Get, lekker bewegen.

 Al maanden loop ik met ijskoude voeten door het huis. Ik kan ze maar niet warm krijgen. En vanmiddag ben ik eens even gaan zoeken op google. Daar komt  natuurlijk  van alles voorbij  en je moet oppassen dat je al niet van te voren in allerlei ziektebeelden gaat spitten. Wat zou het kunnen zijn. Nou ben ik daar gelukkig niet gevoelig voor en zelf had ik ook al wel wat ideeën opgebouwd maar was ik veel te lui om er echt iets aan te doen. Dat heb je ais je redelijk goed in je lijf steekt en niet noodzakelijk in beweging moet blijven omdat je anders overvallen wordt door stijfheid of andere spier en botachtige aandoeningen. Ik voel me wat dat betreft een gelukkig mens, Zo zie je maar , ik mijn ogen een ander de spieren en zo hebben we allemaal wel wat bij het ouder worden. Maar ik ben gewoon lijfelijk lui en dat kan ik me tot nog toe permitteren. 

Diabetes kan een oorzaak zijn voor koude voeten  maar  O. K. ik moet voorzichtig zijn met suiker maar ik denk dat mijn luiheid een grotere rol speelt. Ik zit graag in huis, vermaak me prima met allemaal heerlijke dingen om te doen en vaak heb ik er met dit weer al helemaal geen zin in om uit te gaan. Maar eens beginnen met op de bank wat been en voet oefeningen. Goed bewegen rondjes raaien enz enz. zodat de trage bloedsomloop een beetje geactiveerd wordt. Maar die voetjes bleven koud en waren vooralsnog niet warm te krijgen. 

Ja, toen moest ik toch de deur uit want ik had beloofd op een vergadering in Vreedenhoff wat foto's te maken van het afscheid en de overdracht van een voorzitterschap. Toen ik daarmee klaar was wandelde ik even het park door. Dat kan ik dan niet laten want dan ben ik er toch al uit en onderweg  kwam ik plotseling tot de ontdekking dat ik warme voeten had. 

Dus mijn  convlusie. Eigen schuld dikke bult. Want ik zit nu nog steeds met heeerlijk warme voetjes op de bank. Lap top op schoot in de hoop dat ik wat vaker  actief zal wotden en daarmee het euvel verhelp nog afgezien van het feit dat bewegen gewoon lekker is. maar ja, zoals met alles, zulke dingen moet je niet hopen maar gewoon doorpakken en doen. 

Alles bij elkaar een druk dagje. want lijfelijk mag ik dan lui zijn aan activiteiten ontbreekt het me niet.  Vanmorgen geschilderd over een oud werk heen gekalkt op de KWA in Schaarsbergen. We mochten weer gezamelijk schilderen en dat is heel fijn en inspirerend. Deze schilderde ik niet als opdracht. De opdracht staat hieronder. 

De opdracht was een boekomslag ontwerpen voor een zelf gekozen boek. Nou ik lees de feuilleton van Yima op het blog van Hella Kuipers. Een prachtig verhaal en goed geschreven. Voor alle leesgierigen hier begint hoofdstuk 1 en in de zij balk staan verklarende tekeningen en plattegronden. zeer boeiend, een aanrader. Momenteel schrijft ze 3 afleveringen in de week en ik ben helemaal bij vanaf hoofdstuk 1 geboeid aan het lezen, 

https://heldenreis.nl/2021/05/1-de-rots

Deze omslag bedacht ik voor het boek een voor en doorlopend achterkantje. 

Motiverende zintuigen

 Morgenvroeg kan ik weer gaan schilderen in Schaarsbergen.  Heerlijk. Ik heb het gevoel  dat ik er weer helemaal in moet komen en het liefst ga ik dan op zoek wat grote kunstenaars gedaan hebben waardoor ik me kan laten inspireren. Neee ik heb het niet over de resultaten die ik daardoor krijg maar over de motivatie en de zin om weer aan de gang te gaan. Zo is het toch met alles. Onze zintuigen geven ons de impulsen om te doen of misschien te laten wat we wel of niet willen. Zo belangrijk.

Nu las ik een heel stuk over een interview met Anselm Kiefer. Iemand die ik erg bewonder en hij zei dat hij  erg geinspireerd was, al als puber van zeventien door de aquqrellen van Rodin en dat hij dat nooit zo zou kunnen,  Rodin keek geen moment naar wat hij deed op het papier maar voortdurend naar de personage die hij schilderde. Die aquarellen zijn fenomenaal.  

Verder vertelde hij dat alles wat hij zelf maakte en dat zijn enorme materie doeken met lood  stenen etc. Hij ook onmiddelijk weer afbrak en opnieuw opbouwde. 

So it’s always a process of falling down and resurrection. 

Ja dat spreekt me aan en in feite ben ik daar ook heel vaak mee bezig niet vergelijkbaar met wat die man kan. Maar het geeft me wel weer een nieuwe motivatie om morgen  fijn aan de gang te gaan. Ik neem dus werk mee om af te breken en opnieuw op te bouwen. Dan ontstaat er een gelaagdheid en het is meteen een oefening in los durven laten. Ook filosofisch gezien spreekt me dat aan. Zonder vergankelijkheid is er geen vernieuwing mogelijk.

En het resultaat... ONBELANGRIJK.

Happiness is the way.

Het zet me aan het denken.

 Ik had er zin in en wilde heel actief worden. Maar nu plots ben ik even stil gevallen. 

Ik kende haar niet persoonlijk maar zag haar werk in Zutphens museum en een vriendin volgde lessen bij haar in Zutphen. En nu is ze overleden. Negenenvijftig jaar . Edith Meijering. Net als ik denk dat het allemaal wel los zal lopen, wordt dit weer even onder mijn neus gedrukt. Toch wel weer even heftig. En dan is het niet eens zo vreselijk dichtbij, maar toch.  Ieder mens is er een teveel. 

Nee, ik ben niet bang voor mezelf. Ik ben al wat jaartjes ouder en had een goed leven en hoop dat nog even te hebben natuurlijk. Ik ben niet bang voor sterven hoe dan ook of op wat voor manier dan ook. De tijd zal het leren en ook niet voor daarna. maar  al die jonge mensen die nog een heel leven voor zich hebben. De wereld is zo veranderd in de jaren die achter me liggen. Hoe kunnen zij zich staande houden in een wereld zoals hij er nu uitziet? Tja dat soort vragen is van alle eeuwen, ik weet het. Ook mijn ouders vroegen zich dat af en hun ouders zullen dat ongetwijfeld ook gedaan hebben  Zo lijkt het leven er voor iedereen uit te zien. Altijd veranderlijk nooit is er enige zekerheid in het leven zelf te vinden. Niemand heeft het  in de hand en iedereen heeft dezelfde risico  om zo maar uit het leven te moeten stappen zonder daar ook maar iets aan te kunnen veranderen.  Het zet me aan het denken. 

Mitsdien moet ik er maar eens verder over nadenken op mijn eigen wijze. 

Als het weer kan

 En dan ben ik plotseling op zoek naar een speciaal fotootje. Ik weet wel ongeveer waar ik het vinden kan en na veel gezoek vind ik het dan ook wel. Hoera. En dan kan ik ermee doen wat ik wil.

Maar het is ook zo leuk om door die duizenden fotootjes te scrollen. Ik krijg er dan weer helemaal zin in. Vandaar dat ik hier maar weer eens zoiets plaats uit 2019 toen we nog onbekommerd naar de dierentuin gingen om te fotograferen. Als de lock down eraf is zal Fer misschien wel weer gaan. Ik zelf weet het nog niet of ik dan ook weer een abonnement neem, want in de tijd dat ik ga schilderen, een klein eindje verderop kan hij dan mooi naar de zoo als hij me heeft weggebracht en daarna weer ophalen. En meestal gaan we dan niet nog eens een keer samen. Maar wel prima geregeld toch. 

Nu ga ik weer verder met fotootjes kijken en misschien ook weer wat plaatsen op het fotoblog dat ik opnieuw begon. Tja zo blijf je lekker bezig he.