Mag ik ff moe zijn?

Ik weet niet wat voor beeld ik oproep, maar wie zou niet moe worden van drie overlijdens in de familie achter elkaar tijdens kerst en de jaarwisseling. Toch aanwezig zijn en schoonmama zo goed mogelijk ondersteunen. Veel (vrijwillligers)werk en strijkwerk wat nog ligt te wachten en een kleinkind dat ik niet kan weigeren te komen logeren. Daar ook nog de tijd voor vrij weten te maken en morgen naar de volgende crematie te moeten.
Ik laat alles rustig over mij heen komen en ook de vermoeidheid mag er gewoon zijn.
Ik hoef werkelijk niet doorlopend energiek te zijn.

Ik hoef mezelf niet op de borst te kloppen maar ik voel mijn energie weer opborrelen bij de opmerkingen  en ben me ervan bewust dat ik op de juiste manier met heel veel verlies en verdriet om weet te gaan.
Mag ik ff moe zijn.? :-)
Dat is een gezonde manier om te weten: Ik ben aandachtig en doe alles wat er komt op zijn eigen tijd.
Alles mag er zijn zoals het is.

Het lijkt wel of ik in de verdediging schiet, maar geloof me. Jullie geven me een flinke dosis energie.
Dank dank dank :-)

En nu moet ik naar op facebook want mijn kleinzoon wil me chatten leren. Hahahaha

Vermoeidheid

Zit dat nou tussen mijn oren of ben ik gewoon moe, verschrikkelijk moe.
Ik merk hoe lastig het is om gewoon te accepteren en het te laten voor wat het is. Ik zou zo graag weer heel energiek willen zijn en de dag vol vreugde tegemoet willen gaan.
Natuurlijk zijn het heel vermoeiende en ongewone weken geweest en is het misschien ook niet zo vreemd om moe te zijn. Maar maakt mijn weerstand en het idee of het gevecht dat ik aanga om  niet moet te willen zijn het niet juist erger. Ik weet, ook weerstand vermoeid zelfs nog meer dan je lief is.
Ik zeg altijd: voluit leven, met alles erop en eraan. Als ik daar zelf ook aan wil beantwoorden dan hoort dit er ook bij en zal ik het met mijn energie gewoon moeten doen zoals het komt samen met de bijbehorende dip. Toch zou je denken met voluit leven dat het een heel andere lading heeft. Een lading waarvan ze tegenwoordig zeggen: positief blijven denken. Maar volgens mij, zoals ik er nu insta heeft dat er niets mee te maken. Dan leef je iedere dag zoals het komt en laat het zijn zoals het is. Ook als je eens even NIET positief denkt.
Wel denk ik dat je jezelf zo af en toe een schop onder je kont moet geven om grenzen te verleggen en gewoon moet doen wat je moet doen en zoals nu gewoon opschrijven en erkennen dat je niet zo lekker in je vel steekt. Nou en dat heb ik nu gedaan en merk dat het al tikkend achter compie verschil maakt. Ik mag gewoon moe zijn en ga vandaag leven met wat er gebeuren gaat.
De kerstboom heb ik gister samen met mijn kleinzoon opgeruimd en vandaag gaan we samen een lampje kopen wat zijn tante zo nodig heeft. Dan kan hij het vanavond mee naar huis nemen en brengen. En morgen hebben wij hopelijk de laatste begrafenis van dit jaar. Ach hopen,  eigenlijk levert dat niet zoveel winst op  De dingen laten komen zoals ze zijn is gewoon beter, dan is er niets wat tegen kan vallen. :-) En dat scheelt in de teleurstelling.
Gek hè toch voel ik me nu alweer een stuk beter. Ik realiseer me dat het goed is er gewoon te kunnen zijn ook als er vermoeidheid is of een dip en te communiceren met anderen. In relatie staan tot...wie of wat dan ook, dat is wat ik heel belangrijk vind dat is leven en zoals nu, even een kleinkind om me heen die nu nog lekker slaapt. En om dat allemaal te beseffen  heb ik het alleen maar even op hoeven schrijven.

Het wordt vast een dag met alles erop en eraan.


ff zitten

Twijfel en angst

Soms slaat hij toe. Dan overvalt het me. Plotseling ben ik me heel bewust van een grote eenzaamheid midden in die enorme ruimte waarin van alles mogelijk is. Dan popt de angst naar boven. Dan zit mijn innerlijke leraar verstopt onder een zware deken en het gewicht van mijn eigen ideeën. Terwijl ik me op mijn ademhaling richt weet ik: Ook dat mag er zijn. Alles wat er is, is ook in mij aanwezig. Vanuit mijn onderbuik kruipt het omhoog en neemt me in bezit. Een grote donkere ruimte. Is het wel zuiver wat ik doe? Wat speelt er allemaal door mijn geest, wat houdt me bezig en waarom doe ik wat ik doe? Is het ook wel juist wat ik denk, doe en schrijf? Een mengeling van twijfel, angst en verdriet. Ik zal het nooit zeker weten. En ik weet, ik vind dat ook niet nodig. Me dat realiseren helpt al om die donkere ruimte in 'de ogen' te durven kijken en er stil in te verblijven zolang het duurt. Ik hoef er niet voor weg te lopen en andere bezigheden te zoeken.

Ik ben een mens en daarmee kwetsbaar zoals iedereen kwetsbaar is. Bij iedereen kan op elk moment angst en twijfel toeslaan op de meest ongelegen ogenblikken. Soms kan je de aanleiding daartoe niet eens vinden, op een ander moment is die aanleiding heel duidelijk aanwezig. Toch kan ik niet anders dan in ieder ogenblik weer keuzes maken, me steeds afvragend, toetsend op mijn eigen inzicht dat zo beperkt is als dat van een mens maar kan zijn, mijn standpunt bepalen voor dat moment en zo zoekend mijn weg gaan.

Ik weet het is meestal niet het één of het ander, alles is mogelijk, maar of ik de juiste keus maak ten opzichte van de ander en mezelf? Kwetste ik of ondersteunde ik? Maakte ik een opening of zorgde ik ervoor dat de deur dichtklapte? Toch doe ik wat ik doe en schrijf wat ik schrijf en ook hier geld weer dat alles veranderlijk is en nooit gekristalliseerd tot een onveranderlijke verharding. Het enige dat ik hopelijk in mijn doen en laten overeind houd is de motivatie om lief te hebben ook al lukt dat vaak niet en speelt er onbewust en ook bewust veel eigenbelang doorheen maar met een goede motivatie kan het juiste en zuivere altijd weer boven komen drijven. Heel langzamerhand bevind ik me weer in mijn midden waar alles er mag zijn zoals het is.

Nu ga ik me voorbereiden op mijn kleinzoon die komt logeren. En mijn achterkleinzoon naar wiens tweede verjaardag we vanmiddag gaan. Het zijn drukke en zeer emotionele tijden met zaterdag weer een derde (en deze keer een ) begrafenis in tweeëneenhalve week voor de boeg. Het geeft heel veel te overdenken en te doorleven. En daar komen dan zulke blogjes als deze uit voort. (glimlach)

Ook een gewone duif in uniek

Het leven is een wonder

En nu, na dat vorige epistel denk je misschien dat ik een atheïst ben of ... weet ik veel wat jij denkt.
Maar ik ben helemaal niets.
En ik denk dat god iets is dat aan ons bevattingsvermogen te boven gaat iets alles overstijgends en gelijktijdig in alles aanwezig. Eigenlijk kan je daar niet eens over praten zoals in de joodse traditie wordt gezegd. Ook in de mystiek vind ik herkenning.

Wat ik doe is gebruik maken van een Tibetaans Boeddhistische methode om te leren en uit te groeien tot een volledig mens.  Wat ik nog lang niet ben, want er zitten in ons mensen zo verschrikkelijk veel mogelijkheden. Dat is eindeloos en zo wandel ik rustig verder en zie wat zich op mijn pad voordoet. Maak daar gebruik van en leer soms door te doen en soms door het te laten. Binnen die enorme ruimte waarin alles mogelijk is omdat niets vaststaat en wij onwetend zijn  probeer ik mijn leven zin te geven.
Het belangrijkste vind ik te leren aandachtig te zijn en op te merken wat zich afspeelt in mijn denken-voelen. Mijn 'mind' zeggen de Engelsen waardoor ik opmerk dat ik geen minuut dezelfde ben en soms versteld sta van mijn eigen functioneren.
Het leven is een wonder.