Novelle

Ik denk dat het een kerk is. Dit stond boven de deur

En dit is de zijgevel/

Hij stond bij de haven van de Maas waar we op de boot stapten voor een vaartochtje op de Maas.

Maastricht.

Onderweg naar Maastricht was het heel mistig. Dat heeft altijd iets mysterieus maar het betekent ook dat het heel koud is.
 Op het fotoblog ga ik weer fotootjes plaatsen . Maar hier natuurlijk ook.

Onzekerheden.

Wat is dat toch, dat waar ik de vinger niet zo makkelijk achter krijg.
Er zijn van die dingen waar ik bang voor ben. Hele rare dingen waar je totaal niet bang voor hoeft te zijn.
Het openbaar vervoer bijvoorbeeld, die angst heb ik mijn hele leven al. Bang dat ik te laat kom. bang dat ik de verkeerde halte uitstap, bang dat ik niet weet waarop ik over moet stappen. Bang dat er iets misgaat met in en uitchecken. Zelfs zo dat ik al die dingen het liefste uit de weg ga en zielsgelukkig ben met die lieve schat die me overal brengt waar ik wil.  Maar het is toch van de gekke.

Ook allerlei andere eenvoudige zaken vind ik vaak lastig. Ik geef niet aan al die angsten toe en ga er vaak dwars doorheen. Maar alles wat ik voor de eerste keer moet doen boezemt me angst in. Ergens voor de eerste keer aanbellen of ergens naar toe gaan. Het brengt allemaal spanningen met zich mee waar ik niet meer op zit te wachten. Ik houd me het liefste bij de bekende dingen. Maar wil ik dat?

Ik kan natuurlijk van alles bedenken waardoor het komt en mijn hele verleden uitdiepen en daar ergens de schuld leggen, maar daar schiet je weinig mee op in het heden.
Wel merk ik als ik de dingen vaker doe, de angst dan ook verdwijnt. Maar naarmate je ouder wordt doe je bepaalde dingen steeds minder vaak ook omdat je energie op een steeds lager pitje gaat functioneren. Ook wordt de belangstelling voor bepaalde dingen steeds minder. Zolang je een partner hebt doe je de dingen nog samen maar het alleen komen te staan kan een nog grotere beperking teweeg brengen.

Ik denk dat ouderen steeds meer 'last'  kunnen krijgen van dingen niet meer doen en uit de weg gaan en zich misschien niet eens bewust zijn van de onzekerheden en angsten die daaronder schuil gaan waardoor ze op de lange duur vereenzamen en dan ook niets nieuws meer aanpakken. Een soort gelatenheid van: het is goed zoals het is, laat mij maar in mijn eigen hokje zitten.

Ik hoop dat ik daar lang verschoond van kan blijven door me bewust te zijn van de onzekerheden en angsten die op poppen en de moed heb er toch altijd weer doorheen te breken. Nieuwe dingen aan te pakken. Dat er een betrokkenheid blijft bestaan en dat er altijd nieuwe wat op mijn pad zal komen diat ik aan durf te pakken zolang ik me er echt voor interesseer of er nieuwsgierig naar ben.
Maar ik hoop ook de rust te vinden van het niet meer hoeven, niet meer over mijn eigen grenzen gaan om wat voor reden dan ook. De stilte en rust in mijzelf kan vinden.  Ik geloof dat ik aardig op weg ben.
De weg van het midden zou ik zo zeggen.

Valkenburg

Aangekomen in Valkenburg zijn we toch nog de weg vanaf het hotel naar beneden afgelopen om een wandelingetje door Valkenburg te maken. Voorzichtig mijn voet steeds goed recht plaatsen en uitkijken waar ik liep, ging het goed.

Ze was zo druk en zag niet dat ik wachtte tot ze aan de kant zou gaan. En toen heb ik de foto maar gemaakt. De olude man zag ik de kerk inlopen links.

Ja en als je er dan in kunt, ga ik altijd even kijken. Van een andere bezoekster hoorde ik dat je niet verder dan het hek kon maar binnenkort zou de kerk opengesteld worden voor bezichtiging.

En weer kalm aan de heuvel op naar het hotel waar een heerlijk warm en koud buffet voor ons klaar stond. Wat hebben ze een fantastisch goede kok. Dat gaat me minstens een pond of zo kosten 👌😊