Naamloos

Een naamloos zwijgen
zingt mij toe
als voor mijn raam
gordijnen dicht
een vreemde vogel
roept
ik luister en beluister
je aanwezigheid
dichtbij
geen glas
en geen gordijn
zijn tussen
jou en mij
en is de vogel heen
ben jij toch hier
in naamloos zwijgen
van mijn hart

Een gedicht van Suze Ophof. Zij overleed in 2006

Gerust in onzekerheid

Ervaar je leven.

We worden geboren en vroeger of later sterven we. Elk moment is gewoon wat het is. Rancune, bitterheid en een wrok tegen iemand koesteren weerhouden ons ervan te zien, te horen, te proeven en ervan te genieten. Dit zou het enige moment van ons leven kunnen zijn, dit zou de enige aardbei zijn die we ooit zullen eten, We zouden ons hierover depressief kunnen voelen of we zouden het eindelijk kunnen waarderen. We zouden behagen kunnen scheppen in de kostbaarheid van elk afzonderlijk moment.

Uit: ‘Gerust in onzekerheid’  van Pema Chödrön

Rode beuk

Al die duizenden jonge tintelfrisse blaadjes aan de rode beuk waar mijn raam op uitkijkt. 

Zo pril, zo nieuw.

Zo rood zijn ze nog niet.

Vogelflat

Valse betrokkenheid

Ik dacht zou het niet mogelijk zijn

wat ruimte te creëeren

Natuurlijk, ieder zijn eigen deel

Geen koeien in de wei

maar ook hun eigen deel

Van vogels weet ik zeker

dat zij niet kunnen vallen

dan doen we daar ons voordeel mee

Zij hoeven niet in stallen.

Ik maak voor hen een vogelflat

Dat zal ze best bevallen.

Belangrijk is dat IK

het op MIJN plekje

volledig naar mijn wensen heb

De rest

Ach

Weet ik veel!

I