Opvliegers

 Gewoon een paar foto's omdat ik deze blog ook daarvoor wil gebruiken.

sneeuw op komst?

Ik zie niet zoveel bomen vanuit de kamer. Aan de ene kant rondom park en bomen aan de andere kant een appartementen flat. Maar dit stukje lucht was wel even de moeite waard voor een foto 

Niet meer mijn verantwoording

 Alweer vrijdag met het weekend voor de deur. Zo vreemd dat ik dat toch altijd weer een fijn gevoel vind. Nu we beiden dagelijks thuis zijn zou dat geen verschil ,meer moeten maken maar dat weekend zit er zo ingebakken..  Lekker een heel weekend voor jezelf. 

Natuurlijk zijn er door de week ook altijd weer dingen die gedaan moeten worden. Vroeger ging ik dagelijks naar mijn moeder. Ze was zo goed als blind de laatste jaren en gewend dat ik iedere morgen even bij haar kwam kijken. Ik durf niet te ontkennen dat die dagelijkse zorg soms weerstanden bij me opriep. Ik zou me er nu bijna voor gaan schamen na al de liefde die ik van haar heb mogen krijgen.  En nu mijn schoonmama ook in een fase van mantelzorg terecht is gekomen ben ik heel blij daar de verantwoordelijkheid niet over te hebben.  Als enig kind stond ik er bij mijn moeder alleen voor. Nu zorgen Fer en zijn zus en broer voor het wel en wee van ma en dat is goed. 

In dat opzicht heb ik dus een heerlijk rustig leven gekregen zonder veel zorgen aan mijn hoofd. En daar geniet ik van. Ik heb alle tijd me uit te leven met mijn schilderen, fotograferen, boeddhistische oefeningen en theosofische studies waar ik allemaal echt van geniet. 

Nu las ik weer een heel stuk van Krisjnamurti over het belang van jezelf te leren kennen. Waarin  hij zoals gewoonlijk alle autoriteit van religie, filosofie en andere zaken afwijst. Ik ga daar wel weer eens iets over schrijven op https://ellyseigenwijze.blogspot.com/  Zo boeiend om een beetje door te krijgen hoe dat bij mij binnenkomt en ik de verschillende theorieën toch in mij zelf een plek kan geven en er mijn voordeel mee kan doen op basis van mijn ervaringen en behoeften.

Een fotootje van vlak voor Corona. Op weg van Arnhem naar Zutphen over de provinciale weg.

zelfspot

 Wat is het toch heerlijk als je de mogelijkheid hebt en de ruimte zodat je om jezelf kunt lachen. En dat doen we nog weleens. Dat bedenk ik nu ik na het opruimen van de boodschapjes naar muziek van de Everlybrothers zit te luisteren en tik met de laptop op schoot. Lachen, hoezo? Ik ken mensen die zich snel aangevallen voelen als ze iets vreemds, doms of raars gedaan hebben en daarop aangesproken worden. Een geschenk uit de hemel dat ik daar geen last meer van heb als het om simpele dingen gaat. Natuurlijk moet je me ook niet gaan beschuldigen van een misdaad of zoiets dat is van een andere grote al weet ik dat het misschien hetzefde is als je jezelf niet ergens op aangesproken gaat voelen wat je niet   gedaan hebt maar wel lastiger te verwerken. 

Nu verleden jaar om deze tijd hadden we net een andere auto gekocht. We hadden een witte en nu is het een grijsblauwe. Omdat ik met mijn slechte ogen

geen auto meer rijd brengt Fer mij overal waar ik maar wil. Natuurlijk ben ik daardoor een stukje vrijheid kwijtgeraakt maar reuze blij dat ik nooit onthand hoef te zitten en overal kunnen we nog samen naar toe gaan. Zo brengt hij me ook naar de oogcontroles bij de specialist en dergelijke. Als de tijd het toelaat gaat hij tussendoor naar huis en bel ik hem  om me weer op te halen. Beter kun je het niet hebben toch. Maar de laatste keer had ik hem gebeld en stond ik lekker buiten op de uitkijk. Het duurde en duurde en ik maar kijken naar een witte auto. En dat was niet de eerste keer dat ik erin trapte . De auto stond vlak voor mijn neus en Fer maar zwaaien en  ik maar in de rondte turen als een blind peerd zei Fer vanmorgen toen we het erover hadden. We kunnen er hartelijk om lachen. Het is heerlijk als je de humor van je eigen handicap in kunt zien. Hopelijk is dat ook in de toekomst vol te houden. Want gelukkig zie ik nog steeds voldoende om het meeste wat ik echt wil doen te doen. En wat ben ik blij onder zulke ideale omstandigheden te kunnen leven.

Ik hoorde wel eens een uitspraak  zoals. Ja hallo, ik ben wel oud maar niet seniel. Ik ben blij dat ik dat geschenk als het ware uit de hemel heb en het mogelijk is de humor van veel valen of moeilijkheden in  te zien.

Deze foto maakte ik in 2010 gewoon bij ons in het park dat onze achtertuin is. Ik heb daarna nooit meer zulke grote vissen gespot in die vijver. Een vliegende libel is me gelukkig nog wel eens gelukt te verschalken maar ook dat wordt natuurlijl steeds lastiger.

\

\