Stilstaan in verwondering

Heerlijk is Italië. Het is zo anders dan ons platte landje dat overigens ook prachtig is. Maar Italië  is voor mij toch bij uitstek het land waar de kunst op een heel bijzondere manier zijn historie heeft. Inderdaad niet mooier of beter maar gewoon  anders dan in de lage landen.

Zeker in Toscane kom je dit soort doorkijkjes overal tegen en het maakt niet uit welk dorp of stad, iedere keer is het weer bijzonder. Boven is een plaatje uit Assisi. Hieronder een schilderachtig vergaan muurtje in Peruggia.

Als je oud bent is het misschien wel makkelijker om met beperkingen zoals geen verre reizen meer en andere nieuwe dingen om te gaan . Maar je kunt wel terug  kijken op een heel leven met alle ups en downs die daarbij horen. Dan kijk je terug over het landschap van het verleden zoals ik hier terugkijk over de heuvels vanaf San Gimignano en herinner me hoe mooi het was. 

Want alles is vergankelijk dat zie je rondom je heen. En al is het misschien nog niet meteen verdwenen de verandering is duidelijk. 

Het oude bekeken vanuit een nieuw perspectief kan verrassende plaatjes oproepen waardoor de scherpe randjes van de vroegere ervaringen wat milder worden.

Al zijn de detailleringen en de helderheid van vroeger niet meer zo scherp juist dat geeft het hele leven de mogelijkheid ideeën te herzien en in verwondering even stil te staan. 

 

Sienna

Ik zit met mijn laptopje op schoot in kleermakerszit op de bank te genieten van fotootjes die ik in Italië  maakte.

2008 een eeuwigheid geleden. Maar ik herinner het me als de dag van gisteren. De eerste blik die ik op Siena  wierp en het plaatje dat ik ervan maakte.

De nauwe straatjes en de mensen die onder de poortjes naar het grote plein op de terrasjes zaten. 

En dan plotseling dat grote plein in de zomer hitte waar de halve wereld zich schijnbaar had verzameld. En er zijn nog meer plaatjes die voor mij veel mooier zijn en waar ik mateloos van geniet. En niet alleen daarvan kan ik genieten maar ook van het feit dat ik leef en onder goede omstandigheden groot en zelfs oud heb mogen worden. En die omstandigheden zijn zeker niet alleen maar over rozen gegaan. Ieder mens krijgt zo zijn eigen kommer en kwel te verwerken en levenskunst is het om daar een goede weg in te vinden. 

Wat zal het hier nu in 2022 nog vele malen drukker zijn.

Want iedereen schijnt het zo ontzettend nodig te hebben. Als je twee keer niet een buitenlandse reis hebt kunnen maken is het niet langer uit te houden en MOET je toch werkelijk kunnen genieten  van een vliegtuig vakantie naar een of ander verweggiestan. Waar leef je anders nog voor.

Ik zal wel te oud zijn om dat allemaal te kunnen begrijpen. Begrijpen hoe noodzakelijk het is in een wereld vol stress te overleven en dat het buitengewoon noodzakelijk is om alles te kunnen doen wat de geest je ingeeft. En dat is het hele jaar door wachten en werken tot je weer met vakantie kunt. 

ik vind het eigenlijk buitengewoon triest dat het niet meer mogelijk schijnt te zijn op een minder milieuonvriendelijke manier vakantie te houden en dat de mens in het algemeen niet meer in staat schijnt te zijn het plezier uit wat meer eenvoudige middelen te halen. Dat al het geluk alleen nog maar van buiten naar binnen gehaald moet worden en er geen geluk meer bestaat dat van binnenuit in tevredenheid op kan opborrelen.

Maar ja wat wil je. Ik ben oud en begrijp het dus niet meer. 

Ik misgun echt niemand wat voor grootse en mooie vakantie dan ook maar hoop dat er wat minder ontevredenheid zal ontstaan nu het ernaar uit gaat zien dat corona hier en daar weer roet in het eten gaat strooien en de mens toch wat gelukkiger kan worden in zijn eigen vel.

Ik ga  verder met het bewerken van oude fotootjes en laat intussen gods water over gods land stromen. De dingen komen en gaan. Niets is eeuwig en maak er allemaal  maar het beste van. 

Rolmaatje

Ik raak al aardig bevriend met mijn nieuwe Rojlmaatje.  Zo voelt het ook echt. Een vertrouwd gevoel waardoor ik merk dat ik makkelijker dingen doe die ik anders niet doe. Bijvoorbeeld in het park gaan tekenen.  Ik kan willekeurig overal gaan zitten waar het mij uitkomt. Tablet  en pennetje bij de hand. Lekker in de schaduw onder de bomen en  ik ben nu dus weer even weg. 

Tot later. 

Bijna windstil

 

De laatste tijd driftig in de weer met lezen op mijn tablet. Heerlijk ik heb fijne boeken in de E read bieb gevonden en kan er de hele zomer mee door.

Maar ook gaan we graag naar buiten om te fotograferen. En vandaag was het zo'n dag. Weinig wind en daardoor geweldig voor macro fotografie.  Ik zit intussen  al een tijdje achter de computer om een en ander na te kijken. 

Dat wordt wel steeds lastiger met mijn slechte ogen. globaal kan ik nog best wel aardig alles zien maar de details worden steeds moeilijker, Volgens mij heeft de oogarts het ook opgegeven want hij haalde zijn schouders op en zei : er is niets aan te doen kom over een jaar maar terug. En dat vind ik niet zo vreemd want als de macula het begeven heeft en zijn tijd heeft gehad  dan is er niets meer aan te redden. Maar goed, alles lukt nog al is het steeds wat lastiger, Ik denk dat ik aardige technieken heb ontwikkeld waardoor ik er toch nog wel mee uit de voeten kan. en de moderne tijd met digitale  beeldschermen en vergroting mogelijkheden doen wonderen. 

Vandaag hebben we in ieder geval weer heerlijk genoten van het fotograferen. 

OP facebook schreef ik ook al dat ik geen TIETIE had gezien maar wel Zoemzoem. Het bijnevolk had het druk in de tuinen van het Depot in Wageningen.

Er streek en juffertje neer op het blad vlakbij de waterbloem die ik fotografeerde maar z;n kleintje wordt steeds lastiger perfect scherp in beeld te krijgen. Ook al neemt de camera veel van die scherpstel kwaliteit over. 

De hortensia's zijn weer volop aanwezig in het park van de Hogeschool. Ik vind het leuk om met de lichtvlekken op de achtergrond te spelen.

Achter de rose waterlelie had zich een kikker verscholen.

Zo'n heerlijk maatje die me aan weet te wijzen waar de leuke dingen zijn is geweldig. En ja eindelijk had ik hem voor de lens. Ik geloof dat ik nooit eerder een eekhoorn zo goed in beeld heb gekregen. 

Nog een toevalstreffer. Zon klein honingsnoepertje dat aan komt vliegen. Altijd leuk.

En ik heb maar eens een keer de kop foto veranderd. Dat is weer eens iets anders. Het is  niets voor mij om zo lang dezelfde dingen te doen of te hebben . Ik houd zo nu en dan wel van verandering. En die kop foto vond ik wel passend bij de titel want in het Louvre ligt heel wat opgeslagen in het magazijn maar die foto heeft nu lang genoeg zijn best gedaan.