Rust en ruimte

Het weekend staat weer voor de deur en het belooft rustig te worden. Geen visite voor moederdag want het is beter nog een tijdje rustig afstand te bewaren.

Wel heb ik vanmorgen voor de tweede keer boodschappen gedaan. Het is allemaal netjes geregeld in de winkels. De handvatten van de karretjes worden netjes schoongemaakt maar ik betrap me erop dat ik met mijn handen ook aan de ijzeren bak zit en niet alleen aan de handvatten. Thuis meteen maar weer goed mijn handen wassen in de hoop dat we van het virus verschoond zullen blijven.

Ik ben een nieuw prive blog gestart. Ik heb altijd graag dagboekjes bijgehouden en ik merk dat ik ook graag heel persoonlijk schrijf ooit schreef ik al een boekje over mijn leven omdat ik toch wel een zware periode heb gekend tijdens mijn echtscheiding waarin ik door mijn ex echtgenoot met de dood werd bedreigd. In een bepaalde periode vond ik het fijn die moeilijke tijd te delen op een blog en in een boekje. Nu schrijf ik dagelijks over betere tijden en hoe ik in het leven sta. Het blog is niet publiekelijk toegankelijk en dat vind ik fijn. Het geeft me een vrijer gevoel om te schrijven. Niet dat er zoveel geheimzinnigs op zou staan echt niet, maar ik voel me vrijer om te schrijven . Ik heb niet meer zo de behoefte om te delen want het heeft allemaal niet zo veel 'om het lijf'.

In het verleden  staan er veel blogjes in dit Magazijn waar op gereageerd werd, daar heb ik heel veel van geleerd en ook hoe moeilijk het is om op de juiste manier uitdrukking te geven aan de eigen gedachten en levensbeschouwingen. Dat werd me niet altijd in dank door iedereen afgenomen. Af en toe kwamen er nogal wat discussies los. Dat vond ik niet altijd makkelijk.

Nu het bloggen allemaal op een lager pitje staat en er meer oppervlakkige contacten  zijn op Facebook  merk ik dat ik het toch ook fijn vind om hier, zonder heen en weer gepraat, te schrijven. Dat geeft meer rust en ruimte.

Een bloemetje voor het weekend

Sterven

Gisteren was de uitvaart van een vriendin. Via live stream kon ik het bijwonen.
Ik heb haar leren kennen bij Jewel Heart in de jaren 90. We waren tegelijk begonnen met de cursis in de Lam Rim.
Ze was een mooi mens. Liefdevolle vriendelijkheid was op haar lijf geschreven. De laatste jaren gaf ze ook lessen in de vier hartkwaliteiten en haar cursisten voelden zich helemaal thuis bij haar.

Ze was zelfs nog iets jonger dan ik en binnen 2 uur was ze er niet meer. Dat zet me wel weer aan het denken.  Zeker is het dat ik geen moeite heb met het nadenken over sterven. Me daarmee vertrouwd maken geeft me veel. Het laat me de kostbaarheid van het leven zien. En het heeft me nu aangezet om toch een en ander op te gaan schrijven.  Er zijn toch altijd mensen die achter blijven. Eigenlijk heb ik niet meer zoveel te vertellen. We weten wel hoeveel we om elkaar geven. Dat geeft rust.

Gedragsverandering.

De wereld draait door alsof er niets aan de hand is. En daarmee bedoel ik niet de mensenwereld maar de wereld, de aardbol, het universum zoals het is, dat vraag ik me af.

Tijdens de corona crisis wordt het wel (pijnlijk) duidelijk hoe alles van elkaar afhankelijk is en hoe wij als mensheid daar de oorzaken en de gevolgen voor creëren. We hebben ons verheven tot heersers over de wereld en gedragen ons alsof wij het voor het zeggen hebben. Zonder dat we beseffen waar we mee bezig zijn.

Ook al is de wetenschap nog zo vol van kennis in theorieën en praktijk, de gevolgen van ons handelen, is op de lange termijn onmogelijk te overzien. We zullen moeten leren leven met dat wat we aangericht hebben en de gevolgen van alle ingrepen die we hebben gedaan moeten handelen.

Draait de wereld gewoon door omdat hij onafhankelijk van ons functioneert? Volgen de seizoenen elkaar op alsof er niets aan de hand is. Verandert er in principe niets aan onze aardbol. Heeft ons handelen daar in essentie geen invloed op?

Lijkt me vrij onlogisch te denken dat het wel weer goed zal komen als we zien hoe alles met elkaar verbonden is en hoe er als het ware kettingreacties ontstaan door onze manier van leven. Als we er ons op een uiteindelijk onwetende manier altijd weer mee blijven bemoeien en beslissingen nemen op basis van onze hebberigheid in welke vorm dan ook. Niet alleen in materiële zin maar ook in de zin van dat de dingen zich aan MIJ aan zouden moeten passen.

Er zal wat moeten veranderen. Maar of dat ook lukt en of we na verloop van tijd niet weer terugvallen in ons aangewende diep geworteld gewoontegedrag.? Dat is de vraag.

Om  te voorkomen dat we weer in dat gewoonte gedrag vervallen, is denk ik een veel langer leerproces nodig dan we nu in een paar maanden corona crisis zien. Een wereldwijde motivatie van:
Dit nooit weer.

Ik zie het nog niet gebeuren. Straks hobbelen we weer gewoon verder. 😓

Kreten

Wat is het toch waardoor ik er altijd weer tegenaan loop. Het zijn de kreten zoals:
Loslaten
Positief denken
In het NU zijn

Zonder enige onderbouwing worden ze overal op losgelaten. Prachtige citaten worden uit hun context getrokken en driftig rond gestrooid. Soms heb ik zelfs de neiging eraan mee te doen omdat ik graag direct en spontaan handel maar als ik er beter over nadenk en ook dat doe ik graag, dan bedenk ik mij. En ik overdenk dan het volgende:

Neem nou dat positief denken bijvoorbeeld.
Het is prachtig als je de mogelijkheden in jezelf hebt om zo te kunnen denken. Het gevoel dat wanneer het allemaal niet zo meezit je de mogelijkheid hebt om te voelen en te weten dat het wel weer beter zal worden. Het komt allemaal op zijn pootjes terecht.
Maar wat nu als die mogelijkheid er niet is. Als er niet meer zoiets bestaat van beter worden of zo diep in de put zitten dat er geen uitkomen meer aan is. Dat alle mogelijkheden fysiek en psychisch geblokkeerd zijn. Doe je dan met het uiten van zulke kreten geen mensen tekort die tot aan de lippen in de ellende zitten? Draai je dan niet alleen maar om je eigen mogelijkheden tot een bepaalde manier van denken heen zonder erbij na te denken dat het bij jou ook weleens anders zou kunnen worden in tijden van ziekte of dood? Wals je dan niet overal overheen?

En dan loslaten. Ja natuurlijk dat kunnen we honderd keer zeggen tot in het oneindige maar er zijn altijd wel weer nieuwe dingen die op poppen. Dingen die ons bezig houden waar we maar moeilijk los van komen omdat ze ons toch wel aan de botten komen. Eigenlijk net als in het bovenstaande komen er altijd wel weer nieuwe dingen naar boven en blijven we in hetzelfde kringetje ronddraaien. En maar vechten om los te laten. Daar is geen beginnen aan. Het gaat maar door en houdt niet op. Je zou alleen al moe worden van het vechten. Moet dat dan?

Stop

Laten we in het NU blijven. Dat op hetzelfde moment al geen nu meer is dus eigenlijk niet eens als zodanig bestaat. Ieder moment zijn we een stap verder en denken terug aan het vorige moment. Het enige dat er is is ERVAREN.

Ervaren. Kijken en voelen wat er gebeurt. Dat is het startpunt om vrijuit te kunnen leven. Dat is meditatie en gaat altijd zonder ophouden door als we ons daar bewust van zijn. Zonder iets anders te willen dan ervaren.
Het leven met alles erop en eraan er laten  zijn zoals het is.

Misschien is overgave een beter woord

Als het leven moeilijk is en je kunt er iets aan doen, doe het dan. Als je er niets aan kunt doen denk er dan niet over na maar  ervaar.
Ervaar ook  hoe je ermee omgaat. Wees je bewust van alles wat je als moeilijk of pijnlijk ervaart en verval niet weer in de kretologieën. Kijk er alleen maar naar. Het mag er allemaal zijn,
Dat geeft vrijheid.
Dat vereist een aandachtig leven. Vrij van allerlei invullingen.
Voor mij een dagelijkse oefening.