtjes op een doek of stuk papier zetten en kijken wat er tevoorschijn komt. O ja en de medicatie moet nog opgehaald van de apktheek. 

Ik heb vandaag niet zoveel te melden. Hooguit dat ik iedere dag neem zoals het komt met alle ups en downs.  Ik zie alles voorbij komen en ervaar op die momenten bewust wat het met me doet en laat het dan weer gaan. Ik identificeer me er niet mee en blijf er niet middenin zitten. Als ik er iets mee wil of mee kan doen doe ik dat en als ik er niets mee kan doen laat ik het los.

Niet dat het altijd makkelijk is want het vraagt een  doorlopend bewustzijn van mijn eigen reactie patronen maar het is mijn manier om op een goede manier in het leven te blijven staan. Een manier waarbij ik zoveel mogelijk in mijn eigen midden kan blijven en daardoor de ruimte heb om naar buiten te kijken naar alles wat zich in de wereld en in mijn omstandigheden voordoet. 

Hoe machteloos je je soms ook kunt voelen de beste manier om ermee om te gaan is voor mij om iedere keer mijn midden weer terug te vinden.

En dan weer lekker schilderen.

Ziezo, nu vind ik ook de knotwilg wel goed genoeg. Evenals mij  leven. 

Witlof en schilderen

 Wat heeft dat nou met elkaar te maken. Nou dat ga ik uitleggen.

Nu ik niet meer naar de kreatieve werkgroep Arnhem ga, schilder ik regelmatig met een vriendin samen op de maandagmorgen. Dat js een fijn begin van de week. Lekker stoeien met verf. Ik had nog een plankje staan waar ik een keer verf op heb gesmeerd, ja zo kan ik dat het beste beschrijven en ik dacht daar ga ik maar eens iets op vezinnen. 

Gister keek ik naar die amateur rembrands. Leuk om te zien en ik steek er altijd wel weer iets van op. Maar wat er op mijn leeftijd niet meer in wil is de structuur die ze te leren kregen hoe de verf op het palet te zetten en te mengen.  

Ik heb een plastic vleeswaren bakje met een vochtig doekje en daaroverheen leg ik een plastik zakje of zoiets. Daar spuit ik mijn verf op en als ik het dekseltje erop doe blijft de acrylverf vochtig. Dan kan ik het lang gebruiken. Zuinigheid met vlijt.  Alhoewel ik niet meer zo zuinig ben met verf als vroeger want toen ontbrak me het geld om maar verf te kopen zoals het mij paste. Nu durf ik beter lagen op mijn werk te zetten en dat te gebruiken wat ik nodig vind. Heerlijk is dat.

Maar vanmorgen ging het dus weer heel lekker en spontaan. Gezamelijk koffie kletsen en werken. 

En zo ga ik witlof koken. 

Interssant he. 🤣🤣🤣

Er  zit steeds minder blad aan de bomen. 

Ochtendgedicht

  

Met dank aan Hella

Elke morgen
wordt de wereld
geschapen.
Onder de oranje

staven van de zon
worden de ashopen
van de nacht
weer bladeren

en maken zich vast aan de hoge takken –
en de vijvers verschijnen
als zwart laken
waar eilanden op geschilderd zijn

van zomerlelies.
Als je van nature
gelukkig bent
zul je wegzwemmen langs de zachte sporen

urenlang, je verbeelding
strijkt overal neer.
En als je geest
de doorn

in zich draagt
die zwaarder is dan lood -
als je je maar nauwelijks
kunt voortslepen -

dan nog is er
ergens diep in je
een beest, schreeuwend dat de aarde
precies is wat zij wilde –

elke vijver met zijn laaiende lelies
is een overvloedig
verhoord en beantwoord gebed,
elke morgen

of je nu wel of niet
ooit gelukkig durfde zijn,
of je nu wel of niet
ooit hebt durven bidden.

Mary Oliver

Dit gedicht raakt me

En ik was ook weer aan het schilderen

De knotwilg