Genieten.

Ik denk dat  ik zelf  nog het meest geniet van sommige mooie plaatjes.
Heel even een mooi momentje vast kunnen houden.
En toch is alles vergankelijk.

Leipziger Messe

Het paleis waar ze messen verkopen (ghaghagha)

Binnen Bahnhof

We gaan even binnen kijken in dat prachtig grote Leipziger Bahnhof.
De voorkant met het grote parkeerterrein vind je hier op mijn fotoblog.
Hieronder de zijgevel.

De hal door en de trap op

dan komen we in het middengedeelte waar we links onder de boog doorgingen en rechts het treinstation hebben.

Vreemd dat een mens zich in zi'n relatief beperkte maar grote ruimte toch zo klein kan voelen.

Vanaf de andere kant.

 vanaf  het grote treinstaion richting hal kijkend

 En vanuit de hal in de richting van de treinen kijkend.

INTERZIJN

Ik ben de warmte van je hart in koude winterdagen, de vriendelijke schaduw die je beschermt tegen de zomerzon, mijn vruchten zijn verfrissende drankjes die onderweg je dorst lessen. Ik ben de balk die je huis draagt, het blad van je tafel, het bed waarin je slaapt en het hout van je boot. Ik ben de greep van je schoffel, de deur van je hofstede, het hout van je wieg, de buitenkant van je doodskist. Ik ben het brood van vriendschap en de vloer van schoonheid. Jij die nu voorbijloopt, luister naar mijn gebed: doe me geen pijn.

Oud portugees gebed

Interzijn is een begrip dat Thich Nath Hahn introduceerde waarmee hij in een klein interessant boekje een uitleg gaf over het begrip van De Leegte,  het zien van de werkelijkheid waarmee duidelijk wordt dat er niets is dat op zichzelf bestaat. Alles bestaat slechts op basis van onderlinge afhankelijkheid.
Een lastig begrip vooral om het 'te leven', omdat we er gewoon aan zijn onszelf in essentie en in onze handelingen als onafhankelijk te zien.