Geneuzel

 Ik hoop dat ik het nu voor elkaar heb. Het werken op mijn laptopje was zo moeilijk. De lettertjes en veel andere details zijn voor mij bijna niet meer te zien. Dus ben ik weer eens in de instellingen gaan rommelen. Ik had dat al vaker gedaan maar helemaal grip erop krijgen, was me nog niet echt gelukt. Nu geloof ik dat ik het gevonden heb. 

Ik krijg dan wel allemaal meldingen dat het lastig zou zijn weer terug te zetten en meer van dat soort geneuzel maar ik denk dan op een gegeven moment, god zegen de greep en start opnieuw op. 

En nu zit ik hier te tikken met een groter lettertype en overzichtelijkere verkenner die met bepaalde aanpassingen nooit mee vergrootte maar waar ik bij deze instelling beter grip op krijg.. De waarschuwing was ook dat sommige apps niet mee zouden doen. Nou dat klopt ook want de fotoshop elements blijft pietepeuterige lettertjes houden en daar is voor mij eigenlijk niet meer mee te werken. Dat is jammer want daar kon ik leuke dingen mee doen voor mijn fotootjes maar ook dat is afgelopen. Maar met alle beperkingen die er zijn ben ik toch weer redelijk wendbaar geworden en kan ik toch weer meer kanten op.

Update: Hoera, zelfs fotoshop doet mee in de vergroting. Helemaal blij

Nu moet ik nog even heel goed uitproberen wat er op dit formaat beeldschermpje allemaal gaat gebeuren maar voorlopig denk ik dat ik de juiste instelling voor mijn ogen gevonden heb en daar ben ik blij mee.

Nu eens kijken of ik makkelijker een fotootje terug kan vinden om hieronder te plaatsen.

Helemaal blij. Ik begin er beter grip op te krijgen.

Fotootjes uit 2010.

Wereldwijde problemen

  De regen tikt op de bakken van de rolluiken en ik draai me nog een keertje om in mijn warme bed. Een heerlijk idee dat ik er niet uit hoef. Mijn hand glijdt over mijn bovenbeen. En ik realiseer me hoeveel spiermassa er is verdwenen in relatief weinig tijd. Het oud zijn begint aardig toe te slaan. De herinnering aan een jonger, steviger lijf is niet verdwenen en maakt het verval nog meer duidelijk.  Intussen tikt de regen rustig door en trommelt onregelmatig op de hulpmiddelen die ons beschermen tegen de warmte van het zonlicht van de zomer die nu in geen velden of wegen te bekennen is.

Veel is niet meer nodig alles wat er is, is goed en bruikbaar. De chaos is minder omdat er minder is dat zou moeten en een jarenlange meditatietraining heeft zoden aan de dijk  gezet en het werkt  nog steeds heel functioneel.  Wat zou er nu nog moeten? Dat zijn de dingen die ik zelf wil en ik belangrijk vind. Want het is niet zo dat alles onbelangrijk is geworden. Er is nog genoeg om voor te leven. Al voel ik dagelijks de beperkingen  de onmogelijkheden en het soms pijnlijk ouder worden van het lijf, de geest is er niet minder om.

Toen we hier vijftien jaar geleden kwamen wonen dacht ik dat als ik er 10 tot twintig jaar plezier van kon hebben. van het wonen in dit appartement dat mij zo aansprak, dat ik dan  al aardig op weg was naar de dood. Ik in ieder geval wel want mijn eigen inschatting is altijd geweest dat ik niet zo oud zou  worden als mijn ouders . Mijn moeder werd 98 maar dat zou ik nooit halen en die intentie had ik ook niet. De gedachten dat ik niet zoveel tijd meer heb als ik de snelle teloorgang van mijn lijf bekijk, stemt me niet depressief. Integendeel het maakt me steeds meer bewust van het leven dat ik nog steeds zo volledig mogelijk probeer te leven zonder me eraan vast te klampen maar me bewust te worden van de tijdelihkheid van alles. Het laat me genieten van de regen buiten. Van alle dingen die ik  kan doen. Het rammelen op mijn computer zoals nu , het schilderen en de momenten die ik op de sociale media en op zoom deel met mijn mede studenten in de boeddhistische Lamrim. En het belangrijkste, de tijd die ik doorbreng met Fer iets beters had mij niet kunnen overkomen. 

Het leven is ondanks de vele beperkingen in deze corona tijd goed voor mij. Er is rust in mijn  leven gekomen zonder dat ik me af hoef te wenden van alle problemen die er in deze voor velen moeilijke tijd zijn. De nieuwsberichten over alle ellende overal op de wereld, De strijd in Amerika tussen democraten en republikeinen, de carona crises over de hele wereld. er is honger, er zijn achterstanden, de klimaatproblemen dat alles  verontrust me mateloos evenals ook de problemen in ons eigen land waar heel veel mensen, ouders en zelfs kinderen last van hebben maar ik hoef me niet door  alle ellende mee te laten nemen waardoor ik  in onnodige emotionele beperkingen verzeild raak die het niet mogelijk maken ernaar te kijken. Ook hier weer, integendeel het maakt me bewust van mijn onmacht er iets aan te doen en  het enige dat ik dan wel kan doen is trainen,  mediteren en er voor mijn eigen omgeving zijn door in mijn eigen rust te verblijven zodat ik er kan zijn tussen alle mensen die me, al is het op afstand, omringen. Ernaar  kijken en me bewust worden dat er veel liefde en mededogen noodzakelijk is, ook als het tegenzit, evenals het juiste inzicht dat met  wijsheid gepaard gaat, De enige twee vleugels van de vogel (ahamsa) die zonder liefde-mededogen en wijsheid niet kan vliegen en dat is ook  het enige dat verlichting zou kunnen brengen in een complexe wereldwijde probleem situaties. Vandaaruit werken in de wereld waarin we leven is zo noodzakelijk en wat ben ik dan blij en dankbaar met de mensen die daarvoor staan en zich met lijf en leden in het groot en in het klein  inzetten om het goede te doen.

Ze zijn stuk voor stuk onze steun waard. Zeker wanneer we zelf alleen op een laag pitje iets voor deze wereld kunnen betekenen. En ook al worden er in onze ogen  menselijke fouten door onwetendheid gemaakt.

Want wat weten we nou werkelijk?

De sneeuw die dit weekend razendsnel even om het hoekje kwam kijken.

Buiten de box denken

Dat was een druk dagje gisteren. Allerlei huishoudelijke karwijtjes samen met de hulp. Ook nog even alle opgespaarde strijkwerk weggewerkt en als ik dan s avonds bij de tv zit en allerlei dingen wil zien die ik volg, denk ik,

Helemaal geen zin meer in blogjes schrijven. Voorlopig doe ik dat niet meer. Maar intussen weet ik dat het zo bij mij niet werkt. Als ik in de flow zit, hoeft er maar iets op te poppen of ik zit weer lekker te rammelen achter het toetsenbord.

Dat begon vanmorgen weer met een fijn gesprek over het universum en hoe alles in het groot maar ook in het klein eigenlijk precies hetzelfde werkt en de hermetische gedachten daarachter. Dat betekent dus dat je al die dingen ook op jezelf kunt betrekken. Zelf zijn we een  micro cosmos en een atoom is een nog kleinere. Zo is er ook een steeds grotere macrocosmos omdat we steeds meer ontdekken en heeft de hubble weer ingezoomd op een zwarte plek in het universum, niet te verwarren met een zwart gat, waar weer een totaal nieuw universum uit te voorschijn kwam. Zo geweldig interessant allemaal. Bijna onvoorstelbaar en zeker als je dan ook nog in jezelf leert kijken. Heerlijk als je dan ook nog een beetje buiten de box kunt denken en het abstract in emoties en  andere innerlijke zaken eindeloos terug kunt vinden. 

Over mijn emotie gesproken daarover schreef ik weer in Negatieve emoties en alles mag er zijn.

Nou ja Het Leven heeft een onvoorstelbare enorme rijkdom en wat is dat LEVEN eigenlijk. Wat is datgene wat leven geeft. Wat is het dat in mij ademt. dat wat verder gaat dan mijn automatische piloot of mijn reflexen vanuit de hersenen en in hoeverre is bewustzijn daar mee verbonden en ook deel van???

Een beetje brainstormen, nooit weg en heerlijk voor mij om te doen.

En ik zit er een beetje op te wachten. Op de sneeuw gewoon hier in mijn eigen bubbel

Stress maatschappij

 Ik ben blij dat ik wat ouder ben en misschien ook al wel oud genoemd kan worden alhoewel, zoals veel ouderen met mij , ik mezelf niet oud voel. De geest loopt altijd wat achter op het lijf. Ik bedielmdus dat je je jonger voelt dan je bent. Dat lijf wil misschien niet meer zo makkelijk energiek zijn , de geest is er niet minder om.  

Nou wil ik het even niet hebben over het feit dat het mooi zou zijn het beter in balans te hebben en dan natuurlijk in de richting van de geest. Maar waarover wil ik het dan wel hebben?

Nou over deze tijd die zoveel anders is dan de periode waarin ik groot ben geworden. Soms begrijp ik het niet helemaal.  Heel veel dingen rondom de problemen in deze tijd gaan er nog wel in en ik ben op een bepaalde manier heel blij met deze moderne tijd waarin zoveel mogelijk is. De wetenschap in hoog tempo oplossingen weet te bedenken voor de ellende die er is en ik als mens gebruik kan maken van allerlei geavanceerde middelen en hulpmiddelen. maar wat is dat dan waar ik tegenaan loop ?

Dit

Natuurlijk is het belangrijk dat kinderen naar school gaan dat ze daar met leeftijdgenoten contact hebben en dingen leren die ze in de toekomst nodig hebben.  Maar wat is er nu zo moeilijk aan en waarom hoor ik nu steeds dat ze eën achterstand oplopen die niet meer in te halen is en ze persé naar school moeten in deze crisis situatie waar we nu in zitten. Gaat de maatschappelijke streberigheid van steeds meer en steeds  beter  in hoog tempo zover dat kinderen geen tijd mogen verliezen met het een jaartje uitstellen van de lessen. Alles op een lager pitje en gewoon weer een gezonde wereld scheppen. Wat kan er mis zijn met een jaartje langer naar school of aan de studie. Er wordt zoveel geld uitgegeven aan bedrijven om het hoofd boven water te houden. Hebben we dat geld voor onze kinderen niet over. Moeten die dan zo de schade maar in zien te halen en zich over de toeren werken om toch nog iets 'in te halen' watvalt er nou in te halen. ?

Gezinnen moeten zich in allerlei bochten wringen  onder moeilijke omstandigheden om de kinderen toch maar  BIJ te laten blijven op een tempo dat nu even niet haalbaar is.  Bijlessen worden uit de kast gerukt en wat alniet meer. 

Ik vind het veel erger dat kinderen thuis in een stress situatie verzeild raken. Dat is veel schadelijker. Zijn er nu werkelijk geen mogelijkheden om het voor de kinderen iets meer relaxt aan te pakken. Er is al genoeg stress voor veel ouders om deze economische druk en gezondheidscrisis te doorstaan. Laat in godsnaam de kinderen daar  zoveel mogelijk vrij van blijven en ACHTERSTAND??? Psychologisch er goed doorheen komen is veel meer voor kinderen een eerste vereiste. En nooit meer inhalen? Ach kom wat valt er in te halen. ? 

Dan maar een jaartje langer. Wat is nou een jaar op een mensenleven

Is er nou niemand die er net zo over denkt als ik? Wat een stress maatschappij en we maken hem zelf zo.