In het donker

 En ja, ik ben in het donker gegaan. Misschien is dat wat makkelijker voor mijn ogen. In ieder geval wel op de computer. Of dat ook zo werkt op de tablet???

Maar eens even kijken of me dit bevalt.

Opgelost

 Tja dat hoop ik dan.

Ik had een wordpress account voor mijn fotootjes en iedere keer liep ik tegen een maximum aan upload vermogen aan. Dus nam ik een abonnementje. En nu, na 2 jaar liep dat ook weer vol. Kon ik het natuurlijk wel weer duurder maken maar binnen de kortste keren zal dat ook vollopen. Nou, dat zie ik dus helemaal niet zitten. 

Misschien is de kwaliteit van de foto's dan wel veel beter maar dat zien mijn ogen toch niet meer en het gaat mij er tegenwoordig alleen nog maar om of ik er plezier aan beleef. En als anderen het dan ook nog leuk vinden dan is dat niet meer dan mooi meegenomen maar meer ook niet. Het hoeft niet meer perfect te zijn dat is toch nooit haalbaar.

Dus hief ik mijn abonnement op en kan ik op https://ellyvandoorn.wordpress.com/ geen fotootjers meer plaatsen. Maar...Dat wat erop staat dat is er nog steeds en dat vind ik wel leuk. Kan ik nog eens terug kijken. want ik heb het gratis abonnement met reclames wel behouden.

En wat een geluk dat ik dit magazijn heb. Ook hier kan ik fotootjes plaatsen. Tot nog toe heb ik voldoende ruimte op Google kan ik hier waarschijnlijk voorlopig nog wel iets kwijt. Fotootjes krijgen nu dus het label fotograferen  mee en onder dat label staat al zo het een en ander. Ik ga hier vrolijk verder en eigenlijk geld:

Hoe minder blogjes hoe makkelijker ik het bij kan houden en gebruiken.

Nu eens even in mijn fotootjes duiken.

Niets gaat verloren want het heeft altijd gevolgen

 Op https://ellyseigenwijze.blogspot.com/2021/01/zinvol-of-niet.html

Schreef ik over ... ja over zi vol of niet. En nu vond ik deze tekst zo toepasselijk dat ik die hier plaats

Nieuwjaars overdenking

 Ik kreeg deze week een mail van Innoforte. Zo heet de organisatie waar Vreedenhoff tegenwoordig onder valt. Ik moest een bewijs van goed gedrag aanvragen bij justitie in verband met het vrijwilligerswerk dat ik daar doe. Dat is niet zoveel maar moet dan toch. Een hoop geneuzel met id en inloggen waar ik helemaal geen zin in heb. Natuurlijk is het heel goed om de bewoners te beschermen voor mensen die van buiten komen met verkeerde bedoelingen. Dat begrijp ik maar bij mij komen er heel veel weerstanden naar boven. Weer een mooi voorbeeld om te leren zien dat er niets op zichzelf bestaat zoals ook die weerstanden want alles is afhankelijk onder andere van eerdere gebeurtenissen. Eens kijken of ik al mijn nachtelijke overpeinzingen nog terug kan vinden en op kan schrijven.

Op een of andere manier heb ik waarschijnlijk een frustratie opgelopen in verband met lijsten invullen en dingen regelen. Dat heb ik mijn hele leven moeten doen en ik heb er gewoon geen zin meer in. Dat begon na mijn  echtscheiding van mijn ex die me met de dood bedreigde. Ik liep weg en kwam in een bijstandsuitkering terecht. Iedere maand moest ik briefjes invullen en vermelden met wie ik getrouwd was geweest met naam en alles wat ik wilde vergeten over en van hem, terwijl ik vol ellende  zat. Iedere maand opnieuw kwam dat weer terug nog buiten zijn constante stalker activiteiten, beangstigend, waar ik vreselijk last van had. 

Nog in datzelfde jaar ging ik met opleidingen aan de gang en bracht het binnen een paar jaar tot hoofd van de aktiviteiten afdeling van Vreedenhoff en coördinator- begeleider van de vrijwilligers. Daar voelde ik me als een vis in het water en regelde ook nog een tijdje de opnames  met de bijbehorende gesprekken. Papier werk genoeg. 

Intussen is Vreedenhoff veranderd van een verzorgingshuis in een verpleeghuis en is er heel veel veranderd. Ik kwam er ook later nog toen mijn ouders er woonden en nu woon ik er op nog geen 50 meter afstand van. Dus een groot deel van mijn leven was ik bij het huis betrokken.

En nu... ik heb daar geen zin meer in. Misschien heb ik ook wel helemaal geen zin meer in vrijwilligerswerk en wil ik alleen nog maar dingen doen die ik zelf vanuit mijn diepste verlangen wil doen. 

Toch is het lastig te stoppen met iets waaraan ik me verbonden voel. Dat heb ik eigenlijk altijd. Of het nu is met het stoppen van balletlessen die ik vroeger tientallen jaren volgde en later Yoga het maakt niet uit. Als ik eenmaal iets ben begonnen kan ik moeilijk stoppen. Dat komt omdat ik me al gauw verplicht tot iets voel. Soms is dat goed maar ik moet nog leren waar dat overdreven of zelfs misschien niet meer zinvol is wanneer je 76 jaar bent. Ghaghagha. 

Uiteindelijk bepaal je dat meestal zelf maar dan nog...

Nooit te oud om te leren inzien wat waardevol of zinvol voor mezelf en anderen is. Best belangrijk. Het leven is voorbij voor je het weet. En dat bedoel ik niet pessimistisch maar om bewust alle mogelijkheden te zien die er zijn en er gebruik van te maken.

Zo is het toch nog een nieuwjaar overdenking geworden.

Een fotootje uit januari  2013