Calamiteiten

Mijn computer heeft het begeven. Nu behelp ik me  en o o o wat is dat lastig. Geen e-mail, alle adressen verdwenen en geen enkele foto van de laatste maanden tot mijn beschikking. Gelukkig is het schilderen niet afhankelijk van de computer.
Maar wat nog vervelender is, is dat mijn partner door een griep is geveld. Ik hoop dat hij weer snel een beetje opknapt en daar een bijdrage aan leveren, daar zal ik mijn energie nu in gaan instoppen. Ik ben dus met andere dingen bezig en merk dat ik op dit computertje waar ik nu op zit al aardig mijn weg kan vinden.
Nu eens even kijken of ik hier nog een aardig plaatje kan vinden.
Even gezocht en via Picasa heb ik met ander kunst en vliegwerk een vakantie fotootje gevonden uit Krumlov en erbij geplakt. Niet dat het passend is, maar wel leuk om weer uit te vinden en mee te spelen.

Ja ik heb het alweer gezien. Het wordt tijd dat ik weer eens wat fotootjes maak van mijn werkstukken en schilderijen. Ik heb alvast een ouder schilderij op het andere blog gezet. Ga maar kijken. 
Nu eerst boodschappen en andere zaken. En trouwens... het zonnetje schijnt dus eigenlijk geen computerweer.

Putplein

Afgelopen woensdag reisden we met de trein naar Amsterdam. Met de sprinter vanaf ons huis naar het Centraal station kom je langs het pleintje waar mijn moeder verhalen over vertelde. Ze speelde er in haar kindertijd. Uit het winkeltje dat haar moeder op het pleintje had snoepte ze van de sucade en speelde ze boomverwisseltje. Het winkeltje is verdwenen. Er staan nog wel bomen, maar ik weet niet of het nieuwe aanplant is, dat zou zomaar kunnen. Zelfs ik herken ook niet meer zoveel van deze plek uit mijn kindertijd.  De buurt is grondig gerenoveerd. Waar ik nu over het spoor rijd zag zij de oude stoomlocomotieven puffend voorbij trekken met hun zware vrachten.
In de oorlog van 1914-1918 kwamen vele Belgische vluchtelingen ons land in over de rails waar ik nu ga. Ze zag ze zitten achter de raampjes, zelfs iemand met een vogelkooitje herinnerde ze zich. Zo triest al die mensen die huis en haard moesten verlaten vanwege de invallende Duitsers.
Nu is de weg opgebroken en mijn kleinzoon die gelijk met ons de deur uitging moest omrijden. Vanuit het raampje zag ik hem nog naar school fietsen. Met een noodvaart want hij was laat. Toch zagen we elkaar en zwaaiden.
Ieder zijns weegs.
Door het vuile raampje van de sprinter maakte ik deze foto.

Meeuw

Ik zette hem op mijn fotoblog. De foto was overbelicht en toen ik de niveau's bijstelde zag ik hoe mooi hij was als ik slechts de meeuw belicht kon houden. En zo kwam deze foto tevoorschijn. Leuk om met foto's te spelen. Maar eigenlijk was ik op zoek naar landschapjes als houvast voor de komende opdracht voor het schilderen op maandagmorgen waarbij we op bepaalde dingen gaan letten. Lichte en donkere partijen etc. Misschien in monochromen.  Niet dat we dat MOETEN volgen, maar ik vind het voor mijzelf wel een goed idee in opdracht bezig te zijn.

Zo zie je maar. Nu heb ik nog geen landschapje, maar dat komt er wel. Misschien gewoon iets uit mijn derde oog halen :-).