Ik, die al jaren geen christelijke liedjes meer zong omdat ik me er niet (meer) in kon vinden, heb vanavond uit nostalgische gevoelens hard mee gezongen met de eo en Nederland zingt. Niet omdat ik nu plotseling achter christelijke dogma's aanloop hoor, nee verre van dat. Regelmatig merk ik nog de weerstanden die bepaalde zaken naar boven brengen, maar ik merk ook dat veel teksten door mij nu op een totaal andere wijze worden geïnterpreteerd. En met die nieuwe interpretatie, die ik dank aan Theosofie en Boeddhisme, zie ik nu de onderliggende kwaliteiten van wat er bedoeld wordt.
Ook merk ik dat ik steeds meer begrip krijg voor mensen die hun toevlucht en troost vinden in de verhalen, een soort vangnet in de christelijke traditie, waar wordt gezegd dat Jezus alle zonden op zich heeft genomen en voor ons aan het kruis stierf. Ook al denk ik daar zelf op een heel andere manier over.
Zo heeft iedereen zijn eigen ideeën over dat wat is en over het ongeziene. Niet iedereen kan mijn fascinatie voor de overweldigende ruimtelijkheid, vergankelijkheid van de graven en de pracht van de beelden die een kwaliteit van leven tot uitdrukking brengen en datgene wat ik verder allemaal in kerken ervaar, delen. Vaak duurde de bouw van die kerken eeuwenlang en meerdere eeuwenlang is er gebeden en gezongen. Is er gehuild en gelachen. Het begin en het einde, de hele wereld en het bovenwereldse, het juiste en onjuiste ligt daar onder de kruisbogen aan mijn voeten.
In de vormen, beelden en kleuren maak ik er contact mee.
Er zullen zeker nog wel foto's van volgen, maar nu eerst maar even de straat op om adem te halen, zoals Novelle zo treffend zei.
In de winter zal hij het niet koud hebben maar nu, in de zomer...
En de moderne wereld is echt ook vertegenwoordigd.
Nou ja...
