zondag 17 mei 2020

kleuterschool

Elly opstaan.
Ik herinner me hoe koud het was in de winter. De ijsbloemen stonden dik op de ramen en het had gesneeuwd. De wereld was zo mooi. Ik had mijn nieuwe ochtendjasje aangetrokken die ik voor de kerst had gekregen. Het zat zo heerlijk warm en wollig om mij heen. Mijn moeder had de stof gekocht van het geld dat ze voor de kerst van haar schoonmoeder had gekregen. Ze was zo handig en maakte al mijn kleren.
Ik keek door het gaatje dat ik in de ijsbloemen poetste naar buiten om nog beter te kunnen zien hoeveel sneeuw er lag. Ik werd er helemaal blij van. Eerst maar eten en dan gauw aankleden.
Aan beide kanten van de haard stond een stoel ik zat in de rookstoel van papa die al naar zijn werk was. Het broodje en de thee stonden op de lage kloostertafel die voor het avondeten op klossen werd gezet om de maaltijd te gebruiken.
“Elly eten”.
Ze lag op haar knieën voor de haard en rakelde de kachel op. De asla er uitgetrokken ervoor op de grond om de sintels eruit te halen zodat hij wat beter door kon trekken. Ze zei het meer als een gewoonte en zonder op te kijken. Ik was een heel slechte eter en broodmager. Altijd had mijn moeder zorgen over mij. Niet verwonderlijk na de zware operatie die ik in mijn tweede jaar al onderging.
De hitte die van de kachel afstraalde tegen mijn benen was bijna pijnlijk. Maar de kamer was nog lang niet verwarmd. Mijn moeder stond op terwijl ze me aanmoedigde nog een hap van mijn boterham te nemen. Ze liep de lange gang door naar de keuken en na een tijdje kwam ze terug met de afwasbak, zeep en handoek.  Voor de kachel mocht ik me wassen met het warme water en de kleren aantrekken die ze voor me klaar legde.
Ik liep heel vertrouwd aan de hand van mijn moeder het huis uit.  Al glibberend en glijdend liep ik de weg af naar de Hommelseweg. Het was nog een heel eind naar de kleuterschool maar besef van  afstand had ik niet. Loopafstanden waren heel vanzelfsprekend.
In de zomer die volgde na de eerste winter dat ik naar de kleuterschool ging, ik was in september voor die win ter  vijf jaar geworden, wilde ik alleen en niet weggebracht worden. De andere kinderen gingen toch ook gewoon zelf naar school. Maar dat vond mijn moeder niet zo’n goed idee. Ik moest het Staringplein oversteken en zo af en toe reed daar in 1949 weleens een auto. Dat was veel te gevaarlijk. Wat kon mij wel niet allemaal overkomen. Maar ik wist haar kennelijk te overtuigen dat ik wel goed op zou letten. En daar ging ik dan. Helemaal alleen zonder angst. Van mijn moeder hoorde ik vele jaren later dat ze tot aan het Staringplein achter me aan is gelopen. Kennelijk heeft ze me daarna toch zelf laten gaan.
Juffrouw Piebes was een schat en in de andere klas was juffrouw Smits de kleuterleidster. Ik zat niet bij haar in de klas maar ze leek me zo streng en niet lief. Juffrouw Piebes was dat wel. Gaby was een heel flink meisje. Ze kon alles. Ik keek erg tegen haar op; En mijn achter neefje zat ook bij me in de klas Johnny. Ja juist die Johnny van Doorn. Johnny de selfkicker. Wat waren we nog klein. En Jan Veenendaal waar ik nog vele jaren mee op school zat.
Matjes vlechten, dat kon ik wel en het was heel fijn op de rand van de zandbak te zitten in het zonnetje.
In diezelfde zomer kwam mijn vader me van de kleuterschool  ophalen. Hij had een vrije dag vlak voor de vakantie het zal zaterdagmorgen zijn geweest en daar stond hij in de Nijhofstraat op me te wachten met de motor die we hadden. Een Panter. Ik werd achterop het  duozadel gezet en heel behoedzaam reden we terug naar huis. Wat een feestje was dat. Ik voel nog de grote hand van hem achterwaarts gekeerd rusten op mijn rug.





Opruiming

Ik heb het tablet eens goed onder handen genomen. Zo langzamerhand heb ik  er veel apps opgezet en sommige verbruiken verschrikkelijk veel geheugen. Toen ik alweer een tijdje geleden deze tablet kocht dacht ik, ooo mooi geheugen genoeg. Daar kan ik even mee vooruit. En dan ook nog een extra SD kaart erin, het kan niet op. Maar binnen de kortste keren bemerk ik dus dat het wel op kan. Veel dingen heb ik nu over kunnen zetten op de SD kaart maar er zijn apps bij die in het interne geheugen moeten draaien die veel geheugen vreten. Maar daar zijn ook wel weer oplossingen voor te bedenken. De blogspot kan ik natuurlijk ook gewoon in de browser openen in plaats van met een app. Het werkt dan net zo goed en het scheelt veel geheugen. En zo zijn er meer van die zaken.

Ik  ben blij dat ik er ook lol in heb te spelen met al die digitale mogelijkheden. Het houd je van de straat. Dit blogje schrijf ik nu op de nieuwe laptop en daar kan ik ook heerlijk op tikken in schoenmakerszit met een kussen op mijn benen en de laptop

. Zie je het voor je. Lekker rammelen op dat ding. Ik heb hem ingesteld op hoge contrasten. Daardoor ben ik wel alle mooie foto's kwijt die ik op het startscherm zette maar het is wel beter te overzien.  Maar ach ik probeer het wel weer een keer terug te zetten misschien toch wat leuker er wat foto's uit mijn bestanden op te laten draaien. Ik weet nu toch hoe het teruggezet kan worden.

Ja en ik heb een oproep gekregen van de oogarts want die werkt ook weer. Ik ben benieuwd of hij me nog aan staar kan opereren. Misschien scheelt dat voor mijn gezichtsvermogen. We zullen zien.


zaterdag 16 mei 2020

Simone Weil

Ik ben weer in de mystieke werken gedoken. Wat is het voor mij een feest om daarmee bezig te zijn.  Een feest van herkenning. Ik vond op internet een prachtige site met veel mystieke teksten. Ze zijn niet eenvoudig om te lezen maar ik heb me nu helemaal verloren in Simone Weil. Als je nieuwsgierig bent geworden kun je wel kijken onder deze link

 https://mystiekfilosofie.com/over-deze-site/simone-weil/.

Een paar citaten die ik voor het gemak bewaarde.

Iedere vorm van beloning is een degradatie van energie.
Het gevoel van tevredenheid met zich zelf, na het stellen van een goede daad, (of het voltooien van een kunstwerk), is een degradatie van een hoger soort energie. Daarom dient de rechterhand niet te weten. ..
Op zeker niveau bestaat daarvoor in de godsdienst een equivalent. Bij gebrek aan de glimlach van de koning , zoekt men zichzelf een God te fabriceren, die ons toelacht. Of men prijst zichzelf. Een gelijkwaardige beloning is onontbeerlijk. Onvermijdelijk als de zwaartekracht
De noodzaak van een beloning, die het equivalent is van wat men geeft. Maar als men die noodzaak geweld aandoet, blijft er een ruimte en er ontstaat een soort aanzuiging van lucht: dan komt de bovennatuurlijke beloning. Zij komt echter niet, als men al een andere vorm van compensatie ontvangen heeft: die leegte laat haar komen. Hetzelfde geldt voor de kwijting van schulden ( en dat betreft niet slechts het kwaad, dat anderen ons aangedaan hebben, maar ook het goede, dat men hun doet). Ook daarbij aanvaardt men het ontstaan van een leegte. De leegte aanvaarden in zichzelf is iets bovennatuurlijks. Waar de kracht te vinden voor een daad, waartegenover geen compensatie bestaat?
compensatie bestaat?
Die energie moet dus van elders komen. Maar voordien is een zelfonthechting nodig, iets wanhopigs, voordat dit vacuüm ontstaan kan. Leegte: diep-donkere nacht. Bewondering, mededogen ( en vooral die beide tezamen) leveren werkelijk energie op. Maar men dient zich die te kunnen ontzeggen. Gedurende enige tijd moet men zonder énige beloning blijven; of die nu van natuurlijke of bovennatuurlijke aard is.


Nou is dit natuurlijk wel heel erg uit de context gerukt. Maar ik vind het zo mooi dat er die relatie met het Boeddhisme in is te vinden. Hoe bestaan we? Niet de manier waarop we denken te bestaan. En dat wordt in dat hele boek van Simone ook wel duidelijk.

Wat vullen we niet llemaal zelf in en denken we te weten. Zelf in de stilte verbeelden we ons soms Het gevonden te hebben. Pfff. 



donderdag 14 mei 2020

mondkapjes

De mondkapjes zijn onderweg. Ik bestelde er 4 bij Intermobiel. Steun ik meteen een goed doel en ik neem aan dat ze van dubbel katoen zijn en er waarschijnlijk een filter inkan. Vanmorgen moesten we de boodschappen voor deze en volgende week doen maar ik ben nog bloot gegaan.😂.  Hopelijk komen we er weer zonder kleerscheuren doorheen. Ja je moet er gewoon maar vanuit gaan dat je geluk hebt en als ik dat niet zou hebben heb ik pech gehad. Niet dat het idee met niets doet maar het haalt me zeker niet onderuit en ik kan ermee leven.

Als je jonger bent en jonge kinderen hebt is het veel erger als je iets overkomt. Misschien houd ik er zelfs wel rekening mee dat het me kan overkomen en dan hoop ik in rust te kunnen blijven.

Maar nu zit ik gewoon lekker op de bank en heb helemaal mijn draai gevonden met de laptop op schoot erop los tikken. Ik heb er een  stickje   met foto's in gestopt en kan zo lekker rondsnuffelen in oude foto's.


Blogarchief

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...