Eenzaam

Wat is er toch veel eenzaamheid. Zoveel mensen die achter deuren en ramen schuil gaan waar niemand naar omkijkt. Ze passen vaak niet in het straatje van wat als aangenaam wordt ervaren. Lastig om gezellig mee te converseren. Niet leuk om mee op stap te gaan en misschien zeuren ze wel teveel over hun eenzaamheid. Langzamerhand staat er niemand meer bij ze op de stoep. Niemand die een telefoontje doet en met een luisterend oor er voor ze is. Daar hebben we toch geen tijd voor.

En dan lees ik een stukje in een krant over zulke mensen die dan uiteindelijk sterven en door de gemeente begraven worden. Over dichters die hen laatste woorden meegeven om  er toch nog wat van te maken. Dat stukje in de krant riep bij mij veel emotie op. Indrukwekkend en zo mooi dat er dan toch nog iets gedaan kan worden. Erg mooi.

Iedere actie brengt een reactie teweeg en sommige verdrietige zaken nodigen uit tot een daad van medeleven. Roepen toch weer iets goeds in ons naar boven. Alleen jammer dat het vaak te laat is.

De opgeroepen emoties kunnen heel mooi en positief uitwerken. Jammer is het dat we er vaak niet  mee aan het werk gaan en er iets mee doen. We sudderen lekker in alle mooie dingen en vinden het zo verdrietig voor al die eenzamen, maar tijd ervoor vrijmaken. Ho maar. Handjes en voetjes geven en werken met de emoties. Ze een pkek geven en werkelijk actie ondernemen dat gebeurd te weinig. Uitzonderingen daargelaten.

Op facebook lees ik vaak van die pseudo wijsheden
Als jij aardig bent voor mij dan ben ik het voor jou en anders hoeft het niet. Ja, daar begint de eenzaamheid denk ik. We willen de ander niet als het te lastig wordt.
Nou kan je concluderen dat ik bedoel dat je dan alles maar goed moet vinden, maar ook dat is het niet. Je eigen grenzen kennen is belangrijk, daar gaat het hier niet om. Maar vaak denk ik ach die grenzen zijn net zo ruim als je ze maakt. Wat kan je nou gebeuren?

Misschien ben jij anders, maar ik kom dat allemaal echt bij mijzelf tegen. Ik doe vrijwilligerswerk omdat ik het zelf leuk vind, prima toch, maar ik sta echt niet te trappelen om de lastpost een luisterend oor te geven en breek het gesprek dan liever af. Ben ik anders dan jij? Of zijn we allemaal van die mensen? Mensen die nog heel wat te leren hebben om er voor anderen te kunnen en willen zijn zonder oordeel van wat wel en niet leuk is.

Fotografie, Libelle

Ik ben gestopt met mijn foto's  op Wordpress te plaatsen. Ik had de limiet van 3 gig bereikt dus ga ik dit Magazijn ook weer gebruiken voor de foto's die ik mooi vind. En natuurlijk ook nog steeds voor van alles en nog wat. Wordt het hier misschien weer druk. ghaghagha

Hier de eerste. Niet alleen maar geluk. Ik heb er jaaaaaren over gedaan om zo'n libelle scherp uit de lucht te kunnen schieten, maar er komt echt ook veel geluk bij.

Nazomeren

Vanmorgen weer heerlijk rondgekeken in Het Depot, Wageningen.
Ook de heenweg is al een bijzonder leuk ritje

Er was nu veel minder te fotograferen. In het voorjaar en de zomer is het een drukte van belang met libellen, vlinders, kiklers, bloemen etc.
Toch nog wel zo een en ander om hier te plaatsen

Nog even een vlugge eekhoorn gesnapt

Voordurende verandering

Het ligt in de ware natuur van het individu om ieder moment te veranderen. Deze veranderingen brengen hem voortdurend in een staat van besluiteloosheid en vergeetachtigheid, zodat hij nooit zeker is van zichzelf en dit maakt hem ongelukkig. Iemand die daarentegen is uitgestegen boven zijn afgescheiden individualiteit, is altijd zeker van zichzelf. Hij is standvastig in zijn doel en zal dit niet meer uit het oog verliezen.
Wij zouden ook moeten proberen boven ons ego uit te stijgen en in contact te komen met de ParamAtman. Niets zal ons geluk dan meer in de weg staan, want in de Param-Atman bestaat geen verdriet. In feite kan alleen al de gedachte aan de Param-Atman* verdriet onmiddellijk verdrijven. Als we het geluk willen vinden, is het daarom van wezenlijk belang het afgescheiden gevoel van ‘ik’ af te werpen.

Dit zijn  woorden uit de Hindoeïstische  filosofie.  Mijn overtuiging is inderdaad hoe meer je in je leven er voor anderen kunt zijn en je betrokken bij het geheel voelt en weet dat je dit geheel ook bent. hoe gelukkiger je je voelt. Dat inzicht kan heel beangstigend zijn vooral wanneer je met ellende wordt geconfronteerd. Dan schermen we ons liever af van dat geheel. Over het algemeen draait alles wat we doen om  wat we zelf leuk en fijn vinden we voelen ons afgescheiden van de ander.

 Als je echt gelukkig wilt zijn .... tja dan betekent het toch vooral open staan en er zijn voor de ander. Want je kunt pas heel zijn met elkaar.

*Paramatman is oneindig Licht, en is de bron van alles, van het zijn, van kennis, van gelukzaligheid, van vrede, van iedere atman, iedere ziel. Paramatman is in alles, in al het geschapene - aarde, water, vuur, lucht, dieren - ten allen tijde. Maar het licht kunnen we slechts zo nu en dan zien. Het licht heeft de kwaliteit van liefde, genade, kracht, gelukzaligheid, jnana (kennis). Zonder het Licht kan niets bestaan. Het is kleurloos, maar heeft iedere kleur in zich en de kleur en kracht van ieder licht van elk niveau. Het is overal en in alles.