De Fundatie, kasteel Het Nijenhuis in Heino

Alweer een week geleden dat ik mijn laatste berichtje hier plaatste.
Het komt er de laatste tijd niet zo van om tekstjes te plaatsen. Een tijdelijke kalm aan aktie? Misschien... De tijd zal het leren. Feit is dat ik het de afgelopen week erg druk heb gehad met het maken van de lay out voor het Magazine van Jewel Heart. Dat komt een paar maal per jaar uit en de ene keer steekt er meer werk in dan de andere keer, afhankelijk van de artikels die geplaatst worden en de beelden die ik erbij moet zoeken of maken.
Of heeft de tijd die daarin gaat zitten ook te maken met het ouder worden? Dat zou me niet zo bevreemden. Ik merk dat ik steeds eerder moe ben. Dat de dingen meer energie van me vragen en dus ook alles wat langzamer gaat. Ja ik zal toch wat bedachtzamer met mijn tijd om moeten gaan, want grote vermoeidheid leidt ook tot meer darmklachten heb ik ondervonden, dus ... alles op zijn tijd.

Gister waren we in het museum De Fundatie het Nijenhuis in Heino. Een heel mooie beeldentuin en ook in het kasteel waren prachtige kunstwerken te bezichtigen. Erg leuk en verrassend vond ik de werken van Hieron Presser. Ik kon me nauwelijks voorstellen dat zijn werk zou passen bij de inrichting van het kasteel maar het werd werkelijk een verrassing. Ik heb genoten van de prachjtige schilderijen en de mooie combinaties met het antiek van het kasteel.

Maar dat was niet het enige. Het was ook prachtig weer en we hebben genoten van de beeldentuin en de beelden die niet alleen in de Engels aandoende tuin met perkjes achter de ingang zichtbaar werd

Maar ook rondom in de lommerrijke bosschages

Het was een heerlijke dag.
Meer foto's op mijn Facebook pagina met deze link als je er bent ingelogd.

Angst in de ogen kijken

Er zijn zoveel dingen die een of andere vorm van angst oproepen. Pema Chodron praat erover

Een nieuwe jurk

Steeds meer herinneringen dwarrelen naar de oppervlakte. Ach het zal met de leeftijd te maken hebben en ik geniet er mateloos van.
Nu zit ik met de ramen open op het balkon. De sfeer is 's zomers en zachtjes hoor ik de bomen ruisen. In de verte het gemurmel van wat stemmen. Die doen me denken aan mijn ouderlijk huis en dan plotseling ben ik weer het kind van een jaar of  acht.

Ik zit op de rand van het ouderlijk bed voor de openslaande deuren in de achterkamer. Ik kan in de verte de buren in de tuin horen praten. Het is heerlijk weer.  Ik hoefde geen jas aan naar school en ben vrolijk naar huis gehuppeld. Daar naast de deuren zit mijn moeder zoals zo vaak achter de naaimachine en ik wacht tot ze klaar is.
'Nog even een naadje stikken El en dan moet je even passen hoor'.
Dat vind ik helemaal niet zo leuk, want ik ben altijd bang dat ze me per ongeluk met het afspelden zal prikken. Maar deze keer hoeft ze de spelden niet te gebruiken. Ik sta bovenop het bed en met de schaar knipt ze voorzichtig het armsgat een beetje uit.
"Ziezo klaar trek je jurkje maar weer aan, nu gaan we een broodje eten", zegt ze.
Ik weet het zeker, morgen heb ik weer een mooie nieuw jurk.

Goed genoeg

Een pad van liefde mededogen.  Dat begint in mijn eigen huis.

Mijn eigen huis is niet alleen mijn directe omgeving, maar is ook mijn eigen lijf en dat zijn ook mijn eigen emoties en handelingen. Als ik daar geen liefde en mededogen voor op kan brengen en mijzelf veroordeel om de dingen die ik denk of doe hoe zal ik dan tolerant naar mijn omgeving kunnen zijn? Dan heb ik al genoeg ruimte nodig om zelf te kunnen overleven met mijn eigen problemen.

Heel vroeger dacht ik dat het betekende dat ik me met allerlei liefdadigheid bezig moest houden en me in moest zetten voor alles wat ik wel of zelfs nog niet kon. Dat maakte veel frustratie los als ik niet aan mijn opgelegde zelfbeeld beantwoordde en het zorgde er juist voor dat ik in mijn naaste omgeving niet altijd even vriendelijk kon zijn.

Niet dat ik het nu allemaal wel doorheb en vriendelijk naar mijzelf ben en dus ook naar mijn omgeving, maar de discipline en opmerkzaamheid uit het vorige blogje komen me zeer van pas om steeds weer zowel met vriendelijkheid naar mezelf als naar de ander te kijken.

Zo langzamerhand begint het me eigen te worden om daar waar ik ben ook te zijn en hopelijk zoveel mogelijk met een stabiel emotioneel gevoel dat redelijk snel terug kan koppelen naar vriendelijkheid. Daar begint het werken aan spiritualiteit voor mij. Daar speelt mijn leven zich af. Ik hoef het niet te ver buiten mijzelf te zoeken, want daar ben ik niet. De mens die ik ontmoet hoop ik altijd vriendelijk vanuit een liefdevol hart te kunnen benaderen. Dat alleen al kost opmerkzaamheid genoeg. Het is de basis voor mijn bestaan in onderlinge afhankelijkheid.

En natuurlijk als ik groot en sterk ben :-), is er vast een mogelijkheid zodat die basis zich uit kan breiden. Het is voor mij belangrijk om dat in de gaten te houden, maar tot nog toe ben ik niet anders dan waar ik ben en dat is goed genoeg.

Ook een kleine bij levert een waardevolle bijdrage aan het geheel .