Er valt nog heel wat los te laten voor ik spontaan inzicht krijg in het leven zelf. Als er geen bedenksels meer over zijn is er een spontaan leven in het nu. Zonder oordeel, zonder invullen van ideeen over wat dan ook. Ja die Descartes heeft ons mooi gek gemaakt met zijn filosofie over 'ik denk dus ik ben'. Zitten we mooi met de gebakken peren want die gedachten kunnen je aardig op een verkeerd spoor zetten terwijl we niets anders hoeven te doen dan het leven ervaren zoals het is. We hoeven niet te bewijzen dat we er zijn. We zijn er. Maar ja die gedachten zitten er altijd tussen te porren. Dan had Nietsche het beter voor elkaar. Die strookte meer met de Boeddhistische gedachte dat hetgeen wij als IK ervaren niet meer dan een gedachte is. En een IK dus niet bestaat. En daar voel ik me beter bij thuis.
Het gekke is dat dit ook weer filosofisch bedacht is en juist dat houdt me in het kringetje vast. Iedere keer poppen er nieuwe denkbeelden naar boven die ook weer door denkbeelden onderuit gehaald worden. Jnana yoga noem je dat ook wel totdat het niet meer nodig is waar dan ook over te denken omdat je het IK als een gedachte hebt onderkent en leeft vanuit bewustzijn. Weten dat er alleen maar bewustzijn is en dat ego denkertje is opgelost, want waar draait het leven nu eigenlijk om?
Ik denk dat iedereen gelukkig wil zijn, dat is waar alles om draait.
Dus me nu eerst maar eens focussen op ervaren en weten dat het stiller kan worden in die bovenkamer. Niet in het bos of aan de zee in de vakantie of op de vrije dagen, nee gewoon hier en nu. Ieder bedenksel voorbij laten gaan als de wolkjes in de lucht. Ze komen en gaan en ik hoef er niet in mee te gaan.
Soms denk ik goh, ik ben al een heel eind en dan plots denk ik pffff ik moet nog een heel eind.
Ach het zijn allemaal gedachten.
En voor morgen bedenken wat ik allemaal meeneem naar het open atelier. Weer heerlijk schilderen. Dat kan hier allemaal
In Aleppo, dat ik probeerde vorm te geven, kan dat niet DENK IK.
